şimdilik nefes alıp neler yapabileceğimi düşünmem gerekiyor. zaten aranıyordum, bir de üstümde bulunan malları eklersek kolay kolay polislerden sıyrılamam. gilberto bir kaçak, polisler bunun uydurma bir hikaye olduğunu düşünüp bana inanmayabilirler. en nihayetinde suçlunun o olduğunu gösterecek bir delilim yok. sadece evini biliyorum, eğer hâlâ ordaysa. beni bıçaklayanın kim bulup konuşturabilirler, tabi konuşursa. ayrıca bulacak olmaları da kesin değil. burdan kurtulmam lazım. dışarıda muhakkak polis vardır. onu atlatıp kaçmalıyım burdan. bir fikrim var ama biraz daha güç kazanmalıyım. sanırım biraz daha uykuya ihtiyacım var.

Beklemedeyim

kapı sesiyle uyandım. sanırım son tecrübem beni biraz daha paranoyaklaştırdı. hava karanlıktı. gece, kaçabilmem için en uygun zamandı. hareket edince sırtımda yoğun bir ağrı hissediyordum ama bu işi şimdi yapmalıydım. doktor elinde yeni bir serum vardı. planımı uygulamanın vakti gelmişti. kesici bir şey bulmak için etrafa bakındım ancak hareket alanım çok dardı. şüphe uyandıracak bir hareket yapmam doktoru ürkütebilir ve muhtemelen kapıdaki nöbetçi polisleri harekete geçirebilirdi. tek seçeceğim kolumda bileğimde takılı olan iğneyi kullanmaktı. doktor, arkası dönük bir vaziyette ilaçları ayarlıyordu. hızlıca kolumdan iğneyi çıkarıp doktorun boğazını sardım. iğneyi şah damarına dayayıp ters bir tepki vermesi durumunda damarını kemiğine kadar yırtacağımı söyledim. elleri titriyordu. hemşireleri arayıp telaşlı bir şekilde odaya gelmelerini ve dışarıdaki polise içeri asla girmemesini tembihlemelerini istedim. kısık bir sesle yapacağını belirtti. çağrı cizahıyla uyarı verdi ve birkaç dakika sonra 4 hemşire odaya geldi. hemşirelerden birine odadaki diğer hemşireleri bağlamasını istediğimi söyledim. hepsi telaşlı bir şekilde doktorun gözüne bakıyordu. belli ki sevilen biriydi.

hemşire diğerlerini bağlarken çekmecelerde kesici bir şey aradım. bir neşter bulup doktoru da diğer hemşirelerin yanına bağladım. doktorun yeleğini ve pantolonunu giyip son kalan hemşireyi de diğerlerinin yanına bağladım. neşterle yatağın çarşafını parçalara ayırıp ses çıkarmamaları için ağızlarına doldurdum. ağız maskesini takıp telaşlı bir şekilde odadan çıkacaktım. tek sorun polisin maskeyi neden taktığımı düşünmesi olacaktı. bir insanın çevre etkisinden dolayı düşüneceği şeyleri düşünmemesini istiyorsanız, ona düşünmesi için başka bir şey vermeniz gerekirdi. odadan hızlıca çıkıp polisle göz teması kurmadan 'odaya doktorlardan başka sakın kimseyi alma, sen dahi içeri girme' diye komut verdim. komut alan insan, karşısındakinin kendinden daha üstün olduğunu düşünüyorsa diğer şeyleri sorgulamak yerine aldığı komutu gerçekleştirmeye çalışır. bu sayede dikkat çekmeden koridor boyunca koştum. çok hızlı bir şekilde hastaneden ayrılmam gerekmiyordu, polis kolay kolay o odaya girmeyecekti ancak yine de işimi sağlama almalıydım. hızlıca hastaneden ayrıldım.

sırtımdaki ağrı iyice azmıştı ama artık özgürdüm. bu geceden sonra tüm ülkede aranacaktım, bu yüzden roma'da daha fazla kalamazdım. napoli'de tanıdığım bir arkadaşım vardı ve bana borçluydu. ödeşmiş olmamız için iyi bir fırsat sunmanın vakti gelmişti. planım, önce napoli'ye gitmek, ordan da sicilya üzerinden gemiyle tunus'a geçmekti. artık yeni bir dünyaya geçiyordum. roma'ya tekrar dönmem için trevi çeşmesine bozukluk atmam gerekmiyordu, gilberto'ya olan nefretim beni tekrar buraya döndürecekti zaten.

Aga biraz fazla yaz gözünü kemireyim okuyorum it gibi sadece 3 part var amk