öğle arası partı geldi kardeşlerim

Ertesi gün kankamla buluşmak üzere erken saatte evden çıktım. Aynur abla uyanmamıştı bile. Kankam, genç yaşına rağmen görmüş geçirmiş, ailesinin maddi sıkıntıları yüzünden çocuk yaşta çalışmak zorunda kalmış, biz oyunlar oynarken simit satmış, adam gibi bir adamdı. Ortaokuldan beri kendisine “Dayı” derdik tüm arkadaşlar.
Yürüyerek Bahçelievlerin bir kısmını ve 7. Caddeyi katederek milli kütüphanenin karşısındaki parka oturduk. Gözlerimdeki ışıltılı heyecanı farketti tabi hemen. Noldu lan bi hal var sende dedi.
“Dayı” dedim “dün gece neler oldu inanamazsın”. Bir çırpıda anlattım olanları. Daha önce kendisine Aynur abladan bahsettiğim için hatırlaması zor olmadı. Ben ondan “vay kardeşim yakışır, seni çapkın” gibi bir övgü beklerken Dayı’nın suratı buz kesti. “bu işler sıkıntılı işler dostum, devdıbını getirme” dedi. Aynur ablanın çok tehlikeli biri olduğunu düşünüyordu. O günden sonra da bu konudaki fikrini asla değiştirmedi ve Aynur’dan nefret etmeyi asla bırakmadı. “Sübyancı huur, tecrübeli kaltak” gibi küfürlerle anıyordu onu, ismini bile zikretmiyordu. Beni çok iyi tanıyordu ve bu işten derin yaralar alacağımı düşünüyordu. Bense “korkma bize bişey olmaz” havalarındaydım.
O akşam eve girerken Dayı’nın bütün tembihlerine rağmen aklımda tek bir şey vardı. Dün gece yarım bıraktığım işi layıkıyla bitirmek. Onu öpecektim, hem de öyle bir öpecektim ki o bile şaşıracaktı. Acemi, salak, aptal bi çocuk olmadığımı gösterecektim ona. Kendimi ispatlayacaktım. Dalga geçebileceği bir çocuk değil, gerçek bir erkek olacaktım gözünde. Yeri gelip fırsatını bulduğumda da daha ileri gidecektim.
Akşam yemeği, tv, çay faslı sanki dünkünün üç katı uzunluğundaydı. Zaman geçmek bilmiyordu. Ablamın bir türlü uykusu gelmiyordu sanki. Oysa saate bakınca normal olarak akmaya devam ettiğini anlıyordum zamanın. Aynur abla bugün düne göre daha umursamaz, benimle daha az ilgili gibiydi. Sanki bir el gelip onun dikkatini dağıtmış yanı başındaki güzel ayaklı genç delikanlıdan başka tarafa çekmişti konsantrasyonunu. Zaman geçtikçe içim sıkılmaya, umudum grileşmeye başlıyordu. istemeyecekti bu gece benimle zaman geçirmeyi, gidip yatacaktı. Ablamla aralarında Aynur ablanın özel hayatı ile ilgili birşeyler konuştular. “Orhan çok ısrarcı, çok üstüme gelmese daha kolay olacak herşey” gibilerinden pis bir erkek isminin geçtiği diyaloglardı bunlar. Kimdi bu Orhan, bu akşam Marla’mın dikkatini dağıtan, onu benden uzaklaştıran ne yapmıştı, ne demişti telefonda dıbına koyduğumun sıpası. Tüm anladığım Aynur’a aşıktı ve doktordu! “Vay dıbınıskim!!!” “böyle de rakip olacak şey miydi şimdi”…

Neyse ben şu an hedefime konsantre olmalıydım. Bu gece o dudakların tadına bakacaktım. Düşündükçe kalbim hızlanıyordu. Ama ya hadi giderse, istemezse, belki dün kafası güzeldi. Yok yok isterdi. Eve girince bana çok sıcak gülümsemesinden belliydi, isteyecekti.

Zaman ilerledi ve en sonunda ablam o günkü en güzel cümlesini kurdu “ben yatıyorum iyi geceler”.
Aynur abla ve ben aynı anda mukabelede bulunduk ablamın bu iyi dileğine.
Ablam odadan çıkarken, televizyonda Okan Bayülgen, en az benim az sonra olacakları düşününce içimden geçirdiklerim kadar sinsice sırıtıyordu yaptığı esprinin ardından.
“Soda içer misin, ben kendime alıcam” dedi o buğulu sesiyle, sesine kurban olduğum. Ben getiririm kalkma sen dedim ve mutfağa yöneldim. Centilmen adamdım ne de olsa.
Aynur sodasından son yudumu alıp olabilecek en nazik şekilde içten içe kibarca geğirdiğinde saat 0:30 u gösteriyordu. Sanki hızlıca bitirmesi gereken angarya bir işi bitirip asıl işine dönmüş gibi sakince bana döndü ve “ee naptın bakalım bugün, nasıl geçti günün” diye sordu.

edit : imla

arkadaşlar işyerinde öğle aramı siz kardeşlerime bir part yazabilmek için kullanıyorum.

ablam hâlâ mutfaktaydı ve yemek hazır diyerek beni çağırmasına muhtemelen 1-2 dakika kalmıştı. Aynur abla birden çok sıkılmış gibi elindeki kağıtları özensizce toparlayıp bir köşeye fırlattı ve tüm konsantrasyonunu bana yönlendirmiş gibi vücudunu da tam olarak benim olduğum koltuğa döndürerek samimi şekilde gülümsedi. "nasıl alışabildin mi üniversite hayatına" dedi. idare eder işte alışıyoruz yavaş yavaş dedim. eve girdikten sonra lavaboya gitmiş ve gün boyu ayakkabımı çıkarmadığım için belki kokar misafir olduğum evde rezil olmayayım diye çoraplarımı çıkarıp ayaklarımı yıkamış, yenisini giymeden de içeri geçip tekrar yerimi almıştım.
Aynur abla aniden ayaklarıma doğru başını çevirerek kesintisiz bir 15-20 saniye inceledi resmen. sonra tekrar yüzüme dönüp "ayakların çok güzel" dedi. sene 98, internetle alakam yok, cinsellikle ilgili fetişizmi vs bilecek kadar kültürüm desen zaten yok. dondum kaldım. bir insanın ayağı ne kadar güzel olabilirdi ki. bir an "galiba deli" diye düşündüm içimden ne yalan söyleyeyim. bir erkeğe göre narin görünümlü, ince uzun yapılı ayaklarım vardı evet ama ayaktı sonuçta, nesi güzel olabilirdi ki. ben salak salak bakıp güç bela "te-teşekkür ederim" derken ablamın yemeğe çağırmasıyla odadan ayrıldım. çıkarken çaktırmadan dönüp yüzüne bakmak istedim. o ise her bulduğum fırsatta ona bakmak istediğimi çoktan çözmüş, küçük bir çocuğun yapmaya çalıştığı uyanıklıkla dalga geçen ağzının kenarındaki o gülümsemesiyle beni kesiyordu. az önce söylediği şeye afalladığımı biliyor ve sonradan açıkça söylediği üzere bu masum halim onu bir şekilde azdırıyordu.

yemek yerken ablamın başımda memleketle aileyle ilgili soruları, üniversite hayatı ile ilgili, derslere çalışmamla ilgili tavsiyeleri, bıdı bıdı konuşmaları arasında beynimde dönüp duran aynı soru, saf saf "acaba beni gerçekten beğeniyor mu" sorusu idi.

yemek, çay,tv vs. faslından sonra ablam sabah işe gideceğini söyleyerek, bana çarşafımı-battaniyemi vererek, erken sayılabilecek bir saatte odasına çekildi. ben televizyonun bulunduğu odada uyuyacaktım ki bu da Aynur abla tv izlemek istediği sürece onunla aynı odada olabilme şansı demekti. nezaketen "uyuyacaksan tv'yi kapatayım istersen" şeklindeki cümlesine gereğinden fazla ısrarcı bir şekilde "yok yok istediğin kadar izleyebilirsin, ben de geç yatarım zaten, gececiyimdir ehuehuehu" gibilerinden saçmaladım.
Bariz şekilde yanımdan gitmesini istemediğimi belli etmiş, bunu da saklamaya çalışırken iyice batırmıştım.
15-20 dakika sonra ablamın uyuduğuna kanaat getirdiğimde, aslında ikimizin de seyretmediğini bildiğim televizyonun ışığında Aynur abla ile gerçekten başbaşa kalmıştık.

öğle arası partı kardeşlerim. biraz gecikme ile.

Birkaç dakika sonra bastığım zilin sesi içeride çalışan elektrik süpürgesinden dolayı duyulmuyordu. Bir hayli bekleyip makine sustuktan sonra tekrar zile basmamla Aynur’un kapıyı açması bir oldu. Saçlarını tozdan korumak için başına gelişigüzel bağladığı bir tülbent, temizlik yaparken giyilen eskimiş, üzerlerine çamaşır suyu değdiği için renkleri açılmış kıyafetlerle karşıladı beni tam bir ev hanımı havasıyla. Sadece kıyafetleri değil suratı da akşama kadar iş yapmış ev kadınlarının taşıdığı stres ve yorgunluğa benzer bir ifade taşıyordu. Oysa hiç de böyle hayal etmemiştim. Kapı kapanır kapanmaz birbirimizi kapının arkasına veya vestiyere yaslayacak, deliler gibi hırçınca öpüşmeye başlayacaktık. dıbına koyduğumun Holywood’u. Herşeyin yalandı, herşeyin…
Surat sirke satınca ancak bi merhaba diyebildim tabi. Yalandan bir yanak yanağa öpüşme faslı oldu tüm saçmalığıyla. içeri geçip birkaç son işini daha bitirmesini bekledim. Az sonra işini yarım bırakmış gibi geldi ve odaya girmeden kapıdan açsın değil mi diye sordu. Biraz dedim. Kendime tost yapıcam seninki neli olsun dedi.
Tost!? Beklentiye girmek iyi değildir hiçbir konuda ama standartların da altına düşünce bu hayat insanı biraz üzer. Ankara Sheraton da mum ışığında yemek yiyemesek bile, Marla ile tost yemekten daha iyi alternatiflerimiz olmalıydı. En azından hemen köşebaşındaki Cafe’ye gidip aynı tostu daha hoş bir ortamda yiyebilirdik. Ama ne çare, evin ve şehrin hakimi oydu.

Sakin geçen “yemek”in ardından ev telefonu çaldı. Bu gitti biraz konuştu; bi planlar vardı, kaç kişiydiler, taksiyle mi geçilecekti, kesin başlama saati şuydu, hmm hmm, evet evet. Bildiğin bu akşamdan bahsediliyordu dıbına koyduğumun yerinde. Nereye gidiyordu şimdi bu karı.

içeri geldi; “canım bizim tıpçı arkadaşların bu akşam özel bir davet yemeği var, oraya katılacağım, hazırlanayım çıkacam hemen, sen keyfine bak tamam mı?”. Keyif mi bıraktın adamda be hey sarı çiçek. Ama ben, burda, neden, geldim, kem, küm… ne bekliyordum ki?
Duşunu alıp girdiği odasından 20-25 dakika sonra bir afet olarak çıktığında içim bir kat daha ezildi. O ilk gecede de hafif ipuçlarını aldığım hoş parfümü bu sefer üzerine boca edilmişti. Kan kırmızısı rujuna bi isim vermemi isteseler “günaha davet” derdim. Saçlarını düzleştirmiş ve tatlı bir kavis vererek iki omzundan aşağı dökmüştü, gözleri zaten belirginleştirilmeye ihtiyaç duymadığı için hafif bir makyajla geçilmişti. Üzerindeki iki parçadan oluşan siyah ceket pantolonu asaletini ikiyle çarpıyordu.

O an bir şimşek çaktı. Tıpçılar!!! Vay huur evladı Orhan, demek kafalamıştı kızı, veya kafalama turlarındaydı. Kesin onun çağırdığı yemeğe gidiyordu. Kendisi doktor veya tıp camiasından değildi.

Aşağıdan basılan zilin sesinin ardından siyah süet ayakkabılarının yüksek topuklarını böğrüme saplaya saplaya, uçar gibi inip gitti merdivenlerden. Ben Jack’in kırılan kalbiydim.

Belki erken gelir, havası da değişmiş olur, keyfi yerinde gelince daha çok muhabbet eder sarılırız, öpüşürüz avuntuları arasında uykuya yenik düştüğümde saat gece yarısını geçmişti sanırım.

Kilitin açılırken çıkardığı klik sesi ile uyandığımda gözlerimi hemen açamadım, odaya yaklaşan adım seslerinin ardından yanan ışık gözlerimi açmamı daha da zorlaştırıyordu. içkili bir ortama girildiğinde, henüz içilen içkinin türünün kokusu gelmeden daha mesafe kapanmadan uzaktan o saf alkol kokusu gelir ya hani, işte o koku Aynur’un parfümü ile karışmış ve sanki bir afrodizyakmışçasına hisler yaratarak çabucak uyanmasını sağlamıştı beynimin. Gözümü açtığımda Aynur kapıya yaslanmış, giderkenki güzelliğine relax bir şuhluk eklenmiş halde, yüzünde üç hafta önce “büyümüşsün” dediğindeki aynı gülümseme ile sessizce beni seyrediyordu.

O an artık uzun bir süre devam edecek olan "national geography" saati başlamış idi aslında. Ben sanki acemi bir ceylan o ise dâhil olduğu burca ismini veren hayvan.

Saatime baktım. 2:08 idi…

üniversitemin olduğu şehirde geçen o üç hafta sanki üç yıl gibi uzun sürdü.
sınıftaki, okuldaki kızlar ne kadar da küçük ne kadar da toy, salak, kezbandılar, çirkindi hepsi. karizma yoktu insanlarda. ne kızlarda ne erkeklerde. çocuktu hepsi...

3. haftanın başındaki bir telefon konuşmasında annemin müjdelediği üzere teyze kızı o haftasonu memlekete gidiyordu. istihbaratı doğrulamak üzere sudan bir sebeple ablamı işyerinden arayıp lafı oraya getirince doğru olduğunu öğrendim.
tamamdı , beklediğim gün gelmişti. o haftasonu ankara yolcusuydum. uzun süreli yalanlar söylemek zorunda kalan panpalarım iyi bilir. bir süre sonra bana da olmaya başlayacağı gibi yalan hayatınızın bir parçası olmaya başlamışsa herşeyi en ince ayrıntısına kadar düşünür ve açık nokta bırakmamaya çalışırsınız. ben de öyle yapıyordum en saçma, en uç sorulara bile önceden hazırlanmış paket cevaplarım vardı. söylediğim yalanı unutmamk için beynimin sağ tarafını devreye sokuyor ve yalanıma inanmaya yalanı yaşamaya başlıyorudm. ki aradan zaman geçip konu tekrar açılırsa aptallaşmadan cevap verebileydim. bu şekilde aile ile, arkadaşlarla yapılan telefon görüşmleri üstüste söylenen küçük yalanlar zamanla kendi aralarında ciddi bir network oluşturuyor gerçek ve sanal birbirine karışıyor arada ben ise gittikçe flu, sahte bir adam olmaya başlıyordum.
Aynur dışında herkes yalandı, çocuktu, geçiciydi. sadece Dayı biliyordu sırrımı. artık onunla bile kaçamak konuşuyor telefonu çabuk kapatıyordum. çünkü birtek ona yalan söyleyemiyordum.

bu arada sabahları ablamın evden çıkma saatinin geçtiği ama Aynur'un henüz evde olduğunu bildiğim saatlerde onu da telefonla arıyor, palanlarımı, oraya geleceğimi, biryere kaybolmamasını, heyecanımı paylaşıyordum. o ise gel diyordu ama sanki benim duyduğum sevinci ve mutluluğu duymuyordu. sadece gönlüm olsun diye gel mi diyordu ne?

Beklenen gün geldi, günlerden cuma olmuştu. ders çıkışı sakince yurda gidip önceden hazırladığım çantamı sırtladım ve otogara doğru yola çıktım. o zamanlar hâlâ hakikisi üretilen "verdure blue" çantanın yan gözünde zamanı gelince görevini yapmak üzere bekliyordu.

son kez otogardan Aynur'u arayarak durum teyidi aldım. sakin bir sesle "evet gitti" dedi.
otobüs yolculuğu 3 saat sürecekti. sony kasetçalar walkman kulağa takıldı, play e basıldı. 7 yıl önce ölmüş olan adam çok güzel bir melodi eşliğinde senfonik bağırıyordu : "I want to break freee"

Beşevler ankaray durağının merdivenlerini çıkıp en üst basamağa geldiğim zaman sakince durup çantanın yan gözünden çıkardığım şişeyi her zamankinden daha cömertçe kullanarak kendimi bu ferah kokuyla boyadım. sanki orkestra şefinin sopasını yerine koyması gibi maharetle koyuyordum kapağını kapatıp.

O'nu tekrar görmeme 4-5 dakika kalmıştı...