Ve sonrasında baka kaldım. Elif'imin siyah saçlarını, kar gibi beyaz yüzünü göreceğim yerde, sınıfımızın hıyarı diye tabir ettiğimiz Mert ile karşılaştım... Sonrasında telaş içinde tüm sıralara göz gezdirdim ama Elif'i göremedim. Ben de o anın verdiği üzüntüyle sırama oturdum ve beklemeye koyuldum...

recerve

knk Allah rızası için devam et ya çok güzel yazıyorsun

Rezervasyon

Ama gelmedi... Belki karneyi almak için son derse gelir diye düşündüm... Ziller çaldı. Törenler yapıldı. Ardından şiirler okundu. Yine gelmedi... Kendimi o kadar kötü hissediyordum ki, mezun olup okuldan kurtulduğuma sevinememiştim... En sonunda elime karneyi sıkıştırıp evime yürümeye karar verdim. Onunla beraber çıktığımız dik yokuşu hızlı adımlarla tırmanıyordum... Her zamanki gibi servisler yanımdan akıp gidiyordu... Ben ise sadece Elif'i düşünüyordum. Onun utangaç bakışları bir türlü gözlerimin önünden gitmiyordu. Ve bir süre sonra, içimdeki fırtınalara kulak veren gökyüzü de bana cevabını sunmuştu. Bardaktan boşanırcasına yağmur yağmaya başlamıştı…

devam panpaaaa

Devam panpa bekletme milleti

Beyler yazmaya devam edeceğim. Gidişata göre hikaye bu akşam bitebilir.

bitsin artık daha bekliyemicem amk

Devam et kanka beklioruz

kitap yazar gibi yazıyosun pampa helal sana. cümleler çok akıcı.

Yağmurun altında yoluma devam ediyordum. Öğrencilerin oluşturduğu kalabalıktan giderek uzaklaşmıştım... Önümde duran yol ayrımından sağa sapıp daha önceden hiç girmediğim bir sokağa daldım... Yol boyunca ağaçlarla kaplı bu sokağın yağmurla karışmış hüzünlü kokusu beni iyice duygusallaştırmıştı. Ben de sokak ortasında ağlamamak için kendimi tutup, koşar adımlarla eve gittim. Evin kapısından içeri girdiğimde ise ıslak ve yorgun bir biçimde kendimi yatağa bırakıvermiştim.

Kabuslarla dolu bir geceden sonra, yataktan aceleyle kalktım ve Elif’in evine gitmeye karar verdim… Beş dakikada hazırlanıp hemen dışarı çıktım. Nereye gittiğimi soran anneme ise arkadaşlarla buluşacağım diye bir yalan atmaktan çekinmedim… Aceleyle üst sokaktaki taksi durağına gidip bir taksiye bindim. Taksiyle 10 dakika içinde Elif’in evinin önüne gelmiştik… Taksiciye parasını olabildiğince seri bir biçimde ödeyerek kendimi sokağa attım ve günler sonra yeniden o şirin binanın önünde duruyordum.

Apartmanın giriş kısmına yaklaştım ve zillerdeki isimleri okumaya başladım… Kısa bir soyadı analizinden sonra zillerini buldum ve sert bir biçimde 3 kez zillerine bastım. Kapıya onun çıkmasını diliyordum. Uzunca bir süre bekledikten sonra titrek bir ses duydum… “ Kim o? “ O sesi nerede duysam tanırdım. Bu Elif’imin sesiydi… Onun sesini duyduğumda ne diyeceğimi şaşırmıştım… Biraz kekeleyerek sözlerime başladım. “ Elif benim! Alperen! , Lütfen 2 dakika aşağıya gelir misin? “

Bir cevap gelmedi… Bende çaresizce, sırtımı bahçe duvarına yasladım ve beklemeye koyuldum. Onu beklerken heyecandan ellerimin içi terliyordu. Kafamın içinde ona neler söyleyeceğim konusunda küçük hesaplara dalmıştım… Sonrasında, tam da o anda dış kapının açıldığını fark ettim ve arkamı döndüm… işte oydu gelen... Ne kadar da güzeldi… Benim için hazırlanıp aşağıya kadar inmişti…

Çok kısa bir süre gözleriyle gözlerime dokunduktan sonra apartmanın dış kapısını nazikçe kapadı ve üç basamaklı merdivenden seke seke indi. Yanıma kadar yürüdü. Kahkülünü küçük bir hareketle düzeltti. Sonra kafasını kaldırıp bana dikkatlice baktı. Evet… Bana aşkın tanımını baştan yaptırmış o güzel kız karşımda duruyordu. Kafasındaki kırmızı tokalarla, uzun kırmızı elbisesiyle olabildiğince güzel ve masum gözüküyordu…

Ama bir şeylerin ekgib olduğunu seziyordum ve o ekgibliği bulmak için kafamı kaldırıp Elif’in yüzüne odaklandım… Çok geçmeden ekgibliğin neyden kaynaklandığını bulmuştum… Neden böyleydi bilmiyorum ama Elif’i Elif yapan o tatlı gülümseme suratında yoktu. O sıcak gülüşünü suratına kondurmayı unutmuş olmalıydı. Ya da ortada gülmesini gerektirmeyen bir durum vardı... Onun üzerinde yaptığım gözlemleri bitirememişken birden söze atıldı.” Alperen” dedi… “Neden buraya geldin?”

“Elif, seni çok merak ettim... Okulun son günü sınıfa gelmeni çok bekledim. Seni göremeyince de telaşlandım ve buraya gelmeye karar verdim.”” Hem buraya gelerek kötü bir şey yaptığımı düşünmüyorum…” Sözümü bitirir bitirmez dediklerimi umursamıyormuşçasına kafasını salladı ve tekrar söze başladı “ Alperen sana bunları söylemek istemezdim ama lütfen bir daha görüşmeyelim... Bunun ikimiz içinde daha iyi olacağını düşünüyorum... " dedi ve arkasını döndü. Tam yürümeye başlamışken tekrar kafasını bana çevirdi."Sen çok iyi bir çocuksun. Lütfen kendini üzme... Seni seviyorum" dedi ve sanırım, bu söyledikleri onun ağzından duyduğum en can acıtan sözlerdi...

Bana yaşattığı onca fırtınanın ardından gözlerimin içine hüzünle baktı ve koşar bir vaziyette apartmandan içeri girdi… Merdivenlerden yukarı çıkarak onu izleyen gözlerime veda etti ve beni olduğum yerde donmuş bir vaziyette bıraktı. Gözlerim hareketsiz bir biçimde onun çıktığı merdivenleri izliyordu… Uzaklardan gelen çocuk bağrışmaları, kulaklarıma bir ayrılık şarkısı gibi çalınıyordu...

Dakikalarca kendimi toparlamak için çaba sarf ettiğimi hatırlıyorum. Ama onca yaşanandan sonra bunun imkansız bir durum olduğuna karar verdim ve koşar adımlarla evime gittim… Evimin sokağına döndüğümde yine mahallede top oynayan çocuklarla karşılaştım… Herhalde bu çocukların hayattaki tek görevi top oynamaktı. Dışarıya çıkarken, üstünden çıkardıkları pijamalarının yanına kaygılarını da koyup saatlerce top oynamak…