Uzun part atıyorum
Kaan’a dönelim. Kaan’ın bir kız arkadaşı vardı, Yağmur. Aslında kız arkadaştan öteydi, lise aşklarını bilirsiniz beyler tek isteğiniz kızla yatmaktır genelde ama o ikisi öyle değildi. Zaten beraber büyümüştük üçümüz, her zaman yan yanaydık. Yağmur ufak tefekti, zayıftı, üflesen uçacak, sarılsan kırılacak gibi. Saçları uzun ve simsiyahtı, her zaman öyle kaldı. Benim ve Kaan’ın sessizliğinin aksine hayat doluydu kız, o gülümsediğinde sen de gülümserdin. Atarı tribi yoktu, anlayışlıydı, şefkatliydi, ben ömrüm boyunca öyle bir kızla tanışmadım, tanışmayacağımı da biliyorum. Bazen merak ederdim neden beni değil de Kaan’ı seçti diye, kıskanıyordum amk. Ama sebebi de biliyordum.

Kaan her konuda benden iyiydi. Her konuda amk. Notları sınıfın en iyisiydi, sporda süperdi, konuştuğunda çok zeki ve mantıklı konuşurdu hönk diye kalırdın. Tipten bahsetmiyorum bile. Allah her şeyi ona yüklemiş, bize next next deyip geçmişti sanki. Özellikle lisede daha çok hissediyorsun o ezikliği, herkes kankanın ağzının içine düşüyor, sen de yedek oyuncu gibi oturuyorsun köşede. Tabii ki Yağmur onu seçecekti.

Hayatımı mahveden olaylardan birincisi bir yaz mevsimi oldu. 16 yaşındaydım. Düşününce hala o kadar basit ve aptalca geliyor ki. Her neyse, Pazar günüydü o gün. Kaanların Bodrum’da yazlığı vardı, her yaz oraya giderlerdi. Bu sefer Kaan evde kalacaktı, ergeniz ya amk, içki falan içecektik evde tek başımıza. O zaman çok büyük bir şeymiş gibi geliyor tabii. Kıçımda pireler uçuşa uçuşa yatmışım öğlene kadar. Akşam 5 gibi aradım Kaan’ı.
“Kardeş gitti mi sizinkiler?”
“Şimdi çıkıyorlar kardeşim, sen gel istersen.”
“Tamam, ağzıma bir şey atayım geliyorum.”
“Yağmur’a ayıp oldu lan, bozuldu kız.”
Yağmur’u da çağırmak istemişti ama olmaz demiştim, ne kadar kafa kız olsa da ortamda kız olunca rahat rahat konuşamıyorsun ki amk.
“iyice kılıbık oldum dıbına koyayım, bugünlüğüne de kendi arkadaşlarıyla gezsin. Neyse geliyorum ben.”
Tersleyip kapadım telefonu, üstüme bir tişört geçirdim, çıktım dışarı. Marketten vodka aldım, ilk defa bira dışında bir şey içeceğiz, heyecanlandığımız şeye bak. Param yettiği kadar aldım bir şeyler, zaten Kaan’ın ev iki sokak ötede. Gittim eve, anne babası çoktan gitmiş. Kaan’ın annesi de babası da çalışıyordu, alışkındı evde tek kalmaya zaten. O da bir şeyler almış, oturduk. Tam hatırlamıyorum muhabbetleri, klagib ergen konuşmaları işte. Sanki hayattan bir tak anlıyormuşuz gibi felsefe yapmalar falan. Sorduğum tek soruyu hatırlıyorum;
“Kaan siz Yağmur’la yaptınız mı?”
“Neyi lan? Ne diyorsun olm?”
“Yattınız mı amk onu soruyorum.”
Kaan birden sustu, sinirlendi sandım ama yüzündeki başka bir ifadeydi. Yıllar sonra anladım o ifadeyi. Sigaranın külünü silkti, “Hayır, yapacağımızı da sanmıyorum.” Dedi, ben de sustum. Kaan zaten karı kız muhabbetini sevmezdi. Ben de fazla abaza değildim, ferre vs konusu açılınca utanırdım biraz, maldım galiba. insan insanı giber mi kafasındaydım lisedeyken. Neyse kafalar biraz iyi olunca, başım dönmeye başlayınca o gibik cümleyi kurdum. O koduğumun cümlesini.
“Sizinkiler araba aldı di mi?”
Başını salladı, evlerinin önünde de görmüştüm zaten. Modeli hatırlamıyorum beyler, ama Volkswagen’di. Polo olabilir. Beyazdı. Beyazdan hep nefret ettim o günden sonra.
“Bir tur atalım mı lan?” Deli cesareti mk. 17 yaşındasın pekekent senin neyine araba diyenimiz olmadı o an işte. Alkole alışık olmayan bünye zaten gevşemiş, tamam dedi çıktık dışarı. Saat akşam 9-10 gibi. Babası anahtarları yanında taşımıyormuş, keşke taşısaydı lan. Ya da keşke o gün içmeseydik, ben o lanet cümleyi söylemeseydim.

Ankara tuhaftı, istanbul’dan sonra çok küçük ve kısıtlı geliyordu ama sevmiştim burayı. Yeni insanlar, yeni bir okul, belki yeni bir hayat. Yurda yerleştim tabii ki, ilk senede eve çıkmak da ne mk nerde para. Benim gibi asosyal bir tip için korkutucu bir deneyimdi, o kadar insan. Ama güzeldi lan. Pencereden karşı apartmandaki kızları kesip çekirdek çitlemek bile çok güzeldi. Genel olarak gibko bir ortam olsa da unutmam o günleri. Tekrar gülmeye başlamıştım, papaz gibi olmuş saçlarımı kestirdim, dış görünüşüme tekrar dikkat etmeye başladım, insan oldum yani tekrar. Ama o acı hep oradaydı beyler. Hiç dinmedi. Çok sevdiğiniz birinin sizin yüzünüzden öldüğünü bilmek yenilip yutulacak şey değil.

Üniversitenin ilk günü ben de sınıfı bulamadım, tarif istediğim rasta saçlı huur çocukları benimle de dalga geçti, üniye başlayacak olan varsa korkmayın beyler. Zamanla evinizin adresi gibi öğrenirsiniz her yeri. Geçtim oturdum, herkes önüne eğilmiş, birkaç kişi gruplaşmış şimdiden. Ben bu kafayla arkadaş falan bulamam mk. Seçtiğim bölüm sebebiyle bir sürü kız vardı. Uzun sarı saçlı, afet gibi bir kız vardı, ilk gördüğüm zamanı hiç unutamam. Adını sonradan öğreneceğim kız. ipek. Teni bembeyaz, kırmızı bir kazağı var. Hep kırmızı giyerdi zaten. Kafasını kaldırdı, gözgöze geldik ve ben davar gibi gözlerimi kaçırdım. 1 yıldır evden, hatta odamdan çıkmadığı için sosyalleşmeyi unutmuşum. Tekrar kaçamak bakış attım salak liseli oğlanlar gibi, yanındaki kızla konuşmaya devam ediyordu. Belki bana bakmamıştı bile.

Gün gün anlatılacak bir şey yaşanmadı beyler. Bahçelievler’de bir kafede part time işe girdim, anneme yük olmak ağırıma gidiyordu. Kadın zaten benim için elinden gelen her şeyi yaptı. Elime bana yetecek kadar para geçiyordu, az harcıyordum, dışarı çıktığım pek yoktu. Olan paramı da kitaplara veriyordum, kitap okuyun beyler. Okuduğunuz erotik roman bile olsa okuyun. O kadar çok şeyi değiştiriyor ki. Yakın diyebileceğim bir arkadaşım oldu, Hakan. ilk senenin ortasında yurttan çıktık, aynı eve taşındık. Bildiğiniz binti ama seviyordum herifi, kafa adamdı. Zehir gibi kafa vardı, çok güzel konuşurdu, ama aklı fikri gibişteydi aq. ilik gibi sevgilisi vardı, o yine de gider bardan kız bulurdu kendine. Zamanla ben de ona uydum, ilk ciks deneyimim de üni 1. Sınıfta oldu, barda tanıştığım, yüzünü bile hatırlamadığım kaşarın tekiyle işte. ilk sefer her zaman rezalet olur derlerdi, gerçekten öyle oldu. Bitince “bu muydu aq” dedim. Zamanla rayına oturuyor işte.
Okul, iş, geceleri Hakan’la bara akmalar falan derken içimi saran o derin acıdan yavaş yavaş uzaklaşıyordum. Kapanmayan yara gibi oradaydı ama onunla yaşamayı öğreniyorsunuz. Alışılmayacak acı yoktur. Neyse, şimdi hayatımın ikinci kırılma noktasına geçiyorum.

Çalıştığım kafenin ortamı güzeldi, komilik yapıyordum işte. Salı günüydü, müşteri azdı, ben de diğer komi kızla sohbet ediyorum, kız bana asılıyor ama benim amacım zaman geçirmek, fazla umrumda değil.
Sonra onu gördüm.
Önce inanmadım. Hayal görüyorum dedim, böyle bir tesadüf neredeyse imkansız çünkü. Pıtı pıtı içeri giren minyon kız en köşedeki pufa oturdu, saçları hala rapunzel gibi upuzun, simsiyah. Üzerinde mavi bir elbise.
Gevezelik eden komi kızın suratına bile bakmadan “bi saniye” dedim, bozuldu huur. Onu orada tak gibi bırakıp gittim, kızın yüzüne baktım, baktım. Yağmur’du işte lan. Yağmur. Nasıl unuturum onu. Küçücük, kız çocuğu gibi yüzünü, uzun kirpiklerini, Japon kızlarınki gibi çekik gözlerini. Başını kaldırmadan “Ben double espresso istiyorum,” dedi, yutkundum. Sesim çıkmadı. O zaman başını kaldırıp baktı , gözleri büyüdü.
“Burak? Ne yapıyorsun burada?”
Dilim çözüldü sonunda. “Onu sana sormak gerek, napıyorsun sen Ankara’da ya?”
Kaan olayından beri hiç görüşmemiştik, ama onun da benim gibi depresyon halinde olduğunu ve evden çıkmadığını duymuştum annemden. Kaan bizi bir arada tutan parçaydı ve onunla beraber aramızdaki bağ da kopmuştu.
Ayağa fırladı, göğsüme anca geliyor ayaktayken de, minnacık amk. Sarılacak sandım ama sadece uzun uzun baktı, sonra irkilip başını çevirdi, göz bebeklerimde başka birini görmüş gibi.
“Burada mı çalışıyorsun?”
“Evet” dedim, “Vaktin var mı?”
“Yarım saat içinde işim var, kalamam.”
“Akşam 5 gibi çıkıyorum, çıkışta gelir misin o zaman, konuşuruz.” Tamam dedi, kahvesini hızla içti gitti. Komi huur da bizi izliyor.
“O kim, eski sevgilin falan mı? Kıskandım şimdi.” dedi. Ya he deyip geçiştirdim. Önce o bıyıkları al aq kızı. Her neyse çıkışı zor ettim, oradaydı işte, geçmişten gelen bir hayalet gibi. Ne yapacağımı, nereye zütüreceğimi bilemedim, sap gibi yürüyoruz Bahçeli’nin sokaklarında. Bir sürü soru sordum ona, burada napıyorsun, burada mı okuyorsun gibisinden. Hiç cevap vermedi, tuhaflık vardı kızda. Kaan’la onun ilişkisinin ne kadar özel olduğunu hatırladım. Kaan giderken, onu seven herkesten bir parça alıp zütürmüştü demek ki.
En sonunda kızı Mecnun gibi sokakta gezdirmenin öküzlük olduğunu fark edebildim, soktum bir kafeye. Saçlarıyla oynadı, oynadı, dümdüzdü saçları. Elleri minicikti, oyuncak bebek gibi kızdı. Konuştu sonunda.
Yağmur kafadan çatlaktı zaten biraz, tepkileri, konuşması sevimli ama tuhaftı, belki fazla saf, fazla çocuksu. Şu bilerek çocuk gibi konuşup şirin olduğunu sanan salak huurlar gibi değil ama, cidden çocuk saflığı vardı. Sağlıksız bir çocuk gibi. Kaan’dan sonra durumu kötüleşmiş, kendine zarar vermeye çalışmış, huur annesi de “ben bunla uğraşamam” diyerek Ankara’daki halasına postalamış kızı. Yağmur’a karşı çok ilgisiz olduğunu biliyordum ama insan öz çocuğunu “ben bunun derdiyle uğraşamam” diye başkasına gönderir mi mk. Anne var anne var işte.
“Üniversite noldu” dedim, omuz silkti. Okumuyormuş. Evden de fazla çıkmıyormuş, bugün halası zorlayınca onunla beraber alışverişe çıkmış, sıkılınca da bir kafeye gireyim demiş.
“Taşındığın şehir benim yaşadığım şehrimdi. Girdiğin kafe benim çalıştığım kafeydi. Belki de evren bizi birleştirmek için uğraşıyordur,” dedim, o inanırdı öyle karma, kuantum enerjisi falan tarzı taklara. (Migros’ta kitapları satılır hani evrenle haberleşme falan.) O kadar öküzlüğün ardından cool bişey söylemeyi başarmıştım lan, hafifçe gülümsedi o da. Telefon numarasını aldım, vedalaştık, doğruca eve. Hakan evde, hayret. Yanında kız da yok.
“Oha evdesin, yanında hatun da yok?”
ikili koltuğa uzanmış, ağzında sigara. “Sevim (sevgilisi) ağzıma sıçtı lan,” dedi. “Yedek telefonlardan birini buldu.”
Bu binin 2 tane yedek telefonu vardı, kızları oradan arıyordu aq. Doymuyordu adam.
“Ulan mis gibi sevgilin var,” dedim. “Hala karı kız peşindesin. Bari ayrıl kızdan da ikiniz de rahat edin.”
Güldü, sigaranın külünü avcuna serpti. Hep avcuna serper sonra yere atardı hayvan, mantığını gibeyim. “Olmaz,” dedi. “Ben istesem de ayrılmaz ki. Aşık bana. istediğin kıza git, eninde sonunda bana döneceksen sorun değil dedi bugün.”
işte bunu hiç anlayamadım. Sevgilinin her gece başkalarıyla yattığını, üzerinde başkasının kokusuyla senle buluştuğunu biliyorsun ve eyvallah çekiyorsun. Aşk değil lan bu, olamaz.
gibtir ettim, geçtim odama. Aşka akıl sır ermiyor.

Vakti gelmişken Hakan ve sevgilisiyle ilgili bir anımı anlatayım. Bu ikisi "açık ilişki" denen bir tak yaşıyorlar. Yani istedikleri kişilerle ilişkiye girebiliyorlar ama sevgililer. Yargılamak bana düşmez ama tuhaf gelmişti bana, insan hiç mi kıskanmaz. Neyse bu ikisi yemeğe çıkmışlardı, Hakan beni de çağırdı. “Başbaşa kalın olm yengeye ayıp” dedim dinletemedim, mecbur gittim ama utanıyorum kızdan. Hakan ayısı kızı ayda bir yemeğe zütürüyor onda da beni dikti yanlarına bekçi gibi. Kız nasıl tatlı lan, inanamazsınız. Saçları kumral, hafif balıketli, yüzü aşırı güzel. Hep güzel hem zeki, şakaları da güldürüyor. Bu kız varken başkasına gidilir mi, Allahsızlık aq. Hakan birden bana “Burak, geçen günkü kızları hatırlıyor musun” dedi. OHA. OHA pekekent. Sanki Sevim benim sevgilimmiş gibi utandım amk. Kızın yüzüne baktım, pokerface derler ya, öyle. “Hakan salak saçma konuşma” dedim, kekeliyorum, rezalet amk. Aynısının sizin başınıza geldiğini düşünsenize lan. Sevgilin ve kankasıyla oturuyorsun, sevgilin “geçen günkü herifler bizi nasıl gibti ya eheheh” yapıyor. 3. Sayfa haberi lan.
“Anlatsana Burak, naptınız kızlarla?” dedi Sevim. Sesi sakin ama kızların bir bakışı vardır bilirsiniz fırtına öncesi sessizlik gibi. Kafamı gibeyim niye geldim lan buraya ben. Niye evde oturup maç izlemedim. Evde bira da vardı, mis.
“Ben anlatayım” dedi Hakan. “iki rus kız vardı. Dördümüz otele gittik. Gece yarısı Burak’ın kapısını çaldım ve kızları değiştirmeyi teklif ettim. Tamam dedi, odaları değiştirdik. Bu kadar.” Daha ne olsun yavşak, sövüyorum kendime. Sanki fuhuş operasyonunda yakalanmışım da donla merkeze zütürülmüşüm gibi. Hakan sessiz sakin yemeğe devam, boğazında kalsın züt lalesi. Kızın yanında neden bu taku söyledi, hala bilmiyorum. “Bak biz modern çiftiz, açık ilişki yaşıyoruz” mesajı vermek için mi, kızı kıskandırmak için mi, yoksa gerçekten umursamıyor muydu. Sevim çatalını bıraktı, sadece bana bakıyordu o an. Utanıp utanmadığımı anlamaya çalışıyordu galiba.
“Neden?” dedi bana.
“Ne neden?”
“Neden erkeklere tek bir kız yetmiyor?”
Sustum. Harbiden lan, neden. Her gün de pilav yenmez ki diye bir lafımız var ama neden tek bir kadına bağlanmak bu kadar zorumuza gidiyor. Bir düşünelim bunu beyler.
Ben susunca devam etti, “Birlikte olduğunuz kadını böyle aşağılarken nasıl utanmıyorsunuz?”
“Kimsenin seni aşağıladığı yok, ihtiyaç meselesi bu.” dedi Hakan. “Ben aşağılandım,” diye bağırdı Sevim, sesi avaz avaz, haklı da. Tüm restoran döndü bize bakıyor. Ayağa kalktı, masaya bir vurdu, benim bardak devrildi. Yüzü kıpkırmızı. Aha dedim, anahaber bültenine çıkıcam cinayet tanığı olarak. “Seninle beraber olduğum her gün aşağılandım ben. Neden sana yetmedim? O kadınlarda olup bende olmayan ne vardı?”
“Yetme meselesi değil,” diye başladı Hakan, susmuyor da. Sevim buz gibi suyu aldı, Hakan’ın başından aşağı boca etti, çantasını aldı çıktı.
“Sen nasıl bir şerefsizsin lan?” dedim Hakan’a. “Kıza boynuz taktığın yetmiyor bir de ağzına sıçıyorsun.”
Hakan yüzünü siliyo, gram utanma yok. Ben nasıl arkadaş oldum bu adamla. “Döneeer,” dedi sakin sakin. “Eninde sonunda hep bana döner. Neden biliyor musun? Çünkü bu kız böyle davranılmasını seviyor. Mutsuz olacağını biliyor ama benimle olmaya devam ediyor. Kızlar sakin mutlu ilişkiler değil çalkantılı ilişkileri severler. Kendilerini Elif Şafak romanındaki karılar gibi zannediyolar kodumun huurları.”
Ondan sonra Hakan’la hiç dışarı çıkmadım, aynı odada bile çok ender oturduk. Beraber yaşadığım bir yabancıydı işte. Üniversiteyi bitirince de ingiltere’ye yerleşti, işin garibi, Hakan ingiltere’ye gidene dek Sevim’le çıkmaya devam ettiler. Sevim’e de facebook’tan baktım, evlenmiş bile. Umarım kocası Hakan gibi biri değildir. Hakan olayı da bu kadar.

Ne diyordum aq, hah, eve geldim. Yağmur’u görmek tuhaf hissettirmişti, hem mutluydum hem de mutsuz, çünkü Yağmur demek Kaan demekti. Yağmur benden daha kötü durumdaydı, ben hayatımı toparlamıştım en azından, ama o boşlamıştı her şeyi. Dediğim gibi, o önceden de biraz hastaydı pgibolojik olarak, Kaan durumu mahvetmişti onu. Ben Kaan’la ilkokulda tanıştım ama Yağmur ve Kaan’ın ailesi çok uzun zamandır tanışıyorlardı, tam anlamıyla beraber büyüdüler yani. Gözlerini açtılar, birbirlerini gördüler. Yağmur’a yardım etmem gerekiyordu.
Mümkün olduğunca görüşüyorduk, iş ve okuldan arda kalan tüm vaktimi ona vermiştim. Ankara’yı gezdiriyordum, gezdiriyordum derken Kuğulu Park, Kurtuluş Parkı, Tunalı falan. Bazen gülümsüyordu ama onun dışında ölüydü, köklerinden kesilmiş bir bitki gibi. Zamanla gülmeye de başladı, hatta espri yapmaya da. Sanki hiç canı yanmamış gibi gülüyordu beyler. Umut verirdi gülümsemesi. Anlatılmaz ki bende uyandırdığı hisler. Kaan hariç her şeyden konuşuyorduk, uzaylılardan başlayıp belediyenin neden çöpleri zamanında toplamadığına kadar sürüyordu muhabbetlerimiz. Konuşmak için konuşuyordum, sırf sesini duyayım diye. Saçmalıyordum belki ama hepsi onu mutlu etmek içindi. Onu görmediğim zaman özlemeye başlamıştım, onu düşünüyordum sürekli, takıntı olmuştu bende Yağmur. Ne hissettiğimi anlayamıyordum. Yağmur beni mutlu ediyordu, bu kadar.
13 Ekim doğum günüydü, şansa bak ki Hakan şerefsizi başkasında kalacaktı, kim bilir kimi bafiledi o gece oç. Küçük bir pasta ve kırmızı şarap aldım, hediyeden hiç anlamam beyler, gittim hediye diye bir atkı aldım, çağırdım kızı eve…
O atkıya çocuk gibi sevindi lan. Heyecanla denedi, “ay sıcacık ki bu” dedi, bir an yine o yıllar önceki Yağmur gibi oldu. Bu kadar sevineceğini bilsem maaşı atkıya yatırırdım aq yeter ki gülsün o. Acı çekmesin artık.
“Ben 19 oldum,” dedi. “iyice büyüdüm artık. Artık mcdonalds’da çocuk menüsü isteyemiyorum, tuhaf tuhaf bakıyorlar.” Çok az yerdi, minnacıktı zaten, kuş gibi.
Konuşmadan, ortamı bozmaktan korkarak yüzünü izledim. Onu sevdiğimi kabullenmeye başlamıştım artık. Kirpiklerinin arasından güneş doğuyordu sanki gözlerini her kaldırdığında.
Yüzü tekrar buruştu, gözlerindeki ışık söndü. Nefret ediyordum bundan. “Yaşlanmaktan nefret ediyorum, keşke yıllar hiç geçmese. Keşke her yıl bir yaş küçülsem. Keşke hep… 16 kalsam.”
Hagibtir dedim içimden, hayır, hayır, şimdi değil. Bu konuyu şimdi konuşmayalım, nolur.
Ağlamaya başladı. “O zaman O hep hayatta olurdu.”
Yüzünü göğsüme gömdü, gömleğim sırılsıklam olana dek ağladı. O ağladıkça benim canım yanıyordu lan. Onun saçının teli kopsa benim içim sızlıyordu. Sustu sonra. Çocuk gibi içini çekti, başını kaldırdı. Daha yakına, dudaklarımın yakınına…

Dudaklarımız çarpıştı, donakaldım. Nazikçe öptü beni, sanki kırılgan olan benmişim gibi. Kendime gelince karşılık verdim ona, neredeyse dudaklarımız kızarana kadar öpüştük. “istiyorum seni,” dedi ve ben hem salak olduğum hem de feci tahrik olduğum için kızın pgibolojisinin bozuk olduğunu, hem de sarhoş olduğunu, o lafı da gayri ihtiyari söylediğini unuttum. Beni istiyordu lan. Dünyada daha güzel bir his daha yok. Kucağıma aldım, kuş gibi zaten. Odama taşıdım, yatak tekliydi ama iş görse yeterdi o an. Önce onu soydum, minicik, avucu anca dolduran göğüsleri vardı. Öptüm onu, boynunu, alnını, göğsünü, kirpiklerini. Onu son kez görüyormuşum gibi, son kez dokunuyormuşum gibi.
Tek seferde içine girdim, çığlık attı birden. Başımı çevirip aşağı baktım, çıkardım, kan olmuş her yer aq.
“ilk seferin mi bu?” dedim, şaşırmıştım. Sonra Kaan’ın söylediği laf aklıma geldi, hiç beraber olmamıştı onlar. Bu saatten sonra kızı öylece bırakacak halim yoktu, her neyse, o gece beraber olduk beyler. Söz konusu Yağmur olunca ayrıntıya girerken kötü hissettim kendimi, sırf anonim olduğum için rahatım.
Başı göğsümdeydi, tekli yatağa zar zor sığışmıştık. Kız ufak tefek ama benim boy 1.87 aq, yapılıyım da, kızı ezerim diye korkmadım değil. Yine öküzlüğümü konuşturarak gibik bir soru sordum.
“Kaan’la neden hiç beraber olmadınız?”
Sanki ona küfür etmişim gibi şaşkınlıkla baktı, sonra tiksintiyle. Ne tak yediğimi fark edip özür dilemeye çalışırken ittirdi beni, ayağa kalktı, giyinmeye başladı. “Bu saatte seni bırakamam, bu gece burada kal.” Dedim. Hiçbirşey söylemeden yerdeki kıyafetlerini aldı, kapıyı çarpıp çıktı. Hakan’ın boş odasına girdiğini duyup rahatladım. Yatağımda ufak kan lekeleri vardı, dalgın dalgın onlara baktım. Ben ne tak yemiştim aq.

Her gün defalarca aradım onu, hiç açmadı. Anasını satayım evinin adresini bile sormamıştım ki kıza. Salaklığa bak. Günlerim ruh gibi geçti ondan cevap gelene dek. Tanımadığım bir numaradan iki tane uzunca mesaj geldi. Hatırladığım kadarıyla şöyle bir şeydi.

“Seni aramak istemedim, hazır hissedemedim kendimi. Söze nasıl gireceğimi bilmiyorum. Halam pgibiyatriste gitmem için ısrar etti, gittim sonunda. Gerçekten deliymişim galiba Burak. Borderline teşhisi koydular, genetikmiş sanırım. Kısa kesmem gerekirse şu an Rize’deyim, orada ne tak yiyorsun dersen ananemle köyde kalıyorum. Doktor, şehir hayatından uzaklaşmak iyi gelir dedi.”
Vay be, kızı sığdıramamışlardı yanlarına, ne halası ne annesi. ikinci mesajı açtım. Köyün ne kadar rahatlatıcı, güzel olduğundan bahsediyordu, rahatladım biraz. “Hep seni düşünüyorum,” yazıyordu, bunu unutamadım işte. “Hep yanımda olduğunu ve bana dokunduğunu düşünüyorum. Beni ziyarete geleceğine söz ver.”
Hayat devam ediyordu bir yandan, Hakan’la ipler kopmuştu iyice, kerhaneye çevirmişti evi. iş yerindekiler sorun çıkarıyordu, öğrenci adamı ezmeye bayılır huur çocukları. Ama gibimde miydi? Hayır çünkü Yağmur köyde huzurluydu. En azından bana öyle anlatıyordu mesajlarında. Mesajları seyrek gelirdi ama uzun olurdu, mektup yazar gibi yazardı. gibtiğimin okulu bir bitse de yanına gitsem diye duramıyordum yerimde. 3 satır kompozisyon yazamayan ben şair olmuştum neredeyse, gece gündüz karalıyordum bir şeyler. Sevdiğin kişinin uzakta olması çok tuhaf, sanki bir hayalete aşıkmışsın gibi. Bazen onu kafamda uydurduğumdan korkuyordum.

(merak etmeyin, "her şey aslında kafasının içindeymiş" gibi gibko bir son yok)

Yağmur’dan mesajlar geliyordu, düzensiz ve garip. Bir mesajı yapay gelecek derecede mutlu ve pozitifken diğerinde korkutucu kadar depresif oluyordu. Ruh sağlığının kötüye gittiğini fark ettim, hiçbir şey yapamamak kıvrandırıyordu beni. Finaller yaklaşıyordu, işyeri de izin vermezdi. Dişimi birkaç ay sıkıp sonunda gittim Rize’ye, x köyü diyelim.
Türkiye’de fazla yeri gezmedim belki ama gördüğüm en güzel yerdi. Yemyeşil, her yer yeşil, betonun arasından fışkıran bitkiler kadar huzur verici bir şey olabilir mi. Köy yerinde sorun çıkmasın diye Yağmur’un kuzeni olarak tanıttım kendimi. Annanesi neredeyse 80 yaşlarındaydı ve sadece Yağmur’la ikisi yaşıyorlardı. Kocası çoktan ölmüş, çocukları yani Yağmur’un teyzeleri ve dayısı büyük şehirlere yerleşmiş zaten. Karadeniz insanını bilirsiniz, ne kadar dayanıklı olduklarını. Kadıncağız her işini kendi görmeye alışmıştı. Beni gördüğüne pek sevindiği söylenemezdi belki ama orada kalma iznini almıştım ya gerisi gibimde değildi.
Rüya gibiydi beyler. Hayatımın en iyi zamanıydı o iki hafta. O yeşilliğin içinde oturmak, serin hatta bazen buz gibi rüzgar eserken hışırtıları beraber dinlemek. Yağmur beni görünce daha iyi olmuştu sanki, ya da ben öyle düşünmeyi tercih ediyordum.
“Bize ne olacak?” diye sordu yine otururken. Saçlarını da örmüştü, ne kadar tatlıydı lan. Saçları boyundan uzun zaten.
“Bilmem ki. Evleniriz herhalde. Sen iyileş, bakarız.” Şakasına söylemiştim ama evlilik deyince tuhaf oldu içim. Aynı evde yaşamak, beraber kahvaltı yapmak, çocuklar, birlikte uyumak, birlikte…
“Biz evlenmeyiz.” Dedi sert bir sesle. Döndüm baktım ona. Dudakları buruşmuştu, ağlayacaktı. Haydaaaaa.
“Kavga edip ayrılacağız kesin.”
“Hayır, etmeyeceğiz.”
“O zaman öleceğiz. Sen öleceksin ya da ben. Olan hep bu. insanlar birbirlerini seviyorlarsa mutlu olamazlar.”
Hiçbir şey diyemedim. Kaan’ın hayaleti yine ortamıza oturmuştu. Gözyaşı yanağından düştü, rüzgar kuruttu onu.
“Evleneceğiz,” dedim bu sefer. Elini tuttum, buz gibiydi eli. “Sigortalı bir işe gireceğim, sabah 8 akşam 6 çalışacağım. Sen karnıyarık pişireceksin. Yemekten sonra çay içip saçma sapan türk dizileri izleyeceğiz. insanların sıradan bulduğu hatta iğrendiği o çiftler gibi olacağız. Basit ama mutlu.”
Nefesim tükenmişti, son bir umutla baktım ona. Gülüyordu. “Delisin sen,” dedi. “Deli bir kızı sevecek kadar delisin.”
Avcumdaki elini öptüm. O yanımda olacaksa deli olmak sorun değildi.

Döndüm iki hafta sonra. Aslında çok bile kalmıştım, köy yeri olduğu için tuhaf kaçıyordu biraz. O yaz Yağmur’u özlemekle geçti, gittim 1 ay annemde kaldım, istanbul boğdu beni, döndüm yine Ankara’ya. ipek’le iyice samimi olmuştuk o geceden sonra, hep birlikteydik. Bana karşı hisleri olduğunu biliyordum aslında, ama o da benim başkasına ne kadar aşık olduğumu biliyordu.

Bizim evde oturuyorduk, kucağımda laptop yine salak şiirlerimi karalıyorum. ipek de kendi evinde gibi olduğu için rahatça uzanmıştı karşı koltuğa, televizyon izliyordu. Çoğu kişiyle hiç konuşmadan aynı ortamda oturursanız gerilirsiniz ya, bizde o yoktu. Rahat ediyorduk birbirimiz yanında. Bana doğru göz attı.
“Sevgiline şiirler mi yazıyorsun yine?”
Başımı salladım, utanmıyordum artık. Sevginin neyinden utanayım ki zaten. Kısa bir sessizlik oldu, pat diye konuştu birden.
“Sen Yağmur’la mutlu olamayacaksın, biliyorsun değil mi?”
Kan beynime sıçradı. Bıraktım laptopu kucağımdan. “Nedenmiş o?”
Sesimdeki sertliği giblemedi bile, oysaki uyarıydı bu. “Kızın Borderline olduğunu söyledin. Hayat boyu geçmez o. Eğer travma durumu da varsa tam tımarhanelik olmuş demektir.”
Bunu nasıl söyleyebiliyordu o huur? Birinin hastalığı hakkında nasıl böyle konuşuyordu? Hele Yağmur hakkında?
Oturduğu koltuk duvara dayalıydı, en yakınımdaki bardağı alıp o duvara fırlattım. Hafif bir çığlık atıp eğildi.
“gibtir git lan bu evden” dedim, daha bir sürü şey söylemişimdir belki ama hatırlayamıyorum. Kıza vurmamak için yumruklarımı sıkıyorum, elimde kalır çünkü. itekleye itekleye dışarı attım bunu, hala bağırıyordu “Kabullen bunu artık,” diye.
Yere çöktüm, kolay kolay sinirlenmem ama sinirlendiğimde çok zor sakinleşirim. Evde volta atıyorum bildiğin. Bu kadar sinirlenmemin nedeni ipek’in haklı olmasıydı aslında. Onun düzelmeyeceğini, hep kırık kalacağını biliyordum. O evlilik konuşması da aklımdaydı. “insanlar birbirlerini seviyorlarsa mutlu olamazlar” demişti, hiç unutmadım bunu.
Sinirim geçince naptım lan ben dedim, kıza dayak atmadığım kalmıştı. Söyledikleri çok adiceydi ama bir kadına böyle davranılmazdı, Hakan mıydım lan ben. Erkekliğe tak sürdürmemek için 1 hafta aramadım tabii ki. Ortak derslerde görüyordum sadece, hiç bana doğru bakmıyordu huur. Pişmanlığım büyüyordu.
Aradım 1 hafta sonra, açtı telefonu. “Ne var,” dedi sert sert. “Konuşalım,” dedim sadece, gece azıp kıza mesaj atan barzolar gibi. Bizim evin yanında küçük, kırık dökük bir park vardı. “Parka gel lütfen” dedim. “iyi,” deyip kapattı. indim aşağı. 10 dakika sonra geldi, yüzüme bakmadan bir salıncağa oturdu. Parktaki tek sağlam şey salıncaktı zaten, her şey eski paslanmış. Korku filmi gibi aq, her an Elm Sokağı’ndaki çocuklar çıkıp ip atlayacak sanıyosun.
Boğazım kurudu. “Hayret, kırmızı giymemişsin?” dedim. Omuz silkti, küskün bir çocuk gibi davranıyordu. Kısa kesip özrümü diledim ve katıksız bir hanzo gibi ekledim, “Ama o gün Yağmur hakkında söylediklerin çok iğrençti, biraz hak ettin.”
Dünyanın en iyi özür dileme cümlesi aq. Biri suratıma kürekle vursun.
“Biliyorum, çok pişman oldum. Ama onun hakkında bu kadar kaba olmamın sebebi var biliyorsun.”
“Neyi biliyormuşum?” Salağa yatmıyordum beyler. Ben gerçekten salaktım.
Ofladı. “Hayvanlık yapma, en başından beri biliyorsun. Ben sana hiçbir erkeğe güvenemeyeceğimi söyledim ama bunca zamandır yanımda olup da benden faydalanmaya çalışmayan tek erkek sendin. Sonunda güvenecek birini buldum ve onu kilometreler ötedeki bir kıza kaptırmak istemiyorum.”
Bacaklarını salladı, yüzü iyice asılmıştı. “Ama sen, kalbini o kız hariç herkese kapamışsın. Canın çok yanacak.”
Ayağa kalktı, yanıma geldi, eğilip dudağımın yanına bir öpücük kondurdu. Ne dudak, ne de yanak olan o bölge.
“Eğer bir gün beni istersen ben buradayım. Senden istediğim tek bir şey var. Canım yeterince yandı benim, Burak. Bir de sen incitme beni.”
Döndü, gitti.

ipek’in ve benim birbirimizden olan beklentileri çok farklıydı. O beni bir sevgili gibi istiyordu, ama ben sadece arkadaşım olmasını istiyordum, dertleşebileceğim sadık bir arkadaş. Evet, çok güzeldi ama diğer kızları görmüyordum beyler. Bilmem bunu hiç yaşadınız mı. Kızların yüzleri yoktu sanki, hiçbiri gerçekten umrumda değildi. ipek haklıydı, kilometrelerce uzaktaki bir kız için kendimi tüketiyordum.
ipek sürekli bacağıma göğsüme falan dokunuyordu konuşurken, resmen taciz gibiydi lan. Tabii ki hormonlar şaha kalkıyor, aylardır kimseye dokunmamışım üstelik yanımda manken gibi kız var. Zora sokuyordu beni. Ama cinsel açıdan da hiç öyle aşırı istekli biri olmamıştım. Evet, bir kadınla yatmak dünyanın en büyük zevklerinden biri, ama olmayınca da çok aramıyordum, 31 görüyordu işimi. Yağmur’la birlikte olduğum o geceden sonra kimseye dokunmamıştım.
Aklıma yine bir olay geldi. Bizde kaldığı bir sabah odama daldı, şak diye perdeleri açtı, şafak operasyonunda yakalanmışım gibi uyandım aq. “Hadi artık uyumaaaa, kalk” diyor ben gözlerimi ovuşturuyorum. Yorganı gayri ihtiyari üstümden fırlattım, içimden sövüyorum kıza zaten. Birden bana baktı, baktı, gülmeye başladı. Boğulacak gibi gülüyor ama. Noluyor lan dedim, kış mevsimi hariç boxerla yatarım zaten, pijama falan boğar beni. Baksıra mı gülüyor derken başımı aşağı çevirdim, çevirmez olaydım aq. Sabah ereksiyonunun gazabına uğramıştım yine, rezil olduk aq.
“ipek çık odadan,” diye kızı kovarken üstüme yorganı çektim ciks sonrası utanan kızlar gibi. Kız yere oturdu hala gülüyor. Banyoya attım kendimi. Erkek ırkının işkencesi, hele ki o an çok sıkışmışsan.
Kahvaltı yapıyoruz, bakıp bakıp gülüyor kevaşe. O duştayken ben içeri girsem sapık olurum, kız dalga geçiyor üstüne.
“Aklıma lise geldi de,” dedi sonra. “Formalar kumaş pantolon ya. Kızlarla erkekleri gözleyip kiminki daha büyük diye tahminde bulunurduk,” dedi. Vay aq, kızlar gerçekten yapıyormuş bunu. Çüklerinizi koruyun beyler, dar ya da kumaş giymeyin.
Dudağını ısırdı utanmış gibi, sonra “seninki gayet iyi aslında gördüğüm kadarıyla” dedi. Bu kız beni dinden imandan çıkarmaya çalışıyordu, anlamıştım. Yine bakir, utangaç liseliler gibi konuyu hızla kapayıp göndermiştim kızı, bir daha da bende kalmasına izin vermedim zaten. Aslında onunla bir kere yatsaydım nasıl olurdu diye düşünüyorum, ama sonra şükrediyorum öyle bir şey yapmadığıma. Çünkü ipek ciksle yetinecek kız değildi, sevgili istiyordu, sevecek biri. Yağmur’a duyduğum sevgi yüzünden, başka birini daha sevecek gücüm kalmamıştı benim.

Yağmur’a laptop alıp yolladım doğum gününde, 13 Ekim. Kontore giden para laptop fiyatından fazlaydı zaten. Artık daha rahattı sanki, kendimi mektuplaşıyor gibi hissetmiyordum. ipek’in söylediklerini çok düşünüyordum, sürekli araştırıyordum bu Borderline takunu. Türkiye’deki rehabilitasyon merkezlerine de güvenemiyordum, param olsa yurt dışına yollayacaktım kızı tedavi için. Ama geçmiyordu, ömür boyu kalıyordu. Şubat’a kadar kıvrandım, ne yaparım, nasıl mutlu ederim onu diye. Doğum günümden 3 gün önce giberler okulunu da işini de dedim, izni alamayınca işten çıktım ve tekrar gittim Rize’ye.
Yağmur beni görünce yine çocuk gibi sevindi. Beni her gördüğünde bu kadar sevinecekse yürüyerek bile aşardım o yolu. Yine o yaz gibi yeşilliğin içinde geçti beraberliğimiz. Yağmur’u öperken önce hep burnunun ucunu öperdim. Sonra gözlerini. En son dudaklarını. Geçen yaz fazla cinsel yakınlaşma olmamıştı, kırdayken göğüsleriyle oynardım bazen, ya da bacaklarını okşardım ama bu kadar.
Evde iki oda var zaten, biri oturma odası gibi, diğerinde Yağmur ve anane uyuyor. Ben de oturma odası diyebileceğim odada, yer yatağındayım. Doğum günüm 8 Şubat. 7’yi 8’e bağlayan gece koluma bir şeylerin devamlı olarak sürtündüğünü hissedip uyandım, Yağmur ani tepki vermemem için eliyle ağzımı kapadı. Üzerimdeydi, upuzun saçlarını alnımda, kollarımda hissediyordum. Beni yavaşça öpmeye başladı, ses çıkarmadan. Gözlerimi, çenemi, boynumu. Tişörtümü sıyırdı, göğsümden itibaren öperek aşağılara indi. ikimiz de ses çıkarmamak için nefesimizi tutacak hale gelmiştik, ben çoktan sertleşmiştim tabii ki. Elini eşofmanımın içine sokacak diye korktum, ses çıkarmadan sevişmemizin yolu yoktu. Ama o bunu yapmadı, üzerimde oturdu sadece. işaret parmağını karnımda gezdirdi, parmağıyla şekiller çiziyormuş gibi. Sonra gözlerini gözlerime dikti, gülümsedi ama mutlu bir gülümseme değildi.
“Sen beni sevmiyorsun.”
Neden bilmiyorum, o an boğazıma bir şeyler düğümlendi beyler. O sözler neden bu kadar acıttı bilmiyorum. Onun için katlandığım ve katlanabileceğim her şey gözümün önünde geçti sanki. Gücüm kalmamıştı. Onu çok seviyordum, kimseyi hiç bu kadar sevmemiştim ama gücüm kalmamıştı sanki.
“Seviyorum.” Dedim sadece. Sesim ağlayacakmışım gibi çatlak çıktı, yutkunup ıslattım boğazımı. Gözleri merakla yüzümü inceliyordu, ilk defa insan gören bir uzaylı gibi.
“Başka bir kız var.” Dedi sonra, aynı yabancı bakışla. Sanki gözleri beni algılamıyormuş gibi bakardı bazen, korkardım. Sanki şeffafmışım da arkamdaki bir şeye bakıyormuş gibi.
ipek’i reddedişlerimi düşündüm, bazen kız içerideyken banyoda 31 çektiğim bile oldu ama dokunmadım başkasına, asla, bunları hatırladım. “Çok seviyorum.” Dedim tekrar, son gücümle. “Çok mutlu olacağız.” Söylediğime kendim bile inanmadım. Gözlerim nemlendi. Kaan’ın ölümünden sonra ilk kez.
“Annanem namaza kalkacak,” dedi aniden, deli gibi. “Çok az vaktimiz var.” Birden fırladı ayağa, üzerinde beyaz uzun bir gecelik var, saçları açık, Halka’daki kıza benziyorsun diye dalga geçerdim bazen ama dünyanın en güzel saçları onundu. Tuttu elimden kaldırdı, aldı omzuna bir hırka, dışarı çıktık.