O gece göz açıp kapayana kadar bitivermiş ve o yürüyen karizma sakince uzaklaşıp gitmişti bineceği taksiye doğru, hiç acımadan, geriye dönüp yanağından makas aldığı zavallıya hiç bakmadan.
ertesi günlerde ben memlekete dönüp hayatıma devam ettim ama o hep aklımın bir köşesinde idi. tekrar fırsat olsundu, ablam tekrar çağırsındı Ankara'ya, bir tesadüf olsun Aynur da gelsindi ortama.
Olmadı...
Ta ki aradan 3 sene daha geçip 1998 kışı gelinceye kadar. Ablam okulu bitirip çalışmaya başlamış bense 19 yaşında çiçeği burnunda bir üniversite öğrencisiydim artık.
Aynur ablayı da neredeyse unutmuştum hani doğru söylemek gerekirse. ablam kaldığım yurttan beni arayarak hal hatır ettikten sonra bir ihtiyacım olup olmadığını, param azsa gönderebileceğini, kapatırken de nezaketen istediğim zaman Ankara'ya ziyarete gidebileceğimi söyledi. Ben de en yakın arkadaşımın da Ankara'da üniversiteye başladığını onu ziyarete gelince ablama da uğrayacağımı söyleyerek teşekkür ettim.
birkaç hafta sonra kankamın "hadi oğlum hâlâ gelmiyor musun" şeklindeki ısrarlarına dayanamayıp atladım otobüse ve düştüm Ankara yoluna. birkaç hoşbeşten sonra kankamın okulu yurduydu vs. dolaştık ve ilk iki geceyi eve çıkan birkaç arkadaşının yanında otlakçı olarak geçirdikten sonra üçüncü gün "yeter artık, huurya bile yüz gerek" mantığı ile evden çantayı toplayarak çıktık ve o akşam ablamda kalırım diyerek ve ertesi gün buluşma planı yaparak kankayla ayrıldık.

Ablamdan daha önce telefonda tarifini aldığım üzere Ankaray Beşevler durağında inerek, sakin adımlarla az sonra başıma geleceklerden habersiz Bahçelivler tarafına doğru yönlenerek insanlardan aldığım tariflerle sokağı buldum. ( o zamanlar navi yoktu gençler, cep telefonu da herkeste yoktu)