takip eden var mı

okuduğumuz okul pek iyi değildi. anadolu liselerine girememiştim. dolayısıyla ilkdokulda silik bir tipken lisede neredeyse sınıfın en iyilerinden biri olmuştum. hocalar beni severdi. tipim filan da düzeldiği için kızların ilgisi artmıştı. başka sınıflardan gelip bakanlar oluyordu. bu duruma alışık olmadığım için çok tuhaf gelmişti. açıkçası beni bunaltıyordu. bahçeye filan çıktığımda sanki herkesin ilgisi benim üzerimdeymiş gibi geliyordu. o sıralarda bu düşünceler epey arttı ve sosyofobi başladı bende. kızlarla iletişim kurmuyordum pek, beni geriyorlardı. adem ve sezginle takılmaya devam ediyordum. ders başarım ise yılın sonuna doğru düşmeye başlamıştı.

okul bitti üniversiteyi kazanamadım haliyle dersaneye yazıldım bu arada 2 yıldır bir grupta klavye çalıyodum kafamdaki iş oydu meslek kaygısı duymuyordum gruptaki elemanlarla neredeyse hergün kontak halindeydik ben halen sigara içmiyordum ama ot içmeye başlamıştım artık beraber takılırken iyi gidiyordu

üniversitenin 2. senesi de böyle bitti. kısaca özetlemek gerekirse yalnız olduğum bir ilk dönem sonra can ve ozanla yaptığımız keyif geceleri ve hazalla yaşadığım kısa ama hem güzel hem de yıpratıcı anılar. ve tek gecelik sırf ego öfke yüzünden yapılmış saçma sapan ilişkiler. ders ndıbınaysa koca bir hiç. 2 senede yalnızca 3 dersi geçebilmişim.

hayvan gibi uyumuştuk ve kalktığımda halen başım ağırıyordu. midem de kazınmıştı. buzdolabını açtım yiyecek birşey yoktu. boş ekmek yedim üstüne de bir ağrı kesici içtim. bizimkilerle dedik çıkalım bir kahvaltı yapalım ama evden ayrıldığımızda saat 16.00 dı ve uzunca süre kahvaltı veren bir yer aradık. en sonunda bir kafe bulduk oturduk. can tekrar ot içecekti ozan dedi dur lan zaten yannanı tersten gördük, sonra bıraktı. kahvaltıyı yaptık saat 17.00 gibi kalktık ben okuldan arkadaşlarla buluşmaya gittim notları almak için hiç ders çalışmamıştım 2. seneydi ve alttan derslerim vardı.

aptallık bende ki böyle bir şeyi yaptım neredeyse tüm gençlerin çıktıkları cuma gecesi eski mekana tam da en revaçta saatinde damlamış bulunduk. bende ufak bir gerginlik var ama belli etmiyorum içeri girdik bi sigara yaktım bi de bira aldım takılmaya başladık ozanın kızın arkadaşları zaten oradaydı onlarla sohbete daldım bira bitince bi vodka daha aldım kendime. tam o anda kafamı çevirmemle hayatımın en taktan anı başlamış oldu. aynı zamanda trajik bir hikayenin de başlangıcı.

bu durum bir süre böyle devam etti sonra ben kütüphaneyi de yavaştan ekmeye başladım. hazalı beklerken yakınlardaki kafelere gidip tavla filan atıyorduk tanıştığım elemanlarla. içeriye hiç girmemeye başladım. akşamları çağırdığımdaysa hazal gelmiyordu. zaten erken yatıyordu. görüşme ve birlikte vakit geçirme olağanığımız azalmıştı ve bunun için beni suçluyordu. 1.5 ay sonra bana bir telefon mesajı attı ve ayrıldığını söyledi. mesaj çok netti. ilk bir iki gün ne kadar bunalsam da aramadım. sonra aradığımdaysa hiç açmadı. beni tembel ve geleceği olmayan biri olarak gördüğünü söylemişti. aslında pek de haksız sayılmazdı.

bi insan niye içer şu pisliği lan

üniversitenin ilk dönemi ezgiden de koptum tamamen yabancı bir ortam resmen yannan gibi gelmişti. hiç arkadaşım yoktu. insanların arasına karışınca acaip bunalıyodum çünkü sürekli yalnızdım. ota tekrar başladım o ara. tütünle karıştırıp içiyodum. tek başıma banklarda oturuyordum. ders bitiyo yurda dönüyordum. kafam çöplük gibiydi ve orta şiddetli bir depresyon dönemi geçirdim o ara.

lisede fiziksel olarak epey değişim gösterdim. boyum uzadı fazla kilolarım gitti daha yakışıklı bir tip oldum haliyle kızların ilgisi artmıştı. fakat ben oldukça idealisttim kafamda hep bazı şeyler vardı hayatı ve anldıbını sorguluyordum fakat bir cevap bulamıyordum. bu dünyadaki görevim neydi, ne yapıyordum burada?

lise 1'inci sınıfta-yine ismini değiştirerek söylüyorum- sezgin ve adem'le tanıştım. yine ufak bir grubumuz oldu, siyaset, illüminati, felsefe, pgiboloji, müzik gibi konularda baya keyifli sohbetler yapmaya başlamıştık. sınıfın geri kalanıyla pek haşır neşir değildim. sezginle baya samimi olduk ve okuldan çıkınca eve beraber yürümeye başladık. benim evim onun yolunun üzerindeydi.

sabahları erken kalkıp derslere gitmeye başlamıştım. tek gecelik kızlar aramasın diye de telefon numaramı değiştirmiştim. kendimi okula konsantre etmeye çalıştım o süre içinde. insanlarla dersler hakkında konuşuyordum. ders bitince ise hemen eve gitmiyor kütüphaneye uğrayıp çalışıyor ve akşam yatmaya eve geliyordum. bu bir süre böyle devam etti. haftanın en az 3 günü kütüphanedeydim. haftasonları ise yürüyüş yapıp istanbul'u geziyordum. 2 yıldır geldiğimden beri hiç gezmediğim istanbul'u.

o yıl dersanede mezun sınıfındaydım ve bir kızla tanıştım. daha doğrusu o benle tanıştı. kızın adına ezgi diyelim. ilk gördüğüm anda bir çekim yaşamıştım ama tabi ben adım atmıyordum sanırım bunu farkedip arada bana soru sormaya konuşmaya filan çalışıyordu. sırf ezgiyi görebilmek için derslere gitmeye başladım. gruptaki arkadaşlarla eskisi kadar takılamıyordum artık dersane çıkışı ezgiyle geziyorduk. tabi bu arada sezginle de aramız bozuldu eskisi gibi aramadığım için. 2 ay kadar kafam güzel kızla dolaştım. tam senenin ikinci yarısıydı son bir gazla sınava beraber çalışıyorduk. ezgi olmasa belki de hiç ders çalışmayacaktım.

dönem bitti ben bu sefer 1 ders hariç bütün derslerden kalmıştım. alttan derslerim çığ gibi büyüyordu. sömestrda bunlar memleketlerine gittiler. ben gitmedim. evde kendi kendime takılıyor arada can sayesinde yaptığım çevre ile barlara takılıyordum. bizimkiler olmayınca evde tek başına içmek keyif vermiyordu. akşamları fiks bar yapmaya başlamıştım artık canın kız arkadaşlarıyla. bu sırada kafa güzelken hazal ile tanıştım. kumral renkli gözlü fiziği çok tatlı bir kızdı. ertesi gecelerde de beraber takılmaya devam ettik ve 2 gece sonra eve davet ettim. geldi, gerisi bildiğiniz hikaye anlatmıyorum.

okul açılana kadar, ozanla can dönene kadar hazal her gün bende kaldı. ezgiden sonraki ilk kız arkadaşımdı uzun süre kimse olmamıştı hayatımda ve hayvan gibi mutluydum o 10 gün. gündüz sürekli dışardaydık geziyorduk öpüşüyorduk akşama doğru ya bir bara uğruyor ya da eve geçip film izliyor gece de sevişiyorduk. rüya gibi bir 10 günden sonra ozanla can geri geldi ve okul da açıldı. hazal'la artık sevgili olmuştuk fakat dışarıda görüşebiliyorduk. açıkçası eve çağırıp o kepaze ortamı görmesini istemiyordum çünkü kız alkol dışında birşey kullanmıyordu. hukuk okuyordu zaten dersleri falan iyiydi baya.

okula gidiyordum ve derslere yarım yamalak giriyordum. sınıfta ve dışarıda yalnız tek başına oturan insanları gözlemliyordum. özellikle depresif insanları yakalamaya çalışıyordum çünkü mutsuz bir insan iki kelimelik sohbete bile muhtaçtır kendimden biliyordum bunu. sonra yanlarına gidip bir bahaneyle muhabbete başlıyordum ve böylece tanışmış oluyorduk. çok acale etmiyordum fakat bir kaç takılmanın ardından eve çağırıyordum gel şunu göstericem birşeyler yaparız diye. genelde başarı sağlıyordum. önce ot teklif ediyordum eğer kabul ederse ya da zaten içiyorsa diğer taklardan da olduğunu denemek isteyip istemeyeceğini soruyordum. ot bile içmeyen çekingen tipleriyse duygunun eve zütürüyordum. bunlar genelde hiç kız arkadaşı olmamış içe kapanık tiplerdi. kızları görünce keyifleri yerine geliyordu ve içmeye başlıyorlardı. bu taktiklerle dönemin ortalarına doğru 3-5 insanı kanal haline getirmiştim ve bu benim masrafımı ciddi şekilde azaltmıştı.

http://www.incisozluk.com...bir-eroinmanın-hikayesi/

Okuyun da ibret alin. Olay tamamen gercek. Capsler yalan olmus ama.

Edit: 2013 subatinda hayatini kaybeden bir panpamiz, Abimizdir kendisi.cok yardim etmek isteyen oldu ama kabul etmedi. uyusturucuya meraki olan ya da birakamayan picler okuyun sadece

Bu arada @1 ozendirici bir uslupla anlatiyor. giblemeyin cok

ne kadar bıraktım deseniz de bir yerden sonra kan çekiyor işte. en ufak hatanızda tekrar bu bataklığa düşüyorsunuz. en ufak hata ya... yazın 2 ay köyde perhiz yapmışım dayanmışım sigaradan başka bişey içmemişim. istanbul'a döndükten sonra da 3 hafta dişimi sıkıp ders çalışmışım. 1 gece kendimi ödüllendiriyim dediğimde başıma bunlar geldi işte. kısaca bu işin arası yok beyler. ya bulaşmıyorsunuz ya da bu taka saplanıyorsunuz. bunu içen arkadaşlarınız varsa zaten sırf onlarla takılıyorsunuz. içmeyenlerden bir ortdıbınız olmuyor. normal insanlar sizden uzaklaşıyor. sevgilileriniz sorumsuzca yaşadığınızı görünce sizi terk ediyor. hayatınız taka sarıyor kısaca.

Ulan biz hergün kova vuruyoruz söylüyor muyuz?

istanbula dönünce arkadaşları filan özlemiştim haliyle. içimde de buruk bir mutluluk vardı. herşeye yeniden başlıyordum sanki. bir plan yaptım. o dönem alacağım dersleri masaya yatırdım, listeledim çalışma programı çıkardım kendime. kütüphaneye gidiyordum tekrardan çok zor oluyordu ama kendimi zorluyordum çalışmak için 1 saat çalışıcam sonra sigara molası vericem diyordum işe yarıyordu. çıkınca da saatlerce dışarıda takılmıyordum en fazla 15 dk durup geri dönüyordum. okul açılmasına 3 hafta kala haftanın en az 4, 5 günü bu sistemi uyguladım ve bi yere kadar başarılı oldum. temel konuları kavramıştım sanki. devam etmek için isteğim vardı.

okul açılmaya yakın ufak da olsa bir istikrar yakaladım. bu geçmişe göre oldukça büyük bir gelişimdi. canla ozan'da geldiler o ara. tabi çok geçmeden eski ortamlarını kurdular. ben biraz uzak kalıcam dedim yalnızca sigara takılıyordum o da çok bunaldığımda. ozan baya şaşırdı duruma can muallaksi ise bıyık altından gülüyordu. belki de bu gülüş trajikomik olacakların habercisiydi. içmiyecem dediğimde verdiği o yavşak gülüş halen aklımdadır.