14 şubat sevişme hikayem

beyler kendimi boş yere yormak istemiyorum, şöyle 5-6 kelle toplarsam başlayacağım yazmaya. yazacaklarımın hepsi doğru ve sizin de işinize yarar bilgiler içerebilir.

edit: yazılarımın tamamı için: http://inci.sozlukspot.co...5%9Fme-hikayem/@pipimtrak

edit: okurken bunu dinleyin binler, bu ara fena sardım bu şarkıya: http://www.youtube.com/watch?v=ktvTqknDobU

@2 bu kadar net bi kanıya nerden varıyorsun bebe kaybol buradan

tamam ben başlıyorum gelen arkadaşlar up lasın ilham versin.

@6 birader bu senin ne kadar sığ düşüncelerin olduğunu gösterir. ölsen üzülmem açıkçası

beyler anlatacağım hikayedeki kız 4 ay önce başladığım bir kurstan. kişisel bilgileri açıkça vermek istemiyorum (okuduğu üniversite-bölüm, gittiğimiz kurs vs.). ikimiz de üniversite öğrencisiyiz.

başroldeki kızımız sanatla ilgili bir bölüm okuyor ve dolayısıyla o kesimin yaşam ve bakış tarzını edinmiş, "large" takılan bir bayan. ben de sayısal bir bölüm okuyan, zamanında kafasındaki belirli tabuları yıkmış, değişime ve gelişime açık birisiyim. şimdilik bu kadar kişisel bilgi yeterli.

kurs sürecinde önceden bir kez cinsel birliktelik yaşamıştık. açıkçası benim ve onun ciddi ilişkilere bakış açımız olumsuz olduğundan ve hayatı rahat kafada yaşamayı sevdiğimizden "oldu bitti"ye getirdik durumu. kendi açımdan tam olarak böyle düşünmüyordum, ama onun bu şekilde bakacağını düşündüğüm için kendimi buna inandırdım.

yaşadığımız ilişkiden sonra birkaç gün bana karşı hal ve hareketleri değişkenlik gösteriyordu. aksine ben her zaman olduğum gibi rahat takılıyordum ya da takılmaya çalışıyordum. ilerleyen süreçte o da bana ayak uydurdu ve eski muhabbetlere geri döndük, tekrar arkadaş gibiydik. ama yine de bir şeylerin ekgib olduğunu hissediyordum açıkçası. çünkü gerçekten kursun başından beri, belki de ilk gördüğüm andan beri aramızda çok çok farklı bir çekim vardı (bunu kendisi de söyledi, daha sonra bahsedeceğim), uzun zamandır kendimi bu denli bir çekim duygusunun içinde bulmamıştım.

herkesin eşik noktası vardır ya panpalar, ben de o raddeye ulaştım. hatta bardaktan taşmaya başladım bir süre sonra. bu şekilde olmuyordu bir şeyler yapmam gerekiyordu. neyi mi? içimden ne geliyorsa o.

artık geçmişte bana çok şey kaybettiren korkularımı, korkuların sonucu oluşan egolarımı bir kenara atıp içimden geleni yapmanın vaktiydi.

neleri nasıl konuşacağıma karar verirken sürekli bir içsel çatışma yaşıyordum. "ya dediklerimi önemsemezse", "ya güler de geçerse", "ya olur da hayatına ayak uyduramazsam"... koyduğum üç nokta teoride vesaire anldıbına gelmekte ancak pratikte çok şeyi ifade ediyor: "oğlum sen dünyanın en cesaretsiz, en özgüvensiz hatta en ezik varlığısın!". aynen öyle beyler, bu düşünceler ancak böyle bir varlığın ruh çözümlemesidir. ben bu değildim, böyle bir insan asla olamazdım. normalde kısmen rahat bir şekilde yapabileceğim bir konuşmayı; bu kız farklı diye, yaşam tarzı, sosyal çevresi, kültür seviyesi farklı diye, ezberimi bozdu diye neden yapamayacaktım? artık tek bildiğim şey içimdekileri kendimden emin ve cesaretli bir şekilde gidip anlatmaktı panpalar, tek yapmam gereken...

bence birisiyle içindekileri anlatmak amaçlı bir konuşma yapmaktan zoru nedir bilir misiniz panpalar, ortamı yaratmak. kesinlikle bu daha zordur. çünkü ne kadar "çok düşünme git yap" desek de; özenerek kendinizi hazırladığınız bir konuşmanın, karşınızdaki insanın ruh hali yüzünden beklediğinizden, olabileceğinden daha düşük ya da direk olumsuz bir tepkiyle karşılaşıp tak olmasını kimse istemez. evet bu da önemliydi, kızın o günkü ruh hali. "bilim adamlarının araştırmalarına göre... ", "bir yerde okumuştum panpa... " vs. klişe bir girişle bu kavramı açıklamayacağım, kendimizden de bildiğimiz üzere içinde bulunduğumuz ruh hali her şeyimizi etkileyebilir. önümüze gelen bir fırsatı kaçırmamıza sebep olabilir. arkaünü açıp bekleyen bir karıyı gibmememize sebep olabilir (yersen).

bu yüzden genelde her allahın günü kendi günüymüşçesine neşeli, mutlu olan ablamızı o gün ceset gibi bulmam kimin cenabetliğiydi acaba beyler? hanginiz lan söyleyin sevgi koduklarım. evet o gün geldi, cesaretimi topladım konuşacağım dedim; ama kız pestili çıkmış bir halde geldi kursa, tam karşıma.

biraz önce de dediğim gibi ortamı yaratmak kızın ruh haliyle orantılıydı ve cenabetliğimin müthiş sol ayağıylan yapıştırmışçasına varolan gücüyle o ortamı o gün yaratamazdım. bu yüzden konuşmamı bir gün sonrasına ertelemeye karar verdim.

takip eden panpalar az ara veriyorum, geceye kadar tekrar başlarım yazmaya

ve ertesi gün geldi. önceki gün kursta konuştuğumuz üzere benim yaşadığım bölgeye yakın bir yerde işleri vardı. ben de bunu fırsat bilip, işi bittikten sonra bir şeyler yapma teklifi etmiştim.

içimdeki heyecan kat be kat artıyordu. sürekli aynanın karşısında pratik yapıyordum, telefondan sesimi kaydediyordum. evet çok gereksiz bir heyecandı bu, sanki hayatımda hiç böyle bir şeye kalkışmamışçasına. üstelik konuşacağım kişi daha önceden cinsel birliktelik yaşadığım kişiydi. insanoğlu böyle garip bir varlık panpalar. kimse çıkıp da ben mükemmelim, ben en iyiyim taslamasın. ne kadar bir olgunluğa erişmiş olsak da hayatımızda illa bizi heyecanlandıracak şeyler çıkacak ve onlar sayesinde daha da olgunlaşacağız. olaylara hep böyle bakın.

saatler geçmek bilmedi panpalar. kamillik yapıp işinin kaçta biteceğini sormadım ama tahminimce akşam bitecekti. ama ben yine de sabah kalkıp hazır kıta dikilmiştim. akşam vakitleri oldu, hala ses yoktu kızdan. ben de dedim artık yeter, bi whatsapp mesajı çaktım kıza, işinin bitip bitmediğini sordum. kestirip atar gibi bir mesajla karşılık verdi. ben yine de yılmadım, kızın bıraktığı izlenimden ötürü avrupai tarzla "işi daha bitmemiştir, gereksiz kuruntu yapma pipimtrak" dedim içimden. attım kendimi dışarı yine de haber bekledim kesmedim umudu.

1-2 saat daha geçti hala haber yoktu kızdan. artık akşam olmuştu işi bitmiş olmalıydı. dedim bir mesaj daha atayım. işi bitecekse geleceğimi, işi daha uzun sürecekse başka yere kaçacağımı söyledim. ne kadar önemli bir konuşma yapacaksam da, onunla buluşmaya muhtaç olduğumu hissettirmek de istemedim. bu ne kadar doğru bir düşünce tartışılır ancak istemsiz olarak yaptığım bir hareketti, düşünerek yazmadım. gelen cevap bütün umudumu kıracak dozdaydı. neden böyle düşünüyorum? bana herhangi kötü bir söz söylemedi, kıracak bir şey de söylemedi.

"son 2 gündür hareketlerimden ve buluşma isteğimden, onunla bir şeyler konuşacağımı sezip bahaneler üreterek benden kaçıyordu". evet tam olarak bunu düşünüyordum. ve bu da bütün isteğimi kırmaya yeterliydi.

beyler bunları neden bu kadar uzatarak anlatıyorum? o anki ruh halimi ve düşüncelerimin ne kadar boş, gereksiz kuruntular olduğunu anlayın diye. ilerleyen yazılarımda bunu daha iyi anlayacaksınız.

@24 eyvallah panpa. siz okudukça yazmama ilham oluyorsunuz.

beyler özür dileyerek tekrar ara veriyorum dışarı çıkmam gerek. sabah olmadan başlarım yazmaya

evet takip eden panpalar, her ne kadar değerlenmese de buralar ben devam ediyorum. sisteme inat devam ehehe

aldığım umut kırıcı mesajın ardından ne yapacağımı bilemedim. çünkü artık bu kadar bilenmişken gidip konuşmam gerekiyordu. arkadaşımın yanına gittim, bilirsiniz işte "kanka şöyle yap, kanka böyle yap" telkinleriyle bir yandan gaza geliyor, bir yandan kafam patlıyordu. ben bu işi bugün bitirecektim. tek düşündüğüm şey buydu.

mesaj attım kıza panpalar. "naptın boolum" seslerini duyuyorum. evet naptım ben? kızdan umut kırıcı mesajın üstüne ben neden bi daha mesaj atıyordum? gururum, coolluğum, içi boş egom? işte bizi çoğu kez yanlışa, fırsat tepmeye zütüren şeyler bunlar panpalar. tabi ki de attığım mesajın içeriği önemliydi. "seni seviyom ben yaa" tarzında abuk gubik bi mesaj uçuruma zütürürdü beni. son attığı mesajın umudumu kırmadığını, hatta ilgilenmediğimi hissettirecek goygoy içerikli bir şeyler yazmam gerekiyordu. bunları düşünmesi komik geliyor insana ama o anki ruh hali içinde aklınızdan geçen milyon düşünceden biri de bu oluveriyor. sürekli düşünüyorsunuz panpalar.

aslında kafamdaki milyon düşüncenin temelinde yatan şey "ya sınanıyorum, ya da artık pes etmem gerekiyor". evet tam olarak bu. kendi içimde bir hesaplaşma.

asla pes etmemeliyim, asla.

tek yapmam gereken muhabbeti kilit bir noktada yakalayıp, "nerdesin? geliyorum"a getirmekti. o an uçarak bile giderdim. ve öyle oldu beyler. uçarak gittim.

evinin yakınlarında olduğunu, gelebileceğimi söyledi bana. arabaya atladığım gibi gittim. heyecanım git gide artıyordu. düşünemiyordum. sürekli içimden pratik yapıyordum. her şey birbirine karışıyor, sözcükler birbirine giriyordu. arabadan indim ve bir sigara yaktım kızın evine doğru yürürken. düşünmeyi bıraktım. sadece o anı yaşayacak, her şeyi oluruna bırakacaktım. gereksiz heyecanımın beni ele geçirmesine izin vermemem gerekiyordu. kızdan gelebilecek olumsuz bir tepki beni karşısında güçsüz bir görüntüye büründürmemeliydi.

evin önüne geldim ama yoktu. "geldim" dedim. "yukarı çık" dedi. evet bunu dedi. hemen bir kritik yaptım ve gecenin sonunun nerelere varacağını tahmin edebiliyordum. eğer kıza açılırsam, herhangi bir ters tepme durumunda apar topar ordan gidebilirdim de; ya da hiç konuşmayıp o gece sadece ihtiyacımı karşılayarak günü tamamlayabilirdim. ancak benim istediğim bir cinsel birliktelikten öte, kendimi ifade edebilmekti. kendim için başarmalıydım bunu, cesaretimi kendime kanıtlamak için...

evet beyler devam ediyorum