14 şubat sevişme hikayem

kurs sürecinde önceden bir kez cinsel birliktelik yaşamıştık. açıkçası benim ve onun ciddi ilişkilere bakış açımız olumsuz olduğundan ve hayatı rahat kafada yaşamayı sevdiğimizden "oldu bitti"ye getirdik durumu. kendi açımdan tam olarak böyle düşünmüyordum, ama onun bu şekilde bakacağını düşündüğüm için kendimi buna inandırdım.

yaşadığımız ilişkiden sonra birkaç gün bana karşı hal ve hareketleri değişkenlik gösteriyordu. aksine ben her zaman olduğum gibi rahat takılıyordum ya da takılmaya çalışıyordum. ilerleyen süreçte o da bana ayak uydurdu ve eski muhabbetlere geri döndük, tekrar arkadaş gibiydik. ama yine de bir şeylerin ekgib olduğunu hissediyordum açıkçası. çünkü gerçekten kursun başından beri, belki de ilk gördüğüm andan beri aramızda çok çok farklı bir çekim vardı (bunu kendisi de söyledi, daha sonra bahsedeceğim), uzun zamandır kendimi bu denli bir çekim duygusunun içinde bulmamıştım.

neleri nasıl konuşacağıma karar verirken sürekli bir içsel çatışma yaşıyordum. "ya dediklerimi önemsemezse", "ya güler de geçerse", "ya olur da hayatına ayak uyduramazsam"... koyduğum üç nokta teoride vesaire anldıbına gelmekte ancak pratikte çok şeyi ifade ediyor: "oğlum sen dünyanın en cesaretsiz, en özgüvensiz hatta en ezik varlığısın!". aynen öyle beyler, bu düşünceler ancak böyle bir varlığın ruh çözümlemesidir. ben bu değildim, böyle bir insan asla olamazdım. normalde kısmen rahat bir şekilde yapabileceğim bir konuşmayı; bu kız farklı diye, yaşam tarzı, sosyal çevresi, kültür seviyesi farklı diye, ezberimi bozdu diye neden yapamayacaktım? artık tek bildiğim şey içimdekileri kendimden emin ve cesaretli bir şekilde gidip anlatmaktı panpalar, tek yapmam gereken...

beyler anlatacağım hikayedeki kız 4 ay önce başladığım bir kurstan. kişisel bilgileri açıkça vermek istemiyorum (okuduğu üniversite-bölüm, gittiğimiz kurs vs.). ikimiz de üniversite öğrencisiyiz.

başroldeki kızımız sanatla ilgili bir bölüm okuyor ve dolayısıyla o kesimin yaşam ve bakış tarzını edinmiş, "large" takılan bir bayan. ben de sayısal bir bölüm okuyan, zamanında kafasındaki belirli tabuları yıkmış, değişime ve gelişime açık birisiyim. şimdilik bu kadar kişisel bilgi yeterli.

1-2 saat daha geçti hala haber yoktu kızdan. artık akşam olmuştu işi bitmiş olmalıydı. dedim bir mesaj daha atayım. işi bitecekse geleceğimi, işi daha uzun sürecekse başka yere kaçacağımı söyledim. ne kadar önemli bir konuşma yapacaksam da, onunla buluşmaya muhtaç olduğumu hissettirmek de istemedim. bu ne kadar doğru bir düşünce tartışılır ancak istemsiz olarak yaptığım bir hareketti, düşünerek yazmadım. gelen cevap bütün umudumu kıracak dozdaydı. neden böyle düşünüyorum? bana herhangi kötü bir söz söylemedi, kıracak bir şey de söylemedi.

"son 2 gündür hareketlerimden ve buluşma isteğimden, onunla bir şeyler konuşacağımı sezip bahaneler üreterek benden kaçıyordu". evet tam olarak bunu düşünüyordum. ve bu da bütün isteğimi kırmaya yeterliydi.

beyler bunları neden bu kadar uzatarak anlatıyorum? o anki ruh halimi ve düşüncelerimin ne kadar boş, gereksiz kuruntular olduğunu anlayın diye. ilerleyen yazılarımda bunu daha iyi anlayacaksınız.

herkesin eşik noktası vardır ya panpalar, ben de o raddeye ulaştım. hatta bardaktan taşmaya başladım bir süre sonra. bu şekilde olmuyordu bir şeyler yapmam gerekiyordu. neyi mi? içimden ne geliyorsa o.

artık geçmişte bana çok şey kaybettiren korkularımı, korkuların sonucu oluşan egolarımı bir kenara atıp içimden geleni yapmanın vaktiydi.

üslubuna şukuyu veriyoruz reyiz. bir çok incisözlük yazarından hikayeler duydum ama bu kadar iyi ve sıkmadan yapılan bir anlatım ilk defa okuyorum

ve ertesi gün geldi. önceki gün kursta konuştuğumuz üzere benim yaşadığım bölgeye yakın bir yerde işleri vardı. ben de bunu fırsat bilip, işi bittikten sonra bir şeyler yapma teklifi etmiştim.

içimdeki heyecan kat be kat artıyordu. sürekli aynanın karşısında pratik yapıyordum, telefondan sesimi kaydediyordum. evet çok gereksiz bir heyecandı bu, sanki hayatımda hiç böyle bir şeye kalkışmamışçasına. üstelik konuşacağım kişi daha önceden cinsel birliktelik yaşadığım kişiydi. insanoğlu böyle garip bir varlık panpalar. kimse çıkıp da ben mükemmelim, ben en iyiyim taslamasın. ne kadar bir olgunluğa erişmiş olsak da hayatımızda illa bizi heyecanlandıracak şeyler çıkacak ve onlar sayesinde daha da olgunlaşacağız. olaylara hep böyle bakın.

bence birisiyle içindekileri anlatmak amaçlı bir konuşma yapmaktan zoru nedir bilir misiniz panpalar, ortamı yaratmak. kesinlikle bu daha zordur. çünkü ne kadar "çok düşünme git yap" desek de; özenerek kendinizi hazırladığınız bir konuşmanın, karşınızdaki insanın ruh hali yüzünden beklediğinizden, olabileceğinden daha düşük ya da direk olumsuz bir tepkiyle karşılaşıp tak olmasını kimse istemez. evet bu da önemliydi, kızın o günkü ruh hali. "bilim adamlarının araştırmalarına göre... ", "bir yerde okumuştum panpa... " vs. klişe bir girişle bu kavramı açıklamayacağım, kendimizden de bildiğimiz üzere içinde bulunduğumuz ruh hali her şeyimizi etkileyebilir. önümüze gelen bir fırsatı kaçırmamıza sebep olabilir. arkaünü açıp bekleyen bir karıyı gibmememize sebep olabilir (yersen).

bu yüzden genelde her allahın günü kendi günüymüşçesine neşeli, mutlu olan ablamızı o gün ceset gibi bulmam kimin cenabetliğiydi acaba beyler? hanginiz lan söyleyin sevgi koduklarım. evet o gün geldi, cesaretimi topladım konuşacağım dedim; ama kız pestili çıkmış bir halde geldi kursa, tam karşıma.

biraz önce de dediğim gibi ortamı yaratmak kızın ruh haliyle orantılıydı ve cenabetliğimin müthiş sol ayağıylan yapıştırmışçasına varolan gücüyle o ortamı o gün yaratamazdım. bu yüzden konuşmamı bir gün sonrasına ertelemeye karar verdim.

http://www.youtube.com/watch?v=XbI1FpLd4Vk

reserved

o an kendimi sadece 'ben' olarak hissediyordum. hayatımda ilk defa hissediyordum bunu. karşımdaki insan ilk defa hayran hayran izliyordu beni. bunca sene kendimi, içi boş egomu okşayanların verdiği yapay mutluluklarla kandırdığımı hissettim bir an.

müebbet yemiş bir mahkumun dahiane kaçış planı gibiydi sözcüklerim. ağzımdan döküldükçe kendimi daha da özgür hissediyordum.

@37 sen adamsın verdim şukunu

"çoğunuz gibi ben de insanların karşısına çıktım, konuştum. ben de sevdiğim kızın karşısına çıktım, konuştum. ben de oturdum kendi kendime haykırarak konuştum. evet beyler herkesle konuştum, sürekli konuştum. ama konuşan kişi hiçbir zaman 'ben' değildim, olamadım. olamadım beyler, sadece kendimi kandırdım ve farkındaydım... "

anlat panpa dinliyoruz

okumaya başladım ama ne kursu onu söyle gir teferruata. Sanatlı anlat birazda betimleme yap. gibtirtme

+ "...
artık kendimden son derece eminim ve güveniyorum. seninle ciddi bir şeyler yaşamak istiyorum... "

dolu dolu bakıyordu bana gülümseyerek. bugüne kadar hiç böyle bakmadığını farkettim. o anın bitmemesini istedim bir an, ya da yaşam dursun. konuşmasın, başa döneyim tekrar dinlesin.

bu yalan olmayabilir beyler

@44 yabancı dil

- "...
seninle bu şekilde takılmaktan gerçekten çok mutluyum... "

... ?

unuttuğunuz bir şey var panpalar. önceden de dediğim gibi ben oraya kendimi kendime kanıtlamaya gitmiştim, ve bunu başardım. başka hiçbir şey bunun verdiği hazla boy ölçüşemezdi. kendime karşı açtığım savaştı bu. ve 'ben' kazanmıştım, bir başkası değil...

bu adama noldu len güzel yazmıştı bin