3 yıllık ve çok mutlu bir ilişkim vardı

devam etmek içimden gelmiyo. bir de pmden gelip taşak geçenler var. kime anlatıyorum ben bunları amk.

alın dinleyin: https://www.youtube.com/watch?v=vvyW96akH6U

bugünlük napacağıma birazdan karar vercem

tamam devam edicem. biraz daha dinleneyim. içim yoruldu olum. okumak keyifli her zaman hakkınız var devam etmemi istemeye ama biraz da beni düşünün lan. biraz zaman istiyorum sizden

https://www.youtube.com/watch?v=iVvKQbKN3Bw

sigara bitsin devam ediyorum kaldığım yerden arkadaşlar

" kadın. çocuk yaşta annenden babandan koptun. olsun. masum bir çocuğun asla haketmeyeceği anılarla dolu geçmişin. çocukluk yoksun bırakıldığın şeyler demek senin için. olsun. boynuna sarılmaya cesaretin yok babanın ve annen sana bir anne gibi davranamadı çokca zamanlar. olsun. ben varım kadın.

eğer baban sana babalık yapamadıysa. hala yapmıyorsa. ben yaparım

annenden istediğin para değil birazcık şefkatti. annen sana annelik yapamadı kadın. ama ben yapıcam

bir kardeşin olmadı senin. odanda kendi küçük ve acılı dünyanda derdini anlatamadın kimselere. bir kardeşle yanyana uzanıp yatamadın. olsun kadın üzülme. ben senin kardeşin olurum

belki de hayatın boyunca gelip seni bütün bu vahşetin, bir çocuğun hayatının katledilişinin ortasından çekip kurtaracak birini bekledin. içine umutlar saçan tek dayanağın olan şey belki de tüm bu felaketlerden kurtuluşunun hayali oldu. bak şimdi karşındayım. senin umudun. hayatın boyunca kurtulamadın bu dertlerden. ama ben kurtuluşun olurum.

seni seviyorum kadın. seni çok seviyorum."

ağlıyorum huur çocukları. dıbına koyayım. o dıbına koyayım dünyanın! her şeyin herkesin dıbına koyayım!

beyler iyi değilim. bugünlük bıraksam olur mu? elim gitmiyo yazmaya. denedim bi kaç kere devam etmek için ama yapamıyorum. bu gecelik affetseniz beni olur mu?

@199 @206 arkadaşlar eğer ben çok fazla cinsellik içerecek şekilde yazmak isteseydim betimlemeler çok daha farklı olurdu bundan emin olabilirsiniz. saklamam gerekenleri kendime sakladım ben.

19 yaşında bi adamın sevdiği kadınla aynı evde yaşamasının sonucunda neler olabileceğini burda bu yazdıklarımı okuyan herkes biliyor . o yüzden belli sınırlar içinde anlattım olanı biteni. anlatmasam gerçekliğini kaybederdi insanların gözünde.

kaldı ki bu sizler için sadece bi hikaye bi adam ve bi kadından oluşan. kimsenin ismini vermedim. benim kim olduğumu da bilmiyorsunuz. o yüzden burada başımdan geçenleri tüm sahiliğiyle anlatmamda bi sakınca görmüyorum. zira yaşayan herkes bir cinselliğin ürünü. bunu biliyoruz.

teşekkür ederim.

gece yazarım dostum 12 gibi falan başlarım. ortalık sakinlesin bi

https://www.youtube.com/watch?v=dT2OTq9PI8U

siz dinleyin. bir çoğunuz bilmiyorsunuz bu şarkıyı eminim o yüzden ufak bi hediye sayın bunu ilk dinlediğimde beni çok etkilemişti

birazdan devam ediyorum.

şuana kadar anlattığım ne varsa hepsi o dönem içimde barındırdığım duyguları ve ilerleyen dönemlerde olacak olaylardan sonra hissettiklerimi tamamen olması mümkün olmasa da kısmen anlayabilmeniz içindi. benim hissettiklerimin zerrelerini dahi olsa içinizde uyandırabilmek içindi arkadaşlar. o dönem yaşadığım her gün birbirinden güzeldi ben sadece içlerinden birini anlatabildim. çünkü tamdıbını anlatmaya sayfalar kitaplar yetmeyecektir. inanıyorum ki hayatımdan sizlere sunduğum bu küçük kesit bile yeterli oldu. çünkü bana yoldaşlık yapan ve anlattıklarımı dinleyip ertesi günü bekleyen onlarca insana ulaşmayı başardım

olayın bundan sonrasında kadından daha bağımsız beni daha çok anlatan şeylerden söz edicem ta ki bütün parçaların birleşme vakti gelinceye kadar

memleketin bi yerlerinde küçük bi kasabada büyüdüm ben. sabah 9 da sokağa çıkardık arkadaşlarımızla para birleştirip aldığımız topun peşinde koşturduk yıllarca. annelerimiz akşam ezanı oknunca seslendi eve gelmemiz için balkondan pencereden ama biz gitmedik. azarlar işittik. salça ekmek yerdik hızlı olsun diye yemek faslı çünkü arkadaşları bekletmek bize göre değildi sokakta. zile ikinci kere bastırıp onlara hadi bekliyoruz dedirtmek kitabımızda yoktu yani

traktör kullanmayı bilirdik mesela. bi ağaca nasıl tırmanılacağını, sapanla nasıl kuş vurulacağını, nasıl uçurtma uçurulacağını bilirdik. ve aşık olmayı çocuk yaşta yan komşunun kızıyla öğrenmiştik.

dünyamız küçük insanlığımız büyüktü anlayacağınız. mahallenin en serseri gençleri bile elinde pazar poşetiyle yürüyen teyzelerin ellerinden alırdı poşetleri. evinde bir demlemelik çayı olan insanların o çayı misafir olarak evlerine gittiğimizde bizim için demlediklerini ceplerindeki belki de son parayla bakkal amcalardan aldırdıkları bisküvilerle nasıl bizlere ikram ettiklerini gördük.

uzun lafın kısası insanlığın henüz ölmediği zamanlara yetişebilmiştim. bana babadan çevremdeki temiz insanlardan miras kalan bütün değerleri başımın üzerinde taşıdım. benim için yeryüzünde tadılabilecek en büyük gurur ve başarı o insanların kalbinde ve aklında edindiğim yeri kaybetmeden son nefesimi verebilmiş olmak olacaktır. bunu bildim. ve bunu bilerek yaşadım. az önce çizdiğim küçük dünya tablosu benim zaten bildiğim ve tek olduğunu sandığım, başka türlüsünün olmadaığını sandığım dünyanın ta kendisiydi. herkesi kendim gibi, bizim gibi sandım. yanıldım.

var mı okuyan? yoksa yormayın beni arkadaşlar. bu gece 3. gece hayatımı durdurup bi mesaiymiş gibi kendimi kilitliyorum bu şey için koltuğa

o bahsettiğim dünyanın içinde büyüyüp bana hayatımın en güzel günlerini ve cehennemi yaşatacak olan kadınla tanıştığım yaşlara geldim.onu tanımadan önce kendi halinde yaşayan bi genç adamdım. okulu bırakmıştım liseden sonra. sanırım sahip olduğum ufak dünya bana fazlasıyla yetiyordu. marangoz olmak isterdim çokça zaman. üretmek isterdim. insanlara benim elimden çıkmış şeyler vermek isterdim. basitti lan işte her şey. gülüşler zor ve de sahte değildi. en büyük derdim tuttuğum takımın kaybetmesi, en büyük mutluluğum dost meclislerinde sohbet edip ikişer bira içmekti.

hayat işte. ne zaman neyle karşılaşacağını bilemiyorsun. yıllarca aynı okullarda okumuşum bu kızla ben. kim bilir kaç kere yanımdan yürüyüp geçti. bilinmez. o taraklarda bezim olmadığı için kafamı kaldırıp bir kere bakmamışım ona. ama başlar yereden mutlaka kalkar bir gün. herkes için bir zaman vardır. ben başımı kaldırdığımda görebildiğim tek şeydi kadın.

iri siyah gözleri, uzun kirpikleri, yanaklarını delip geçecekmiş gibi yükselmiş ve anlamsız bakışlara ve tavırlara bile bir karakter katan elmacık kemikleri vardı. hep öyle sandık melekler beyazdır. bir meleği kıskandıracak kadar beyaz ve pürüzsüzdü. onu uzaktan çok izledim. asla abartılı gülmezdi. kirpiklerinin kapanışını görebiliyordum örneğin gözlerini kırparken. öylesine dingindi ki. hareketleri daima ağır ve kendinden her an emindi. onu tanıdığımda yaşı 18di. ben hayatımda 18 sayısının bu denli büyük olabileceğini o zaman anladım. o tanıdığım en yaşlı çocuktu. ve beni ona çeken şey bu olmuştu.

sigara molası veriyorum biraz arkadaşlar.

onu tanıdığımda liseyi bırakmıştım dedim. ama başımı kaldırdığımda hala lise son sınıftaydım. tanımıyordum çünkü sadece izliyordum onu. attığı her adımı, hangi banka oturduğunu, yanında kimlerin olduğunu istemsiz biçimde beynime kazıyordum. az evvel oturduğu banka sırf aynı alan içinde yer almak için o gittikten hemen sonra gidip oturduğum zamanlar oldu.

söyledim ya şimdi artık biraz benden bahsetmenin zamanı diye. unutuverdim söylediğimi. elim istemsiz gidiyor klavyeye ve farkında olmadan yazdıklarımı okuduğumda dönüp dolaşıp yine onu anlattığımı fark ediyorum. bunu yapmayı kesmeliyim

mahallede top oynarken çok aktiftim ama ilerleyen yıllarda böyle olmadı. hayat akıp gidiyordu ve ben sadece etrafı gözlüyordum. o kadar az konuşurdum ki insanların benle konuşmaya çekindiğini sayısı 3'ü 5'i geçmeyen arkadaşlarımdan duyardım. üzülürdüm. çünkü asıl ben çekinirdim ve hatta korkardım onlardan. korkunç kahkahalar atarlardı mesela ben güldükleri şeyi anlayamamaktan çekinirdim, yanlarında yokken bi başkası hakkında konuşurlardı. duyardım. bir sonraki konuşulan, hakaretler edilen, alay edilen kişi olmaktan çekinirdim. ben korkağın tekiydim. onlar bunu güç sandılar.

böyleydi işte. üzerim birbirimizden çekindiğimiz bi yığınla örtülüydü ve nefes almakta zorlanırdım. tüm karmaşanın içinde kalplerine dokunabildiğim, içimde dokunuşlarını hissettiğim 2 kişi vardı. erkek olan beni özgür kılar, dişi olan her hareketimin doğruluğunu sorgulamamı sağlardı. dişi olana her zaman şöyle söylerdim "sen benim, benden bağımsız yaşayan vicdanımsın"

iki arkadaşım da belki de hayatlarınızda karşınıza hiç çıkmamış olabilecek kadar zeki insanlardı. erkek olan sizi yormazdı. çünkü o özgür ruhlu biriydi. tıkanıp kalınan sohbetler etmezdi. akışkan olmalıydı onun için her şey. durağanlık boğardı onu. farklı fikirlerde olmamızdan hoşlanmazdı. onun söylediğini ben, benim söylediğimi o tamamlamazsa edilmeye değer değildi lakırdılar. eğer tıkanırsak dönüp ardını giderdi. ama hiç gönül koymazdım ona. bilirdim beni severdi.

dişi olana gelirsek eğer. o bana daha evvel bi arkadaşın hissettirmediği şeyler hissettirirdi. erkek olanı belki de ondan daha çok severdim ama yine de bana hissettirdiği şeyler bi arkadaşın yapacağı türdendi. dişinin neyim olduğunu hiç bi zaman anlayamadım. onu hayatımın neresine koyacağımı bilemezdim. bu yüzden ona hiç bir zaman arkadaşım demedim. söyledim ya neyim olduğunu hiç bilmiyordum ama neyim olmadığından emindim. onu hiç bir zaman bir erkeğin bir kadını seveceği türden sevmedim.

oturup bi yerlere saatlerce düşündüğüm zamanlar oldu. bu belirsizlik içimde müthiş bir stres yaratırdı. bazen öyle şefkatli davranırdı ki bir anneyi andırırdı. bazen öyle kızardı ki babadan yediğin fırçadan ayırt edemezdin hissettirdiği şeyleri. oturup müzik dinlediğimizde arkadaş gibiydi. hastalandığında, kardeşimin çok hastalandığı zamanları anımsatırdı bana