artık bu iş iyice entrikaya bağlamıştı. annemi düşünmeye başladım. güzel, şefkatli, masum annemi... beni asıl üzen şey buydu. evet zerrin ablayı herkesten ve her şeyden kıskanıyordum. onun için deli gibi yanıyordum. o benim ilkimdi. ilk aşık olduğum kız ilk arzuladığım ilk istediğim kızdı. 9 yaşında bir çocuğun kafasına "ciks" denilen şeyi yazan bir kızdı o. gerçek bir şeytandı.

ama peki ya annem? bizim için yıllardır saçını süpürge eden, her türlü şefkati gösteren, babamın hiçbir şeyi yokken ona sonuna kadar destek çıkan ve bugünlere gelmemizin baş mimarı, gizli kahramanı annem? o ne olacaktı? böyle bir şeyi asla kaldıramazdı. eğer gerçekten aralarında bir şey varsa ki benim artık şüphem kalmamış gibi bir şeydi bunu anneme söyleyemezdim. bunu ona yapamazdım. bu çok ama çok ağır bir şeydi..

her şeyi geçtim 2 tane de kardeşim vardı beyler. ikisi de bebek sayılırdı daha çok küçüklerdi. annem ayrı onlar ayrı mahvolacaktı. ne yapmam lazımdı? bu işi kimsenin haberi olmadan bitirmek mümkün müydü? annemin bundan hiç haberi olmasa daha mı iyi olurdu? ama o zaman da sonsuza kadar aldatılan kandırılan zavallı bir kadın olmayacak mıydı? her şeyi anlatsam ne olacaktı? mahvolacaktı? belki.. belki de intihar edecekti? o zaman daha mı iyi olacaktı? kardeşlerim ne olacaktı?

içim içimi yiyordu. kafam karmakarışıktı. mayısın sonunda 10 yaşına basacaktım ve bu yeni yaşıma büyük bir tramvayla giriyordum.

Lan dalkafa baban zeki olsa 9 yasindaki cocuga yakalanir miydi

beni vişneli pasta ve kolaya dalmış zannettikleri için inanılmaz rahat davranıyorlardı fakat kulaklarım bir yarasanınki kadar iyi duyuyor ve gözlerimle hiç farkettirmeden onları süzebiliyordum. zerrin abla önünde kendi çatalı olmasına rağmen murat abinin çatalını alıp onunkiyle cheescakeki yemiş ve sonrasında çatalı ateşli bir şekilde yalayıp tekrar tabağın kenarına koymuştu. bu hareket o güçlü, bin, gördüğü her karıyı anında yatağa atabilecek fişek gibi bir adamı bile maymuna çevirmeye yetmişti. murat abiyi ilk kez böyle etkilenmiş görüyordum. sanki hipnoz olmuştu.

Zerrin ablanın ısrarlarına bir yere kadar tahammül edebildim onun sonrasında ise eve zütürmesini kabul ettim. arabaya bindik. inanılmaz tatlı ve sıcak bir deodorat kokusu vardı. kısa eşofman paçalarından süt gibi beyaz ve dövmeli ayak bileği gözüküyordu. yaptığı her hareket beni daha da cezbediyordu. hayatımda hiç hissetmediğim şeylerdi bunlar.

belki evimi rahatça öğrenebilirdi istese. bu benim kendi hüsnü kuruntumdu belki ama ben evimi benden öğrenmesini istemiyordum. onu semtte 7-8 sokak ötede başka bir sitenin önüne getirttim. inerken pembe rujlu dudaklarıyla beni yanağımdan öptüğü an sanki dünya 1000 yıllığına durmuştu. ona karşı hem inanılmaz düşmanca bir nefret hem de mecnun olurcasına bir aşk duyuyordum.

9 yaşında bir ilkokul sübyanına göre çok ağır duygu karmaşasıydı bunlar.

teşekkür ederim zerrin abla deyip arabadan indim. öpücüğün şokuyla bir süre ne yapacağımı şaşırsam da hemen toparlanıp siteye girdim. zerrin ablanın arabasının gittiğini görünce de siteden çıkıp kendi evime doğru gitmeye başladım.

artık kendimi bir süre bu olaylardan çekmek istedim ve yaklaşık 1 ay şirkete uğramadım. fakat özel dersten akşam saat 7 gibi döndüğümde gözlerime inanamadım. o da neydi kapıyı çaldığım açan zerrin ablaydı ve bana sarılarak "aaa benim küçük aşkımm gelmiiiiş" diyordu. o da neydi? içerde annem babam ve zerrin abla birlikte yemek yiyorlardı.

babama bak sen zerrin ablayı eve getirmiş ve annemle tanıştırmıştı ama yalnız değildi. murat abiyleydi. sevgililerdi ve bize yemeğe misafirliğe gelmişlerdi.

şok oldum. murat abinin "çak bir beşlik eren jorden" lafından sonra yalandan bir gülümsemeyle çakıp odama üstümü değiştirmeye gittim.

neler oluyordu? neler dönüyordu? bu nasıl bir entrikaydı? entrika mıydı? evet öyleydi. o sabah duyduğum telefon konuşması? gerçek miydi? evet sonuna kadar gerçekti. emin miydim? Allahım kafayı yiyecektim. her şeyi sorgulamaya başlamıştım. yüzde yüz gerçekten yaşadığım şeyleri bile sorgulamaya başlamıştım.

hiçbir şey görmemiş hiçbir şey bilmiyormuş gibi davranmak dünyanın en zor şeyi olsa gerek. gerçekten bunu yapmak dayanılmaz bir şeydi ama yapmam gerekiyordu. eğer intikam istiyorsam bunu yapacaktım. tam 1 hafta boyunca zerrin ablayı takip ettim. evini öğrenmek için ve bundan emin olmak için. bu bir hafta sonunda gözlerime inanamadım. zerrin abla ayazağa taraflarında bir gecekonduda oturuyordu. yani onu zengin falan sanmıyordum ama en azından standart bir apartman insanı gibiydi. ayrıca giyimi kuşamı bakımlı olması vs. durumlarını da epey iyi gösteriyordu.

bunları düşünmenin yersiz olduğu kararına varıp artık zerrin ablanın ailesiyle konuşmak için gün sayıyordum. en doğru zamanı ayarlayıp karşılarını çıkacaktım ve olan biteni anlatacaktım fakat bir sorun vardı ya ailesi bana inanmazsa?

yani 10 yaşında bir çocuğa neden inansınlardı? yoksa çocuktan al haberi deyip daha mı fazla inanırlardı? inanırlarsa bana bir şey yaparlar mıydı? sonuçta gecekondu insanı kaba olur diye bir önyargı vardı kafamda. her şeyden daha önemlisi ya ailesi de bunu destekliyorsa? sırf para için onlar da bunu onaylarsa ne yapardım? işte o zaman şapa otururdum.

yine bir okul çıkışı yanımda bir araba durdu içindeki zerrin ablaydı. içinden "hişt hişt yakışıklı atla bakim" dedi. reddedemedim. bindim. yine harikaydı. dekoltesinden bembeyaz memeleri gözüküyordu. dar pantolonu kıvrımlı vücudunu belli ediyordu. oturmasına rağmen poposunun hacmi belli oluyordu. kırmızı ojeli elleri harikaydı. direksiyonu kavrayışında inanılmaz ciksi hareket ediyordu. bana "nerdesin sen neden uğramıyorsun zerrin ablanın yanına" dedi. ben de okulun bitmek üzere olduğunu sınavlarımın olduğunu falan söyleyip geçiştirdim. hadi bugün birlikte geçirelim önce bir yemek yiyelim sonra da pasta ister misin dedi. ben de annemin beni merak edeceğini gitmem gerektiğini söyledim. o da babamın haberi olduğunu ona söylediğini söyledi. bir şey diyemedim peki olur deyip sustum.

artık kafaya koymuştum. anneme bu durumu söyleyemezdim ama babamla konuşabilirdim. ertesi gün babamların şirketine yine basket oynamak bahanesiyle gittim. aşağıda bir kaç atış yaptıktan sonra ofise doğru yol aldım. asansöre bindim ve babamın ofisine doğru ilerlerken sağ taraftaki büyük u şeklinde toplantı odasından gelen seslere kulak kesildim.

bu bir kutlama sesiydi. sanırım birinin doğumgünü derken bir ses "ereeen küçük aşkım gel burayaaaa" diyordu. zerrin abla toplantı odasında o kadar kişinin arasından beni çağırıyordu. odaya girdim. kimin doğum günü olduğunu anlamaya çalışırken zerrin ablanın dudaklarını yanaklarımda buldum ve bana sarıldı. inanılmaz güzel kokuyordu. o kattaki tüm personel toplanmış pasta kesiyorlardı. sonra babam "bak oğlum artık zerrin ablan da bizimle çalışacak artık bir stajyer değil personel" dedi.

içimden kocaman bir ohhhaaaaaa çektim. bu şirketi iyi tanıyordum. işe adam alırken çaycıdan bile en az 5 senelik tecrübe isteyen bu şirket daha üniversiteyi bile tam bitirmemiş birisini işe alıyordu.

aslında şaşırdım mı? hayır.

o gün antrenman yoktu. öğlende kalktım. kendim kahvaltı yapıp üstüme temiz bir şeyler giydim. inanılmaz heyecanlıydım. hayatımda hiç bu kadar adrenalin dolmamıştım. okulda sevdiğim kız aslıhan maçlarımızı izlemeye geldiğinde bile daha sakindim. ha bu arada aslıhan dedim de aklıma geldi. aslıhanla okullar bitince ayrılmıştık ve üniversitede aynı fakülteye gidince tekrar karşılaştık ve o masum çocukluk aşkımız belki de yeniden başladı. birlikte olduk ve beyler hiç abartmıyorum ilkokulda farketmemiştim belki ama aslıhan tam 20li yaşlarında zerrin ablanın aynısı olmuştu. bele kadar uzanan kızıl saçlar, yemyeşil gözler 1.70 boy, tenindeki aynı beyazlık ve hatta belindeki gamzeler... zaten aslıhandan çok sevmeme hatta aşkından ölmeme rağmen ayrılmamın sebebi de ona her baktığımda yaşadıklarımı tekrar tekrar yaşamamdı...

yaz tatili de yaklaşıyordu. babamla iletişimimiz neredeyse sıfıra indi. o gelmeden yatıyor sabah da okula gidiyordum. ofise de uğramıyordum. ama geceleri gelip saçlarımı okşadığını öptüğünü üzerimi örttüğünü hissediyordum.

kötü birisi asla değildi. ailesini seven asla bizi hiçbir şeyden mahrum etmeyen karakterli gibi görünen bir adamdı. benim bildiklerimi bilmeyen için dünyada herkesin sahip olmak isteyeceği bir baba, koca, arkadaş, çalışan, evlat vs. idi ama bir kadın bir insanı bu kadar mı değiştirebilirdi? değiştirdi işte. her şeyi mahvetti. içine sıçtı.

zerrin ablayla gittik oturduk bir yere. o salata söyledi bense hamburger. yanına da kola. bana bakıp sürekli gülüyordu. küçük aşkım benim dedi bir ara. yemeklerimizi yedik ama bacaklarımız birbirine değiyodu. inanılmaz heyecanlandım. beni eritip bitiriyordu. yemeklerimizi bitirince kalkıp bi kafeye gittik. arada bir elini omzuma atıyor. kafamı öpüyodu. acayip yakın davranıyodu bana. sanki bir şey söyleyecekmiş de söyleyemiyomuş gibi..

kafeye oturup pastayı yerken murat abiye yaptığını bana da yaptı. benim çatalımla pastayı aldı tadına bakim güzel mi diye sonra çatalı güzelce yalayıp önüme koydu. adeta şok olmuştum. o çatalı tekrar yalarsan garanti boşalırdım ve beyler çatalı ağzıma koyar koymaz benimkisi ilk kez böylesine dik ve sert oldu. kendimi o an gerçek bir erkek gibi hissettim. inanılmaz bir histi bu. boşalmamak için zor tutuyordum kendimi. hemani falan düşünüyordum o derece.

karşı tarafı duyamıyordum ama babamı gayet net duyuyordum. "çocuk falan deme o benim oğlum ve sandığından çok daha zeki" diyordu babam. o kişi sanırım ben oluyordum. ve işte şimdi her şey yerli yerine oturuyordu. babam en son "endişelenme falan deme zerrin biraz ciddiye al onu. o sandığın gibi bir çocuk değil ve artık çok daha dikkatli olmamız lazım. bu oyunu bir süre daha sürdür. muratın da haberi olmasın. sakın ona kapılıp her şeyi söyleme. sabah çok geç kalma" deyip telefonu kapatmak için ahizeyi kulağından uzaklaştıdığı an yatağıma ışınlandım resmen.

her şeyi şimdi çok iyi anlıyordum. tabiki de zerrin abla o kadar salak değildi. iki güçlü ve mevki sahibi erkeği aynı şirkette aynı anda idare etmek mi? haha benim buna inanacağımı mı sandılar gerçekten. bir ara evet şüpheye düştüm ama asla o kadar salak olabileceklerini düşünmemiştim. bunların hepsi bir oyundu. bu aralar çok fazla bana falso veriyorlardı ama böyle bir hamle beklemiyordum.

o gece her şeyi öğrenmenin huzuruyla ama hala bu ilişkinin devam ettiği gerçeğinin verdiği rahatsızlıkla uykuya dalmayı bekledim...

asansöre binip 6. kata çıktım. bu arada o gün cuma ve saat 6 buçuktu. aylardan mayıs olduğu için hava hala aydınlıktı. 5 buçuk gibi şirkette mesai biterdi. ben de babam daha çıkmamıştır gideyim de birlikte çıkarız diyerek ofisine gitmeye karar verdim. şirkette nerdeyse kimse kalmamıştı. sadece temizlikçiler ve güvelik vardı. hepsi de beni tanırdı. çaycı muhafazid abiyle fener-gs muhabbeti bile yaptık. 1 aydır şirkete uğramadığım için babam geleceğimi beklemiyordu. koridorun en sonunda soldaki odaya doğru yöneldim ve tam kapıyı açacakken içerden çok kısık gelen seslere kulak kesildim.

beyler o an duyduğum şeyler bir çocuk değil yetişkin bir insan için bile inanılmaz fazla şeylerdi. içerden sesler çok kısık geliyordu. zerrin ablanın kegib kegib şunları söylediğini duydum "boşanacaksın di mi sevgilim benim olacaksın di mi sadece benim" babam olduğunu düşündüğüm kişi ise hırıltılı bir sesle "senin için dünyadan vazgeçerim. ben de seninim her şeyim de senin sen benim tek varlığımsın hayatımın tek anlamısın" diyordu. içerden gelen inlemeler ve birtakım tokat seslerine daha fazla dayanamadım. gözlerim zaten dolmuştu hızla asansör kullanmadan merdivenlerden indim. kendimi plazanın dışına zor attım. kafam allak bullaktı. deli gibi ağlıyordum. anneme ayrı kardeşlerime ayrı babamın yaptığı bu iğrençliğe ayrı aşık olduğum ilk kadının babamın altında inlemesine ayrı ağlıyordum. şok olmuştum. nereye gitsem napsam bilmiyordum. eve gidemezdim olmazdı. hele bu halde hiç olmazdı.

koşa koşa sahile indim. ılık bir hava vardı. çimlere attım kendimi. çantayı başımın altına koydum ve yattım deli gibi ağlamaya devam ettim...

o gün babamla konuşma işi tabiki yalan oldu. kafamda bin bir türlü tilki dönüyordu. ne yapabilirdim? anneme tüm olanları anlatmak yapacağım en son şeydi. bunu ona yapamazdım en azından şimdilik.

kafamdaki en büyük sorulardan bir tanesi de murat abinin bu durumdan haberi olup olmayışıydı. yani murat abi de babam ve zerrin ablanın kurduğu planın bir parçası mıydı yoksa onun da mı hiçbir şeyden haberi yoktu?

benim tanıdım murat abi sadece görünüşüyle değil aynı zamanda aklıyla da fişekti. inanılmaz zeki bir adamdı ve ilk defa o gün toplantı odasında bana bir şeyler anlatmak istermiş gibi baktığını hissettim. sanırım kandırılmış ve buna çok kızmıştı.

Annem yaklaşık 6 tane falan ilaç kullanan bir kadın haline gelmişti. Babamla boşanmışlardı. anlaşmamız gereği neden boşandıklarını bu yaşadıklarımızı benim olaylardan haberim olduğunu bilmeyecekti. bu kadarına bile kaldıramayan annem onları duysaydı hepten mahfolabilirdi. hayatımızda maddi anlamda hiçbir değişiklik olmadı aynı ev aynı okul aynı yiyecekler vs. her şeyimiz aynı kalmıştı.

bu arada duydum ki benim yapamadığımı murat abi yapmış zerrin ablanın ailesine her şeyi anlatmıştı. o da zaten en başından beri bir şeylerin farkındaymış fakat yine de kullanılmayı hazmedememiş. murat abi tüm olanları zerrin ablanın ailesine anlattıktan kısa bir süre sonra zerrin ablanın babası ölmüş. fakat iyi bir haber daha var küçük kan kanseri kardeşi tedaviye başlamış tabi babamın yardımlarıyla. iyiye doğru gidiyormuş.

babam ve zerrin ablanın çok yakında evleneceğini de duydum. nişan bile takmışlar. gerek babam zaman zaman gerekse zerrin abla bana ulaşmaya çalışıyorlar okulun önüne geliyorlar ama hiçbirisiyle tek kelime konuşmuyordum. zerrin abla her defasında "küçük aşkım lütfen dinle beni" diye söze giriyor bense sert bir şekilde reddediyordum. en son ona "şu 10 yıllık hayatımda gördüğüm ilk huursun ve bundan sonrakilerin senin kalibrene yetişebileceğini hiç sanmıyorum" dedim. sanırım fişek murat abiden bir şeyler kapmıştım.

sesim titreyerek amca beyin neyi olduğunu sordum. teyze çocuk olduğumu da varsayarak çok detay vermeden çok hasta oğol makinesiz yaşayamıyo 9 senedir böle onu geçtim şu ufacık sübyana yanıyom kan kanseri bize bakacak kimse yok böğük kızım da olmasa hepten bitmiştik. öteki böyük oğlumun Allah belasını versin uyuşturucu belalarına hapislerde şimdi. napar ne eder bilemeyiz diye yakınıyordu ama bu yakınması bana değil hayataydı. yani benim bunları anlayamayacak yaşta olduğumu da farzederek binevi iç döküyordu. bense hiçbir şey hissetmiyordum artık. hislerim beynim donmuştu. teyze her sözünün arasında "zerrin kızım da olmayaydı hepten bitmiştik" diyordu.

bunu yapamazdım beyler onlara. bunu onlara yapamazdım. lösemili bi çocuğun ablasına makineye bağımlı bir adamın kızına ve fakir bir aileyi geçindiren insana her ne kadar huur da olsa her ne kadar benim hayatımı da mahvetmiş olsa bunu o insanlara yapamazdım. mesele zerrin abla meselesi değildi mesele o insanlardı. benim midem bunu onlara yapmaya yetmezdi.

peki ben ne olacaktım? ben mecbur muydum bu acıları çekmeye? bu sorunların içinde yer almaya? ben de her ergen gibi yaşamak en büyük sorunumun yüzümdeki sivilceler olmasını istiyordum. artık cidden yorulmuştum.

o gün bir karar verdim. babamın yıllarca anneme dillendirdiği annemin de bana ilettiği şeyi yapacaktım. amerikadaki 1 yıllık dil kursuna gidecektim.