intihara girişince yardımıma koşan Recep geldi aklıma çok yardımı dokundu bana. 1 ay kaldım evlerinde tek kelime etmemişlerdi. Zorla çıkmıştım evinden, on kere de söylediler bir sıkıntın olursa ara diye. Aradım Recep’i sevindi çocuk. Gel dedim yemek yiyelim seninle çağırdım dükkana valla sevindim abi toparlamışsın işleri yoluna koymuşsun dedi. Sen neler yaptın dedim, aynen devam abi, hala aynı yerdeyim çalışıyorum kardeşim de okuyor dedi. Çalıştığı yer bir lojistik şirketi be her zaman iş olmuyor, haftada 4 gün 5 gün çalışıyor o da ev kirasına gidiyordur. Durumları bayağı kötüydü. Annemin çok selamı var abi dedi, ellerinden öp Aleykümselam dedim. içimi acıttı durumları, köfte, tavuk karışık bir şekilde yaptırdım tabağa bir yiyişi var belli ki aylardır et yememişler. Kalktı köftenin parasını verdi, al abi dedi buradan. Koy dedim parayı cebine, yaa abi olur mu diyor. Koy parayı cebine yoksa şimdi kafayı koyarım burnunun üstüne dedim, tamam abiz kızma dedi. Zengin biri olsaydı yapar mıydı o kadar iyiliği bana. Ne varsa fakirlerde var cidden. Ertesi gün 2 kiloya yakın köfte pişirdim zütürdüm evlerine akşam yemeğini sizde yiyelim dedim. Gözlerini gülüyordu hepsinin. Eline sağlık çok lezzetli dediler. Çektim Recep’i başka odaya ne zamandır et yemediniz dedim. Utandı resmen. Söyle lan dedim, oldu abi 2-3 ay dedi. Sarıldım, canım kardeşim benim dedim. Kardeşin yazın gelsin çalışmıyorsa benim yanımda çalışsın dedim. Sağ ol abi dedi sevindi. Anasının elini öptüm çıktım, zahmet ettin oğlum bu kadar şey için dedi. Olur mu teyze dedim, oğluna benim can borcum var, nasıl öderim onu.