sosyal fobi

%50'sinin ağır beyinsiz olduğu bir ülkede sosyal fobi ile yüzleşmek benim mallığım mıdır yoksa istisna mıdır?

en çok koyan da ne biliyo musunuz. insanın en güzel anıları lise yıllarından üniversite yıllarından kalır. ama sen o yılları bu tak ile geçirmişsen, gençliğin bomboş bomtak bir halde geçmişse. bir daha o günleri geri getiremeyeceğini bilmek. o günlerden hatırlayabileceğin bir tane güzel anın olmaması, olamaması. çok koyuyor insana.

14 milyar yıllık evrende, 4,5 milyar yıllık dünyada, 200 binlik insanlık tarihinde yaşayacağımız maksimum 70-80 senelik hayatımızın en güzel yıllarındayız ve onca hastalık arasından bu hayatımızın kökenini virüs gibi saran hastalığa denk geldik.

Bu hastalığın bize yarattığı zorlukları bırak, sadece şu üstteki şeyi düşününce bile insan isyan ediyor. Birde tüm her şeyin farkında olup da bu engeli aşamamak iyice bitiriyor, küfür bile edecek hal bıraktırmıyor insanda.

olum bir şey olsun lan artık. beyler cidden yürümüyor böyle, olmuyor.

dıbına kodumun şeyi yüzünden arada bir insana öyle bir çöker ki düşünceler. hayatının nasıl ellerinin arasından kayıp gittiği, bir daha geri gelmeyecek o gençliğinin nasıl hiçbir şey yaşayamadan bomtak, bomboş, sürekli diken üstünde geçerek kayıp gittiği, bir bir tek tek kafana yıkıldıkça çöker kalırsın. gücün kalmaz. ve hala bir şeyin değişmediğini hala hayat denen şeyi yaşayamadığını gördükçe. nefes alamaz hale gelirsin. dıbına koyim her gün geberip gitmek istiyorum artık. zaten yaşadığım bir hayat yok nefes alıp vermenin anlamı ne o zaman. ağlıyorum amk.

beyler üstünüze basiniza güzel seyler alin renkli giyinin falan. sneakerlar falan skater takilin, tüm ickili amli ortamlarda bulunun inanin bana gecer bu.

sadece fakirlikle alakali

aq sanki adamların 1 kolu 1 bacağı yok dünyaya küsmüş gibtimin porsukları.. taksimde otuzbir çekin geçer

amk birine mail atıyorum mesela. maile cevap geliyor. onu okurken bile heyecanlanıyorum lan.

arkadalarım arıyo 3-4 defa. hep duymadım diyodum. aslında açamıyodum amk (: sonra alıştım ama.

ben denicektim tedaviyi yemedi ama. kendim çabaladım. yüzde 70 azaldı dyebilirm.

anasını gibeyim bu hastalığın orospnçocuğu zütveren tam yeniyorum diyorum yine çıkıyor tepeye huurnunçocu lan dışarda kafam duruyo ıq 20 oluyo sanki konuşamıyorm lan gibecem kendimi o derece

Eğer bu hastalığa yakalanmışsanız ve yenemiyorsanız yaşamanızın pek bir anlamı kalmamış demektir

(bkz: intihar)

@19 hahahah aynısı lan. bi kere otobüste telefonum titredi. yanımdaki adam bakıyo tip tip. ama onu da aştım gibi. geçende konuşmayı denedim ve oldu.

bizler paradokslar ve kısır döngüler arasına sıkışmış lanetli insanlarız. üzgün olduğumuz için mi yalnızız yoksa yalnız olduğumuz için mi üzgünüz? yalnız olmak istediğimiz için mi yoksa mecbur kaldığımızdan dolayı mı yalnızız bu da belli değil. kendi adıma konuşursam bu kadar yalnız kalacak biri değildim ama bunu tercih ettim. bunu yapmamın en büyük sebebi de gururumdur. diğer insanlar iş sosyalleşmeye gelince genellik gururunu bi kenara iter, çünkü sosyalleşmek demek çiftleşmek demektir ama bizde gurur daha baskındır. ondan sonra yannanı yiyen biz oluruz işte.

BI berbere gidemedim aq

bu hastalık böyle bişeydir ki.keşke kanser olsaydım 3-4 sene çekseydim kurtulsaydım.ama bu öyle değil lan çok farklı bişey çok. istersen 1 hafta dışarda sosyal takıl yinede yenemiyorsun lan.ne zaman dışarı çıksam eve gitmek için can atıyorum.ne arkadaşım kaldı ne bişeyim. ulan 2 senelik sevdiğim kıza gibtir çekmek zorunda kaldım bu hastalık yüzünden, bahaneler uydurdum ama yeminle sırf asosyal, sosyal fobik olduğum için hayatımdan çıkarttım. çok seviyorum ama olmuyor. kız dışarı çıkmak istiyor elele tutuşup gezmek istiyor ben 3 haftada bir buluşuyordum kızla nefret ediyordum dşarı çıkmaktan,ne miğde kalıyo ne baş ağrıları bitiyo anasını gibeyim nefret ettirdi amk hastalığı. bnde istemezmiyim lan sevgilimi alıp akşama kadar gezmek. arkadaşlarımla deliler gibi eğlenmek.ama arkadaş ortdıbına girince ya köşeme çekilip içiyorum yada sinirli sinirli oturuyorum yapacak bşka çarem yok lan yok. varsa benim dururumumda olan ve ilaç kullanan pm atsın. utancımdan kimseye söyleyemiorum doktora gidemiyorum. ailemle bile konuşamıyorum. hergün içiyorum dertten kederden asosyallikten anasını skeym ya.beynimin içnde bilinçaltında resmen biriyle savaşıo gibiyim arkadaşlar

yaş 22

ah ah hayatımı giben illet hiç mutlu olamadım amk hiç bir zaman hayatım diğerleri gibi olmadı bazen bi şevk geliyo yeter lan değişicem artık diye sonrasında hemen gidiyo.amk 6 yıldır hiç kız arkadaşım olmadı ben de diğerleri gibi olsaydım ne olurdu ulan. Valla çok kötüyüm ya amk dershanede hoşlandığım bir kız var mesela dün tüyapta gördüm sadece bakmakla kalıyorum amk twitterdan falanda buldum adını falanda öğrendim ama konuşamıyorum işte sürekli beynimde ya sevgilisi varsa ya redderse gibi sorular var 15 yaşındaki liseli ergenler gibiyim beyler durum kötüye gidiyo yaşımda az değil ki amk 21

edit:gaza geldim ve kıza facebooktan merhaba yazdım ve anında engeli yedim iyice dibe çöktüm anasını gibiyim

14 şubatlar, bayramlar, doğum günleri, yılbaşları. hepsi boğazımda düğümleniyor amk, herkesin en mutlu olduğu zamanlar benim kabus gibi çöküyor üstüme her sene. bir konuda şanslıyım o da 29 şubat'ta doğmak. o acıyı 4 yılda bir yaşıyorum.

ben 20 yaşında insanım 4 sene lise okudum ama ileride çocuklarım olursa bak lan ben lisede şunları şunları yaptım diyecek bir hatıram yok. özetle liseyi yaşayamadım ben üniversite okuyorum yine hayatım bomtak. akranlarım sevgilileriyle burger, mc gezerken ben bu .mına kodumun sandalyesine oturup zütümü çürütüyorum. neden böyle diye çok düşünüyorum ve bunun bir sınav olduğunu hatırlayıp çektiğim çileleri içime atıp kendimi yiyip bitiriyorum hepsi bu:)

Derste bildiğim şeyleri bile söyleyemiyorum amk

@aşırı beğenilme kaygısından kaynaklanan hasıtalıktır agalar hep kendinizi karşıdakine beğendirmek zorunda hissettiğiniz için olur..
@örneğin mağazada bir gömlek alacaksın sen napıyosun kendini beğendirmeye çalışıyosun amacından şaşma sadece gömleğini al bunun için soru sor soru sormak için sorma kendini kasma..

hayatımı gibti beyler. bu anasını gibtiğim yüzünden üniversitede devamsızlıktan kaldım. ev arkadaşlarım haricinde rahat konuşabildiğim kimse yok. lise arkadaşlarımla artık görüşmüyorum. hatunlara selam verirken bile zorlanıyorum. kendimi de eve kapattım dıbına koyim bütün yaz evdeydim. mesela yarın yola çıkıcam dersler başlıyo üniversitede. dıbına koyim sınıfı hocaları düşünürken bile fena oluyorum. ama son birkaç haftadır bu anasını gibtiğimin hakkında baya bişey okudum. farkında değildim hasta olduğumun amk. bu sene görcez bakim ya yavşak huur çocuğu olcam ya da millet deli gözüyle bakıcak bana amk.

özet:anasını gibti huur çocukları