*
benle konuşurken "canım" kelimesini ağzından düşürmeyen aysel bu sefer sadece "merhaba" diyerek bindi arabaya,
üstelik arka koltuğa.
müşterilerin arka koltuğa oturması gayet normaldi ama konu aysel olunca bu bir ilkti.
güyya kızacak tavır yapacaktım ama anlaşılan o ki benden önce kızmış biri vardı.
-nereye. diye sordum.
-sen git ben tarif ederim. dedi.
vay amk aysel ilk defa bana böyle davranıyordu. seven gibilir giben sevilir hesabı garip bi şekilde o an Aysel le ilgilenme isteği uyandı içimde. allahtan çok kısa sürdü.
neyse dedim illa ki konuşur diye bekledim.
ama öylece dümdüz mal gibi gidiyorduk.
iyice meraklanmıştım.
muhabbet olsun diye hem de sanki onla ilgileniyormuşum gibi:
-niye işe gitmedin bugün sen. diye sordum.
-bugün cumartesi. dedi
hay amk ofsayta düşmüştük.
büyük parkın oraya kadar gelmiştik ki neyseki sonunda yolu tarif etmeye başladı.
daha önce hiç gitmediğimiz bi yere gidiyorduk.
sahile geldik.
bi cafenin önüne yaklaşırken
-burda duralım. dedi
konuşmaya bile tenezzül etmeden kafasını uzatıp taksimetreye baktı.
cüzdanını karıştırıyordu ki
-dün peşin aldım parasını, gerek yok, iyi günler. dedim
-peki sen bilirsin. diyerek indi arabadan.
vay amk ciddi ciddi ayseli tanıdığım günden beri ilk defa bana böyle davranıyordu.
"sevgili mi yaptı lan acaba" diye merak etsem de sonradan "neyse ya bana ne amk" dedim.
durağa dönüyordum ki yoldan 2 müşteri daha kaptım.
onu al oraya zütür, bunu al ordan getir derken saat öğlen 1 olmuştu.
yolda bir kaç müşteri daha el kol yapsa da görmezden gelip almadım,
acıkmıştım.
durağa gidip kendime yiyecek bi şey söyleyecektim.
normalde direk durağın aşağısındaki esnaf lokantasına gider sadece süzme mercimek içerdim öğlenleri ama artık eylül vardı ve ben aklımı gibeyim ki artık bambaşka bir adamdım.