14 şubat sevişme hikayem

saatler geçmek bilmedi panpalar. kamillik yapıp işinin kaçta biteceğini sormadım ama tahminimce akşam bitecekti. ama ben yine de sabah kalkıp hazır kıta dikilmiştim. akşam vakitleri oldu, hala ses yoktu kızdan. ben de dedim artık yeter, bi whatsapp mesajı çaktım kıza, işinin bitip bitmediğini sordum. kestirip atar gibi bir mesajla karşılık verdi. ben yine de yılmadım, kızın bıraktığı izlenimden ötürü avrupai tarzla "işi daha bitmemiştir, gereksiz kuruntu yapma pipimtrak" dedim içimden. attım kendimi dışarı yine de haber bekledim kesmedim umudu.

1-2 saat daha geçti hala haber yoktu kızdan. artık akşam olmuştu işi bitmiş olmalıydı. dedim bir mesaj daha atayım. işi bitecekse geleceğimi, işi daha uzun sürecekse başka yere kaçacağımı söyledim. ne kadar önemli bir konuşma yapacaksam da, onunla buluşmaya muhtaç olduğumu hissettirmek de istemedim. bu ne kadar doğru bir düşünce tartışılır ancak istemsiz olarak yaptığım bir hareketti, düşünerek yazmadım. gelen cevap bütün umudumu kıracak dozdaydı. neden böyle düşünüyorum? bana herhangi kötü bir söz söylemedi, kıracak bir şey de söylemedi.

"son 2 gündür hareketlerimden ve buluşma isteğimden, onunla bir şeyler konuşacağımı sezip bahaneler üreterek benden kaçıyordu". evet tam olarak bunu düşünüyordum. ve bu da bütün isteğimi kırmaya yeterliydi.

beyler bunları neden bu kadar uzatarak anlatıyorum? o anki ruh halimi ve düşüncelerimin ne kadar boş, gereksiz kuruntular olduğunu anlayın diye. ilerleyen yazılarımda bunu daha iyi anlayacaksınız.

üslubuna şukuyu veriyoruz reyiz. bir çok incisözlük yazarından hikayeler duydum ama bu kadar iyi ve sıkmadan yapılan bir anlatım ilk defa okuyorum

@24 eyvallah panpa. siz okudukça yazmama ilham oluyorsunuz.

beyler özür dileyerek tekrar ara veriyorum dışarı çıkmam gerek. sabah olmadan başlarım yazmaya

evet takip eden panpalar, her ne kadar değerlenmese de buralar ben devam ediyorum. sisteme inat devam ehehe

aldığım umut kırıcı mesajın ardından ne yapacağımı bilemedim. çünkü artık bu kadar bilenmişken gidip konuşmam gerekiyordu. arkadaşımın yanına gittim, bilirsiniz işte "kanka şöyle yap, kanka böyle yap" telkinleriyle bir yandan gaza geliyor, bir yandan kafam patlıyordu. ben bu işi bugün bitirecektim. tek düşündüğüm şey buydu.

mesaj attım kıza panpalar. "naptın boolum" seslerini duyuyorum. evet naptım ben? kızdan umut kırıcı mesajın üstüne ben neden bi daha mesaj atıyordum? gururum, coolluğum, içi boş egom? işte bizi çoğu kez yanlışa, fırsat tepmeye zütüren şeyler bunlar panpalar. tabi ki de attığım mesajın içeriği önemliydi. "seni seviyom ben yaa" tarzında abuk gubik bi mesaj uçuruma zütürürdü beni. son attığı mesajın umudumu kırmadığını, hatta ilgilenmediğimi hissettirecek goygoy içerikli bir şeyler yazmam gerekiyordu. bunları düşünmesi komik geliyor insana ama o anki ruh hali içinde aklınızdan geçen milyon düşünceden biri de bu oluveriyor. sürekli düşünüyorsunuz panpalar.

aslında kafamdaki milyon düşüncenin temelinde yatan şey "ya sınanıyorum, ya da artık pes etmem gerekiyor". evet tam olarak bu. kendi içimde bir hesaplaşma.

asla pes etmemeliyim, asla.

tek yapmam gereken muhabbeti kilit bir noktada yakalayıp, "nerdesin? geliyorum"a getirmekti. o an uçarak bile giderdim. ve öyle oldu beyler. uçarak gittim.

evinin yakınlarında olduğunu, gelebileceğimi söyledi bana. arabaya atladığım gibi gittim. heyecanım git gide artıyordu. düşünemiyordum. sürekli içimden pratik yapıyordum. her şey birbirine karışıyor, sözcükler birbirine giriyordu. arabadan indim ve bir sigara yaktım kızın evine doğru yürürken. düşünmeyi bıraktım. sadece o anı yaşayacak, her şeyi oluruna bırakacaktım. gereksiz heyecanımın beni ele geçirmesine izin vermemem gerekiyordu. kızdan gelebilecek olumsuz bir tepki beni karşısında güçsüz bir görüntüye büründürmemeliydi.

evin önüne geldim ama yoktu. "geldim" dedim. "yukarı çık" dedi. evet bunu dedi. hemen bir kritik yaptım ve gecenin sonunun nerelere varacağını tahmin edebiliyordum. eğer kıza açılırsam, herhangi bir ters tepme durumunda apar topar ordan gidebilirdim de; ya da hiç konuşmayıp o gece sadece ihtiyacımı karşılayarak günü tamamlayabilirdim. ancak benim istediğim bir cinsel birliktelikten öte, kendimi ifade edebilmekti. kendim için başarmalıydım bunu, cesaretimi kendime kanıtlamak için...

reserved

evet beyler devam ediyorum

yukarı çıktım ağır ağır. rahat bir tavır takınarak içeri geçtim. ev arkadaşıyla beraber oturuyorlardı, bir şeylerle uğraşıyorlardı. umduğum bu değildi açıkçası, görür görmez bir iki kelam edip konuşmaya başlarım diye düşünmüştüm ama ortam buna müsait değildi. zaten doğru olanı da böyle olmasıydı. muhabbet sohbet uzun olmalıydı, ortam iyice yumuşamalıydı ve başbaşa kalmalıydık her şeyden öte.

ev arkadaşının yatma vakti gelmişti artık. belki de durumun farkına varmıştı ya da başroldeki kızımız vaziyeti ona çaktığı bir işaretle bildirmişti. her neyse, o gece bizi yalnız bırakması allah'ın emriydi.

başbaşa kalmıştık sonunda, ancak goygoy muhabbetin had safhalarındayken bir anda ciddileşmek abzürd kaçacaktı. ne yapacağımı bilemedim bir an. hatta "ben bunu gece yatağa atarım gerisini gibtir et" moduna girdim bir an. ama bir gerçek vardı beyler, o anın büyüsüne kapıldığımdan bunu düşünmek bile istemiyordum nedense: o gece alacağım hiç bir zevk, kendimi kendime kanıtlamaktan daha fazla tatmin etmeyecekti beni...

"kendimi kendime kanıtlamak"... çoğu zaman yapmaktan kaçındığım, korktuğum şeydi bu. kulağa hoş gelen, olumlu bir söz öbeği aslında. peki neden korkuyordum bunca zaman bundan? üstelik anlam olarak benden başkası da yok olayın içinde, sadece ben. kanıtlamam gereken, yüzleşmem gereken tek kişi ben...

elini tuttum aniden, sadece içimden geleni yapmak adına. benden çok şey zütüren korkularımı düşünmedim bir an. evet düşünmedim. benden bir şey zütüremezdi artık. bu açıkça meydan okumaydı. ve onu alt ettim; kalp atışlarımı bile hızlandıramıyor, kelimelerin ağzımdan dökülmesine engel olamıyordu.

http://www.youtube.com/watch?v=XbI1FpLd4Vk

anlat panpa dinliyoruz

"çoğunuz gibi ben de insanların karşısına çıktım, konuştum. ben de sevdiğim kızın karşısına çıktım, konuştum. ben de oturdum kendi kendime haykırarak konuştum. evet beyler herkesle konuştum, sürekli konuştum. ama konuşan kişi hiçbir zaman 'ben' değildim, olamadım. olamadım beyler, sadece kendimi kandırdım ve farkındaydım... "

@37 sen adamsın verdim şukunu

reserved