*
Rüstem abinin masasının üzerinden kartları çıkarttım.
aşağıdaki köftecinin telefon numarasını buldum.
yarım ekmek köfte bir de ayran söyledim kendime.
çardağa oturmuş hem köfteyi hem de eylül ü bekliyordum.
20 dk kadar geçmişti eylül hala yoktu ki
neyse köfte geldi.
köftenin sarılı olduğu kağıdı sıyırıp yemeye başladım.
yarısına kadar gelmiştim.
durağa koşa koşa biri yaklaşıyordu.
bu bizim enişteydi.
panik oldum, elimdeki ayranı döktüm, elimdeki köfte ekmeği de oturduğumuz banka koyup fırladım dışarı.
bizim enişte çok sakin, çok mülayim adamdı.
acil bi durum olmasa böyle koşmazdı.
yanıma geldiğinde soluğu neredeyse tükenişti, ellerine dizlerine koydu, nefes almaktan konuşamıyordu.
-ablann, ablannnnn. diyebildi sadece. ama devdıbını getiremiyordu.
zaman kaybetmemek için enişteyi kolundan tuttuğum gibi arabaya attım.
hızla kalktım. ablamın evi de bizim eve çok yakındı.
gitmemiz 2 dk yı bulmamıştı o hızla.
koşarak bahçeden geçmiş evin açık kapısından içeri dalmıştık.
ablam koridorda öylece yatıyordu.
içimden sadece "allahım nolur ölmemiş olsun, allahım yalvarırım ölmesin" diyordum.
göğsü inip kalkıyor nefes aldığı belli oluyordu ama baygın bir şekilde yerde yatıyordu.
-düştü mü. dedim enişteye.
-hayır. dedi
-noldu, peki. diye sordum
-hiç bi şeyi yoktu, içeri yemek hazırlamaya gidiyordu, yığıldı kaldı. dedi
kıyamadığım için yumuşak yumuşak tokatladım ama fayda etmedi.
ablam hala baygındı.
bu böyle olmayacak diyerekten ablamı kucakladığım gibi arabanın arka koltuğuna yatırdım.
o panikle ambulans çağırmak aklımın ucundan bile geçmemişti.
kocaeli devlet hastanesine doğru dörtlüleri yakmış deli gibi gidiyordum.