kapıyı açmamla birlikte sustucu takılmış usp'sini alnıma dayadı. içeri geçmemi ve ses çıkarmamamı tembihledi. dediğini yaptım. bi süre silahı alnıma dayalı tutunca bir şeyler yapmam gerektiğini anladım. 'ya vur ya da bırak yemek yiyeyim, açlıktan ölüyorum' dedim. biraz şaşırdı ve silahını indirdi. 'ne istediğini sormadan önce yemek yemeye ne dersin' dedim. ne yapmaya çalıştığımı anlayamadığı belliydi. benim de bir planım yoktu aslında, doğaçlma gidiyordum. yemeğini ye gidiyoruz dedi. elbette ki böyle bir adama 'nereye' diye sormayacaktım. bu soru, güçsüz olduğum kanısına vardırırdı.