Reserved

saat üçü biraz geçiyordu. gilberto'nun dediği gibi 3 km gittikten sonra sağdaki patikaya girdim. bulutlar ayı kapatmış, farın aydınlattığı bölge hariç hiçbir yeri göremiyordum. patikaya girdikten sonra ilk sola döndüğümde farları kapatıp 2 km karanlıkta gitmemi ve daha sonra tekrar sola dönmemi söylemişti. eğer takip eden biri varsa karanlık kamufule olmama yardımcı olacaktı. arabanın km devrine bakıp ne kadar ilerlediğimi anlayacaktım ancak bu sandığım kadar kolay olmayacaktı. farları kapattığım için arabanın km devri de görünmüyordu. telefonumu çıkardım ve arabanın döşüne koydum. telefonun ışığı sayesinde görebilecekti. 192.231 km'deydi araba. uzun zamandır bu arabayı kullanıyordu belli ki, bu süre içinde muhakkak bu planı uygulamış ve başarılı olmuştu. farları kapatıp gaza yüklendim. 192.231 km gösteriyordu başta ancak km başı devir döndüğü için o aradaki mesafeyi saptayamazdım. dışarı tamamen karanlıktı ve işim tamamen şansa kalmıştı.

gilberto planı başarıyla uygularsa ve malları alırsa geriye tek bir sorun kalıyordu: dikiş izleri. adli tıp incelemesinde dikiş işleri fark edilecekti ve mide kontrol edildiğinde boş bir vaziyette bulunursa malların bir şekilde çalındığı ortaya çıkacaktı. bu durumda tek çözüm mallarının tamdıbını almamak olacaktı. aceleyle mideye yerleştirilmiş malların ağırlığı hakkında bilgim yoktu dolayısıyla üstünkörü bir şekilde malların bir kısmını geride bıracaktık. 3 torba mal koymuştum ve bunlardan birini bu durum için feda etme niyetim yoktu. dolayısıyla gilberto 2 torbayı alacaktı ve diğerini açıp yanında zütürdüğü torbaya yarısını aktaracaktı.
gilberto'nun içeride adamı veya adamları vardı ve bunu hâlâ benden gizli tutuyordu. yaptığı telefon görüşmeleriyle hastanenin yeri ve içi hakkında bilgi edindi. bilgileri benimle paylaşmadı ancak planıma sadık kalacaktı. ancak plan için beni onaylamak yerine sen olmasan da bunu uygulayacaktım zaten der gibi bir tavır takındı. gilberto'nun arabasıyla yola çıktık. hastaneye vardığımızda takip edilme durumumuza karşın arabayı ben kullanıyordum, gilberto'yu hastanenin olduğu mahalleden uzak bir yere bıraktım ve bana tarif ettiği yere doğru yola devam ettim. gilberto yoluna taksiyle devam edecek ve bu sayede peşimizdeki olası polis takibinden uzak kalacaktık. herhangi bir polis baskınına karşın glock'um belimdeydi. yarım saat sonra bıraktığım yerin hastaneye göre simetriği olan yoldan alacaktım ve eve dönecektik.

dozajını seyreltip anlık kusma ve terleme nöbetine sebep olmasını sağlamam gerekiyordu. bu konuda yeterince pratik yapmıştım ve zehiri ayarlayıp gilberto'ya verdim. plan, gilberto hasta yakını kılığına girecek ve morg görevlisine yemek zütürecekti. morg görevlisi yemeğin henüz ortalarındayken vücudu boğulma reaksiyonu gösterecek ve ani kusma nöbeti geçirecekti. bu da gilberto'ya 20 dakika kazandıracak ve cesedi bulması ve midesindekileri alması için yeterli bir süre olacaktı.

artık eve dönemezdim, alberto beni arayacaktı. gilberto'nun evine gittik. bana bakınca gözleri parlıyordu. 'bu işi halledebileceğini biliyordum' dedi. şaşırmıştım, uzun zamandır beni takip ediyormuş belli ki. sıra planımı anlatmaya gelmişti, onun da yardımı lazımdı elbette. adli tıp cesedin geldiği günün sabahı 7'de işe başlar. biz bir şekilde hastaneye girmeli ve ceset adli tıpa gitmeden midesindekileri almalıydık. elimdeki bütün malı polisler zütürmüştü ve onları bana borçluydular.

alberto, gilberto'yu tanımıyordu. bu yüzden hastaneye gilberto'yu sokmalıydım. gece saat 3'te hastaneye girecektik. güvenlik görevlilerinden sızmak gilberto için kolaydı. morg görevlisini bir süre uzaklaştırmamız gerekiyordu. basit bir zehir işimi görebilirdi. ddt bulunması kolay bir zehirdi ve çok kısa sürede etkisini gösterip öldürebilirdi. ancak benim niyetim öldürmek değildi elbette, bu fazla dikkat çekerdi.

Aga biraz fazla yaz gözünü kemireyim okuyorum it gibi sadece 3 part var amk