Güneydoğu'ya gitmem kesin olduğundan, zaten maddi durumları iyi olmayan aileme de yük olamayacaktım, gerçi içimdeki vatan aşkının maddiyatla ölçülmesi imkansızdır, ama canım Annem ve Babam beni bu yaşa getirene kadar çok çileler çekmişlerdi. Günler çabucak geçti ve arkadaşlarımla beraber artık ellerimize kınalar yakılıp uğurlanma zamanımız gelmişti. Türkiye'nin her tarafında olduğu gibi genel bir düğün havası vardı, yalnız bu düğünde bir gelin ve damat yoktu, sadece Vatan uğruna kurban olmak için can atan Mehmetçikler vardı. Tabi bende şüphesiz onlardan biriydim. Terminal tam bir curcuna yeriydi, davul-zurna eşliğinde halaylar çekip marşlar söyledik, artık istiklal Marşı söylenmeye başlandığında otobüsler dolusu Mehmetçik ayaktaydı, asker olmanın ilk adımını böylece atmıştık.
Sabah saatlerinde izmir'e ulaşmıştık, birkaç saat gezdikten sonra teslim olma zamanımız geldi ve Foça'nın yolunu tuttuk. Nizamiyeden girdiğimde duyduğum ilk ses;
- Sivili unutun, burası ana kucağı değil asker ocağı, olmuştu.