Dinlemek isteyen varsa kendini belli etsin beyler seri seri yazarım.
Hoş burada bile gibleyen olmaz bizi gelin beyler hem dertleşmiş oluruz

Evet beyler, bu benim içimde yaşadığım dertler ve bir o kadarda içimdeki yeni filizlenen aşk beni yeniden içe kapanıklılık kaosuna sürüklemeye yetiyordu. Ama daha farklı bir şeyler yapmalıydım. Hep utangaç, çekingen ola ola nereye kadar diyip içimde utangaç bini durdurmaya başladım. Neyse bizim atölye dersimiz vardı ve sınıflar ayrılıyordu. Bir gün yine atölye dersindeydik. Burçin'de oradaydı. Hoca yapacağımız maketleri filan gösteriyordu. Herkes pür dikkat izliyordu çünkü bu maketlerden not alacaktık. Sonra bizim binlere filan baktım da teki başka yere bakmıyor. Yani bir tek benim ilgim kaymış bir tek ben sevdiğim kızı biraz daha göreyim diye bakıyordum. Ama öyle mal mal bakmıyordum tabi ya kafamı masaya koyar bakardım ya da başka yere bakar gibi bakardım. Bazen bana baktığını görür kafamı hemen çevirirdim. Ama nedense bana bakarken yüzünde bi tebessüm belirirdi. Bu tebessüm beni Dünya'nın en mutlu insanı yapmaya yeterdi. Ama sonra bizim binlerin söyledikleri aklıma geldi resmen dalga geçmişlerdi ve aklımdan bi an olsun çıkmıyordu. Eve gittim ve aynanın karşısına geçtim boş boş baktım dakikalarca. içimden kendimle kavga ediyordum kendime küfürler saydırıyordum. Neden böylesin? Neden çekimsersin? Neden diğerleri gibi değilsin ? Neden her söyleneni gibine takıyorsun ? Neden hep kaybediyorsun ? Neden?
Evet daha belki de her şeyin başlangıcıydı küçüktüm ama arkadaşlarım neden benim gibi değildi ?
Belki de yaşadığım şeyler ergensel triplerdi. Hatta belki de Burçin'de benden hoşlanıyordu.
Ama hiç inandırıcı gelmiyordu söylediklerim nedense söylediğime ben bile inanmaz hale gelmiştim. Başta dedim ya kimse giblemezdi diye ben bile artık kendi söylediklerimi giblemiyordum...

Bizim erkek tayfasına gelecek olursam eğer, Anlamıyordum ama sürekli değişiyordu binler 1 ders benimle gülenler 2.ders kızların yanına gidip beni çekiştiriyor muhabbet kuruyordu binler. Bu binler benimle gülerek stresini atıp milletle dalga geçerek ego kasıp sonra da kızların yanına gidiyordu. Ve ben yine o eski günlerdeki halime dönmeye başlamıştım. Bir gün iyiydi mutluydum.2.gün yine aynı şeyler oluyordu. En çokta sevdiğim kızın yanında böyle bana laf sokmaya çalışanlara ayar olur yinede susar bir gibim demezdim. Ama şimdi düşünüyorumda keşke o lafları bir bir yedirseydim amk mallarına. Ama şimdi yalan yok bazıları vardı ki hep benim yanımdaydı ne olursa olsun çok az kişiydi taş patlasa 2 kişi anca vardı. Onlarda biraz benim gibiydi her şeye gülüp geçiyor gibi görünselerde içinde kıyametler kopuyordu. Çoğumuz böyleyiz aslında dışa karşı güleriz aslında içimizde çok derdimiz vardır...

Bittimi amin feryadi

Evet beyler başlıyorum yavaştan
işçi bir babanın yıllar boyu acı çekmiş bi ananın 2.oğlu 4.çocuğuyum 1 abim 2 ablam var
Abim sınıf öğretmeni(atandı) 1 ablam biyoloji öğretmeni (atanamadı) 2.ablam Edebiyat öğretmeni(atanamadı, ayriyetten 2.üniversitesi) yani kısacası anlattığım gibi hepsi okudu ve gurur kaynağı ailede. Bizim tüm sülale iyi yerlere gelmiş okumuş insanlarla dolu. Herneyse sıra ben de. Ben ise ilkokul yıllarımda gayet başarılı biriydim ortaokulda biraz bozuldu derslerim neden derseniz eğer çevrenin büyük payı var. Ergenliğe yeni girdiğimiz çağlarda herkesin arkadaş ortdıbına tam anlamıyla yeni atıldığı dönemde çok pasif kaldım çünkü genelde toplumda hiç ciddiye alınmayan biriyim.Ne söylersem söyleyeyim güler geçerler çünkü hep bi yerdeki espriyi yahut komik bir şeyi ben söyler milleti güldürürdüm yani güldürmediğim zaman hemen hemen hiç yoktu ve çevremdekiler bana göre biraz daha ciddi olduğundan fikirlerimi söylediğimde beni hiç giblemezlerdi

Birazda Evdeki yaşamımdan bahsedeyim
O zamanlar abimin ve ablamgilin devam eden okulu nedeniyle abim çeşitli yerlerden burs alarak okudu. Çünkü babam haliyle 4 çocuğa okutup eve para getirmekte zorlanıyordu. Bazen konuşmalara şahit olurdum hatta her zaman evimizdeki eksilmeyen kavgalar maddi imkansızlık yüzünden çıkardı. Annem senelerdir çektiği bu hayattan o kadar çok bezmiştiki evden hiç çıkmazdı. Sadece o bitmek bilmeyen komşu ziyaretleri olurdu kendi aralarında. Babam'ın ise söylediği tek bir şey vardı
"Okuyun oğlum okuyun kimse'ye muhtaç olmayın bak halimize derdi. Kendim için bir şey istemiyorum siz okuyun yeter derdi. Başta da belirttiğim gibi Sülalenin çoğu okumuş belli bir yerlere gelmişti.
Benim en çok korktuğum şeyde bu oldu
"BAŞARISIZLIK"
Evet başarısızlıktan çok korktum. Annemin babamın benimle gurur duymamasından çok korktum
Hani bir hikaye var ya kısaca anlatayım.
Çoban bir babaya sorarlar:
-Kaç çocuğunuz var?
-4
Meslekleri nedir ?
Baba gururla söyler:
- 1 oğlum mühendis hem çalıştı hem okudu çok azimlidir
-1.kızım doktor hem bize baktı hem çalıştı
-2. kızım öğretmen hem borçlarımızı ödedi hem okudu.
Sonra çoban susar.
Babaya bu seferde:
-Ee 4 çocuğunuz yok muydu diye sorarlar
-Baba'da diğer oğlumda çoban oldu benim gibi der yüzünü ekşiterek ve başka hiç bir şey demez.
işte bende bundan korkuyorum Hiç bi gibime yaramamaktan çok korkuyorum

rezerve

takip edenler belli etsin kendini beyler ona göre devam ediyim

Hocanın yüzündeki şaşkınlığı görüyordum. Sonunda 96 dedi. Beyler o an öyle bi gururlandımki görmeniz lazım sanki atomu parçaladım amk. itiraz edenler, bu nasıl bu notu aldı diyenler, sınavın iptal edilmesini isteyen binler bile olmuştu.Ben şoku atlatamadan yanımdaki tüm piiçler saydırıyor bana. Vay amk nasıl aldın kopyamı çektin filan.Ama en çok yanımdaki bin şaşırdı ve züt oldu. Çünkü yanında oturuyordum istese söylemezdim evet ama o bilmiyordu benim yaptığımı. Hoca senden beklemiyordum filan diyor. Hocam ben de bu kadarını beklemiyordum filan dedim. Sonra 1-2 kişinin daha sınavını okudu onlarda düşük ve sıra Burçin'e geldi. Burçin 32 dedi hoca.Çok şaşırmıştım daha iyi bekliyordum çünkü Burçin'in çoğu dersi iyiydi. Sonra hocanın söylediği "herkes zor" demişti demesi aklıma geldi. Harbiden çok mu zordu acaba dedim içimden.Çünkü tüm çalışkanlar düşük almıştı. Burçin hayal kırıklığına uğramıştı. Kafasını sıraya gömmüştü hocanın notunu açıklmasından sonra ve hiç kalkmamıştı yaklaşık 5 dakikadır. inanın 96 almamı unutmuştum bile onun için o kadar çok üzülmüştüm ki.Tüm gün onun o üzgün hali aklıma gelmişti. Onu genelde hep neşeli gördüğümden bir tuhaf olmuştu içim. Yanına gidip sıkı sıkı sarılıp bir daha hiç bırakmamak istedim.Ve sonra eve geldiğimde yine o bitmek bilmeyen ve imkansız hayallere daldım imkansız olmasının tek nedeni belkide bendim. Bu cesaretsizliğim...

Bu zamana kadar anlattıklarım sadece okulda geçen gibten anılardı
Şimdi ise mahalledeki o güzel anılarımın olduğu bölümü kısaca anlatayım.
Okuldaki binlerin aksine mahallemdeki çoğu arkadaşlarım benimle iyi geçinir hemen hemen hiç birbirimizi kırmazdık. Her gün mahalle maçları, kendi aramızda turnuvalar, ve o zaman hemen hemen yeni popülerleşmiş bilgisayar oyunları. Her gün internet cafeye gider en fazla 1 saat açtırıp süremiz bitince de gün boyunca parası olanların(genelde süresiz açarlardı) oynadıkları oyunları izlerdik. Sağ olsun cafe'deki abide para vermememize rağmende bizi dışarı çıkın diye bir kere bile demezdi. Ama cafenin sahibi Abi'nin yaşlı bir babası vardı ara sıra gelir otururdu ve bizim 1 masa etrafında 10 kişi toplanmamıza kızar bizi kovardı. Cafe'den çıkıtğımızda da yetimler gibi bakar oturanlara son kez bakıp top oynamaya devam ederdik. Sabahları top oynar, Akşamları saklambaç oynayıp evin yolunu unuturduk. Tabi tüm bu olanlar 1-2-3-4-5-6.sınıfa dek sürdü. Çünkü o eski çocukluk bitmiş artık ergenliğe girmiş ve daha yetişkin gibi davranmamız gerekiyordu. Mahalledeki arkadaşlarımın çoğundan 2 yaş küçük olduğumdan onlar daha erken ergenliğe girdi. Hiç unutmam bir akşam yine saklambaç oynarız diye beklerken arkadaşlarımın oynamak istemediğini söylemesi beni çok üzmüştü. Yani kısacası okul ortamındaki kötü günlerin aksine mahalle ortamındaki günler çok daha keyifliydi.

Amacım onunla başka şeylerden sohbet edip kafamı dağıtmaktı ama yapamadım.
Yine müdür yardımcısının yanına gittim. Ama bu sefer izin vermedi.Her gün izin alıyon yeter rapor al o zaman dedi.
içimden yine saydırıp sınıfa gittim
Sanki hapisteydim ve gün sayar gibi dakika sayıyordum
Kimseyle konuşmadan uyuyarak geçirdim tüm zamanı sonra eve gittim
Evde yemeğimi yiyip limana doğru yola koyuldum tek başına kendimi düşündüm ve Burçin'i düşündüm sanki aramızda kocaman bir duvar vardı o duvarda bendim benim düşüncelerim insanların ön yargıları ve cesaretsizliğim aramıza kocaman bi duvar koymuştu sanırım bu aşkı içimde hep platonik olarak yaşayacak ve okulda karşılaştığımızda bir merhaba bile demeyecek kadar çekimser kalacaktım.

Her neyse bu taktan günler ve aylar bir şekilde akıp giderken haliyle deslerimi de etkilemişti bu durumlar. Okula gelir gelmez ya uyurdum ya da milleti izlerdim, zaten en arkada oturduğumdan kafamı kaldırmasam da bazıları dışında fark eden bile olmazdı.
Bazen uyuyup bir daha hiç kalkmamak isterdim . Kafamı sıraya koyduğumdaki o gülüşler, hocaların sesleri kızların o boş muhabbetleri kafamı giberdi. Okula geldiğimde günün hemen bitmesini bekler çoğu zaman müdür yardımcısının yanına gidip hasta olduğumu söyleyip izin alır ve eve giderdim

işte bu sebepten dolayı da şimdi biraz çekingen ve asosyal olmamın nedeni tamda budur.
Kimsenin beni ciddiye almaması ne söylersem ne yaparsam giblenmemek beni asosyalliğe ve içe kapanıklığa teşvik etmişti. Fiziksel özelliklerime gelecek olursam:Siyah saçlı orta boylu dalgalı bir saçım var. Ergenliğin ilk yıllarında beni hiç ciddiye almamalarına birde ergenlikten 1-2 yıl sonra sürekli kızlı erkekli ortamlarda konunun bana gelmesi. Genelde bazı yavşaklar vardır bilirsiniz kızları güldürmek için arkadaşlarının tipiyle dalga filan geçerler ya da maddi durumlarıyla filan. Bizim sınıfta böyle 1-2 tane bin vardı. Sivilcelerin tavan yaptığı dönemde bu dalga konularına çok maruz kaldım.Bir ortamda muhabbet bitince bazı binler bana bakıp kusurlarımla dalga geçerlerdi tipini gibtiklerimde de kusur vardı da işte maksat muhabbet başlatmak ben de bilirdim karşımdakinin kusurlarını ya da mallıklarını ama kalpleri kırılmasın diye anlatmazdım hiç. Çünkü bilen bilir çok taktan bi duygudur dalga konusu olmak

Kanka beni anlattın maddi durumuz kötü olmamasına rağmen utancımdan anneme bile bişey söyleyemezdim

Ertesi gün olmuş yine maçtan muhabbet açılmıştı. Kimi gidip karşı takımı dövek diyo mal mal kimi birbirini suçlamaya devam ediyor kimi de hiç konuşmuyordu bile.
Ben de dün yaşadığım o taktan olay sonrasında bazı kararlar almıştım. Kimseyle samimi olmayacaktım onlar yanıma gelmezse ben onların yanına gitmeyecektim. Gerçi çoğu zaman onlar benim yanıma gelirdi ama bazı istisnalarda ben giderdim. Herneyse ben deftere bir şeyler karalıyorum ders başlamamış daha yine geldiler neyin var filan soruyorlar. Bir şeyim yok dedim. Yenildik diye mi üzüldün? dedi içlerinden biri.
Hiç gülesim yoktu o laftan sonra bi kahkaha atıp he ondan üzüldüm dedim ve yine defteri karalamaya devam ettim. Sen iyi oynadın yinede tarzından şeyler söylemeye başladılar ben cevap bile vermiyordum. Yine konu ayakkabıya geldi derken filan Burçin geldi sırf orada konuşmamak için yürüyün derse girmeyek tarzında bir şeyler söyledim ama hiç biri gelmedi. Neyse boş verin kapatın konuyu dedim. Onlarda hiç üstelemeden gittiler. Ders başladıktan yaklaşık 10 dakika sonra Burçin geldi geç kaldığı her halinden belliydi. Çantasının bir bölümü açıktı. Hocadan özür dileyip yerine oturdu. Tüm bu olaylardan sonra Burçin'i görmek o kadar iyi gelmişti ki anlatamam beyler. Tenefüste içimden yürü lan amk git yanına konuş filan desemde cesaret edemedim bir türlü. Ve yine her zamanki gibi ona bakmaya devam ettim usulca.

Maddi durumumuzun iyi olmaması nedeniyle maçta oynayacak ayakkabım yoktu. Giydiğim ayakkabılar spor ayakkabısıydı ama millet halı saha ayakkabı giyerken benim başka ayakkabı giymem dalga konusu olacağından bir şeyler yapmalıydım.
Anneme Babama'da söylemek istemedim çünkü epey borcumuz vardı alamazlarsa üzülürler diye düşündüm kendi içimi yiye yiye bitirdim
Sonra benim eski ayakkabılara baktım ayakkabılıktan. Ama son aldığım halısaha ayakkabısı sonuna kadar açılmış onu giymem imkansızdı. Ayakkabılığın en alt kısmında duran abimin açık mavi halı saha ayakkabısına gözüm takıldı. Abim okuldaydı ve bari bunu giyeyim dedim. Ayakkabıyı denedim ama nerdeyse 5-6 büyük geldi. 44 numaraydı. Ben ise yakşalık 38 giyiyordum. Neyse yapacak bir şey yok kimse fark etmez dedim o zamanki akıl işte nasıl fark etmesinler amk 44 numara yürürken ayağımdan çıkıyordu. Neyse arkadaşlarla buluştuk maçtan önce orada herkes giyinmiş işte kimi formasını giymiş, kimi yeni aldığı ayakkabısını filan Allah'tan orada fark etmediler ayakkabılarımın büyüklüğünü. Neyse biraz maç hakkında konuştuk. Tabi bizim sınıfın kaptanı benim en bin arkadaşım. Arkadaşım diyorum da bin kız ortamlarında direk beni gömer, hatta beni gömmeye ilk başlayan pekekent buydu. işte bu bin anlattı yeneriz filan gaz veriyor. 1 saat sonra filan okula gittik karşı takım gelmiş. Bizim sınıftaki kızlar tezahürat için çoktan gelmiş banklara oturmuşlardı bile

hepsini okudum devam panpa

Ay biliyor musun en çok senin esprilerini özledim.
Ay bilmiyorum dıbına koduğum huursu demek istedim ama demedim.
Açıkcası bu huur'nun tavrı beni şaşırtmıştı. Ya dalga geçiyordu ya da benim yanımdaki çocuklara yavşamak için beni kullanarak sohbet başlatacaktı vs diye düşündüm.
Neyse bizimkiler güldü yavşak yavşak yine bana baka baka Dakika 1 gol 1 dıbınakoyim
Yine başlayacaktı binlerin mal mal konuştuğu şeyler bana bakıp gib gib gülmeleri.Bu binler kızla konuştu biraz işte sonra gibtirip gitti. Neyse derslere filan girdik. Daha 2.dersin sonunda müdür yardımcısı bizim sınıfa gelmişti bile.Çünkü millet birbirine yazın yaptığı şeyleri filan anlatıyor hocayı kimse dinlemiyor diye hoca'da bizim çalışkan kızlardan birini göndermiş(ne ara gönderdiyse onu bile görmedik) müdür yardımcısının yanına. Sinirli bir şekilde konuşmaya başladı:
-Daha ilk günden olur mu böyle terbiyesizlikler vs filan sıralıyor rahat bir 15-20 dakkika konuşmuştur. Neyse sonunda sustu tam kapıdan çıkacakken beni dikkati çekti heralde dıbınakoduğum en arkadayım birde beni ayağa kaldırdı:
-Bu sene fazla izin almak yok.Her gün gelip izin alıyorsun olmaz böyle bir rahatsızlığın varsa rapor al.
dıbınakoduğum başka lafta bilmiyor hep rapor al rapor al he he tamam hocam deyip geçtim sonra gitti sonunda derken zil çaldı.

kaç kez izin almaya gittin panpa , adam takmış *

Beyler günler taktan geçe durdu derken ilk sınavların başlamasına 1 hafta filan var
Benim de çok önceden beri Tarihe ilgim var. Sürekli internetten kitaplardan araştırır okumak çok zevkli gelirdi. inkılap Tarihi ve Atatürkçülük dersi bize yeni gelmişti ve ilk defa sınav olacaktık. Okulda genelde ders ayırt etmeden uyuduğumdan dolayı tarihe ilgim olmasına rağmen hiç dinlememiştim. Beyler hiç abartmıyorum sadece 15-20 dakikada 30-40 sayfalık kitabı sular seller gibi ezberledim. Kitaptaki tüm soruları çözdüm ve ilk defa hiç yapmadığım bir şey yaptım. Kırtasiyeye gidip 2 tane inkılap testi aldım. Hatta alırken ben ne yapıyorum filan diye içimden geçirdim hiç kendimden beklemeyeceğim hareketlerdi bunlar. Sonra eve geldim ve testleri çözmeye başladım. Tüm konuları bitirip kafam karışmasın diye sadece işlediğimiz yerleri okudum ve testini çözdüm. Gel zaman git zaman sınav vakti geldi çattı ben yine arka sıradayım tabi bir arkadaş var yanımda yine tabi binin teki. Yanımda binler ekgib olmaz hiç. Hoca kağıtları dağıttı. Ben kafamı bir gömdüm bir yapıyorum öyle böyle değil arkadan da aradan hocam çok kolay filan diyorum bizim sınıftakiler de gülüyor dalga geçiyorum sanıyorlar bilmiyor ama muallakler hepsini yaptığımı.
Yanımdaki bin de bir kere bile bana bakmadı. Hep başkalarından kopya istiyor. Bilse geri zekalı hepsini yaptığımı susmaz kanka hadi ver ver diye ama bilmiyordu neyse ki. Benimde söylemeye hiç niyetim yoktu. Neyse sınav bitti herkes ağlıyor çok kötü geçti diye filan ben de benim iyi filan dedim he he deyip gülüp geçtiler.