Saatlerdir oturup duvarları seyrettiğim koltuktan kalkıyorum uykusuzluk ve baş ağrısı eşliğinde. Selim gözlerimin içine bakıyor kapıya doğru yürüyorum. Karanlık tahta merdivenlerden 4. kata iniyorum yine aynı koku var. Emre, 5 yıldır kapısında nöbet beklediği boş odanın önünden başıyla selamlıyor beni… Ona iyi bak Emre diye fısıldıyorum. inmeye devam ediyorum. Otelin kapısı eski bir sokağa açılıyor. 2 siyah minibüs ve 1 araba bizi bekliyor. Minibüsteki çocuklara bakarak yavaş adımlarla arabaya ilerliyorum. Selim kapıyı açıyor. Ben binince yavaş yavaş hareket etmeye başlıyor araba. Saat 00:00 uyku bile uykuda… Biz son yolculuğumuza çıkıyoruz…

5 yıl 1 gün önce…

Bugün üniversitenin ilk günü annem sağolsun erkenden uyandırmış. Aile yanında üniversite okunmaz diye kırk kere söylediler ama kafa yok ki bende. Gerçi ben annem olmadan yapamazdım ki. Yatağımı toplayıp üstümü giyindim. Annem kahvaltıya bekliyor. Salondan içeri girince yüzünde güller açtı canım annemin.

- Aslan oğlum maşallah doktor olacak benim akıllı oğlum.
+Ya utandırma anne ya
-Ne utanması oğlum. Hem sen niye babanın yeni aldıklarını giymedin. Karalara bürünmüşsün yine.
+Anne o gömlek biraz şey…
-Biraz ne?
+Yaşlı işi gibi işte
-Aaa bak baban duymasın çok üzülür ama