Saatlerdir oturup duvarları seyrettiğim koltuktan kalkıyorum uykusuzluk ve baş ağrısı eşliğinde. Selim gözlerimin içine bakıyor kapıya doğru yürüyorum. Karanlık tahta merdivenlerden 4. kata iniyorum yine aynı koku var. Emre, 5 yıldır kapısında nöbet beklediği boş odanın önünden başıyla selamlıyor beni… Ona iyi bak Emre diye fısıldıyorum. inmeye devam ediyorum. Otelin kapısı eski bir sokağa açılıyor. 2 siyah minibüs ve 1 araba bizi bekliyor. Minibüsteki çocuklara bakarak yavaş adımlarla arabaya ilerliyorum. Selim kapıyı açıyor. Ben binince yavaş yavaş hareket etmeye başlıyor araba. Saat 00:00 uyku bile uykuda… Biz son yolculuğumuza çıkıyoruz…

5 yıl 1 gün önce…

Bugün üniversitenin ilk günü annem sağolsun erkenden uyandırmış. Aile yanında üniversite okunmaz diye kırk kere söylediler ama kafa yok ki bende. Gerçi ben annem olmadan yapamazdım ki. Yatağımı toplayıp üstümü giyindim. Annem kahvaltıya bekliyor. Salondan içeri girince yüzünde güller açtı canım annemin.

- Aslan oğlum maşallah doktor olacak benim akıllı oğlum.
+Ya utandırma anne ya
-Ne utanması oğlum. Hem sen niye babanın yeni aldıklarını giymedin. Karalara bürünmüşsün yine.
+Anne o gömlek biraz şey…
-Biraz ne?
+Yaşlı işi gibi işte
-Aaa bak baban duymasın çok üzülür ama

Kıyamıyorum anneme kahvaltıya oturmadan odama çıkıp babamın aldığı kareli gömleği giyiniyorum. Annem görünce gözleri doluyor. Hızlıca bir şeyler atıştırıp annemin hayır duasını alıp evden çıkıyorum. iki sokak ileride durak var. Hızlı hızlı yürümeye başlıyorum. Mahalle esnafı çok sever beni. Üniversiteyi kazandığımı annem sağolsun tüm mahalleye anlatmış. Her geçen başımı okşayıp selam veriyor.

Durağa ulaşıp beklemeye başlıyorum. Benimle bekleyen 2 kız 3 erkek var göz ucuyla bana bakıyorlar. Bu gömlek olmadı işte diyorum içimden. Bi onlara bak bir de benim halime bu ayakkabılar bu pantolona uyar mı hiç? Onlar bana ben hayallere dalmışken otobüs geliyor. Sırayla biniyoruz. Binmez olaydım bi ben mi böyle vasat giyindim arkadaş. Arka koltuklarda biri ilişiyor gözüme yanı boş, kareli gömlekli benim gibi. Hızlıca gidip yanına oturuyorum. Otobüs hareket ediyor. Kafamda düşüncelerle etrafı seyrederken yanımdaki çocuğun sesiyle irkiliyorum…
+Merhaba Selim ben.

Lan okumadan eksilemenin ne mantığı var mk?

Sonra okurm

Eksi hikayeler sarmıyo artık

Reis devam

+Merhaba Selim ben.
-Merhaba Ömer bende
+ilk günün mü senin de?
-Evet
+Hangi bölüm?
-Tıp. Senin?
+Benim de 
Selimle tanışmamız bu kadar işte. Ömürlük bir dostluk kareli gömleklerle başlamıştı. Kendim gibi biriyle tanıştığım için şükürler ederek indim otobüsten. Selimle birlikte fakülteye doğru yürümeye başladık. Fakültenin önüne geldiğimde uzun uzun baktım binanın her köşesine. Ne kadar da heybetli duruyordu. Binanın heybetine dalmışken sağ omuzumda bir acı hissettim. Sendeleyerek arkamı döndüğümde durakta bekleyen çocuklardan biri olduğunu fark ettim. Koskoca yol varken omuz atıp geçmişti. Yine aynı kadro kahkahalar atarak geçip gittiler yanımdan. Selim uzaktan görmüş olacak ki hızlı adımlarla yanıma geldi.
+iyi misin?
-iyiyim sağol
+Bu tipleri nasıl alıyorlar okula arkadaş
-Boş ver her köyün başıboş bir eşeği vardır.
Babası emekli astsubaydı Selim’in. Heybetli omuzları geniş aslan gibi adam derdi babasını anlatırken. Kendine kızardı hep babam gibi cesur biri olamadım diye. Babası çok hazzetmezmiş ondan işe yaramaz deyip dururmuş. Tıp kazandım gene de yaranamadım ama canı sağ olsun derdi. Sonra da gülerdi kendi haline…

+ Selim, her şey hazır mı?
- Hazır abi çıkabiliriz…
+ Zor bir gün olacak değil mi?
- Biraz abi…

5 yıl boyunca her saniye beklediğim gün geldi. Onca şeyin ağırlığı omuzlarımda sanki. Doğrulmak bile bu kadar zor gelirken… Baş ağrılarım bitmiyor… 5 koca yıl değer miydi bunlara? Bilmiyorum bilmek de istemiyorum galiba.

+ Selim.
- Efendim abi?
+ Bugün her şey yolunda gitsin olur mu?
- Sen endişelenme abi seni mahcup etmeyeceğiz.
+ Eyvallah. Haydi bismillah…

Burası 5 katlı eski bir otelin teras katı. Son 5 yılımı geçirdiğim mabedim. Koca bir cam bölmeyle dışarıdan ayrılıyor camın hemen önünde yatağım var. Dışarıda gibi uyumaya alışkınım. Oda ne kadar sıcak olursa olsun cam önü her zaman dışarı gibi soğuktur. Odanın geri kalanında bir masa ve önceki hayatım var. Duvarlar fotoğraflarla ve çizgilerle dolu. Birbirine uzanan uzun kırmızı çizgiler 24 saatlik yol haritam. En zor 24 saatimin…

Önceki Hikayeler için;

(bkz: bu bir seri katil hikayesi değildir)
(bkz: bu bir ayrılık hikayesi değildir)

okumadan eksiledim