zuhal ablayla o olaydan sonra ne yalan söyliyim özgüvenim yerine gelmişti beyler.
bu sebepten hayata daha farklı bakmaya başlamıştım.
tuhaftı lan, daha geçenlerde peteğin tuğrulla buluşmaya gittiğini öğrenerek hayata küsmüş olan ben, şimdi peteğe güzel görünmek için daha bi bakıyordum kendime. acaba ne değişmişti?
bu soruları askıda bırakarak, aynanın karşısına geçtim.
sakallar uzamıştı, 12 olduğum için okulda pek karışan yoktu. fakat sakallar bu şekilde beni olduğumdan daha çirkin gösteriyordu.
sakalları bir şekilde yüzüme uyarladım. bakın bu önemli, birisine bir şeyin "yakışma" sı olayı, tamamen yüzdeki/vücuttaki çirkinliklere gidebilecek dikkati dağıtma ile alakalıdır. eğer isterseniz bu konuda uzunca bir yazı yazarım.
her neyse, kendime bakma faslı bittikten sonra evden çıkmaya hazırdım. ilk kez kendimde bir şeyleri değiştirmiştim. ne kadar başarılı olduğumdan emin değildim ama yapmıştım işte bir şeyler.
en son çantamı alarak evden çıktım.
bizim evin bulunduğu sokaktan tam çıkarken kafamı kaldırır kaldırmaz salih abiyi gördüm.o anki duygularımı anladığınızı düşünüyorum.
korku..
gerilim..
suçluluk..
fakat salih abi olaylardan haberi olmadığını kanıtlar vaziyette bana sevecen bir tavırla iyi günler dileyerek yanımdan geçti gitti.
bu da sevinmeme sebep olmuştu açıkçası. zuhal konusunu ne kadar giblemesemde korkuyordum.
ben etrafı izleyerek yoluma devam ederken, yolda petek ve yanında tuğrul olması muhtemel bir çocuk gördüm.