*
acil girişine çektim arabayı.
panikle el kol yaptıktan sonra sedyeyle beraber 2 tane görevli geldi hızlıca yanımıza.
ablamı arabadan çıkartıp sedyeye yatırdık.
hızlı hızlı zütürüyorlardı ablamı.
onu öylece sedyede görünce daha da kötü oldum amk.
ağladım ağlıcam, tutamıyordum kendimi.
sedyenin peşinden koştuk enişteyle biz de.
ilk müdehale odasına aldılar.
doktorlardan biri içeri koştu, hemşirelerden biri yanımıza geldi.
-ne oldu. diye sordu önce bana sonra enişteme bakarak.
ben enişteye baktım,
enişte:
-evdeydik, hiç bi şey yoktu, sonra birden bayıldı, biz de direk getirdik. dedi
içerden çıkan, doktor mu hemşire mi olduğunu anlamadığım mavi önlüklü biri diğerine nabız çok düşük diyordu.
"ablamdan bahsediyorsanız giberim sizi, ablam değil o, değildir di mi, ablam olmasın nolur allahım yalvarırım" diyordum içimden.
odaya bir sürü alet taşıdılar.
beni ağlatmaya yetecek kadar hareket vardı ablamı aldıkları odada.
kimse bize bi şey demiyordu.
bizi gibleyen yoktu.
"ablam lan o benim ablam" diye haykırıyordum içimden.
annem gittikten, abim içeri girdikten, selimle bağlarımız koptuktan, babam gibtir olup gittikten sonra burda doğduğum yerde tek dayanağımdı ablam.
zaten uzun olan hikayeyi daha da fazla uzatmamak için çok anlatmadım ama başta da dedim ya anam kadar emeği vardı üzerimde.
haftada 1 de gitsem yanına
onun varlığı güç veriyordu bana.
Derken doktorlardan biri geldi yanımıza...