*
düşünmekten başım ağrımıştı ki
"boş koy be Ömer" dedim.
hem kafamı dağıtmak hem de merak ettiğim için ablamın yanına giremediğimden dolayı eniştenin odasına doğru yürüdüm.
kapı önünde hemşirelerden oluşan bi kalabalık vardı.
birinin elinde çay diğerlerine bi şey anlatıyordu.
öğlenden beri buralarda takılıyordum.
bi kaç görevli "bekleme salonuna alabilir miyiz sizi, burası acil girişi" dese de ayrılamadım yerimden.
nasıl ayrılacaktım ki amk, içerde canımdan kıymetlim, ablam yatıyordu.
her an bana ihtiyacı olabilirdi.
enişte de cabasıydı.
şimdi bi de bu hemşireler laf etmesin diye azcık dolandım oralarda.
resmen volta atıyordum koridorda.
5 dk kadar sonra olaysız dağıldılar.
ben de hafif aralık olan kapıyı elimle ittim ve girmeden kafamı uzattım içeriye.
hala uyuyordu.
bu ne uykusuydu amk.
karısı içerde yarı baygın ama bizim enişte keyif yapıyordu.
şüphelendim.
mantıklı değildi çünkü.
hemşirelerden birinin yanına gidip, eniştenin odasını gösterip
-pardon, içerdeki hastanın yakınıyım, bayadır uyuyor, bi sorun olmasın, bakabilir misiniz rica etsem. dedim
-endişe edecek bi durum yok, bi kaç defa kalkmak istedi, ama pek iyi görünmüyordu, ağladı da bi kaç kez, biz de doktor beyin isteğiyle sakinleştirici iğne yaptık kendisine, muhtemelen sabaha karşı uyanır, merak etmeyin, biz kontrol ediyoruz da zaten. dedi.
rahatlamıştım.
muhtemelen biz Eylül ile uyurken olmuştu bunlar.
eniştenin de boşuna günahını almıştık.
herifin zaten az olan günahlarını sıfırlamıştık amk.
oturduğum yere geri döndüm.
yüzümü ellerimin arasına almış,
dirseklerimi dizlerime dayamış öyle mal mal düşünüyordum ki...