Bir gün bitti. Akşam oldu dükkan kapanacak. Mahmut abi (dükkan sahibi) benimhayatımzehir hadi eve yarın 9’da burada ol dedi. Abi dedim, evim yok. Nasıl yok dedi. Başladım ağlamaya, ağlama oğlum dedi çekti koltuğu oturdu karşıma anlat dedi. Panpalar her şeyi anlattım, seni yollayayım mı Balıkesir’e dedi. Hayır abi dedim, yalvardım tamam tamam dedi. O zaman dükkanda yatacaksın dedi. Diğer bölme vardı, müşteriler için dükkanda. Oradaki koltukta kaldım bir hafta. 3 kişiydik ben hariç. Mahmut abi, Niyazi abi, Osman abi. Niyazi abi 20’li yaşlardaydı, annesi babası yok, tek başına yaşıyor. Gel oğlum dedi, sen benimle kal. Gittim onun yanına orada kalmaya başladım. Allah rahmet eyleyin, Allah bin kere de razı olsun. Aradan 4 sene geçti, büyüdüm, okula gitmiyorum işim bu oldu artık. Kalfa oldum, traş yapıyorum. Sağ olsun iyi para da veriyor Mahmut abi. Hala Niyazi abiyle kalıyorum, kirayı beraber veriyoruz. Seneler geçti böyle... Ne annem aradı, ne de babam. Dedemleri de hiç görmedim o kadar zaman. 7 yıldır annemi babamı görmüyordum. Görseler tanırlar mı acaba beni ? ben tanırdım onları.