3.kısım 3.part

iri olmasa da evlense çocuğu olur cinsten bir yaban domuzu teşrif etti aramıza. Meraklı bir şekilde yanaşınca velet beni unutup atladı domuzun üzerine. Zavallı velet… Bizim yürek yemiş velet domuzun kulağını ısırdı. Domuz tiz bir homurtu attı karanlığa doğru kaçtı. Ama domuzun kaçtığı yerden daha sert homurtular gelince anladım yalnız olmadığını. Velet yine benimle uğraşmak üzere döndüğü sırada karanlığın içinden öyle bir domuz çıkageldi ki afallayıp ağaçtan düşüyordum az daha. Gördüğüm en büyük azılıydı bu. Velede sadece bir kez vurdu… ikinciye gerek yoktu. Hayatımda ilk kez duymuştum kırılan bir omurganın sesini. Velet belinden ikiye bölünmüş yerde yatıyor ben ise düşmemek için ağaca sarılıyorum. Ne yaparım nasıl kurtulurum ben buradan. Sis açılmaya başladı, dün geceden ziyade dolunay daha bir parlak daha bir kasvetli duruyordu gökte…

Dolunayın tıpkı bu geceki gibi gökyüzünü süslediği vakitlerde ilkokuldan buyana yegâne dostum Aslan’la birlikte ava çıkardık. Bu yüzden biliyordum, böylesi bir yaban domuzunun ağacı yıkacak kadar güçlü olduğunu. Ay’a baktım belki bir umut bu son vakitlerime bir çare olur diye aklıma Aslan geldi hatırıma. Av geceleri bizim için kutsal sayılırdı. Okulu asar, işi gücü bırakır, her şeyi terk edip ava giderdik. Yola doğru baktım Aslan’ın şimdi ne halde olduğunu düşündüm. Gözümün önüne geldi bir an…