Rezervettin

rez rez rezz

rezerved kardeşim tipinide çok merak ediyorum bi fotoğraf atsan mümkünse efsane olur devam et adamsın

hani 10 du lan kim bekleyecek şimdi 1 saat

Rez rez rez

Reyiz senin hikayeye sonuna kadar inanıyorum kelebek reyizin hikaye gibi senin hikayede tutulabilir lakin biraz daha detay olursa hikayeyide kısa zamanda bitirme.
Edit=fotonu atarmısın

beyler birisi şunu toplasın hayrına

Amina koyayim bi hikaye yaziyonuz, dogru ya da yanlis allah bilir ama eyvallah. Hikayenin en guzel yerinde bi kadin giriyo ve ortalik karisiyor. Ulan abisi hapise dusuyo, anasi kafayi yiyo, kardesi bildigin gerizekali, kendisi sanayi mahallesi piji, babasi vicdansiz aile komple kırık ama hikayenin ana konusu 16 Yasinda karsisina cikan bi kiz. Yanlis yerden ilerliyonuz amk
Senin hayatin zaten ilgi cekici. Neden araya etkisiz bi manita muhabbeti koyup hikayeyi skiyosun amucuk?

Rezervasyon

geldim beyler başladım yazmaya, 5 dk ya kadar atıyorum ilk partı

*
mahalleye yaklaşırken ilk işim eylül'ün cdıbına bakmak oldu.
pencere ve perde yine kapalıydı.
duraktaki bütün taksiler dışardaydı yine.
durak benim haricimde maşallah iyi iş yapıyordu.
taksisi ve plakası kendine ait olanlar durağa aylık kira veriyor, onun haricinde ne kadar kazanırsa cebine kalıyordu.
Rüstem abi biz müşteriye gitsek de gitmesek de parasını zaten alıyordu bizden ama müşteri aradığı zaman "taksi yok" demekten nefret ettiği için bizi hizaya sokmak adına patron edasıyla takılıyordu.
düşünce tarzı doğru olduğu ve en büyüğümüz olduğu için yaşına hürmeten duraktaki herkes de ona saygı duyuyordu.
ben durağa geldiğimde Rüstem abi yine aynı moddaydı.
-nerdesin ömer 1 saattir. dedi.
-alemsin abi ya, müşteriye giden adama nerdesin 1 saattir denir mi, aysel'i almaya gittim ya. dedim yalanım ortaya çıkmasın diye gülerek.
-gittiği yer kesmemiş aysel'i demek ki, sen çıktıktan sonra aradı, bi daha gitmek istiyormuş aynı yere, evde bekliyor seni. dedi ve ellerini arkadan bağlayarak içeri girdi. sinirlendiği çok belliydi.
aysel huursunun zamansızlığı yüzünden ortaya çıkmıştı yalanım.
bi ara kıvırmaya niyetlendim ama sonra "boşuna uğraşma amk, daha neyi kıvırcan" dedim kendi kendime ve sustum.
aysel in hala beni beklediğini bilerek arabaya bindim ve aysel in evine doğru sürdüm.
kızın suçu günahı yoktu farkındaydım ama yine de çok sinirlenmiştim.
bu sefer çatacaktım.
ayselin kapısının önünde durdum.
normalde 2 defa kısa kısa korna çalar çıkana kadar beklerdim.
ama bu sefer uzun uzun basmıştım.
müstakil evin salon perdesi aralandı.
aysel ben olduğumu teyid etmek için sokağa bakıyordu.
çok geçmedi ki aysel geldi.

rezerved

bu hikaye tutar reyiz

*
benle konuşurken "canım" kelimesini ağzından düşürmeyen aysel bu sefer sadece "merhaba" diyerek bindi arabaya,
üstelik arka koltuğa.
müşterilerin arka koltuğa oturması gayet normaldi ama konu aysel olunca bu bir ilkti.
güyya kızacak tavır yapacaktım ama anlaşılan o ki benden önce kızmış biri vardı.
-nereye. diye sordum.
-sen git ben tarif ederim. dedi.
vay amk aysel ilk defa bana böyle davranıyordu. seven gibilir giben sevilir hesabı garip bi şekilde o an Aysel le ilgilenme isteği uyandı içimde. allahtan çok kısa sürdü.
neyse dedim illa ki konuşur diye bekledim.
ama öylece dümdüz mal gibi gidiyorduk.
iyice meraklanmıştım.
muhabbet olsun diye hem de sanki onla ilgileniyormuşum gibi:
-niye işe gitmedin bugün sen. diye sordum.
-bugün cumartesi. dedi
hay amk ofsayta düşmüştük.
büyük parkın oraya kadar gelmiştik ki neyseki sonunda yolu tarif etmeye başladı.
daha önce hiç gitmediğimiz bi yere gidiyorduk.
sahile geldik.
bi cafenin önüne yaklaşırken
-burda duralım. dedi
konuşmaya bile tenezzül etmeden kafasını uzatıp taksimetreye baktı.
cüzdanını karıştırıyordu ki
-dün peşin aldım parasını, gerek yok, iyi günler. dedim
-peki sen bilirsin. diyerek indi arabadan.
vay amk ciddi ciddi ayseli tanıdığım günden beri ilk defa bana böyle davranıyordu.
"sevgili mi yaptı lan acaba" diye merak etsem de sonradan "neyse ya bana ne amk" dedim.
durağa dönüyordum ki yoldan 2 müşteri daha kaptım.
onu al oraya zütür, bunu al ordan getir derken saat öğlen 1 olmuştu.
yolda bir kaç müşteri daha el kol yapsa da görmezden gelip almadım,
acıkmıştım.
durağa gidip kendime yiyecek bi şey söyleyecektim.
normalde direk durağın aşağısındaki esnaf lokantasına gider sadece süzme mercimek içerdim öğlenleri ama artık eylül vardı ve ben aklımı gibeyim ki artık bambaşka bir adamdım.

rezerved

burdayız reyiz devam

rezerved

*
Rüstem abinin masasının üzerinden kartları çıkarttım.
aşağıdaki köftecinin telefon numarasını buldum.
yarım ekmek köfte bir de ayran söyledim kendime.
çardağa oturmuş hem köfteyi hem de eylül ü bekliyordum.
20 dk kadar geçmişti eylül hala yoktu ki
neyse köfte geldi.
köftenin sarılı olduğu kağıdı sıyırıp yemeye başladım.
yarısına kadar gelmiştim.
durağa koşa koşa biri yaklaşıyordu.
bu bizim enişteydi.
panik oldum, elimdeki ayranı döktüm, elimdeki köfte ekmeği de oturduğumuz banka koyup fırladım dışarı.
bizim enişte çok sakin, çok mülayim adamdı.
acil bi durum olmasa böyle koşmazdı.
yanıma geldiğinde soluğu neredeyse tükenişti, ellerine dizlerine koydu, nefes almaktan konuşamıyordu.
-ablann, ablannnnn. diyebildi sadece. ama devdıbını getiremiyordu.
zaman kaybetmemek için enişteyi kolundan tuttuğum gibi arabaya attım.
hızla kalktım. ablamın evi de bizim eve çok yakındı.
gitmemiz 2 dk yı bulmamıştı o hızla.
koşarak bahçeden geçmiş evin açık kapısından içeri dalmıştık.
ablam koridorda öylece yatıyordu.
içimden sadece "allahım nolur ölmemiş olsun, allahım yalvarırım ölmesin" diyordum.
göğsü inip kalkıyor nefes aldığı belli oluyordu ama baygın bir şekilde yerde yatıyordu.
-düştü mü. dedim enişteye.
-hayır. dedi
-noldu, peki. diye sordum
-hiç bi şeyi yoktu, içeri yemek hazırlamaya gidiyordu, yığıldı kaldı. dedi
kıyamadığım için yumuşak yumuşak tokatladım ama fayda etmedi.
ablam hala baygındı.
bu böyle olmayacak diyerekten ablamı kucakladığım gibi arabanın arka koltuğuna yatırdım.
o panikle ambulans çağırmak aklımın ucundan bile geçmemişti.
kocaeli devlet hastanesine doğru dörtlüleri yakmış deli gibi gidiyordum.

rezerved

*
acil girişine çektim arabayı.
panikle el kol yaptıktan sonra sedyeyle beraber 2 tane görevli geldi hızlıca yanımıza.
ablamı arabadan çıkartıp sedyeye yatırdık.
hızlı hızlı zütürüyorlardı ablamı.
onu öylece sedyede görünce daha da kötü oldum amk.
ağladım ağlıcam, tutamıyordum kendimi.
sedyenin peşinden koştuk enişteyle biz de.
ilk müdehale odasına aldılar.
doktorlardan biri içeri koştu, hemşirelerden biri yanımıza geldi.
-ne oldu. diye sordu önce bana sonra enişteme bakarak.
ben enişteye baktım,
enişte:
-evdeydik, hiç bi şey yoktu, sonra birden bayıldı, biz de direk getirdik. dedi
içerden çıkan, doktor mu hemşire mi olduğunu anlamadığım mavi önlüklü biri diğerine nabız çok düşük diyordu.
"ablamdan bahsediyorsanız giberim sizi, ablam değil o, değildir di mi, ablam olmasın nolur allahım yalvarırım" diyordum içimden.
odaya bir sürü alet taşıdılar.
beni ağlatmaya yetecek kadar hareket vardı ablamı aldıkları odada.
kimse bize bi şey demiyordu.
bizi gibleyen yoktu.
"ablam lan o benim ablam" diye haykırıyordum içimden.
annem gittikten, abim içeri girdikten, selimle bağlarımız koptuktan, babam gibtir olup gittikten sonra burda doğduğum yerde tek dayanağımdı ablam.
zaten uzun olan hikayeyi daha da fazla uzatmamak için çok anlatmadım ama başta da dedim ya anam kadar emeği vardı üzerimde.
haftada 1 de gitsem yanına
onun varlığı güç veriyordu bana.
Derken doktorlardan biri geldi yanımıza...