iş bulmam lazımdı. çalıştığımın karşılığını alabileceğim bir iş. anneme anlattım derdimi. ana yüreği dayanamaz beyler. konuştu, kabul etmedi babam. elimden bişey gelmezdi. girdim yer yatağıma uyudum. annem sabah kaldırdı beni. daha babam uyanmamıştı. bi terslik olduğunu anlamıştım, sorduğumda yeni işin hayırlı olsun dedi ve güldü. annemi çok nadir gülerken görürdüm. ama içimi ısıtırdı be binler, bir annenin gülüşünden daha güzel ne olabilirdi ki?
sana yağıyla ve zeytinle yaptığım kahvaltıyı hızlıca topladı annem. ayakkabılarımızı giyerken annemin ayakkabıları çarptı gözüme. o an unuttum beyler kendimi, anneme ayakkabı alacaktım (!)
sokağa çıktık, annem elimden tuttu caddeye doğru yürürken. elimi geri çektim hemen. sözde büyüdük ya, birisi görür dalga geçer diye utanıyoruz. ama mahalleden bi huur elimizi tutsa göğsümüz kabarır. annelerinizi üzmeyin beyler. en çok onları özleyeceksiniz.
ben sorsamda annem nereye gittiğimizi söylemedi. sürpriz dedi. biz garibanların sürprizi de böyleydi galiba. sonra fırına girdik. komşumuz Semiha ablayı gördüm. hoşgeldiniz dedi gülerek. Semiha ablayı küçükken çok severdim. Çocuğu olmadığı için benimle çok ilgilenirdi. Ben hala tekstil de çalışıyor sanıyordum. ama ortaokuldan sonra hiç uğramamıştım yanına. yeni iş yerini beğendin mi dedi, beğendim abla dedim. annem kolay gelsin size o zaman dedi ve uzaklaştı.
semiha abla işi anlattı. fırına iki günde bir kamyondan un taşınacaktı ve kasalarla mahallede ki bakkallara ben dağıtacaktım. arta kalan zamanlarda da içeri de yardımcı olacaktım. ben ücreti sormaya utanırken semiha abla günlük 10-15 lira verirler sana dedi. mutluluktan elim ayağım dolaştı be binler. 15 gün çalışsam anneme de kendime de ayakkabı alırım diye düşündüm hemen.

ilk iş günüm ucunda para da olacağı için hızlı geçti. semiha ablayla eve beraber dönecektik. Recep abi bana 10 lira uzattı çıkarken. içimden niye 15 vermedi pekekent diye düşündüm. ama olsun buna da şükürdü. semiha ablaya neden para vermedi diye düşündüm yolda. sonradan anladığım kadarıyla o aylık alıyordu parasını.

eve geldiğimde annem açtı kapıyı. içeriden mis kuru fasulye kokusu geliyordu. dalga geçmeyin binler en sevdiğim yemek napim. babanda gelir birazdan bekle dedi. yarım saat sonra babam geldi. ben ilk iş gününün yorgunluğuyla uzanmıştım. banyoya tuvalete gitti sonra yanıma geldi. nerdeydin bugün dedi, işteydim demek için ağzımı açmaya yeltenmişken tokadı hissettim suratımda. daha kafamı çevirmeden ard arda vurdu tokatları. annem araya girdi kolundan tuttu babamın. babam dönüp anneme tokat attı. beyler o an kelimelerle nasıl tarif edilir bilmiyorum ama, büyük olmayı, babamı tekme tokat dövebilmeyi çok istedim o an

cumartesi akşamı son iş günüm de bittikten sonra Uğur abiyle helalleştik, recep abiye de teşekkür edip helallik aldım. son gün kıyak yaptı yirmi lira uzattı. parayla mutluluk olmaz diyen muallaklere inanmayın, mutlu olmuştum işte binler. recep abi yaz tatilinde de gel istersen demişti. işim hazırdı beyler. semiha ablanın paspas atmasını beklemeden eve doğru yol almaya başlamıştım bile. yürüyerek değil de mutluluktan sekerek gidiyordum.
ilk kazandığınız para varya beyler,o unutulmaz işte. onu harcarken de içiniz yanar. baba parası yiyen liseliler o duyguyu hissedemez. haketmişsindir o parayı, içinde haklı bi gurur vardır. benim durumum da bi fark vardı. ben harcarken içim yanmayacaktı. çünkü hem annemi sevindirecektim hem kendim yeni ayakkabı alacaktım. eve döndüm parayı tüplü televizyonun arkasına sıkıştırdım yine. yemek hazırlayan anneme hal hatır sordum. belki bi başkası olsa annesine sarılırdı o mutlulukla, ama ben anneme hiç sarılmazdım beyler. bir sebebi de yok, sadece huyum değildi işte. şimdi düşünüyorum da, keşke sımsıkı sarılıp hiç bırakmasaymışım.
babam da geldikten sonra oturup yer soframızda yemeğimizi yedik. sofrada ki ekmeğe gözüm çarptı, gurur duydum beyler kendimle. 15 yaşında ki çocuk 15 gün çalışmıştı ama gurur duyuyordu, bunu kimse sorgulayamaz. belki daha zor şartlarda yaşayanlar, çöp toplayanlar da vardı. ama herkes kendine göre zorluklarla mücadele ediyordu işte.
akşam babam kurtlar vadisini izlerken bende oturdum koltuğa izlemeye başladım. hani insan mutlu olduğu zamanlarda herkesle arasını iyi tutmak ister, küskünlükleri unutur ya; ben de öyleydim işte. babamla biraz sohbet ettik. sohbet de denilmez bir kaç şey konuştuk diyelim.
sabah taşıdığım çuvalların da etkisiyle yavaştan uyku bastırmaya başladı. ben de serdim yer yatağımı uzandım içine. yarın neler olacağını düşünüyordum. okula bir gün kala yeni bir ayakkabı alacak ve okulda dikkat çekecektim. aslında kimse kimsenin ayakkabısına bakmıyordur ama insanoğlu kendini hep izlenirmiş gibi hisseder.
türlü hayaller kurarken uykuya çoktan dalmıştım. sabah uyandım ve annemin kahvaltı hazırlamasına yardımcı oldum. gerçi yardım edecek pek bişey yoktu. çay zeytin peynir ekmek işte. ama olsun şimdi beğenmemezlikten gelebilirim ama ona da şükür. sofrayı da beraber topladıktan sonra annem klagib hafta sonu temizliğini yapmaya başladı. yerleri silme camları silme gibi şeyler işte. ben planımı yapmıştım. anneme söylemeden dışarı çıkıyormuş gibi yapacaktım. zaten annem 37 numara giyiniyordu ona ayakkabı almam için denemesine gerek yoktu. sürpriz yapacaktım beyler. annem odadan çıktıktan sonra hemen ayaklandım gitmek için. elimi televizyonun arkasına attığımda para yoktu beyler

ben daha tepki vermeden içeri girdi babam. kaldım beyler orada. adım atamadım içeri. annem kapının açık kaldığını anlamış olacak ki geldi kapıya. yüzüme baktı. gözleri anlatıyordu zaten her şeyi. üzülmüştü, çok fazla üzülmüştü. girdim içeriye. elimi yüzümü bile yıkamadan geçtim küçük odama. o an üstüne atlayıp deli gibi ağlayacağım bi yatağım olsun isterdim,ama yoktu işte. açtım yer yatağımı girdim içine. beş dakika sonra annem seslendi yemeğe gel oğlum diye. cevap vermedim. uyumak istedim ama uyuyamıyordum. odanın kapısı açıldı. ben uyumuş gibi yaptım. ama anneler her şeyi bilir. bi şeyler ye öyle uyu oğlum dedi. cevap vermedim. kapıyı kapatıp çıktı. o gece kaçta uykuya daldım bilmiyorum ama en az 3 4 saat yatakta sağa sola dönüp durduğumdan eminim.
" kalk oğlum okula geç kalıcaksın" sesiyle uyandım. o sabah hiç uyanmamak isterdim. o kadar hissiz, duygusuzdum ki. babam parama dokunmasa bu sabah mutluluktan uyanıcaktım belkide. geçtim banyoya yüzüme su çarpmak için. avuçlarım açık suyun tam dolması için bekliyordum. babam öyle ayarlamıştı sular az akıyordu. mutfağa geçip ağzıma birkaç zeytin attım. mahallede ki bir milyoncudan aldığım çantamı açıp içinde ki defter kitabı kontrol ettim. şişeme de musluktan su doldurup çantaya koydum. babamın sehpaya koyduğu 3 lirayı da küfür edip aldıktan sonra o nefret ettiğim ayakkabıları da giyip caddeye yürüdüm. dolmuşa binip bir öğrenci alır mısın diye uzattım. muallak şoför aynadan her zaman ki kontrolünü yaptı öğrenci miyim diye. okulun biraz uzağında indim. dört beş dakikalık yürüme yolu vardı. okulun önüne yaklaşıkça içimi bi sıkıntı basıyordu. eğer gittiğiniz yerde iyi arkadaşlarınız varsa o yolu severek gidersiniz. benim ayaklarım geri geri gitmek için verilen yalancı komutlara tepki olarak okula doğru ağırdan gidiyordu. sınıfa girdim, erkekler arka tarafta oturmuş büyük ihtimal metin2 veya KO konuşuyorlardı. kızlarsa birbirlerine sarılıp " ay çok özledim " temalı konuşmaları yapıyordu. nefret ederdim böyle yapmacık insanlardan. amk huurları hiç samimi gelmezdi nedense.
ilk dört dersi de geçirdikten sonra öğlen arası geldi. sınıfta ki çoğunluk kantine doğru hareketlenirken bazıları da evden hazırladıkları ekmek arası yemeklerini yemeye başladı. o an benim de kafama yattı. bende artık evden ekmek arasına bişeyler koydurup getirecektim. bizde öyle sosisler salamlar yoktu ama olsun. zeytin peynir yerdim, günde bir lira harcamasam haftada 5 liram olurdu.
bahçeye indiğimde toprak alanda maç yapan büyüklerimi izlemeye başladım. bi ara bi tane muallaknin suratına top geldi. iki dakika boyunca yüzünü tuttu çocuk. hiçbi şey yoktu ama atar yapıp çıktı züt oğlanı. onun takımındakiler sağa sola bakıyordu adam bulmak için. basketbol oynayanlara falan seslendiler ama kimse gibine takmadı. Nerden cesaret aldım bilmiyorum, boş bulundum belki de. abi ben gireyim istersen dedim. çocuk önce bana baktı, sonra ayakkabılarıma baktı. ayakkabının sağ tarafı mahallede topa vurmaktan açılmıştı biraz. " gel oyna ama eskitme ayakkabılarını" dedi gülerek

beynimden vurulmuşa dönmüştüm. elimle iyice yokladım yoktu para. televizyonu çevirip baktım yok, yerlere baktım yok..
gözlerimden yaş süzüldü be binler.o an ben emekli maaşını çaldıran teyze oldum, cebinde kalan son parayı kumarda kaybeden amca oldum. öylece ayakta beş dakika kıpırdayamadan durdum. yere damlayan gözyaşlarımın haddi hesabı yoktu. küçük bir çocuğun hayallerini elinden almaya çalışmayın, o çocuk bir gün büyüyecek.
sessizliği çürümeye başlamış ahşap kapının açılması bozdu. annemin bakışlarından anladığım kadarıyla olayla bir alakası yoktu. zaten annem yapmazdı öyle şey.
ne oldu oğlum dedi sarılarak. ben hemen cevap veremedim, boğazım düğümlendi. ana kucağı ağlamak için en iyi yerdir beyler, sevgilinize sarılıp romantik binler gibi ağlamayın zütünüz sıkıştığında.
anne "param" nerde dedim. bilmiyorum oğlum haberim yok dedi. üstelemedim, annem yalan söylemezdi. babam mı aldı dedim, kalktı yan odaya gitti. elinde 3310 tarzında adını bilmediğim telefonuyla geldi. babamı arayamadı beyler, kontör ne arar benim garip anamda. o zamanlar böyle kampanyalar da yok, herkes kontör yükleyemez; biz hiç yükleyemeyiz.
ödemeli attık dönmesini bekliyoruz babamın. ama geri aramadı.
elim kolum bağlıydı, hiçbir şey hissedemiyordum. mutlu olacaktık biz bugün. ben anneme ayakkabı alacaktım, babam da bana "Aferin" diyecekti. yeni ayakkabılarımla önce evin içinde gezecektim sonra yarın okulda giyinecektim. belki birisi basacaktı üstüne hayırlı olsun diyerek. ben hiç belli etmeyecektim ama o gidince eğilip elimle silecektim ayakkabımı..
evin içinde yapacak bir şey olmadığı için dışarı çıkmaya karar verdim. ayakkabılarımı giyinirken ki duygularımı anlatmaya gerek yoktur. internet kafeye doğru yürümeye başladım. sonra kıraathane gözüme çarptı. bugün günlerden pazardı, babam çalışmıyordu. koşarak girdim içeri. o zamanlar şimdi ki gibi sigara yasağı yoktu. dumanın içinde babamı aradım, yoktu. internet kafeye doğru yürüdüm. çocuklar yine metin2 , KO oynuyordu. bir sene önce deli gibi oynadığım oyun şimdi bana saçma geliyordu. belki oyun saçma değildi, ama çocukların her şeyini bu oyuna vermesi saçmaydı. hayata atıldığınız zaman olgunlaşırsınız beyler. zorluk çektiğiniz zaman, bazen çaresiz kaldığınız zaman. daha iyi anlamaya başlarsınız bazı şeyleri.
akşam ezanı okundu. eve doğru yol alırken bakkalın önünde oturan Fatih abiyi gördüm. çekmiş taburesini geleni geçeni dikizliyordu. selam verdim geçtim yanından. beş dakika sonra evin önündeydim. evimiz kira değildi, kira olsa da 150 lira falan kirası olurdu heralde. iki katlı sıvasız binanın alt katında oturuyorduk. küçük bi bahçemiz vardı. yokuşta olduğu için top oynayamazdık bizim sokakta. bahçeden içeri geçtim. binanın dış kapısı demir kapıydı. paslanmaya başlamıştı. üzerinde küçükken yapıştırdığımız sakızdan çıkan dövme izleri duruyordu. delikten ip sarkıtılmıştı. ipi çektim kapıyı açtım. sonra tam karşımda ki evimizin kapısını tıklattım. kapıyı babam açtı. " oo aslan parçası gelmiş" dedi. benim dikkati çeken ilk şey üzerinde ki yeni elbiseler olmuştu

bana söylendiğini anlamadan refleks olarak arkamı döndüm. Derya, bizim sınıfta ki huurların arkadaşı. aynı sınıfta değiliz ama sürekli bizim sınıfa geldiği için tanıyoruz birbirimizi. klagib liseli huurlarından. daha lise birinci sınıf olmasına rağmen lise sonlarla takılan kız tipi işte binler.
ne diyeceğimi bilemedim. o da zaten gülerek uzaklaştı. ama bu masum bi gülüş değildi beyler. küçümseyerek gülmüştü. ben yoluma devam ederken aklım hala oradaydı. o oropsunun bu mahallede ne işi vardı? sonuçta okul başka bi semtteydi. şimdi size normal gelebilir beyler. ama o zamanlar öyle değildi işte. genelde herkes evine yakın okullara giderdi puana bakmadan. babam beni farklı semte yolladığı için mahallede ki kuş beyinliler aklı sıra taşak geçiyorlardı bazen.
kafamı kurcalayan düşünceleri bir kenara bırakıp markete bir koli ekmeği bıraktım. kollarım yorulmuştu el arabasını sürmekten. oturup biraz dinlendim kaldırımda. sonra ekmekler toz kapmasın diye başladım yine sürmeye. mahalle bakkalına da ekmeği bıraktıktan sonra geri döndüm fırına. fazla büyük bir mahalle değildi. bir iki ekmek alan dükkân daha vardı onlarda kendileri gelip alıyordu ekmeği.
öğlen yemeklerini fırında yiyorduk. Recep abi ara sıra bize katılıyordu ama genelde yan tarafta ki küçük lokantadan yerdi. biz fırında pişen çörekleri yanında çayla yerken o muallaknin yan tarafta yemekleri mideye indirmesi garip gelmişti. ama patron adamdı bize sorgulamak düşmezdi.
semiha abla ve benim haricimde fırında ki diğer işçi Uğur abiydi. uğur abi 40 yaşlarında vardı tahminimce. en önemli iş onundu aslında. o işin ustasıydı. hamura asıl şeklini verip fırına atan oydu. çok kıyak adamdı. işini iyi yapar, yeri geldiğinde sohbet eder esprisini de ekgib etmezdi.
semiha ablaysa kasaya bakardı. raflarda boşalan ekmeklerin yerine yenilerini koyardı. boş kaldığı zamanlarda hamur yapardı yerlere paspas atardı. recep abi un taşımak ve para saymaktan başka bi iş yapmazdı.
günler hep aynıydı.pek değişen bir şey olmuyordu. recep abi genelde 10 lira veriyordu. bazen un taşırken ki halime acıyıp 15 lira verirdi. bu benim yorumumdu tabi. iki haftanın sonuna yaklaşıyorduk. ben her gün paramı getirip televizyonun arkasında ki boşluğa koyuyordum. o zamanlar televizyonlar tüplüydü. arka tarafı şişkindi. babamla fazla konuşmuyordum o aralar. mecbur kalmadığım sürece yanında da oturmuyordum. annem de bunun farkındaydı. ama o olayda çabuk unutuldu. her şey normal gidiyordu. ta ki son iş günüme kadar

BEYLER KARIŞTIRMAMAK iÇiN HiKAYEYi SAHiBi KISMINDAN OKUYUN.

sabah uyandım ve her zaman ki gibi caddeye doğru yürümeye başladım. kaldırımın uç tarafından çizgilere basmamaya çalışarak yürüyor, bir yandan da arkamı dönüp arabalara el işareti yapıyordum. on dakika boyunca hiçbir araba durmadı. en son bi tane kamyon tarzı bi araç yanaştı. adam camı indirip " istersen arkaya atla yerim yok " dedi. " eyvallah " deyip atladım kasaya. bazı muallakler boş arabayla durmuyordu ama bu adamın durması takdir edilesi bi davranıştı.

okula doğru yaklaşırken bende bi züt korkusu başladı. birisi falan görür rezil oluruz diye hiç düşünmemiştim kasaya atlarken. caddenin tam sonuna gelmeden arabanın yanında kidemir levhaya iki kere vurdum "sağ çek" der gibi. adam köşeye yanaşınca atladım aşağıya. elimi kaldırıp selam çaktım o da kornaya basıp uzaklaştı. biraz fazla yürüyecektim ama olsun rezil olmaktan iyiydi.
sınıfa girdim ve en arka köşeme oturdum. sınıfta ki huurlardan gamze " sana da günaydın " dedi. ben de " eyvallah " dedim. ben yapmacık bi insan değildim. ne düşünüyorsam dışa da onu yansıtırdım. sevmezdim hiç gamze ve tayfasını. bizden büyük erkekleri kesmekten başka bi taka yaramazlardı.

öğlen teneffüsünde maç yapmak için toprak alana gittim kimse yoktu. bende geri sınıfa doğru yürürken voleybol oynayan kızlardan seken top bana doğru geliyordu. ayağımın içiyle kızlara doğru vurdum topu. reflekslerini gibtiğimin şişmanı topu tutamadı ve arkası dönük bi kızın kafasına çarptı. top zaten yavaştı, ciddi bi durum da yoktu. yanında ki kızlar gülmeye başladı. kız arkasını dönüp bana baktı ve hafif utanmış bir şekilde güldü. ona bişey olmamıştı ama sanki ben kafama Roberto Carlosun vurduğu topu yemiş gibi oldum. çok güzeldi beyler. hani maçın son dakikasında hakemin penaltı noktasını göstermesi gibi bir şeydi bu. o gülüşte gönlümün verdiği son dakika penaltısıydı.

kız bana güldü ama ben o an ne tepki verdim hatırlamıyorum. kesin suratımda anlamsız bi ifade oluşmuştu, kız o ifadeden sonra güldüğüne pişman olmuştur amk. sınıfa doğru ilerlemeye devam ettim. normalde okullarda büyük sınıflar üst katlarda olur ama bizim okulda tam tersiydi. merdivenlerden çıkıp sınıfa girdim. maçtan sonra yerim diye düşünerek bıraktığım ekmeğimi kış uykusundan yeni uyanmış ayı edasıyla yedim. stresliydim beyler, bi özür bile dilememiştim kızdan. ama belki de böylesi daha iyi olmuştu. özür dileme bahanesiyle daha müsait bi zamanda yanına gidebilirdim. zaten şimdi özür dilemiş olsaydım en fazla " önemli değil " der yollardı beni.

çıkışta caddede ilerlerken deryanın seslendiğini duydum. yerimde durdum ve gelmesini bekledim. yine otuz iki diş gülerek geliyordu. gülmek yakışıyordu huurya. bembeyaz dişleri vardı. " naber keskin nişancı " dedi sırıtarak. ben yine utandım anında ve beynim yanaklarıma kızarması için komut verdi. " iyi senden naber " dedim. " iyi işte " dedi. bi süre konuşmadan yürüdük. onun parka doğru döneceği sokağa gelince " görüşürüz " dedim. " sende gelsene yaa" dedi huur gibi a yı uzatarak. gerçi zaten huur sayılırdı. bi an için gitmiyeceğimi söylesemde, kafasına top attığım kız hakkında bilgi alırım düşüncesiyle takıldım peşine. tabi olacaklardan habersiz..

BEYLER HiKAYEYi SAHiBi KISMINDAN OKUYUN.

son 4 dersi de olaysız bitirdikten sonra yine okul çıkışında yığılan kalabalığın arasından caddeye doğru yol almaya başladım. ellerim cebimde sallana sallana yürüyorum işte. arkadan birisi seslendi. dönüp baktım Derya.
- ne var ne oldu
- bişey olmadı be konuşmakta mı yasak?
- buyur konuş ne konuşacaksın
- dün niye öyle dedin bana
- ne dedim ki
- biliyosun işte ne dediğini
- kusura bakma sinirliydim
- bu arada arabanı nereye parketmiştin beni de zütür aynı mahallede oturuyoruz sonuçta
- tamam derya sana iyi günler
- dur bee tamam ( gülerek)
-sen nasıl gidiyorsun burdan bizim mahalleye?
- dolmuşla gidiyorum benim arabam yok ki
- ben niye görmedim seni hiç dolmuşta
- çıkışta parkta takılıyoruz biraz kızlarla o yüzden geç gidiyorum biraz
- tamam hadi iyi eğlenceler sana
- sana da şoför bey

kız her cümlesinde laf sokar gibi konuşuyordu. ama böyle aşağılama gibi değildi bu sefer. gülerek söylüyordu, zaten kendisi de zengin bi kız değildi bizim mahallede oturduğuna göre. ama kız olmasını avantaja çeviren tiplerdendi. kendisini sevdirmesini biliyordu. iki dakika da benle bile muhabbete girebilmişti. aslında hoş bi kızdı. saçları beline kadardı neredeyse. dizinin üstünde eteği, onun altında ince siyah çorabı erkekleri cezbetmeye yeterliydi.

eve gidip normal bir günü daha geçirdikten sonra, sabah dolmuşa binmemeye karar verdim. yarım saat önceden yola çıktım. yürüyerek gidecektim. en azından öğlenleri bir kola veya yiyecek bir şey alırım diye düşündüm. yürüdükçe fikrimden caymaya başladım. yol sanki uzadıkça uzuyordu. cadde olduğu için sürekli araba geçiyordu. otostop çekmeye karar verdim. beş altı araba durmadan geçtikten sonra eski model bi kamyonet yanaştı. " abi caddenin sonuna kadar zütürür müsün" dedim. " atla kanka " dedi. genç bi adamdı. yol boyu makara yaptı. lisede kızlarla yaptığı fantezilerden bahsetti. inandırıcı gelmedi ama kanım ısındı adama. zaten hızlı sürdüğü için beş dakikaya kalmadan geldik cadde sonuna. teşekkür edip indim arabadan. bu yöntem hoşuma gitmişti. bundan sonra böyle giderim zaten dümdüz cadde diye düşündüm. okula doğru yürürken Deryayı gördüm. karşı taraftan yürüyordu. ben geçmedim karşı tarafa. fazla muhatap olmak istemiyordum. bir iki dakikaya kalmadan bana seslendi. gelsene gibisinden eliyle işaret yapıyordu. geçtim bende karşı tarafa. okula böyle yan yana girdik. sınıfa gelince deryanın arkadaşlarından Aslı isimli bir huur " hayırlı olsun " dedi ve güldü. hiç giblemedim, ilk dört derside normal atlattıktan sonra öğlen teneffüsünde yine maç yaptık. bu sefer gidip iki liramla kendime kola aldım. volkan abiye de bi selam çakıp sınıfa doğru yöneldim. çıkışta dolmuşa param kalmamıştı. kendimi bildiğin huurlar gibi otostopa ayarlamıştım.
son dört dersi de uyuyarak geçirdikten sonra caddeye doğru yürümeye başladım. omzumdan birisi tutup çevirdi. arkamı döndüğümde deryanın takıldığı lise 3. sınıflardan Sadık muallaksini gördüm