rezervuarr

valla süper yazmışsın hissettirdin bize o duyguyu helal olsun bee

rezervuar

Reeezzzz

devam bin devam

Bu kadarmi devami ?

Rezerve

rez sayfa 7

Evin yolunu tuttuğumda, boğazıma çoktan bir şey oturmuştu... Elimde olmadan üzülüyordum... Karmaşık duygular içerisinde sokağımıza girdim. Anahtarımı nereye koyduğumu düşünürken, evimizin önünde top oynayan beş-altı tane çocuk olduğunu fark ettim. Bende içimdeki anlamsız sıkıntıyı dağıtmak için mahallede top oynayan çocukları izledim... Bir yandan maçın galibini tahmin etmeye çalışıyordum. Bir yandan da çocukların kaygılardan arınmış hayatlarına özeniyordum.

Ama sonradan, bu kadar sıkıntıya girmenin gereksiz bir şey olduğuna karar verdim. Sonuçta beni terk edip bir yerlere gitmiyordu. Sadece evinde dersini çalışacaktı. Sınavları atlatırsak yine birlikte güzel vakit geçirebilirdik. Yine duygusal bir film açıp, kısa kablolu kulaklığımızla doyasıya film izleyebilirdik... Sonrasında yine çocuklar gibi oyun oynardık… Ve en sonunda sessizliğe gömülüp birbirimizi izlerdik.

Uykusuz geçen bir gecenin ardından, penceremden günün ilk ışıkları girmeye başlamıştı. Bende yatağımdan kalkıp monoton hayatıma tekrar merhaba demeyi unutmamıştım... Hayatıma çok ani bir giriş yapan Elif dışında her şey yerli yerindeydi... Bazı vakitler sabahlara kadar oyun oynadığım bilgisayarım. Haftanın beş günü okula gitmek için giydiğim kırışık gömleğim. içine en son ne koyduğumu unuttuğum boynu bükülmüş çantam… Gözlerimi ovuşturmanın verdiği etkiyle biraz kendime geldim. Sonrasında o gün de okul olduğunu hatırladım. iki dakika içerisinde giyinip evden dışarı çıktım. Kaldırımlar yeni yeni ısınıyordu ve ben 4 yıl boyunca gitmekten usanmadığım mekana yine gidiyordum…

Beyler biraz ses verin...

Panpa devam et ne sesi

Hadi devam et la yarıda bırakıp gidiyorsun hep

Ve gittim. Gitmeye de devam ettim. Hem de aralıksız bir biçimde, tek başıma… ilk haftalarım, faaliyet raporu alabilmek için müdür yardımcısına yalvarmakla geçti… Ömrüm boyunca yapmadığım yılışıklığı o adama yaptığımı hatırlıyorum. Adama kim bilir kaç kere “ Hocam ne olur şu yoklamayı almayın artık. 12. Sınıflardan bir tek ben kaldım .” dedim. O da benim bu çaresizliğimi fark edip, fırsattan istifade etme yolunu seçti ve nerede ipsiz sapsız bir iş varsa hepsini bana postalamaya başladı... Onun yüzünden her türlü getir-zütür, kes-yapıştır işlerini ben yapmaya başlamıştım…

rezerved

panpa devam et oruçlu oruçlu iyi gidiyo

Her geçen gün de işlerin ağırlığı artıyordu. ilk haftalarda sadece kağıt zımbalarken son haftaya geldiğimizde hademe Ömer abiyle birlikte masa-sandalye taşır olmuştuk ve bu işlerle uğraşmak gerçekten yorucuydu... Eve geldiğimde, okula değil de sanayiye gitmişim gibi bir hissiyat oluşurdu üstümde. Ama bir yandan da zaman hızlıca geçiyordu ve ertesi gün karne alacaktık...

Elif’i görecek olmanın verdiği heyecanla, 12 yıllık maceramın son sabahına erkenden uyandım… Kalktığım gibi giyinip, aynanın karşısına geçtim. Dağınık saçlarımı elimle düzeltmeye çalışıp bir yandan da parfüm şişesini üstüme boşalttım… Sonrasında ise kapıya yöneldim. Anneme bir el salladım ve dışarı çıktım… Dışarıda sisli bir hava vardı... Üstelik yaz günlerine yakışmayacak bir biçimde soğuktu... Ben ise bunlara aldırış etmeden okul yoluna koyuldum.

Okulun girişine geldiğimde hava biraz olsun açmıştı. Hiç beklemeden hemen sınıfa yürümeye başladım. Sınıfıma giden merdivenleri son kez çıktım ve içeri girdim. 1 ay boyunca sınıfın boş kalmasını sağlayan onca insan, şimdi sıralarında oturuyordu. En önde, çalışkan numarası yapan bir grup, onların arkasında arada kalmışlığı temsil eden bir grup, en arkada ise benim de mensup olduğum işsiz bir grup. Herkes bir aydır görüşememenin de etkisiyle dur durak bilmeden konuşuyordu. Anlayacağınız ortam tam anlamıyla büyük bir kaostu ve tüm bu karmaşanın arasında benim gözlerim sadece Elif’i arıyordu... Büyük bir heyecanla hemen onun sırasına baktım...