neyse yavaştan ders oturuyorduk bununla.

çalışma ortdıbını da anlatıyım size, burdan çıkıyor bir kaç olay çünkü.
salonun ortasında bir masa var. iki tane sandalye var dip dibe. birinde ben, birinde de zuhal abla oturuyoruz. ama cidden dip dibe beyler, dizler hep temas halinde.

masaya yerleştik. kitapları çıkarttık. açtı kendi önüne kitabı. tek tek gösterdi soruları vesaire. kitap bunun önünde duruyordu, kendi önüme alarak bir tane soruyu çözdüm ben buna, anlattım.
diğerine baktım aynı tip soru. dedim ki zuhal abla bunu da sen çöz bak burda anlattığım gibi olucak.
tamam dedi bu aldı kitabı önüne. çözmeyi denedi fakat çok ufak bir hatası var bir yerde. bende hiç kitabı önüme çekmeden, direkt uzandım. şimdi hayal edebildiniz mi bilmiyorum. ama ben elimde kalemle kitaba uzanınca, benim kolum bunun göğüslerine temas etmeye başladı.
şimdi ne kadar abla görürsek görelim. 18 yaşında, hayatında kız memesi ellememiş bir adamız sonuç olarak. e allahı var göğüslerde iri. böyle temas olunca bende yavaş yavaş bir hareketlenme oldu. ama zuhal abla bunun farkında mı bilmiyorum. her neyse ben soruyu gösterdim ona o şekilde, anlattım.o gün sadece böyle bir temas oldu, diğer yerleri anlatmadan geçiyorum sıkılırsınız zaten,en son ne zamanlar çalışacağımızı kararlaştırdık en son. ertesi gün yine okul olduğundan gibe gibe gittim eve saat 11 gibi.

eve gittim ama o an da aklımdan çıkmıyor dıbına koyim. evdekilerde uyumaya başlayınca, ben çıkarttım malafatımı, bir güzel asıldım. hayatımda öyle boşalmamıştım beyler. 5 yıldır profesyonel otuzbirci olan ben, ilk gerçek kadın memesini düşünüp düşünüp attırmıştım. o an peteği falan unutup zuhal ablayı düşünürek uyudum.
ertesi sabah okul klagib. burları geçiyorum hiçbir tak yoktu okulda, sınıf ortasında el şakası yapan muallak kılıklılar mı dersin, arka sırada çıkartıp derste asılanlar mı, sürekli toplanıp fısıldaşan kızlar mı. tam bir kültürsüzlük abidesiydi yani dıbına koyduğumun yeri.
ben yine döndüm eve. bugün dershane de yoktu.
dershaneni olmadığını düşününce bir mutlu olmuştum. fakat aklıma petek geldi tekrardan. ulan niye aklıma gelmemişti ki? şimdiki deyimle bir stalk yapıcaktım kızı. whatsapp durumudur, facedir twitterdır bir baktım. sevgilisi olduğunu gösteren bir işaret yoktu aslında. ama daha flört ediyor olabilirlerdi. yani hiçbir şey kesin değildi. bu sebepten içim hala buruktu. neyse giberim lan dedim(sadece lafta tabii) biraz ders çalıştım. bugün zuhal ablayla dersimiz yoktu. en son kitaba devam ederek uyudum.

1 saat sonra zuhallere gidince tek amacımın ne olduğunu gayet iyi tahmin ediyorsunuz.
ben bu doğrultuda hazırlanarak(2 posta attım * ) anneme ders çalışacağımızı söyleyerek zuhallere gittim.
kapıyı çaldığımda salih abi bana bir kafa koyarak beni yere yatırdı. zuhal gülüyordu.
tamam beyler gerçekten tutamıyorum kendimi.
zuhal suratsız bir şekilde kapıyı açarak direkt geçti salonlarında kanepeye oturdu.
bende sakin bir tavırla karşısına geçtim, kitapları masaya bıraktım. zira hiçbir gibe yaramayacaklardı.
"evet, dinliyorum."
kızgın olduğu çok belliydi. aynı zamanda korkmuştu da.
"bak bcd, seninle bütün o yaşadıklarımız.. o fotoğraflar.."
"hepsi, hepsi o salih şerefsizinin gidip başka kadınlarla sürtüp eve gelmesinden kaynaklı"
ne? intikam mı alıyordu?
"şöyle ki, salih abinle 4 yıldır evliyiz biz. ve bu 4 yıl boyunca, salih abin bir kez bile olsun beni bu yönlerden ekgib etmemişti."
şimdi ne kadar sert takılırsak takılalım bunları duyunca yüzüm kızardı biraz beyler. evlilikte bu derece mahremiyet.. alışık değildim sonuçta. ha diyceksin ki aldattığını bilince gibine takmıyorsun ya? ferrelar sağolsun. ciddi alışmıştım öyle durumlara.
zuhal sözlerine devam etti.
"ama bcd, şu son bir kaç ayda.. hiç elini bile sürmedi bana bcd. bu yüzden bir şekilde gideriyordum bende bu ekgibliği. bir kez seninle oldu sadece. bundan başka fiziksel bir olay hiçkimseyle olmadı, yemin ederim."
sanırım burada bana kendimi özel hissettirerek biraz olsun huyuma gitmeye çalışıyordu.
"yani bcd, ben sandığın gibi aldatan bir kadın değilim."
farklı bir yorumdu. saygı duymuştum.
bu arada tek saygı duyan arkadaşın ben olmadığını da fark etmeye başlıyordum.
anlayışlı erkek tavırları göstermem gerekiyordu bu durumda. böylelikle her ikimizin de birden fazla ekgibliğini gidermiş olucaktık.
kalktım oturduğum yerden. yanına gittim.
"bak bcd bir daha öyle bir şey yaşayacağımızı--"
sökmezdi.
eski bcd utanır kalırdı orda belki.
ama artık gücün bende olduğunu biliyordum. zuhal'i iyice anlamıştım doğrusu.
o konuşmaya başladığı gibi elimi vücudunda gezdirdim.
"zuhal, gerçekten anlıyorum seni."
bu kadar sık zuhal demem tuhafına gitmiş olucak ki, şaşkın bir şekilde baktı. fakat o sırada zevk aldığından adım gibi emindim.
"seni döven, seni aldatan bir kocaya sadık olmanı ne gerektirir ki zaten?"
işte buydu.
bu cümle muhtemelen ona aldığı zevklerden daha fazlasını vermişti.
bu cümle onun vicdanını gibip atarak, tamamen kendini bana bırakmasını sağlayacaktı.
bu yine gözlerini kapatıp, dudağını sırımaya başlamış.
bir yandan zar zor
"a-ama... "
aması falan yoktu. yumuldum dudaklarına. üzerindeki uzun kollu tişörtün üstünden bir yandan göğüslerini okşuyordum, bir yandanda kalçasını sıkıyordum. zir ailk zamanda yaptığım gibi sırt bölgesine ihtiyacım yoktu. zaten tamamen benimdi artık zuhal.
saçlarını toplayarak , bir omzunun üzerinden göğüslerine doğru sarkıttım.
yavaş yavaş boynunu emmeye başladım. yaptıklarım amatörceydi doğal olarak. ancak zevk aldığını biliyordum.
en sonunda tişörtün düğmelerini açtım.. ardından tişörtü çıkarttım.
ardından altındaki kotu da çıkarttım.
öpüşmeye devam ederek bunların yatak odasına gittik. bu esnada gerçekten tuhaf hissettim bir an. ama sonrasında gibimde başka bir şey olduğunu hatırlayarak kafa yormadım.
zuhal ablayla bu sefer daha uzun birlikte olmuştuk.
en son yatakta çırılçıplak yanyana yatıyorduk.
"bcd.."
"bcd ben çok utanıyorum"
yeniden mi başlıyorduk yoksa?
"neden?"
o sırada içeri salih abi girerek benden dedi. ben haızr çıplakken beni domaltarak si..
ehehehe alın buna asılın muallakler.
neyse devam ediyorum.
"ya sen benim kardeşim gibiydin hep."
bir şekilde vicdanını rahatlatmam lazımdı. bu şekilde giderse bir daha nah bulucaktım zuhali.
"biz asla kardeş olamazdık zuhal... "
bu sırada tekrar tahrik etmeye çalışıyordum yavaşça dokunarak.
"kafanı meşgul etmemen gerekiyor bunlarla. daha kazanmamız gereken bir sınavımız var.."
buradaki vurguya dikkat beyler.
kazanman değil.
kazanmanız.
manipülasyonu çaktınız umarım.
bunun üzerine zuhalde yanıma sokularak,
"evet, var.." dedi sadece.
yarım saat kadar o şekilde yattıktan sonra toparlandık.

Ertesi gün sınavlara girip, eve dönüyordum.
Kadınlar heyeti yine oturmuş aynı şekilde devam ediyordu.
Zuhal de aşağıdaydı.
Kendi isteğiyle mi yoksa Naciye teyzenin mahallede seferberlik istemesinden dolayı mı bilmiyordum.
Ancak hiç konuşmuyor ve kafası devamlı öne eğik duruyor olduğuna göre ikinci seçenek daha muhtemeldi.
Lan bir dakka
Zuhalin yanağı da hafif morluk mu vardı yoksa bana mı öyle geliyordu?
Salih abi dövmüş olabilir miydi?
Ama adam konuşamıyordu. Bi de karısına mı vurucaktı?
Ya vurduysa?
Zuhal her ne kadar gibimde olmasa da bu ihtimal sinirlerimi bozdu.
Karısını döven adamlardan hep tiksinen birisi olmuşumdur.
Kadınlar masum demiyorum.
Ama bunu döverek üzerinizden atmaya çalışırsanız haksız olursunuz.
Ha kimisi durduk yere döver. işte onların dıbına koyim.
Ben Zuhali öyle görünce yanından geçip gidemezdim. Mutlaka sormam lazımdı. Zaten mahalle kadınlarının ortasında beni tersleyecek değildi ya.
"Zuhal abla?"
Kafasını hiç çevirmeden, önüne bakmaya devam ederek,
"Efendim?"
"Yanağında morluk mu var bana mı öyle geliyo?"
"Dün gece karanlıkta kapıya çarptım da."
Klagib bahane dimi beyler?
"Tamam abla geçmiş olsun."
Sağol bile demedi. Sadece kafasını salladı.
Lan bu kadın niye benden iyice tiksiniyor gibi davranıyordu?
Tecavüz etmemiştim sonuçta.
Ama aslında kendisinden tiksiniyor olduğunu sonradan farkettim.
Ben eve geldiğimden beri zuhali düşünüyordum.
Kadının hayalleri vardı be beyler.
Kpss yi kazanıp kocasından kurtulmak istiyordu.
Onu dövmüş kocasından.
Bu adam bunu kursa falan gibsen yollamazdı. Matematikte de iyi gidiyorduk lan halbuki. Yapardı yani.
Bunlar gerçekten vicdanımın sesleti miydi, yoksa küçük eniştenin bahaneleri mi?
Aslında vücudum ortak bir karardaydı.
Zuhal'e yardım et.
O da muhtaçtı zaten bana.
O an'ı unutup tekrar çalışabilirdikte lan.
Olumsuzlukları düşünmek istemiyordum. Zaten en kötüsü sert bir dille tepki verir, olay büyümezdi.
Ben en sonunda telefonumu çıkartarak Zuhal'e mesaj atmaya karar verdim.
"Hala çalışmak istemediğine emin misin?"
Yok yok, bu çok artist duruyordu.
"Zuhal abla istersen çalışmaya devam edebiliriz"
istemediğini söylemişti ya işte? ikna edici olması lazımdı.
"Zuhal abla, özür dilerim. istersen bir kafede de olsa çalışmaya devam edebiliriz."
bence bu yerindeydi.
Hem onlarda çalışmayacaktık. Reddetmesi için bir sebep yoktu ki?
Bu mekan konusuna tekrar aşağılardan itirazlar alsamda umursamıyordum.
Zuhalden gelicek mesajı beklemeye başladım...

eve gittiğim gibi annemlere iyi geceler dileyerek odama geçtim, kitapları bir köşeye fırlatıp yatağıma uzandım.
ne yapmıştım lan ben?
ya komşular şüphelenirse?
ya sesleri duyan olduysa?
ışıklar da kapalıydı en son, bilgisayar ışığında takılıyorduk. bu yüzden işi anlarlarsa?
ya zuhale bir şey yaparsa salih abi?
ya bana bir şey yaparsa en kötüsü?
sorular uzuyordu böyle.
fakat yapıcak bir şeyim de yoktu maalesef. artık olan olmuştu. bundan sonra ne tak yiycektim zuhal abla konusunda hiçbi fikrim yoktu.
telefonu aldım elime, petekten mesaj vardı 3 adet.
giberim peteği(ehehehe) diyerek koydum telefonu kenara, uyudum.
ertesi gün annemin sesiyle gözlerimi hafif araladım.
"bcd! bcd kalk oğlum hadi."
yarı uykulu halde
"anne bugün evde çalışıcam ben ya" tarzı bir şey söyledim.
üstelemedi o da sağolsun, bu konuda güvenirdi bana. neyi ne zaman yapacağımı bildiğimi düşünüyordu.
uyandığımda saat 12 olmuş, annemde komşuya gittiğine dair not bırakmıştı. ilk önce kendime sağlam bir kahvaltı hazırlayıp, bir duş aldım.
banyodan çıktıktan sonra tekrar telefonu elime aldığımda, zuhalden de mesaj geldiğini gördüm.
peteği o anda cidden gibtir ettim. direkt açtım zuhalin mesajını.
"bcd ben salih abin zütünü si.."
tabii ki de böyle bir şey olsa direkt eşyalarımı toplar ve ordan kaçarak uzaklaşırdım.
"bcd, bundan sonra matematik çalışmayalım. emeklerin için teşekkürler."
mesajın nedeni apaçık ortadaydı.
benimde bu mesaj üzerine kafa yormam saçma olucaktı. zaten gibimde de değildi. üstelemeden peteğin mesajlarına baktım.
"bcd şuna da bakar mısın sana zahmet ya:D"
aradan 10 dakika geçtikten sonra bir mesaj daha
"ya seni sıkıyorum galiba ben"
aradan 30 dakika sonra son bir mesaj
"bcd rahatsız ettiysem gerçekten özür dilerim, ben yatıyorum iyi geceler."
kızı istemeden de olsa üzmüştüm dıbına koyim.
geri mesaj yazmam lazımdı, ayıp olurdu.
"kusura bakma petek ya uyuyakalmışım. sorunu çözdüm ama dershanede anlatsam daha iyi olucak gibi."
aradan 15 dakika geçti geçmedi
"ha bende rahatsız ettim sandım:) iyi o zaman dershanede görüşürüz."
"görüşürüz"
yazdım.
petekle samimi olmak hoşuma gitmişti. belki de tuğrulla sadece arkadaştı gerçektende?
belki de benden hoşlanıyodur?
şuanda baktığımda ne kadar saf ve aptalca düşündüğümü fark edebiliyorum.ama sizin de bildiğiniz gibi duygular mantık için bir antimadde sayılacak şeylerdir.

bir yandan balkonun kapısını gözlemeye çalışıyorum, diğer yandan telefonda neye baksam diye düşünüyorum.
normalde gibmediğim bir kişinin telefonu olsa, direkt galeriye girer malzeme arardım.ama bunu en son yapıcaktım. zuhali daha derinden tanımam gerekiyordu.
direkt whatsapp'a girdim bende.
oha lan?
bu kadar erkekle nasıl konuşmuş olabilirdi?
belki size garip gelicek ama ihanete uğramış gibi hissettim dıbına koyim.
içlerinden bir tanesini rastgele açtım. konuşmalar gayet samimiydi. candan konuşuyordu zuhal huursu. ama gece olan mesajlaşmalar önemliydi.
yok artık!
yoook artık!
zuhal abla belki benimle bir kaç şey yaşamıştı.
ama başka adamlara fotoğraf göndermek?
zuhalin düşündüğüm kadar masum olmadığını fark ettim o an.
fotoğrafların detayına girmiycem beyler klagib ergenlerin yaptığı şeylerdi.
ama bu kadın evliydi.
ve benimle gibiştikten sonra bile yüzüme bakmamıştı. ama bu adamlarla çatur çutur konuşuyordu.
gözümdeki eski, hanım hanımcık masum zuhal gitmişti beyler.
şimdi bu mesajları görmüştüm.
fakat bunları küçük dostumla bir plan yaparak kendi yararıma kullanmam gerekliydi.
ne yapabilirdim?
o an biraz şans bana yardım etti beyler.
balkondan zuhal ablanın içeri geldiğini duydum, artık niye geliyordu bilmiyorum ancak annem balkonda kalmıştı.
demiştim ya, şanslıydım.
mutfakta elimde telefonla zuhali bekliyordum.
acaba ne tepki vericekti?
şuan istediği tepkiyi verebilirdi. her türlü üstündüm ondan.
girdi mutfağa. beni elimde onun telefonuyle görünce suratı çok değişti.
şaşırmış, korkmuş bir halde.
insan kabahatini biliyor tabi dıbına koyim.
"bcd! napıyosun sen benim telefonumla!"
tepkisiz kalmam en iyisiydi. sakin sakin zuhal ablanın gözlerine baktım sadece.
"bak bağıttırma beni! annen duyarsa kötü olur!"
"kimin için?" diyerek ekrandaki mesajları gösterdim.
bir kadın ne yapar en savunmasız olduğunda?
geçti sandalyeye ağlamaya başladı sessiz sessiz.
"bcd, yanlış anlıyorsun. lütfen!"
tekrar tepkisiz kaldım. bakalım ne diyecekti?
"bcd, gerçekten.. gerçekten ordaki amacım çok farklıydı benim."
hala daha göz yaşları akıyordu.
ben tırsmaya başlamıştım. annem gelirse ikimizde yannanı yerdik.
"zuhal(abla demiycektim artık), telefonun bende kalsın. burda konuşmayalım bunları. annemin duymasını istemiyorum. neden yaptığını tahmin edebiliyorum ancak yine de senden dinliycem. sen git şimdi. ben 1 saat sonra gelicem size."
gözyaşlarını silip toparladı kendisini biraz.
bende o an çok cool konuştuğumu düşünerek, havayı bozmamak için odama geçtim elimde telefonla.
zuhal o sırada çıktı evden anneme teşekkür ederek. iyi rol kesiyordu huur. annem anlamamıştı hiçbir şey.

film izlerken aklıma durduk yere petek geldi.
ulan ben ne diye hep kızdan mesaj bekliyordum ki?
erkek kezbanı mıydım ben?
bu sefer ben atmalıydım.
yaşamış olanlarınız vardır beyler.
asosyal ve platonik iseniz, ilk olarak ne yazacağınızı en az 15 dakika düşünürsünüz. çoğu zaman bir bahane ile muhabbet kurmaya çalışırsınız.
ama ben öyle yapmayacaktım. bugüne kadar bu taktiği uygulamıştım. hiçbiri de işe yaramamıştı.
normal insanlar gibi, sade bir "naber?" mesajı yeterli olucak diye düşünüyordum.
"naber?"
pek beklemedim cevap için.
"iyidir bcd sen?"
"iyi bende"
tabii ki de mesajı bu şekilde yollayamazdım.
muhabbet burada biterdi büyük ihtimalle.
üzerine ne ekleyebilirdim ki?
nadiren ince düşünebilen beynim, bu defa bir ayrıntıyı hatırlamıştı.
faust..
kendi hayatını karartan bu adam, belki varlığı ile benim hayatıma peteği sokabilirdi. biraz ironik.
"iyi bende, faust'u bitirdim şimdi de seninle bir kritiğini yapalım dedim:)"
bence başarılı bir girişti bu.
"ya bcd şuan önemli bir işim vardı ama, sonra yapsak?"
neden bilmiyorum, üzülmüştüm.
"tabi ya önemli değil"
"tamam o zaman yarın konuşuruz."
"tamam"
filmi bitirip uyudum.
kalktım, dershaneye hazırlandım.
petek dershanede yoktu, bir sıra bulup oturdum kendime.
ardından geldi, önümdeki sıraya oturdu.
"ee beğendin mi bari?"
"beğendim beğendim." diyerek kitapla ilgili detaylara girdik biraz. spoile rolmaısn diye vermiyorum orları. böyle de düşünceli bir binim.
dershane çıkışında petekle beraber gidiyorduk.
o sırada petek bir kısığa saparak iki dakikaya geleceğini söyledi.
ben ne olduğunu anlamadan kafamda bir darbe hissettim. uyandığımda zütüm çok acıy..
hehehe.
iki dakikaya geleceğini söyledi. bekledim falan.
esktra bir şey yok yine. bu kısımlar monoton biraz beyler farkındayım ama bir köprü niteliğindeler. anlatmazsam olmaz yani.
zuhal ablayla da aynı samimiyette devam ettik.
ama ayıplıyordum.
ulan huur, bir sor ihtiyacın var mı bir şeye diye.
kaç gündür bin gibiyim evde.
o kadar ders çalıştırıyoruz.
siz belki şuan farketmiş olabilirsiniz ama bu bir ayıplamadan ziyade bastırılmış arzuları gerçekleştirme çabasıydı.
artık haftalar geçmiş, sınavlar bitmiş. çok atladım dimi dıbına koyim? ama sıkıcaktı oraları. hep aynı tempoda devam etti bilin.
bir gün beyler, kafama nerden girdiyse girdi.
peteğe açılıcaktım.
petek ile arkadaşlık yapmaktan sıkılmıştım artık.
yapım böyleydi. aceleciydim.
bu fikir aklıma girdikten tam bir hafta sonra beyler.
bir hafta sonra, yüzyüze zütüm yemediği için telefonu elime alarak mesajı yazmaya başladım.