geceyarısı çalan telefonum beni telaşlandırdı. zerrin ablanın numarası değildi. tanıyordum o numarayı fakat kimdi? merakla telefonu açtım. arayan oydu. başka bir numaradan aramıştı. ağlayarak nolur gel diye yalvarıyordu.

zerrin abla:eren yalvarırım gel sana çok ihtiyacım var...

ben:ne zaman rahat bırakacaksın beni?

zerrin abla:aşığım sana senin için her şeyden vazgeçmeye hazırım. ne istersen yaparım senin için.

ben:geberip gitmeni istiyorum.

zerrin abla:öyle mi? peki istediğini alacaksın hem de bu gece...

ben:zerrin abla saç...

dıt dıt dıt dıııt dıt dıt dıt dııııtt

telefonu kapatmıştı. endişenmeli miydim? saçmalıyordu. boş vermeliydim bence. ya ciddiyse? sarhoş gibiydi ya da uyuşuk. bir şey içmiş olabilir mi? off eren saçmalama yat uyu.

kafam yine 9 yaşındaki haline geri dönmüştü. zerrin ablayla ne zaman karşılaşssam ya da konuşsam 9 yaşında babasının bilgisayarında volfied oynayan erenin kafasına geri dönüyordum.

yatağa tekrar girip yorganı kafama çektim.

oofff olmuyor olmuyor olmuyor "dıbına koyiyim" uyuyamıyorum! hızlıca kalktım. yıkatmalı slim fitt kot pantolonumu ve gömleğimi giydim. üzerime deri ceketimi alıp annemin arabasının anahtarlarını aldım. her ihtimale karşı garajdan babamın özel çekmecelerinden bir tanesinde duran zerrin ablanın ev anahtarını da aldım. umarım kilit değişmemiştir. ehliyetim yoktu ama iyi kullanıyordum. amerikadaki eyaletler arasındaki yollar tam araba kullanmaya uygundu fakat istanbul için emin değildim.

arabaya atladım. nabzım normal bir insanınkinden 7 kat fazla atıyordu sanki. bu yüzden arabayı 3 kere stop ettirdikten sonra çalıştırabildim. eğer yolda 4-5 kez stop ettirdiğimi ve düz yolda patinaj çektiğimi saymazsak fena araba kullanmıyordum. eve vardığımda ellerim titriyordu. merdivenleri nasıl çıktığımı hatırlamıyorum bile.

kapıyı kaç kez vurduğumu hatırlamıyorum ama açmıyordu. uyumuş ya da sızmış olmalıydı evet evet. en kötü ihtimal evde yoktu. hemen anahtarları aradım cebimde yoktu. Allah kahretsin arabada kaldı sanırım deyip arabaya indim. aklım o kadar başımdan gitmişti ki daha yarım saat önce aldığm anahtarları bulamıyordum. şoför koltuğunun yanındaki koltuğun altına düşmüştü. aldım tekrar hızlıca eve çıktım. hem anahtarı deliğe sokmaya çalışıyor hem de içimden "Allahım nolur kilit değişmemiş olsun" diye dua ediyordum. yok değişmemişti. kapı açıldı. hızlıca içeri daldım. karanlıktı. ışığı yaktım. attığım her adım beni daha da heyecanlandırıyordu. bir adet kot pantolon koltuğun üzerindeydi. cam sehbanın üzerinde beyaz bir toz vardı. hemen yanında leblebi kutusuna benzeyen ince ve küçük hortumsu şeyler...

kısa holü geçip yatak odasına doğru ilerledim. kapı kilitliydi. evde yoksa bu kapıyı kilitlemesi anlamsızdı. kapı ince ve eskiydi. biraz zorladım açamadım. biraz gerilip sağ kolumla vurdum. endişem ve salgılanan adrenalin acımı unutturuyordu. 7. vuruşumda kapı açıldı. gördüğüm şey karşısında dona kalmış ne yapacağımı bilmez şekilde öylece çakılmıştım. sanki bir salise 1 yıl sürüyormuş gibiydi. kafamın içindeki hücreler ağır çekimde hareket ediyor sanki bir yerlerden chopin sesi geliyordu.

https://www.youtube.com/watch?v=EFJ7kDva7JE

bembeyaz vücudu artık bir kar tanesi kadar beyazdı. uzun ince ayak parmakları aşağı doğru sallanıyor kırmızı ojeleri tüm ihtişdıbını koruyordu. burnundan ve ağzından gelen kan kızıl saçlarının rengini gölgeliyordu. tavanda asılı duran o güzel deniz kızı...

bir ölüm ancak bu kadar güzel olabilirdi. hiçbir şey yapamıyor, hiçbir şey söyleyemiyordum. çığlık atmak istiyordum ama sanki binlerce el ağzımı kapatıyordu. koşmak onu kurtarmak istiyordum sanki elimi kolumu zincirle bağlamışlardı. dizlerimin üzerine çöktüüüm kaldım...

https://www.youtube.com/watch?v=JYIDGRl8bRc

dışarıda yağan yağmur yıkayabilir miydi tüm acılarımızı? alıp zütürebilir miydi bizi geçmişimizden? kaçırabilir miydi bizi mutlu olduğumuz zamanlara? peki bir yağmurdan medet ummak akıllıca mı sizce? değil evet. ben de biliyorum fakat aklımın olduğunu kim söyledi ki?

tavanda asılı duran sadece bir insan bedeni değil sadece zerrin abla değil benim hayatımdı. benim düşlerim benim hayallerim benim arzum benim geçmişim ve benim geleceğim... o tavanda aslında duran şey sadece o değil bendim.

kaç dakika orada kaldığımı bilmiyorum fakat o ana dair hatırladığım tek sahne tavanda kendini asarak intihar etmiş Zerrin "abla" ve cenin pozisyonunda hüngür hüngür ağlayan ben...

gözlerimi açtığımda bir hastane odasındaydım. ellerim ve bacaklarım bağlıydı. fakat kelepçe ile değil. bu bağlama daha çok bir delinin bağlanması gibiydi... neler olduğuna dair hiçbir fikrim yoktu. beni oradan kim almıştı kimler gelmişti. neler olmuştu bilmiyordum. tek hatırladığım sahne o sahne ve dışarıdan gelen chopin...

hastanede iki ay kaldıktan sonra birçok sorgudan vs. geçtim. sıkı bir uyuşturucu bağımlısı ve uyuşturucu ticareti yapan bir adamın kardeşi olan bir kadınla yakınlığım epey soruşturuldu. tabi babamın eski karısı olması benim için çok fazla sorun yaratmadı. üstelik temizdim.

tüm bu saçma sapan prosedürleri bir kenara bırakırsak. yoktu artık o. bana aynı yerde hem cenneti hem cehennemi yaşatan kadın yoktu. sorgular bitince narkotik şubeden kısa saçlı uzun boylu neredeyse matrixteki trinitye benzeyen kadın polis bana bir zarf uzattı. bir mektup. kızıl bir zarf içinde bir mektup.

üzerinde "Küçük Aşkım Eren'e" yazılı...

ölümünün üzerinden 2 ay geçmişti. babamın mezarının biraz yakına defnedilmiş. kahverengi ve kuru toprağın bakımsızlığı göze çarpıyordu. sadece tek bir çürümüş gül başucunda duruyordu.

Zerrin Abla
D.1.9.1977
Ö.8.4.2007
yazılı mezarını başına çömelmiş bana bıraktığı kızıl zarf içindeki mektubu çıkardım.

Küçük Aşkım Eren;

Nasıl da üzgünsün şimdi... Bu asla ama asla senin suçun değil. Bu benim yaşamam gereken şeydi. Seni hep sevdim ben. Gerçekten sevdim. Babanı da sevdim ama sen bambaşka bir rüyaydın benim için. Ne mutlu olurduk seninle. Ne güzel severdik birbirimizi ama olmadı di mi yapamadık beceremedik bir türlü. Ben kötü birisi değilim Eren sadece hayatın kötü davranmak zorunda bıraktığı birisiyim. Beni gerçekten affedebileceğin aklımın ucundan bile geçmiyor ama senden tek bir istediğim var her sene bugün 8 nisanda bana beyaz papatyalardan getirir misin? başka hiçbir şey istemiyorum senden. iyi yaşa olur mu? Mutlu ol. Seni hep sevdim ve eğer varsa öteki dünyada da seveceğim...

Tam 10 yıl önce bugün kendini asarak intihar etmişti. Mezar taşında yazan "abla" soy ismiydi.

bana çok kızdınız hikayeyi uzattığım için fakat amacım tam bitişi bugüne getirmekti. bugün onun ölümünün 10. yılı. uyumam gerek sabah mezarına gideceğim beyaz papatyalarla. her sene olduğu gibi yine 8 nisan sabahı birlikte olacağız. görüşmek üzere.

BiTTi