Universiteyi ilk kazandıgım yıl sehirde inanılmaz kar yagıyordu, ayagımda botların olmasına ragmen soguk ve karın bazı yerlerde bıraktıgı ıslak camurlar vardı berbattı. Okula gitmek icin minibus beklerken bide cok soguk icimden kufur ediyordum amk kodumm memleketi bu ne soguk diye, tam o sırada duraga dogru bir kadın yaklaşmaya başladı yavas yavas yaklaştıkca üstünde mont olmadıgı hani olur ya annelerimiz falan örme ceket örer ondan vardı düşünün o sogukta ve kar yagmakta hala o yün ceket sırıl sıklamdı. Yanında da cocugu vardı okula zütürüyor herhalde duraga geldi bir baktım ayagında bırak botu ayakkabı yok terlikle dolasıyor o sogukta inanın o an, o kadar kötü oldum ki herşeye sövmeye başladım klagib bir söz vardır ya haline sükret diye lan tamam sen haline sükredersinde bunun sükredilcek bi tarafı yok ki insanlık ayıbı resmen bu dünya da ne cekiyorsa fakirler ve anneler cekiyor amk

Not: Sehir Afyon