*
o en çok ihtiyacım olan iki insanın sesiyle irkildim.
önce
-bu ne hal lan. diyen cemil ustanın sesini duydum.
tam kafamı kaldırmıştım ki hemen ardından.
-kardeşim. diyen emrahı.
onları görmek o kadar iyi gelmişti ki.
hiç bişey demeden önce emrah'a sonra cemil usta ya sarıldım.
emrah böyle duygusal temasları pek beceremediğinden öyle kazulet gibi durdu.
ama cemil usta öyle bi sarıldı ki hiç konuşmasına gerek bile kalmadan "biz daha ölmedik evlat" dedi adeta.
emrah almanyadan gelen gurbetçi kuzenler gibi boş boş bana baktı.
belli ki duraktakiler mevzuyu anlatmışlardı.
yoksa şimdiye 1 milyon kez tekrar tekrar sorardı.
cemil usta:
-yok muymuş bu dıbına koduğum hastalığın tedavisi. dedi.
cemil ustanın bu sözüyle duraktakilerden bi şeyler öğrendiklerini netleştirmiş ama duraktakilerin de mevzuyu yarım yamalak anladıklarını öğrenmiş oldum.
-usta hastalık gibi bişey değilmiş bu, bazı kadınlarda gebelik durumunda gerçekleşebilen bir durummuş, az rastanırmış ama olabiliyormuş. dedim.
-vay amk o da geldi bizi buldu desene. dedi cemil usta.
ikisinin de çok üzüldüğü cemil ustanın yumruğunu sıkışından, emrahınsa bakışlarından belli oluyordu.
ama yapacak bi şey yoktu.
tek düşündüğüm bunu ablam duyduğunda ne hissedeceğiydi.
öylece oturdular hiç konuşmadan yanımda.
bi şey demelerine gerek de yoktu zaten,
varlıkları fazlasıyla güç veriyordu bana.
cemil ustanın kolundaki saate baktım.
saat 09:30'a geliyordu.
-hadi gidelim usta, burda yapacak bir şey yok. dedim
emrah direk "o nerden çıktı" dercesine bana baktı.
göz kırptım, sustu.
-olum ablan burda, ne gitmesi, deli deli konuşma. dedi.
-enişte buralarda merak etme. dedim.
-emin misin, bak aklım kalır diyorsan ben kalayım siz gidin. dedi.
-yok usta gidelim dinlenelim, sabah erkenden gelirim ben zaten, size de haber veririm. dedim.
-tamam o zaman. dedi.
kalktık ve arabalara doğru yürümeye başladık.
cemil usta dükkanda kaldığı için dükkana geri dönecekti.
emrah ise bizim mahallede oturduğu için benle gelecekti.
yalanım ortaya çıkmasın diye
-iyi geceler usta, saolun geldiğiniz için. dedim ve önce biz bindik benim arabaya emrahla.
arabayı çalıştırdım ve hareket ettim.
dikiz aynasından bakıyordum cemil ustaya.
hemen arkamızdan da o hareket etti.
hastane çıkışına kadar peş peşe gittik.
caddeye çıktık.
ışıklara kadar geldik.
o düz devam edecek bense sola dönecektim.
düz gidecekler için yeşil, sola dönecekler için kırmızı yanıyordu.
ben kırmızıda durdum, cemil usta yanımızdan korna çalarak geçti ve gitti.

*
cemil usta onu kandırdığımızı bi duysa emrahla beni üst üste koyup öyle giberdi.
henüz yeşil ışık yanmamıştı.
-seni de eve bırakıyorum. diye şansımı denedim.
-istersen dene ama akşam akşam beni hastaneye geri yürütme bence. dedi
şansımı zormalamın alemi yoktu.
çünkü emrah'ı çok iyi tanıyordum.
yeşil yandı ve biz U dönüşü yapılmaz tabelasının dibinden geri hastaneye doğru döndük.
zaten çok uzaklaşmadığımız için yaklaşık 1 dk sonra hastanenin acil kapısının önüne geldik.
arabayı aynı yere parkedip içeri girdik.
içeri girer girmez ablamla ilgilenen hemşirenin yanına gittim, durumunu sordum.
-2 test daha kaldı, onların sonucu çıkacak yarım saate kadar onları da alıp doktor beye göstericez, duruma göre hareket edicez ama bu akşam çıkabileceğini sanmıyorum. dedi
"peki" diyerek aynı yere oturduk yine.
zaman resmen geçmek bilmiyordu amk.
ne uzun yarım saatti.
hele bi de haber bekleyince hiç geçmedi.
emrah omzumu dürterek:
-annenleri aradın mı lan. dedi.
emrah sorana kadar durumu anneme haber vermek hiç aklıma gelmemişti.
babamın nerde olduğunu bilsem, telefondan ulaşabilsem ona haber verirdim belki ama annem olmazdı, çok üzülürdü. hem ablama çok şükür bi şey olmamıştı ve olmayacaktı ki. annem bi torunu olacağını öğrenmeden torununu kaybedecekti. diye düşündüm o an.
-gerek yok abi boşu boşuna telaşlanmasın. dedim.
-sen bilirsin. dedi.
derken biraz zaman sonra hemşire elinde bazı kağıtlarla yanıma geldi.
-doktor beyin talebiyle hastamızı kadın doğum ünitesine nakledeceğiz. diyerek elime 2 tane kağıt sıkıştırdı.
-önce kayıt kabul kısmından hastanın nüfus cüzdanıyla girişini yaptırıp bu kağıdı imzalatın sonra da nakil için hasta bilgilerini bu forma doldurun. diye ekledi.
formu doldurmak kolaydı da kayıt için ablamın nüfus cüzdanı lazımdı.
o panikle eniştemin, ablamın nüfus cüzdanını aldığını hiç zannetmiyordum.
eve gidip nüfus cüzdanını almak lazımdı, ama eve girmek için önce anahtarı bulmalıydım.
eniştemin yattığı odaya girdim.
züt cebi dahil bütün ceplerini yokladım.
öküz gibi uyuyordu, uyanmadı.
ceplerinde biraz bozuk para, cep telefonu ve züt cebinde de cüzdan vardı.
anahtar yoktu.
herif bırak nüfus cüzdanını almayı, evin anahtarını bile unutmuştu.
odadan çıkıp durumu emrah'a anlattım.
-arabanın anahtarını ver, ben halledicem. dedi emrah.
emrah bi şeyi yapıcam dediyse onu mutlaka yapardı. bunu bildiğim için sorgulamadım.
-çantasındadır di mi nüfus cüzdanı. diye sordu.
-bilmiyorum olabilir. dedim
tamam diyerek çıktı emrah.
hemşireye durumu izah edip "arkadaş birazdan getirecek nüfus cüzdanını, kayıt işlemlerin halledip getiricem formları size". dedim
-tamam bekliyorum. dedi
zütümün şekliği aldığı koltuğumsu sandalyeye geri oturdum.
o kadar yorulmuşum ki emrah'ı beklerken uyumuşum.
gözlerimi açtığımda sabah olmuştu ve başımda hiç ummadığım biri bekliyordu...