O sene boş geçti, okula gitmedim. Odama kapanmıştım, ilk aylar günüm yatağın içinde geçiyordu. Annem banyo yapmam ve yemek yemem için beni zorlamasa hiçbir şey yapacağım yoktu. Pgibologa da gitmek istemedim çünkü problemimin ne olduğunu biliyordum. Vicdan azabının içimi kemirdiğini hissedebiliyordum, çürümüş elma gibiydim. iyileşmenin tek yolunun bu şehirden gitmek olduğuna inanmıştım, her köşebaşı, her mekan bana onun ölümünü hatırlatıyordu çünkü. Kendimi her şeyden soyutlayıp köpek gibi çalıştım, unutmak için, aklımı meşgul etmek için, en önemlisi gidebilmek için, Ankara’da bir üniversitede ingiliz Dili Ve Edebiyatı bölümü’nü kazanıp gibtir olup gittim istanbul’dan.