Çok iyi hatırlıyorum ilkokul ikide hadememiz vardi adını bile bilmiyordu kimse zaten biz çıktıktan sonra çöplerimizi alır siralarimizi duzeltirdi.. herkesin çıkmasını bekledi sonra yanima gelip oğlum sınıfta sagda solda birakilmis kalem bulursan bana verirmisin imkanim yok alamıyorum kizima dedi cekinerek..

Girdim sınıflara kalem aradim koca binada bulamayınca cantamdaki tüm kalemleri ve kalem kutumu vermistim buldum diye..

Bekli hayatimda yaptigim ilk iyilikti cok üzümustu be

seneler önce bir gün bim'e gitmiştim kektir, gofrettir almak için. kasaya geldim, önümde bir anne ve iki kızı vardı. kızlardan büyük olanın elinde bim'deki en dandik çikolata var, hani biz yesek "bu ne ya" deyip atarız, öyle bir çikolataydı. anne bir sünger mi almıştı, bulaşık deterjanı mıydı hatırlamıyorum ama çok küçük bir şeydi. kızın çikolatası geçmedi kasadan, paraları yetmedi. ben arkalarından yetiştirdim milka'yı ama bir çocuğun, çoğu insanın yüzüne bile bakmayacağı bir çikolatayı parası olmadığından alamaması, annenin benden o çikolatayı bütün yalvarmalarım sonucu zorla alması çok koydu.

Anneannem gençken evlerine hırsız girmiş. O zamandan bu yana paralarinin hepsini bi yerde koymuyormus. Farklı farklı yerlere. Gecen sene mart ayiydi vefat etti. Vefat etmeden once bana gozluk kabimin icinde 5 binim var oglum kiz arkadaşınla bulusursun falan yaninda bulundun derdi. 5 bin de 5 lira şuan ki eski para diline göre konusuyordu kadincagiz. Vefat etti işte odasını temizliyordum bi 10-15 gun sonra. Gozluk kabinin icinde 5 tl yi görmüştüm. O baya baya koymustu.

Zihinsel engelli uzaktan bir akrabam var ayni zamanda yüzde 80 fiziksel özrü var, bebekken yataktan düşürmusler beyinde hasar oluşmuş vesaire.. şuanda yaşı 30.. Bir gün yaz aylarından birinde evlerinde oturuyoruz.. polis olmak istedigini söyledi aslında ozrununde farkinda ve şöyle bir cümle kurdu "ben zaten resmi polis olamamda acaba sivil polis falan yaparlar mi ki beni?" o an çok üzüldüm beyler..ne diyecegimi bilemedim amk. Nelere offf nelere gibtir cekiyoruz.. nelere burun kıvırıp herşeyin mukemmel olmasını istiyoruz? Bedensel ve zihinsel olarak her zaman şükürler etsekte.. nefsimiz ve bastirilamayan egolarimizin kölesi oluyoruz birgün bi yerlerde..

Dogum gunumun oldugu gece bi arkadasimda kaliyodum. Sabah ne süpriz yaparlar acaba diye düsünüp uyumaya calışiyorum. Sabah oldu telefon zingir zingir durmadan caliyo bi dunya cevapsiz cagri var. Neyse actim acil eve gel dediler. Ben tabi mutluluk gidiyorum bahce kapisindan girdim hungur hungur aglama sesleri geliyo. Eve bi girdim abimin mefat haberini aldim. O andan beri üzüntu ve acı tanimsiz bi hal aldı benim için

arkadaşımın ısrarıyla bir fast food zincirinin bahçesine oturduk. uzun zamandan beri fast food la ilişkimi kestiğim için aldığım hamburgerin tadı çok kötü geldi yarısını yiyemeden bıraktım. arkadaşla muhabbet ederken bir yandan masaya 2 tane çoçuk geldi. abi hamburgeri alabilir miyiz diye sordular. ben de tabi alın dememle ikisi birden tepsinin üzerine atladı hamburgeri kapan koşarak çimlerin üzerine gitti. diğeri de ağlamaklı oldu ona da yan masadan hemen başkası bir şeyler verdi bu manzarayı görünce. o da aynı şekilde koşarak çimlerin üstüne gitti. kendimden utandım, hayatın ne kadar acımasız olduğunu gördüm bir kez daha. bu olayın üstüne ne söylenir ki ?

Universiteyi ilk kazandıgım yıl sehirde inanılmaz kar yagıyordu, ayagımda botların olmasına ragmen soguk ve karın bazı yerlerde bıraktıgı ıslak camurlar vardı berbattı. Okula gitmek icin minibus beklerken bide cok soguk icimden kufur ediyordum amk kodumm memleketi bu ne soguk diye, tam o sırada duraga dogru bir kadın yaklaşmaya başladı yavas yavas yaklaştıkca üstünde mont olmadıgı hani olur ya annelerimiz falan örme ceket örer ondan vardı düşünün o sogukta ve kar yagmakta hala o yün ceket sırıl sıklamdı. Yanında da cocugu vardı okula zütürüyor herhalde duraga geldi bir baktım ayagında bırak botu ayakkabı yok terlikle dolasıyor o sogukta inanın o an, o kadar kötü oldum ki herşeye sövmeye başladım klagib bir söz vardır ya haline sükret diye lan tamam sen haline sükredersinde bunun sükredilcek bi tarafı yok ki insanlık ayıbı resmen bu dünya da ne cekiyorsa fakirler ve anneler cekiyor amk

Not: Sehir Afyon

aslında böyle birşeyi anlatma gibi bir amacım yoktu ama madem açılmış başlığı yazayım , binbir türlü üzüntü duyduğum olay oldu ama mert abi dediğim bir abim vardı 2 isim kullanıyorum ben ve ilk ismim mert , aynı ismi taşırdık ve karakteristik özellliklerimiz çok benzerdi, bizi de benzetirlerdi küçükken onla top oynardım futbol oynamayı çok severdi playstation da tekken mi dersin binbir türlü şey , hep onların evine giderdim dayımın çocuğuydu benden yaşça çok büyüktü , neyse ne , kemik erimesi hastalığı vardı.

Zamanla erimişti gözlerimin önün de ama zaman öyle bir geçmişti ki hala aynı mert abimdi , elleri ve bacakları benim bileklerimden ince bir hal almıştı resmen , lakin hep sağlıklı zannediyordum , aradan epey zaman geçti evlerine gidemedim bir türlü , en son oyun oynamıştık mafia diye bir araya gelince hep bilgisayardan abuk subuk oyunlar oynar dizi muhabbeti çevirirdik , yani oda haklı odaya kapalı istese de dışarı çıkamıyor tuvalete emekleyerek giden biri olmuştu nerede o top oynayan delikanlı?! Öleceği günün sabahı onlara gitmeyi planlıyordum , ki ondan öncesi öleceği gece babasına beni dışarı çıkartın gezdirin demiş biraz , tabi hasta olduğu için ve hava çok soğuk olduğu için çıkartamamışlar mangal yapmak istemiş vs en son gece son saatlerini yaşarken kardeşi var 2 tane biri abisi biri kız kardeşi , hayatın da ilk defa onlara bağırmış , kalksanıza ulan öleceğim ben! Diye , ve ben mert abimi bu güne kadar hiç negatif görmemiştim yemin ederim suratı hep gülüyordu , neyse ne sabah hazırlandım mert abimin yanına gideceğim diye kendi kendime düşünürken o dıbına koyduğumun telefonu çaldı dayım arıyordu , annem içeri de telefonla konuşurken , bana bir mesaj geldi kuzenimden mert abin öldü olum diye , içime o düşen ateş parçasının tarifi yok , mezarına gittim işte vesaire annesi yani yengem oğlumu mezara koymayın üşür falan diye ağlıyordu çok kötü , hayatımın en üzüntülü vakitlerinden biriydi. iŞte ahh ah.. sağlık çok önemli amk.

yıl 2009 filan yazın askeri lise mülakatlarına gircem neyse dedem hastalandı dediler hiç söylemiyorlar ne olduğunu tabi neyse ilk annem gitti memlekete birkac zaman sonra da biz gittik hastaneye gitmeden ögrendim megerse dedem felç geçirmiş tabi insana cok koyuyor bir sene önce dag gibi adamın agzı kaymıs kolları tutmuyor görmek tabi görür görmez sarılıp ağladım dedeme simdi rahmetli oldu gecen mezarına gittim yine agladım lan insanın kaybettikleri düşündükce acı veriyor

ben 5. sınıftayken benden 2-3 yaş büyük ortaokulda okuyan bir kız vardı. ilk aşkımı belkide benim. hergün servisle okula gider gelirdik. yüzü gözleri saçları o kadar güzeldiki anlatamam konuşurken heycanlanırdım dilim tutulurdu. aradan uzun yıllar geçti ben üniversiteye başladım. bir kaç gün konyaya oradandan ankarayaya gitme pşanı yapıp 3 arkadaş çıktık yola, konyada bir arkadaşımız gelin sizi mektebe zütüreyim türkiyedeki en güzel huurlar burada diye ısrar etti özellikle takma adı özlem olan bir hatundan bahsettiki biz bu kadar ısrara dayanamayıp kabul ettik ve gittik. özlem diye bahsettiği hatunun yanına zütürdü bizi işte o an beynimden vurulmuşa döndüm. oydu karşımdaki ilk okul aşkım. hemen viziteyi verip girdim yanına. yaşının genç olmasına rağmen çok çökmüştü yıpranmıştı. ona gerçek adıyla hitap ettiğimde şaşırıp kalmıştı. sonra anlattıkça hatırladı ve ağlamaya başladı gerçekten üzülmüştüm. hayat ne kadar acımasızdı. ama her ne olursa olsun sonuçta para vermiştim ve karşımda ilk okul aşkım vardı. silkelendim üstümdeki garabeti attıp hunharca gibtim huuru. hayat kötü olabilir belki ama bu senin huur olmanı gerektirmez..

Üniversite sınavına hazırlanıyodum o seneler beyler, geç saatlerde evde oluyodum doğal olarak. Yine böyle akşam saat 8 gibi çıktım dershaneden , arkadaşlarla 1-2 saat takıldık sonra eve doğru yürümeye başladım. Hava soğuk ve hafif sisliydi. Keyfim yerinde ama hiç bir sıkıntım yoktu şu sınav dışında. Hayatta yapamadıklarıma üzülüyordum daha o anlar. Yaşayamadıklarıma yada daha zamanı gelmeyenlere hayıflanıyodum. Hani olur ya öyle, ellerini cebine koyup yürürsün öyle ,kafanda bin bir düşünce ,hayal.Ta ki eve gelmeye 10 dk kala o çocukları görene kadar. 2 kardeş gördüm beyler ,saat 11 civarı biri 10 yaşlarında diğeri ondan daha küçük 7 felan .Kimse yok sokaklarda hava buz gibi bende acele acele gidiyorum evime. Amam merak ettim birden ne işi var ki dedim kendim bu çocukların sokakta? Ellerinde büyük bir torba , ayaklarında yırtık ayakkabılar, ama beyler yüzleri tertemiz gözleri tertemiz ve kesinlikle yürekli tertemizdi bu çocukların. Yaklaştım onlara. Çocuklar anneniz babanız nerde sizin nabıyosunuz bu saatte burda dedim doğal olarak. Büyük olan bana döndü, ama beyler bakışlarından belliydi ki onu hayat çoktan büyütmüştü.Abi dedi bana, babamız yok bizim annemde evde yatıyo. Hasta mı anneniz dedim neden siz burdayken o yatıyo? O öyle abi dedi bana. Üzerlerinde montları bile yoktu beyler.Çok kötü hissettim o an kendimi. Elimde bir sürü imkan olan ben o ana kadar hayatıma söverdim . Şu yok bu yok . Cebimde 10 lira kalmıştı, çıkarttım verdim, keşke daha çok verebilseydim. Utandım kendimden beyler . Parayı uzattığımda almak istemedi bile zorla verdim. Sonra kendime döndüm ve baktım , elimde olanın kıymetini bilmiyordum , nankördüm, hep daha fazlasını istiyordum, memnun olmuyordum, neden mi? çünkü hiç onlar kadar çaresiz kalmamıştım.O an anladım beyler , hayat çok acımasız.Eve gittim kimseyle konuşmadan odama geçip ağladım.Sizinle paylaşmak istedim

Kardeşimle soğuk ve karlı bir ankara günün de ekmek almak için 1km uzaklıkta ki bakkala doğru yola koyulmuştuk kardeşim üşüdüm dedi bende üşüdüysen eve git istersen dedim tam bunu söylerken yanımızdan son model bir jeep geçti markasını bile bilmiyorum ve süren 15-16 yaşındaki veletti...
Benim yaş o zamanlar 18 di ben ekmek almak için -10 15 derecede yürürken o bin arkadaşları ile avm de buluşmaya gidiyor du belkide

kız arkadasımla sarılmıs muhabbet ederek gülerek yürüyoduk bi anda yolun kenarında bitane baya yaslı bi amca yere 15li yumurta düsürmüs hepside kırılmıs ama bi ihtimal saglam var mı diye egilmis bakınıyodu cok utandım lan o anda

Bunu telefondan yazdığım için yazım hataları olabilir Özür dilerim şimdiden . Benim anlatacağım olay babamla alakali hiç hayatımda baba sevgisi görmedim bir çoğumuz gibi fazla da problem etmedim bunu gecen yıla kadar geçen yil okuldan geldim evde odama geçtim oyun oynuyorum anneme telefon gelmiş babanı hastaneye kaldırdık diye hemen apar topar hazırlandık çıktık . Gittiğimizde pek birseyi yoktu önceden bazı problemleri vardı is ile ilgili o yüzden stresten olmuş hastanede kaldı belli bir süre pgibiyatri kohusunda ama belki bileniniz vardır Mersin Üniversitesi nde özel odalardan birinde ağır bir yer değil öyle delilerin kaldığı tarzda değil en azından 25 30 gün kaldı işte bende bunla beraber kalıyorum bi yandanda 2 3 günde bir okula gidiyorum yazılılara giriyorum çıkmasına az kala beni aldırmadı içeriye güvenlik kapıda durdurdu baya zorladım ama giremedim neyse dedim herhalde kötü hissetti kimseyi görmek istemiyordur dedim geri döndüm eve gittim çıkacağı gün konuştuk biraz eve gelmeyeceğini söyledi niye diye sordum öyle gerekiyor dedi tamam dedim zaten çok yakın değildik ben herhalde tatile felan gidicek kafasını dağıtacak sandım ama gelmedi geri hayatımın en zor zamanlarını yaşadım param yoktu cebimde daha öncesinde durumu iyi bir aile idik iyi kazanırdı babam gitmesine pek üzülmedim. Aslında beni üzen sadece annemin durumuydu biraz çabalıyıp Mersinde Etiler Marmaris diye bi kafe var orda calismaya başladım okulu sıktır ettim anneme yardimci olmak içindi hersey o zamanlarda şunu anladım hayatta üzülecek birsey yok sadece sinirlenecek şeyler var insan Üzülmez sadece sinirini farklı ifade eder

o kadar hüzülü entryler varki 31 çekicemdim vazgeçtim müslüm açtım sigarayla entryleri okuyorum

sene 2006 veya 2007 8.sınıfm dershaneye gidiyorum dershanenin kapısının biraz uzağında bi teyze oturuyo elinde bir poşetle bende çok severim yaşlı insanları geçerken çağırdı gittim yanına konuştuk baya elindeki poşet ne teyze dedim hayır topluyorum oğlum dedi yenmemiş artık bayat ekmekleri alıyorum dedi bende hayvanlara filan veriyo sanıyorum çok iyi teyzeciğim çok sevap filan dedim anladı herhalde kendim için topluyorum dedi kalbimi paramparça etti kimin kimsen yoku teyze dedim beyim vefat etti dedi çocukların dedim kısık bir sesle vardaa diyebildi vardaa uğramazlar dedi sonra zorlukla okuttuk hepsini çok şükür olsun dedi yerlerinde mutlu olsunlar kadın tek göz damı akıtan bi evde yaşıyormuş çok kötü olmuştum yanımda 20-30 tl para vardı kendime 5 lirasını ayırıp kalanın hepsini vermiştim gözlerim dolu dolu

öz yiğenim görme engelli. bi akşam abimle ablamı ziyarete gittik. biz gelmeden önce mutfakta bişeylerle uğraşıyomuş o yüzden salonun ışığı kapalı. yiğenimde salonda yatıyo. her neyse eve girdik siz salona geçin benim mutfakta bi işim var gelirim dedi. sonra ablam geldi neden ışığı açmadınız diye soruyo. çocuk rahatsız olmasın diye dedik. hafif gülümser hafifte iç yakan bi ses tonuyla açsanız nolur gözleri görmüyo dedi. nasıl üzülmüştüm o an be.

daha 5-6 yaşında falandım o zamanlar bizim garaj dediğimiz bi bahçe vardı arkadaşlarla falan hergün bahçede top oynardık bi tanede yaşlı bi ninemiz vardı hepimiz ona nine derdik bahçede ufak bi evde yaşıyodu ,top oynadığımız zamanlar çıkıp kovalıyodu bizi bastonuyla ama bana hep nasihatler veriyodu uyma bu çocuklara diye yapmayın patırtı gürültü diye neyse bigün oynuyoruz garajda yine, nine çağırdı beni kadının gözleri falan görmüyo fazla ellerini kesmiş makasla kan içinde elleri bizde ufağız tabi ozamanlar 1 milyon verdi kanlı elleriyle baktım paranın her yeri kan olmuş ekmek al bana diyo tamam nine dedim gittim bakkala içimden diyorum bakkal almaz bu parayı sonra bendeki 1 milyonla değiştirdim parayı aldım ekmeği neyse beyler bu anlattığım nine o kadar güçlü iradesi varki kanseri bile yendi ama gel gelelim aga bigün kadın bahçede kimse yok diye bakkala giderken ayağını taşa çarpıp düşüp ölüyo ama ecel bu tabi ne zaman ne şekilde geliceği belli olmaz

2013 ocak 3 tane 3-4 aylik köpeklerim bide dişi anneleri havalar aşırı soğuk köpeklrden biri hastalanmış biz bişey olmaz iyilesir filan diyorduk yemek yemiyordu dısarida soguk iceri aldim cok seviyordum ad koymamiştim kucuk siyah derdim boyle olmuyacak sosis verdim yemedi sonra hava iyiydi o gun ama kopek su iciyor kusuyor surekli ot yiyor ama kusuyor geldim eve zayifti zaten ölmüş gomdüm topraga ustune kucuk boyda siyahvbir taş ağliya agliya sonra 2 gun gecti bu sefer beyaz kopek pamuk koymuştum adini cok yaramaz kopekti oynar ziplar isirirdi oda ayni hastalik olmasinda korkuyorum onada kiyma verdim ağzina aldı ama yemedi o ağzinda geri cikardiginda dunya basima yikildi dua okuyorumvsurekli ama olmuyor sicak yerde yatiriyorum iyilesmiyor nete baktim ki genclik hastaligi caresi yokmuş oda öldü ayni yere onuda gomdum agladim yine topragin ustunede beyaz ortanca taş buyuk arapım kalmişti son kopek hemen asini yaptirdim normaldi yiyor iciyor sabah kalktim direk yanina sucuk mu ne verdim ağzindan cikardı bitmiştim artikyavas yavas 3 ude gozlerimin onunde öldü tum aile sessizde oda öldü gömdüm topragin ustune buyuk siyah bir taş

Pisuvarın üstünde şu normal tuvaletlerde olan testi vardı amk bune lan diye kaldırdım tak çıktı.