güneş doğuyordu. buzdolabından bir bira çıkardım, bir de sigara yakıp bugünün benim için ne kadar önemli olduğunu düşünüyordum. anlamsız bir neşe vardı içimde. sanki her şey daha iyiye gidecekmiş, gilberto'dan hiç ayrılamayacakmışım gibi hissediyordum. bir gün o ölürken sol elimde bir kadeh ve sağ elimde onun elinin olacağını hissediyordum. belki de yıllar önce tüm ailesini ve sonunda da kendisini vuran babam, bir sosyopatın bedeninde tekrar dirilmişti.
odasının kapısı açıldı. doğruca benim odama gelip 'uyumadın mı hiç?' diye sordu. heyecanlı olduğumu düşünmesin diye yeni uyandığımı söyledim. 'umarım uykunu iyi almışsındır, bugün senin için büyük bir gün olacak' dedi ve gülümseyerek odadan ayrıldı. yanına gittiğimde 'hazırlan, kahvaltıyı daha sonra yapacağız' dedi. zaten hazır olduğumu söyledim ve kısa süre sonra evden ayrıldık. arabada piazza ankara'dan ne haber diye sordu. 'ekmek kırıntılarıyla doymayacağımızı söylemiştin' dedim, ikimiz de güldük ve yol boyu tek bir kelime daha etmedik. arabayı via ottoviano'ya bırakıp vatikan'a doğru yöneldik. 'burada ayrılacağız, s. pietro'da bir adam yanına gelecek ve malın bir kısmını test amaçlı senden alacak. malı verdikten sonra arabanın yanında tekrar buluşacağız. planın geri kalanını dönünce anlatacağım' dedi. dikkat çekmemek için ağır adımlarla vatikan'ın girişine doğru yöneldim.