bu durum bir süre böyle devam etti sonra ben kütüphaneyi de yavaştan ekmeye başladım. hazalı beklerken yakınlardaki kafelere gidip tavla filan atıyorduk tanıştığım elemanlarla. içeriye hiç girmemeye başladım. akşamları çağırdığımdaysa hazal gelmiyordu. zaten erken yatıyordu. görüşme ve birlikte vakit geçirme olağanığımız azalmıştı ve bunun için beni suçluyordu. 1.5 ay sonra bana bir telefon mesajı attı ve ayrıldığını söyledi. mesaj çok netti. ilk bir iki gün ne kadar bunalsam da aramadım. sonra aradığımdaysa hiç açmadı. beni tembel ve geleceği olmayan biri olarak gördüğünü söylemişti. aslında pek de haksız sayılmazdı.