sosyal fobi

dipsiz bi kuyu lan bu, düştükçe düşüyosun amk. bataklık gibi içine çekiyo seni, kendini bırakırsan yok oluyorsun kollarında. çırpınmak da fayda etmiyor. öldürüyor ama öldüğünü anlamıyosun. başka bi zaman yine öldürüyor, sonra yine, yine. dinden de kitaptan da soğutuyor seni. inanmıyorsun bir yaratıcının bu kadar gaddar olabileceğine. kör olaydım, sağır olaydım ama birazcık mutlu olabilmeyi becerebilseydim diyosun. öyle bişeyki bu en çok istediğin şeyi senin için en ulaşılmaz şey yapıyor. ne kadar çok istiyorsan o kadar uzaklaşıyorsun ondan. seri cinayet işlemiş ya da 5 yaşında çocuğa tecavüz etmiş olsam da bunlar başıma gelse tamam hakettim diyeceğim ama karıncaya bile basmamak için ayağını sakınan bir insan olarak bunlar başıma neden geldi hiç bilmiyorum.

beyler bende de vardı bu. hala var ama azaldı gibi biraz...

mesela

1) gidip mağazya tek başına kıyafet bakacan. amk o nasıl bir ter öyle, sanki sırat köprüsünden geçiyorum.. bunu hala yapmakta zorlanırım.

2)kalabalıkta telefonla konuşmak. amk aramayın lan! aramayın ipneler başka zaman aramazsınz gelip serviste, otobüste arıyorsunuz.

3)yeni insanlarla tanışmak, hemen muhabbet kurmak. amk bunda da zorlanırdım. ama azaldı gibi.. zirvelere falan gidin. inci sözlüğün ilk zirvesine gitmiştim 8 ocakta. amk giderken bin kere geri dönmeyi düşündüm ama iyiki dönmemişim.

ayrıca birisi söylemiş. işe girmek kasiyerlik falan filan rahatlatır sizi. tabi işe girerken yine yusuf yusuf oluyonuz.

özet: olum çok gibim bişey lan bu

insanlar hayatı yaşarken sen sadece izlersin ...
(hangi orosbu çocuğu eksiledi bilmiyorum)

bazı dangalaklar sosyal fobiyi kızlarla konuşamamak sanıyo deli oluyorum amk.

benim zor durumlarda beynim duruyo. kelimeleri unutuyorum. birinin bana srv nin albümlerini say demesinden falan korkuyorum

moralim bir iyi bir kötü ya insan böyle sfli olunca,bir iki cümle edince doğru dürüst o an bir sevinç yaşıyor tamam lan artık bende normal insanım diyor ama sonra ne alaka lan bunu en beklemediğin insanlar bile yapıyor diyor o an sizi ezik, karamsar bir duygu kaplıyor. sonra bu duygu yeniden oluyor sonra karamsarlık daha da artıyor sonra kendinizi hastalıktan kurtulmuş, rahat bir insan olmuş şeklinde hayal ediyorsunuz. sonra ise lan ben kaç defa böyle hayal kurdum sonra olur olacak diye kaç yıl geçti olmadı diyorsunuz. buda farklı bir depresif hale sokuyor insanı.bu sf öyle bir lanet hastalık ki rahat olduğunuz an kendinizi sorgulatıyor yani oğlum niye rahatsın insanlara bak şöyle böyle diye sonra yeniden rahatsızlık yeniden hayaller yeniden sosyal fobinin kucağındasın...
kurtarıcı bir el bekliyorum ama gelmeyecek onu da biliyorum...

önerisi olan varsa söylemekten çekinmesin

TOPLUM iÇiNDEYKEN DiKKATiM KENDi ÜZERiME YOĞUNLAŞIYOR
SANKi OTURMUŞ KENDiMi iZLiYORMUŞSUM GiBi KENDi HAREKETLERiMi BAKIŞIMI DURUŞUMU iZLiYORMUŞUM GiBi
iNSANLAR HAKKIMDA NE DÜŞÜNÜYOR DÜŞÜNCESi VAR GENELDE KAMBUR BiR DURUŞUM VAR SANKi ESiR GiBi.
ÇOK KASIYORUM KENDiMi VE HERKESiN GÖZÜ ÜZERiMDE HiSSiNE KAPILIYORUM AMK
ACABA REZiL OLUR MUYUM HiSSi
HAYATIMI DARACIK SINIRLAR iÇERiSiNDE YAŞIYORUM EĞiTiM HAYATIM SOSYAL HAYATIM BiTMiŞ DURUMDA. yaşayan bir ölüyüm sanki...
zihnimi olur olmaz hayaller üretmekten alıkoyamıyorum
gereksiz korkularım var gereksiz derin düşünceler içerisindeyim
hayatı ıskalamış durumdayım bu durum beni fena halde yaralıyor.
kendimi değersiz hissediyorum aşağılık kompleksi var
canım yanıyor canım...
Gençliğimin baharında sararıp solmuş bir çiçek gibi hissediyorum sanki biraz sonra alınıp çöpe atılacak gibi...
hiçkimseye anlatamıyorum derdimi insanlar beni anlamıyor kendi hayatlarıyla meşguller ve dinleyip geçiştiriyorlar
hatta gülüp dalga geçiyorlar. ne yapacağım böyle bu halim ne olacak inanın hiç bilmiyorum beyler allah ben ve benim gibilere yardım etsin allah'ın en büyük belalarından biri demek yanlış olmaz heralde keşke kanser olsaydım da bunların hiçbirini yaşamasaydım diyorum kendi kendime kanser verem olmayı sosyal fobiye tercih ederim...
Şu gibtiğim hayatta istediğim hiçbirşey olmadı ne dilersem tam tersi oldu kaderimi şansımı gibeyim
gülmek mutluluk haram bana amk ne yaptım da allah bana sosyal fobi hastalığını verdi günahım ne diyorum kendi kendime ne suçum var benim küçük çocuğa tecavüz mü ettim uyuşturucu mu sattım banka mı soydum örgüt mü kurdum ne yaptım amk karıncayı bile incitmeyen biriyim yuvaları bozulmasın diye yuvalarına basmayıp kenardan gitmeye özen gösteren biri için bu yaşadıklarım haddinden fazla ağır değil mi çevremdeki arkadaşlarım normal niye ben anormalim niye toplum içinde konuşamıyor duygularımı düşüncelerimi fikirlerimi paylaşıp kendimi rahatça ifade edemiyorum yaşıtlarım her konuda benden daha üstün durumdalar doğal olarak ağırıma gidiyor kendime yediremiyorum bu durumu hazmedemiyorum dıbına koyim
http://www.youtube.com/watch?v=VC-IIbqXURk

14 milyar yıllık evrende, 4,5 milyar yıllık dünyada, 200 binlik insanlık tarihinde yaşayacağımız maksimum 70-80 senelik hayatımızın en güzel yıllarındayız ve onca hastalık arasından bu hayatımızın kökenini virüs gibi saran hastalığa denk geldik.

Bu hastalığın bize yarattığı zorlukları bırak, sadece şu üstteki şeyi düşününce bile insan isyan ediyor. Birde tüm her şeyin farkında olup da bu engeli aşamamak iyice bitiriyor, küfür bile edecek hal bıraktırmıyor insanda.

olum bir şey olsun lan artık. beyler cidden yürümüyor böyle, olmuyor.

en çok koyan da ne biliyo musunuz. insanın en güzel anıları lise yıllarından üniversite yıllarından kalır. ama sen o yılları bu tak ile geçirmişsen, gençliğin bomboş bomtak bir halde geçmişse. bir daha o günleri geri getiremeyeceğini bilmek. o günlerden hatırlayabileceğin bir tane güzel anın olmaması, olamaması. çok koyuyor insana.

dıbına kodumun şeyi yüzünden arada bir insana öyle bir çöker ki düşünceler. hayatının nasıl ellerinin arasından kayıp gittiği, bir daha geri gelmeyecek o gençliğinin nasıl hiçbir şey yaşayamadan bomtak, bomboş, sürekli diken üstünde geçerek kayıp gittiği, bir bir tek tek kafana yıkıldıkça çöker kalırsın. gücün kalmaz. ve hala bir şeyin değişmediğini hala hayat denen şeyi yaşayamadığını gördükçe. nefes alamaz hale gelirsin. dıbına koyim her gün geberip gitmek istiyorum artık. zaten yaşadığım bir hayat yok nefes alıp vermenin anlamı ne o zaman. ağlıyorum amk.

%50'sinin ağır beyinsiz olduğu bir ülkede sosyal fobi ile yüzleşmek benim mallığım mıdır yoksa istisna mıdır?

anasını gibeyim bu hastalığın orospnçocuğu zütveren tam yeniyorum diyorum yine çıkıyor tepeye huurnunçocu lan dışarda kafam duruyo ıq 20 oluyo sanki konuşamıyorm lan gibecem kendimi o derece

BI berbere gidemedim aq

14 şubatlar, bayramlar, doğum günleri, yılbaşları. hepsi boğazımda düğümleniyor amk, herkesin en mutlu olduğu zamanlar benim kabus gibi çöküyor üstüme her sene. bir konuda şanslıyım o da 29 şubat'ta doğmak. o acıyı 4 yılda bir yaşıyorum.

bizler tarihin ortanca çocuklarıyız. bir amacımız ya da yerimiz yok, ne büyük savaşı yaşadık ne de büyük buhranı. bizim savaşımız ruhani bir savaş, en büyük buhranımız hayatlarımız. televizyonla büyürken, milyoner film yıldızı ya da rock yıldızı olacağımıza inandık, ama olmayacağız. bunu yavaş yavaş öğreniyoruz ve o yüzden çok çok kızgınız.

tanrının senden hoşlanmadığı olasılığını düşün. o belki seni hiç istemedi. hatta büyük olasılıkla senden nefret ediyor. bu başına gelebilecek en kötü şey değil. ona ihtiyacımız yok. lanetlenmeye ve affedilmeye ihtiyacımız yok. tanrının istenmeyen çocukları mıyız? öyle olsun!

bizler paradokslar ve kısır döngüler arasına sıkışmış lanetli insanlarız. üzgün olduğumuz için mi yalnızız yoksa yalnız olduğumuz için mi üzgünüz? yalnız olmak istediğimiz için mi yoksa mecbur kaldığımızdan dolayı mı yalnızız bu da belli değil. kendi adıma konuşursam bu kadar yalnız kalacak biri değildim ama bunu tercih ettim. bunu yapmamın en büyük sebebi de gururumdur. diğer insanlar iş sosyalleşmeye gelince genellik gururunu bi kenara iter, çünkü sosyalleşmek demek çiftleşmek demektir ama bizde gurur daha baskındır. ondan sonra yannanı yiyen biz oluruz işte.

@19 hahahah aynısı lan. bi kere otobüste telefonum titredi. yanımdaki adam bakıyo tip tip. ama onu da aştım gibi. geçende konuşmayı denedim ve oldu.

bende sosyal fobikim panpalar

niye ve nasıl oldum bilmiyorum ama ne yapsam kurtulamıyorum beyler üzerine gittikçe daha da vahim bi hal alıyor bu zıkkım

insanlarla iletişimim de fena degildir ama kızlarla konuşamıyorum güzelligi çirkinligi önemli degil amk amı olan hiç kimseyle iki dakka adam gibi muhabbet edemem , ya karşımda ki benden sıkılır gider ya ben başımı öne eğer pek konuşmam

onu da geçtim panpalar yürürken de kasıyorum kendimi ama öyle böyle degil dıbına koyayım görsenin altınıza sıçarsınız misal bankta 2 kız oturuyor diyelim beni gibsen onların önünden geçirtemessin yolu uzatmak pahasına onların oturdugu yerden gitmem neden bilmiyom ama bakmalarından utanırım-çekinirim sebebsiizce

sanki 7 küsür milyar insan beni izliyor gibi geliyor mk..

bir de insanların benim hakkım da düşünebilecekleri şeyleri enpati yoluyla hayal ederim

gece yastıga başımı koydugum zaman günün reçetesini çıkartırım şur da şunu deseydim yok şöyle yapsaydım acaba benim hakkım da neler düşün müşdür vs... off amıma koayım emi gene kötü oldum vallahi...

bu durumlar çok canımı yakıyor be panpalar inanın canım çok yanıyor kendimden de nefter ediyorum amk kendime bir şey yaparım diye korkuyorum ara da pgibolojik destek mi alsam anti depresan kullanıp daha da moronlaşssam mı bilemedim

sebebsizce asalak gibi yaşıyorum amk

sosyal fobi çağın en büyük hastalıklarından ben de o hastalardan sadece birisiyim

ara da burayı okuyunca içim rahatlıyor züğürt misali aaa benim gibi insanlarda var mış ya laa diyor seviniyorum amk

içimi açabildigim tek yer inci sözlük ve ben panpalarımı yani sizi inanın çok seviyorumm beni bi siz anlarsınız zaten

eyvallah..

ben 20 yaşında insanım 4 sene lise okudum ama ileride çocuklarım olursa bak lan ben lisede şunları şunları yaptım diyecek bir hatıram yok. özetle liseyi yaşayamadım ben üniversite okuyorum yine hayatım bomtak. akranlarım sevgilileriyle burger, mc gezerken ben bu .mına kodumun sandalyesine oturup zütümü çürütüyorum. neden böyle diye çok düşünüyorum ve bunun bir sınav olduğunu hatırlayıp çektiğim çileleri içime atıp kendimi yiyip bitiriyorum hepsi bu:)

trajikomik bir hastalıktır. yaşayan için acı bir şaka gibidir ve verdiği zararlar, kaybedilenler, yaşanmamışlıklar onarılamaz. düşünsenize, utangaçsınız ve bütün bir hayatı bu yüzden ıskalıyorsunuz. hayata 1-0 yenik başlıyorsunuz ve ne kadar zeki de olsanız yetenekli de olsanız akranlarınızdan hep bir adım geridesiniz, aşklarınız hep karşılıksız, hayatınız hep negatif. ve ne yüzünden? gibimsonik bir utangaçlık hastalığı yüzünden. gençlik böyle çürüyüp giderken sadece izliyorsunuz. eğer aşamazsanız ve bir ömür böyle geçerse vay halinize. elde var 0, hiç varolmamış bir insan. böyle bir durumda da tanrı sizden tapınma bekliyor, öte dünya vaadediyor. tıpkı zevk için acı çektiren sadist bir manyağın daşşak geçmesi gibi. bir hayat komik bir sebeple elinizden çalınıyor ve siz sadece izliyorsunuz. yokluk çekebilirsiniz, sakat doğabilirsiniz ancak eli ayağı tutan bir insan olup maddi durumu da ortalama bir insansanız yani yaşanabilecek bir durumdaysanız hayatı böylesine taktan bir sebeple ıskalamak cidden acı bir şaka gibi.

Not: uludağdan çaldım ama güzel yazmış artık her kim yazdıysa