işitme engelli kuzenimin sorduğu soru:
- gunes dogup batarken ses cikariyor mu ?

Çok iyi hatırlıyorum ilkokul ikide hadememiz vardi adını bile bilmiyordu kimse zaten biz çıktıktan sonra çöplerimizi alır siralarimizi duzeltirdi.. herkesin çıkmasını bekledi sonra yanima gelip oğlum sınıfta sagda solda birakilmis kalem bulursan bana verirmisin imkanim yok alamıyorum kizima dedi cekinerek..

Girdim sınıflara kalem aradim koca binada bulamayınca cantamdaki tüm kalemleri ve kalem kutumu vermistim buldum diye..

Bekli hayatimda yaptigim ilk iyilikti cok üzümustu be

seneler önce bir gün bim'e gitmiştim kektir, gofrettir almak için. kasaya geldim, önümde bir anne ve iki kızı vardı. kızlardan büyük olanın elinde bim'deki en dandik çikolata var, hani biz yesek "bu ne ya" deyip atarız, öyle bir çikolataydı. anne bir sünger mi almıştı, bulaşık deterjanı mıydı hatırlamıyorum ama çok küçük bir şeydi. kızın çikolatası geçmedi kasadan, paraları yetmedi. ben arkalarından yetiştirdim milka'yı ama bir çocuğun, çoğu insanın yüzüne bile bakmayacağı bir çikolatayı parası olmadığından alamaması, annenin benden o çikolatayı bütün yalvarmalarım sonucu zorla alması çok koydu.

sınavdan her aldığım düşük not benim için üzüntü anıdır.

Anneannem gençken evlerine hırsız girmiş. O zamandan bu yana paralarinin hepsini bi yerde koymuyormus. Farklı farklı yerlere. Gecen sene mart ayiydi vefat etti. Vefat etmeden once bana gozluk kabimin icinde 5 binim var oglum kiz arkadaşınla bulusursun falan yaninda bulundun derdi. 5 bin de 5 lira şuan ki eski para diline göre konusuyordu kadincagiz. Vefat etti işte odasını temizliyordum bi 10-15 gun sonra. Gozluk kabinin icinde 5 tl yi görmüştüm. O baya baya koymustu.

7. Sınıftaki sbs sınavından 370 civarı bir puan almıştım. Babama aldığım puanı söyledim. Söylemediği hakaret kalmamıştı. Ki bunu her zaman yapardı ama bu seferki çok koymuştu, 1-2 gün ağladığımı hatırlıyorum. En nihayetinde baba, küsmek olmazdı ama aramız genelde hep soğuk oldu.

arkadaşımın ısrarıyla bir fast food zincirinin bahçesine oturduk. uzun zamandan beri fast food la ilişkimi kestiğim için aldığım hamburgerin tadı çok kötü geldi yarısını yiyemeden bıraktım. arkadaşla muhabbet ederken bir yandan masaya 2 tane çoçuk geldi. abi hamburgeri alabilir miyiz diye sordular. ben de tabi alın dememle ikisi birden tepsinin üzerine atladı hamburgeri kapan koşarak çimlerin üzerine gitti. diğeri de ağlamaklı oldu ona da yan masadan hemen başkası bir şeyler verdi bu manzarayı görünce. o da aynı şekilde koşarak çimlerin üstüne gitti. kendimden utandım, hayatın ne kadar acımasız olduğunu gördüm bir kez daha. bu olayın üstüne ne söylenir ki ?

Zihinsel engelli uzaktan bir akrabam var ayni zamanda yüzde 80 fiziksel özrü var, bebekken yataktan düşürmusler beyinde hasar oluşmuş vesaire.. şuanda yaşı 30.. Bir gün yaz aylarından birinde evlerinde oturuyoruz.. polis olmak istedigini söyledi aslında ozrununde farkinda ve şöyle bir cümle kurdu "ben zaten resmi polis olamamda acaba sivil polis falan yaparlar mi ki beni?" o an çok üzüldüm beyler..ne diyecegimi bilemedim amk. Nelere offf nelere gibtir cekiyoruz.. nelere burun kıvırıp herşeyin mukemmel olmasını istiyoruz? Bedensel ve zihinsel olarak her zaman şükürler etsekte.. nefsimiz ve bastirilamayan egolarimizin kölesi oluyoruz birgün bi yerlerde..

Dogum gunumun oldugu gece bi arkadasimda kaliyodum. Sabah ne süpriz yaparlar acaba diye düsünüp uyumaya calışiyorum. Sabah oldu telefon zingir zingir durmadan caliyo bi dunya cevapsiz cagri var. Neyse actim acil eve gel dediler. Ben tabi mutluluk gidiyorum bahce kapisindan girdim hungur hungur aglama sesleri geliyo. Eve bi girdim abimin mefat haberini aldim. O andan beri üzüntu ve acı tanimsiz bi hal aldı benim için

Universiteyi ilk kazandıgım yıl sehirde inanılmaz kar yagıyordu, ayagımda botların olmasına ragmen soguk ve karın bazı yerlerde bıraktıgı ıslak camurlar vardı berbattı. Okula gitmek icin minibus beklerken bide cok soguk icimden kufur ediyordum amk kodumm memleketi bu ne soguk diye, tam o sırada duraga dogru bir kadın yaklaşmaya başladı yavas yavas yaklaştıkca üstünde mont olmadıgı hani olur ya annelerimiz falan örme ceket örer ondan vardı düşünün o sogukta ve kar yagmakta hala o yün ceket sırıl sıklamdı. Yanında da cocugu vardı okula zütürüyor herhalde duraga geldi bir baktım ayagında bırak botu ayakkabı yok terlikle dolasıyor o sogukta inanın o an, o kadar kötü oldum ki herşeye sövmeye başladım klagib bir söz vardır ya haline sükret diye lan tamam sen haline sükredersinde bunun sükredilcek bi tarafı yok ki insanlık ayıbı resmen bu dünya da ne cekiyorsa fakirler ve anneler cekiyor amk

Not: Sehir Afyon

22 yıllık hayatımda ilk ve tek sevgilimdi. Sadece 3 gün sürdü.
Lisedeydik , aynı sınıftaydık ve gerçekten seviyordum.
Arkadaşlarla en arkada oturur siyaset spor vs tartışırdık her gün . yine kaptırmış kendimizi sağa sola atıp tutuyorduk. Bir ara ben en iyi kürt ölü kürt demişim. Meğerse benim hatun da kürtmüş sonrada anlamıştım
Yengeniz ağlayarak sınıftan çıktı bir daha da yuzume bile bakmadı . O günden sonra ben de hiç bir kızın gozunun içine bakmadım, bakamam da. Bir anlık boşboğazlığım hem aşk hem sex hayatıma mal olmuştu

olm hepiniz çok acıklı yazmışsınız lan. neyse kafalar dağılsın.bi keresinde konuştuğum hatun -ben herşey çok iyi gidiyo sanarken- senden nefret ediyorum demişti.bi de msnden ayarladığım hatun tanışınca haa sen misin falan diyip giblememişti bi da.huur.

anasını gibeyim bakın size çok samimi bir itirafta bulunuyorum benim üzülmediğim gün yok. şu gibtiğim dünyasına resmen sınanmak için gelmişim. o kadar durum kötü ki böyle biraz güldüğüm zaman kesin bir şey olacak amk diye içimden geçiriyorum. bu hayata mutsuz olmak için gelmişim. bunun hep böyle gitmesinden korkuyorum

aslında böyle birşeyi anlatma gibi bir amacım yoktu ama madem açılmış başlığı yazayım , binbir türlü üzüntü duyduğum olay oldu ama mert abi dediğim bir abim vardı 2 isim kullanıyorum ben ve ilk ismim mert , aynı ismi taşırdık ve karakteristik özellliklerimiz çok benzerdi, bizi de benzetirlerdi küçükken onla top oynardım futbol oynamayı çok severdi playstation da tekken mi dersin binbir türlü şey , hep onların evine giderdim dayımın çocuğuydu benden yaşça çok büyüktü , neyse ne , kemik erimesi hastalığı vardı.

Zamanla erimişti gözlerimin önün de ama zaman öyle bir geçmişti ki hala aynı mert abimdi , elleri ve bacakları benim bileklerimden ince bir hal almıştı resmen , lakin hep sağlıklı zannediyordum , aradan epey zaman geçti evlerine gidemedim bir türlü , en son oyun oynamıştık mafia diye bir araya gelince hep bilgisayardan abuk subuk oyunlar oynar dizi muhabbeti çevirirdik , yani oda haklı odaya kapalı istese de dışarı çıkamıyor tuvalete emekleyerek giden biri olmuştu nerede o top oynayan delikanlı?! Öleceği günün sabahı onlara gitmeyi planlıyordum , ki ondan öncesi öleceği gece babasına beni dışarı çıkartın gezdirin demiş biraz , tabi hasta olduğu için ve hava çok soğuk olduğu için çıkartamamışlar mangal yapmak istemiş vs en son gece son saatlerini yaşarken kardeşi var 2 tane biri abisi biri kız kardeşi , hayatın da ilk defa onlara bağırmış , kalksanıza ulan öleceğim ben! Diye , ve ben mert abimi bu güne kadar hiç negatif görmemiştim yemin ederim suratı hep gülüyordu , neyse ne sabah hazırlandım mert abimin yanına gideceğim diye kendi kendime düşünürken o dıbına koyduğumun telefonu çaldı dayım arıyordu , annem içeri de telefonla konuşurken , bana bir mesaj geldi kuzenimden mert abin öldü olum diye , içime o düşen ateş parçasının tarifi yok , mezarına gittim işte vesaire annesi yani yengem oğlumu mezara koymayın üşür falan diye ağlıyordu çok kötü , hayatımın en üzüntülü vakitlerinden biriydi. iŞte ahh ah.. sağlık çok önemli amk.

Üniversite sınavına hazırlanıyodum o seneler beyler, geç saatlerde evde oluyodum doğal olarak. Yine böyle akşam saat 8 gibi çıktım dershaneden , arkadaşlarla 1-2 saat takıldık sonra eve doğru yürümeye başladım. Hava soğuk ve hafif sisliydi. Keyfim yerinde ama hiç bir sıkıntım yoktu şu sınav dışında. Hayatta yapamadıklarıma üzülüyordum daha o anlar. Yaşayamadıklarıma yada daha zamanı gelmeyenlere hayıflanıyodum. Hani olur ya öyle, ellerini cebine koyup yürürsün öyle ,kafanda bin bir düşünce ,hayal.Ta ki eve gelmeye 10 dk kala o çocukları görene kadar. 2 kardeş gördüm beyler ,saat 11 civarı biri 10 yaşlarında diğeri ondan daha küçük 7 felan .Kimse yok sokaklarda hava buz gibi bende acele acele gidiyorum evime. Amam merak ettim birden ne işi var ki dedim kendim bu çocukların sokakta? Ellerinde büyük bir torba , ayaklarında yırtık ayakkabılar, ama beyler yüzleri tertemiz gözleri tertemiz ve kesinlikle yürekli tertemizdi bu çocukların. Yaklaştım onlara. Çocuklar anneniz babanız nerde sizin nabıyosunuz bu saatte burda dedim doğal olarak. Büyük olan bana döndü, ama beyler bakışlarından belliydi ki onu hayat çoktan büyütmüştü.Abi dedi bana, babamız yok bizim annemde evde yatıyo. Hasta mı anneniz dedim neden siz burdayken o yatıyo? O öyle abi dedi bana. Üzerlerinde montları bile yoktu beyler.Çok kötü hissettim o an kendimi. Elimde bir sürü imkan olan ben o ana kadar hayatıma söverdim . Şu yok bu yok . Cebimde 10 lira kalmıştı, çıkarttım verdim, keşke daha çok verebilseydim. Utandım kendimden beyler . Parayı uzattığımda almak istemedi bile zorla verdim. Sonra kendime döndüm ve baktım , elimde olanın kıymetini bilmiyordum , nankördüm, hep daha fazlasını istiyordum, memnun olmuyordum, neden mi? çünkü hiç onlar kadar çaresiz kalmamıştım.O an anladım beyler , hayat çok acımasız.Eve gittim kimseyle konuşmadan odama geçip ağladım.Sizinle paylaşmak istedim

yıl 2009 filan yazın askeri lise mülakatlarına gircem neyse dedem hastalandı dediler hiç söylemiyorlar ne olduğunu tabi neyse ilk annem gitti memlekete birkac zaman sonra da biz gittik hastaneye gitmeden ögrendim megerse dedem felç geçirmiş tabi insana cok koyuyor bir sene önce dag gibi adamın agzı kaymıs kolları tutmuyor görmek tabi görür görmez sarılıp ağladım dedeme simdi rahmetli oldu gecen mezarına gittim yine agladım lan insanın kaybettikleri düşündükce acı veriyor

üzüldüm. umarım gerçektir

ben 5. sınıftayken benden 2-3 yaş büyük ortaokulda okuyan bir kız vardı. ilk aşkımı belkide benim. hergün servisle okula gider gelirdik. yüzü gözleri saçları o kadar güzeldiki anlatamam konuşurken heycanlanırdım dilim tutulurdu. aradan uzun yıllar geçti ben üniversiteye başladım. bir kaç gün konyaya oradandan ankarayaya gitme pşanı yapıp 3 arkadaş çıktık yola, konyada bir arkadaşımız gelin sizi mektebe zütüreyim türkiyedeki en güzel huurlar burada diye ısrar etti özellikle takma adı özlem olan bir hatundan bahsettiki biz bu kadar ısrara dayanamayıp kabul ettik ve gittik. özlem diye bahsettiği hatunun yanına zütürdü bizi işte o an beynimden vurulmuşa döndüm. oydu karşımdaki ilk okul aşkım. hemen viziteyi verip girdim yanına. yaşının genç olmasına rağmen çok çökmüştü yıpranmıştı. ona gerçek adıyla hitap ettiğimde şaşırıp kalmıştı. sonra anlattıkça hatırladı ve ağlamaya başladı gerçekten üzülmüştüm. hayat ne kadar acımasızdı. ama her ne olursa olsun sonuçta para vermiştim ve karşımda ilk okul aşkım vardı. silkelendim üstümdeki garabeti attıp hunharca gibtim huuru. hayat kötü olabilir belki ama bu senin huur olmanı gerektirmez..

ananı 5 zenci ile beraber gibiyorduk gangbang yaparak, bize yavaşlamızı söyledi zenci bana dönüp "ey,ey man what the fuck this curies?" dedi bende, "quick, quick" dedim zenci de "okey" dedi ve anneni hızlı bir şekilde gibiyorduk. annen inlerken diğer yandan ablan geldi, azmış olacakki benim yannanımı görünce üstünü çıkartıp dıbını yoklamaya başladı kısa çükü olan zenci "join us, babyy" dedi ablanda durur mu? amı sulanmış kızcağız hemen küçük pipili zenciyi muamele etmeye başladı. Akşama kadar gibişmiştik. Baban gördü tabi bir şey diyemedi, 6 kişi karısını, çocuğunu gibiyordu gitti ağlamaya başladı ben zencilere dönüp "Stop man, stop" dedim onlar durunca annen çıldırdı ve amından 2 litre su geldi. baban ağlıyordu, elleri titriyordu ben "abi, kusura bakma" diyebildim adamda önemli değil çocuklar demişti çok üzülmüştüm lan hala ağlayasım gelir.

Kardeşimle soğuk ve karlı bir ankara günün de ekmek almak için 1km uzaklıkta ki bakkala doğru yola koyulmuştuk kardeşim üşüdüm dedi bende üşüdüysen eve git istersen dedim tam bunu söylerken yanımızdan son model bir jeep geçti markasını bile bilmiyorum ve süren 15-16 yaşındaki veletti...
Benim yaş o zamanlar 18 di ben ekmek almak için -10 15 derecede yürürken o bin arkadaşları ile avm de buluşmaya gidiyor du belkide