+Merhaba Selim ben.
-Merhaba Ömer bende
+ilk günün mü senin de?
-Evet
+Hangi bölüm?
-Tıp. Senin?
+Benim de 
Selimle tanışmamız bu kadar işte. Ömürlük bir dostluk kareli gömleklerle başlamıştı. Kendim gibi biriyle tanıştığım için şükürler ederek indim otobüsten. Selimle birlikte fakülteye doğru yürümeye başladık. Fakültenin önüne geldiğimde uzun uzun baktım binanın her köşesine. Ne kadar da heybetli duruyordu. Binanın heybetine dalmışken sağ omuzumda bir acı hissettim. Sendeleyerek arkamı döndüğümde durakta bekleyen çocuklardan biri olduğunu fark ettim. Koskoca yol varken omuz atıp geçmişti. Yine aynı kadro kahkahalar atarak geçip gittiler yanımdan. Selim uzaktan görmüş olacak ki hızlı adımlarla yanıma geldi.
+iyi misin?
-iyiyim sağol
+Bu tipleri nasıl alıyorlar okula arkadaş
-Boş ver her köyün başıboş bir eşeği vardır.
Babası emekli astsubaydı Selim’in. Heybetli omuzları geniş aslan gibi adam derdi babasını anlatırken. Kendine kızardı hep babam gibi cesur biri olamadım diye. Babası çok hazzetmezmiş ondan işe yaramaz deyip dururmuş. Tıp kazandım gene de yaranamadım ama canı sağ olsun derdi. Sonra da gülerdi kendi haline…