*
cemil usta onu kandırdığımızı bi duysa emrahla beni üst üste koyup öyle giberdi.
henüz yeşil ışık yanmamıştı.
-seni de eve bırakıyorum. diye şansımı denedim.
-istersen dene ama akşam akşam beni hastaneye geri yürütme bence. dedi
şansımı zormalamın alemi yoktu.
çünkü emrah'ı çok iyi tanıyordum.
yeşil yandı ve biz U dönüşü yapılmaz tabelasının dibinden geri hastaneye doğru döndük.
zaten çok uzaklaşmadığımız için yaklaşık 1 dk sonra hastanenin acil kapısının önüne geldik.
arabayı aynı yere parkedip içeri girdik.
içeri girer girmez ablamla ilgilenen hemşirenin yanına gittim, durumunu sordum.
-2 test daha kaldı, onların sonucu çıkacak yarım saate kadar onları da alıp doktor beye göstericez, duruma göre hareket edicez ama bu akşam çıkabileceğini sanmıyorum. dedi
"peki" diyerek aynı yere oturduk yine.
zaman resmen geçmek bilmiyordu amk.
ne uzun yarım saatti.
hele bi de haber bekleyince hiç geçmedi.
emrah omzumu dürterek:
-annenleri aradın mı lan. dedi.
emrah sorana kadar durumu anneme haber vermek hiç aklıma gelmemişti.
babamın nerde olduğunu bilsem, telefondan ulaşabilsem ona haber verirdim belki ama annem olmazdı, çok üzülürdü. hem ablama çok şükür bi şey olmamıştı ve olmayacaktı ki. annem bi torunu olacağını öğrenmeden torununu kaybedecekti. diye düşündüm o an.
-gerek yok abi boşu boşuna telaşlanmasın. dedim.
-sen bilirsin. dedi.
derken biraz zaman sonra hemşire elinde bazı kağıtlarla yanıma geldi.
-doktor beyin talebiyle hastamızı kadın doğum ünitesine nakledeceğiz. diyerek elime 2 tane kağıt sıkıştırdı.
-önce kayıt kabul kısmından hastanın nüfus cüzdanıyla girişini yaptırıp bu kağıdı imzalatın sonra da nakil için hasta bilgilerini bu forma doldurun. diye ekledi.
formu doldurmak kolaydı da kayıt için ablamın nüfus cüzdanı lazımdı.
o panikle eniştemin, ablamın nüfus cüzdanını aldığını hiç zannetmiyordum.
eve gidip nüfus cüzdanını almak lazımdı, ama eve girmek için önce anahtarı bulmalıydım.
eniştemin yattığı odaya girdim.
züt cebi dahil bütün ceplerini yokladım.
öküz gibi uyuyordu, uyanmadı.
ceplerinde biraz bozuk para, cep telefonu ve züt cebinde de cüzdan vardı.
anahtar yoktu.
herif bırak nüfus cüzdanını almayı, evin anahtarını bile unutmuştu.
odadan çıkıp durumu emrah'a anlattım.
-arabanın anahtarını ver, ben halledicem. dedi emrah.
emrah bi şeyi yapıcam dediyse onu mutlaka yapardı. bunu bildiğim için sorgulamadım.
-çantasındadır di mi nüfus cüzdanı. diye sordu.
-bilmiyorum olabilir. dedim
tamam diyerek çıktı emrah.
hemşireye durumu izah edip "arkadaş birazdan getirecek nüfus cüzdanını, kayıt işlemlerin halledip getiricem formları size". dedim
-tamam bekliyorum. dedi
zütümün şekliği aldığı koltuğumsu sandalyeye geri oturdum.
o kadar yorulmuşum ki emrah'ı beklerken uyumuşum.
gözlerimi açtığımda sabah olmuştu ve başımda hiç ummadığım biri bekliyordu...