Bu son parttı. iyi geceler beyler.

AÇIKLAMA

Merhaba Beyler.

Az yazıyorsun diyenler var.
Elimden bu kadarı geliyor final yaptığımda neden az yazabildigimi anlayacaksınız.
Hikaye de olan zamanlar bugün yaşanmış zamanlar değil.
Seneler önce yaşandı ve bitti.
Belki daha fazla yaza bilirim ama size o duyguyu o zamanki yaşadıklarımı tam olarak anlatamam.
Bunu sizde istemezsiniz diye düşünüyorum.

Hala sen boncuk sun gibi sözler söyleniyor bu konuda bu son açıklamam.
O kişinin hikayesini okumadım.
Tanımıyorum ben o değilim.

Hikayeye belki inanmıyor ola bilirsiniz.
Saygım var.
Sizi inandirmak için hiç bir şey demeyeceğim.
Ama sizinde bana ve okuyanlara saygınız olsun isterim.

Her akşam 22:30 da yazmaya devam edeceğim.
Bu şekilde davranışlarınız giderse bir iki güne çoğu şeyi atlayarak final yapar bitiririm bilginiz olsun.

Finali bekleyin bana hak verin.
Sağlıcakla kalın.

Beyler geldim başlıyorum birazdan

*Bilmiyorum görüşürüz herhalde dedim.
• Peki iyi akşamlar dedi gitti.
O binadan içeri girene kadar bekledim.
Daha sonra karşıma bir taksi çıkana kadar yürüdüm.
Ortalama 30 dakika sonra eve Varmıştım.
Onur aradı nasıl geçtiğini falan sordu.
Özge iyi kız hoş kızdı ama bilemiyordum.
Belki size saçma gelecek ama olmuyor beyler
belki tam olarak ne hissettiklerimi size aktaramıyor ola bilirim.
Telefonu elime aldım.
Mesajlar bölümüne girdim.
"Merhaba özge Öncelikle bugün ki akşam için teşekkür ederim.
Belki bir daha beraber bir kahve içemeyeceğimiz içinde kusura bakma.
Belki de önemli değildir senin için bu bilmiyorum.
Ama sana bu açıklamayı yapmak zorundayım.
Benim sorunum kendim ile ruhumu yıkamadan seni kendime heveslendiremem.
Ben bunu yaparsam beni bu duruma düşürenden bir farkı kalmaz.
Bir aptallık yapıp susmaktan korkuyorum ve cesareti mi toplamış iken sana bunları yazıyorum.
Belki sana bu durumun sebebini anlatamam.
Üzerimden ölüm geçti. Beni biraz anla.
Seninle alakası yok bu sebebin.
Umarım oluk oluk kanamayan birisi ile daha mutlu olursun.
Sağlıcakla kal" dedim gönderdim mesajı.
Telefonu elimden düşürmeden bekledim.
Cevap gelecek mi diye. Gelirse ne diyecek diye.

Ortalama 20 dakika sonra cevap geldi.
Belki hemen yazıp zütümü kaldırmak istemedi belki yeni gördü bilmiyorum.
Gelen cevap şuydu beyler.
"Merhaba mert...
Asıl ben teşekkür ederim.
Başka bir aksamımız olmayacağına rağmen.
Anlaşılan zor şeyler yaşadın zamana ihtiyacın var saygım var.
Bu bir reddedilme değil çünkü kız Tribi atacak da değilim.
Peki Mert sana şunları söylemek istiyorum.
insan kendine de küserse bu hayat nasıl yaşanır?
Sende başkasının açtığı yara yüzünden neden gönlüne sırt çeviriyorsun.
Hayat seni kendin ile buluşturmak istiyor ama sen ona sırt çeviriyorsun belki bilerek belki bilmeyerek. Sen sadece kendin ile dertleşiyorsun neden yanına derdini paylaşacak birisini istemiyorsun.
Tamam, belki senden başkası anlamaz akan damlaların sancısını ama bunu benim için değil kendin için yap Mert.
Umarım daha iyi bir yarına uyanman dileği ile
iyi geceler." Diye bitirmişti sözlerini.
illaki cevap yazmak lazımdı.
Cevap bölümüne girdim. Başladım yazmaya...

“Benim hayatımda ne hiç bir şey ekgib nede her şey tam.
Bu şekilde gitmeyecek biliyorum özge.
Ama artık söyleyemediklerimde saklı bazı şeyler.
Aşk, insanın kendisini başkasıyla yakmakmış.
Ve bende kendimi yaktım gözde.
Yanmadan önce her şeye vardı cesaretim.
O, el olup gitmeseydi.
Benim üzerimden ölüm geçmeseydi.
Dedim ya anlatamadıklarım var.
Belki anlatsam kurtulurum. Dedim gönderdim.
Fazla beklemeden, gönderdi cevabı bu sefer.
Gelen cevap;
"Anlatmak istermisin Mert? Ben dinlemeye hazırım ya sen, anlatmaya hazır mısın ?" Diye mesaj geldi. Cevap olarak ise şunu yazdım beyler.
"Belki bir gün" dedim gönderdim.
Bir kaç mesajdan sonra iyi geceler diledik bir birimize ben uyumak için yattım.
E Tabiki uyuyamadım.
Tavana diktim gözlerimi, özge ile ola bilir miydi acaba?
Beynim onaylarken gönlümde ki sesler tam tersini söylüyordu sanki.
Bu sefer dinlememeliydim gönlümü.
Her zaman doğru kararlar vermiyordu.
Uyumadan önce telefonun saatini 08:30 a kurdum.
Biraz zaman geçtikten sonrada uyumuştum.
Çalan alarma uyandım.
Telefonu elime aldım.
"Günaydın özge " yazdım gönderdim.
Ortalama 15 dakika sonra ondan da Günaydın mesajı geldi.
Başka bir şey yazmadım. Oda Yazmadı.

Günler bu şekilde geçiyordu beyler o zamanlar.
Ortalama 5-6 ay kadar özge onur ben aynı cafe de buluştuk.
Bazen demek yanlış olur çoğu zaman, özge ile ben baş başa buluştuk.
Benim mutluluğumu gören bizimkilerin ise sevinçleri her hallerinden belli idi.
Artık aralarına döndüğümü var sayıyorlardı.
Ayrıca Özge o günden sonra ne zaman anlatacaksın diye hiç sormadı taki ben söyleyene kadar.
Özge ye yine mesaj attım bu konu ile alakalı aylar sonra.
"Belki bir gün dediğim gün geldi galiba özge" diye.
Gelen cevap ise.
"Sabırsızlıkla bekliyorum o günü" diye geldi.
Özge ile galiba olacaktı beyler.
Aşk yoktu ama bir hoşlantı var gibiydi.
Aşk olamazdı zaten, Esmayı bir anda silip atmak kolay değildi.
Uğruna hayatımdan vazgeçtiğim kişide bu kadar kolay kurtulamayacaktım.
Ben istiyordum ki yarınımda olacak kişi tüm geçmişi mi bilsin,
bilsin ki bir daha beni aynı yerden yaralamasın.
intihardan sonra hayatımı tekrardan sorgulamaya başladım.
Evet, ben bir tak yemiştim beyler.
Allahın verdiği canın kıymetini bilmeden kendimi öldürmek istemiştim.
Bunun da Allah katın da elbet bir günahı vardı.
Bu günahın azabı ise bana keder yüklüyordu.
iyi olan kısmı ise uzun bir zaman geçtikten sonra anladım.
Artık benim için ne değerli ne kıymetli ne kıymetsiz olduğunu daha iyi anlamaya başladım.

Bu düşüncelerim sayesinde özge ile tekrar denemeye başladım.
Hayat dediğimiz şey nedir beyler?
istediği zaman size istediğini verir istemediği zaman ben oynamıyorum der aynı bir çocuk gibi,
Bir den bire size sırtını döner.
Tek başınıza yarak gibi kalırsınız ortada.
Tam her şeyden vazgeçmiş iken.
"Hadi gel bir daha oynayalım" der. Ufak bir de Gülümser.
Aslında ölüm ve doğumun arasında ki bu ince çizginin
seni, beni, bizi, sizi Kandıra'nın adını hayat koymuşlar.
Korkup kaçtığın ne varsa günün birinde seni tekrar yüzleştiriyordu.
Ve yine hadi bir daha dene diyordu.
Benimde kaçtığım şey aşktı.
Ve şimdi Hayat hadi bir daha dene, gel bir daha oynayalım diyor.
Hayatım özgenin girişi ile renklenmişti.
O benim galiba cankurtaran, bir can simidiydi.
Üzerimden ölüm geçmesine rağmen bana hayat aşılıyordu.
Bileklerimi kestiğimde oluk oluk akan kan gibi ruhum da ölüme doğru akıp gitmişti.
Özgenin sayesinde Yeni umutlu günlere uyanmaya başlamıştım.
Günlerden pazardı. Özge ye mesaj attım
"beklenen gün bugün bana gelir misin?"dedim.

Cevaplar artık eskisi gibi gecikmiyordu.
"Tamam, ne zaman gelmemi istiyorsun" diye geldi cevap.
"Fazla geç kalma anlatacaklarım o kadar kısa değil" yazdım gönderdim.
"En geç 1 saat e geliyorum" dedi.
Dediği gibi de olmuştu, beklenen günde özge de gelmişti.
Özge ile bir iki gün konuşmamıştık, biraz o anlattı bu bir iki günü biraz ben neler yaptığımızı falan. Özge anlatacaklarını bitirmişti.
Bende Bileğimdeki izi izliyordum. Oda beni izliyordu.
Bileğimden tuttu.
• Hadi anlat dedi. Bana.
Kendini ancak bu şekilde arındıra bilirsin sen.
O gün anlatmaya başladım özge ye.
Esmayı, esma ile yasadıklarımızı, ve o günü
onun düğün gününü benim ölüm yıl dönümümü.
Bir ayrılık bir ölüm gününü.
Ben o günden sonra özge ile tekrar doğdum diye bilirim.
Terapi gibi geliyordu anlattıklarım, anlattıklarıma onun yorumları,
beni bir pgibolog gibi dinledi sanki ona göre yorumlar yaptı.
O gün aslında ben özgenin de sayesi ile kendi elimden tutup kaldırıyordum kendimi yavaş yavaş.
içine düştüğüm bu boşluktan hayat çalmak gibiydi ona anlatmak.
Bu azaptan Kurtulmak için mi yoksa daha çok gizlenmek için mi anlatıyordum bilmiyordum ilk başlarda.
Dedim ya pgibologum olmuştu özge.
içimdeki suskunluğu ancak bu şekilde bozmayı başarabilmiştim. Ona anlattıkça
Ona anlattıklarımı ise şimdi size anlatacam beyler.

Bu attığım son parttı beyler.

Kusura bakmayın tanıdığım birisi kaza geçirmiş acil çıkmam lazım.
iyi geceler.

Sağlıcakla kalın.

Beyler geldim başlıyorum.

Esma ile ilk tanıştığımız sıralar ikimizde işsizdik.
Benden önce iş bulmayı başarmıştı Esma.
Benim başvurularıma olumlu cevaplar gelmiyordu. Sıkıntıdaydım o zamanlar.
işsizlikten dolayı içime gömülmüştüm. Ayrıca sessizleşmiştim.
ikimizin işsiz olduğu sıralarda hemen hemen her günümüz beraber geçerdi.
Esma işe başladıktan sonra ister istemez eskisi kadar sık buluşamıyorduk.
Ve ben onu özlüyordum.
Esma benim ilk aşkımdı.
ilk kez kalbimin onun hayatıma girmesi ile farklı attığını hissettim.
Hayatı yaşamayı doya doya onunla tattım.
Tamam, ondan öncede yaşıyordum ama Esma ile bir başka yaşamaya başladım.
Esma ile onun boş günü olduğu zamanlar buluştuğumuz da hep işinden bahsederdi.
Bende onu heyecan ile dinlerdim.
Fakat sonraları ister istemez buluşmalarımız seyreldi.
Mesela hafta da 1 kere buluşuyorsak bu süre 2 haftaya çıktı.
Bu buluşmalarda ise önceden heyecan ile anlattığı işini hiç açmaz bile oldu.
Ben sorardım “iyi çalışıyoruz işte” olurdu cevabı.
Belki bunu benim işsiz olduğum için yapıyordu.
Benim kalbim kırılmasın diye yapıyordu.
Ama benim kalbim kırılmazdı tabi o anlatırken memnun bile oluyordum.
Cafeye falan gittiğimiz de hesabı o ödemeye çalışırdı.
Ben ise” diğer sefer sen öde “ diye geçiştirirdim.
Birkaç kez hariç hep ben ödedim.
Biz öyle öğrendik bayana hesap ödetilmezdi.
Erkekliğin kanununa yasak olan bir şeydi.

Arkadaşlar son partta dediğim gibi özge ile konuşmalarımı şimdi size anlatacam dedim.
Özge ile geçmişimi yani Esmayı konuştuk.
Size şuana kadar anlatmadıgım kısımları anlatiyorum.

Her şey çok kıymetliydi benim için o zamanlar.
Sürekli liseliler gibi buluşmak el ele göz göze bakmak istesem de olmuyordu.
Her şey iyi gittiği için evlilik hayali bile kurardık beraber.
Ortalama 2 sene falan geçmişti tanışmamızdan bu yana
Esma artık çalıştığı için ailesinden para almıyordu bile.
Üstüne onlara para veriyordu.
Para insanı değiştirmiş sözü aslında doğru ben Esma ile onu daha iyi anladım.
Ben her zaman buluştuğumuz cafeye gidelim istiyordum.
ya da her zaman ki gittiğimiz parka falan ama o artık.
Restoranlara gitmek istiyordu.
Giyimi kuşamı değişmişti, ona “artık değişiyorsun” dediğim de ise.
“iş hayatındayım artık böyle giyinmek zorundayım” diyordu.
Giyindiğine bir şey demiyordum ama benim yanıma geldiğinde benim Esmam olarak gelmesini istiyordum.
Ne kadarda safmışım. Bunu şimdi daha iyi anlıyorum
Ondaki değişimin farkına varmak bile istememişim.Bu kabuk değişmesini bile görmezden gelmişim.
Artık evlilikten bile söz açmaz olmuştu.
Ben bunu hala işsiz olduğum için beni zora sokmamak için yapıyor sanmıştım o zamanlar.
Seviyordum beyler size bunları şuan ki sizin de gördüğünüz şekilde açık açık anlatıyorum.
Ama o zamanlar seven bir mal olduğum için görmüyordum ya da bazı şeyleri görmezden geliyordum.
Yani benden soğuma ya da istemiyormuş gibi davranmaları falanda yoktu.
Gayet ilk tanıştığımız şekil muhabbetini ederdi ama bazı şeylerde değişimi olmuştu.
Bir müddet sonra buluşmalarımız ayda 1 kere olmaya başlamıştı.
Telefonda konuşuyorduk ama bu yetmiyordu bizim için yada benim için.
Ama bu benim için hiç önemli değildi evlenecektik, bir ömür boyu birlikte yaşayacaktık.

Sonunda başvurularımdan bir tanesi işe yaradı.
Adamlar görüşmek için beni çağırdılar.
Ama bundan Esmaya hiç bahsetmedim o zamanlar.
Aksilik ya Benim görüşmeye gideceğim gün “Esma bugün buluşalım” dedi.
Ne diyeceğimi bilemedim ilk baş sonra hastane postane işlerim var yalanını söyledim.
Galiba sonunda ben de çalışacaktım.
Esma ile düğün paramı kazanacaktım.
Ayrıca ailemin gönderdiği paraya ihtiyacım kalmayacaktı.
Esmaya yalan söylememin sebebi ise.
Eğer işe kabul edilmezsem üzülmesin istiyordum.
Ne zaman işe girerim kabul ederler o zaman bu güzel haberi veririm diye düşündüm.
Adamlar ile gittim görüştüm “Tamam biz size geri dönüş yapacağız” dediler.
Dedikleri gibi de oldu.
2 ya da 3 gün sonra aradılar.
“Pazartesi günü işe başlaya bileceğimi” söylediler.
Parlak bir iş değildi ya da benim hayalimdeki yer değildi ama yine de bir işti.
Benim mutlu olmama yetecek bir işti.
Mutluluklarım için geleceğim için bir yerden başlamam gerekiyordu.
Hemen Esmayı aradım.
Daha sonra Esmaya söylemekten vazgeçtim.
Bu mutlu haberi yüz yüze söylemem lazımdı.
Heyecanıma mutluluğuma, mutluluğumuza beraber yan yana ortak olmasını istedim.
Telefonu napıyorsun nasılsın sorularından sonra “bugün buluşalım mı?” dedim.

Gelen cevap ise heyecanımın mutluluğumun içimde patlamasına sebep oldu.
“Hafta sonu buluşabiliriz Mert izin alamam iş yerinden çok yoğunuz” oldu.
“Peki” dedim kapattım telefonu.
Ben burada heyecandan yerimde duramazken onun o söyleyişi her şeyi bitirmişti.
Daha sonra da söylemedim “hafta sonu buluşalım mı” diye.
Pazartesi oldu işe başladım.
Bu süreçte Esma ile konuşmadık.
Benim tiribimden dolayı onun iş yoğunluğundan dolayı.
Yani benim çalıştığımdan ancak 1 hafta sonra haberi oldu.
Günlerden yanlış hatırlamıyorsam Çarşamba ya da Perşembe idi.
Beni aradı “Napıyorsun bugün müsaidim buluşalım mı” dedi.
“Sen müsaitsin ama ben değilim Esma ”dedim.
“Noldu görüşmek istemiyor musun” dedi.
“Hayır işe başladım çalışıyorum” dedim.
“Nasıl ya ne zaman başladın, bundan benim neden haberim yok” dedi.
“Sana geçen hafta buluşalım dediğimde bunun haberini verecektim ama sen meşgulüm” dedin.
“Tamam, Pazar günü buluşalım hayatım” dedi.
Eskisi kadar anlatma isteğim ya da heyecanım kalmasa da Pazar gününü iple çektim.
Çünkü işten ziyade özlemiştim o zamanlar ki Hayat Meleğimi.
Şimdiki Ölüm Meleğimi…

Pazar günü gelmişti pek gelmeye gönlü olmasa da.
O Pazar gününü hiç unutmuyorum.
Esma ile aynı cafede buluşmak için gittim.
Dikkatimi çeken cafenin baya bir müşterisi artmıştı önceden tek tük müşterisi vardı.
Tabiki her zamanki gibi Esma yine geç gelmişti.
Kapıdan içeri girdi sürekli boş olduğu sürece aynı masaya otururduk direk oraya baktı.
Beni görünce hafif gülümsedi benim ise 32 dişim gözüktü galiba mutluluktan gülüyordum.
Sonunda özlediğim kadınım ile vakit geçirecektim.
Yanıma geldi doya doya sarıldım. oda sarıldı.
O benim ben onun kokusunu doya doya içimize çektik.
Sanki herkes bize bakıyor yeter dedi.
Umrumda değildi bu benim, isterse tüm dünya bize baksın.
Ortalama 2 saat kadar orada oturduk.
Birbirimize söylediğimiz aşk sözleri ile sizi sıkmak istemiyorum geçiyorum oraları.
Benim işe girmeme gayet sevindi.
Onun sevincini kursağında bırakmamak için eskisi gibi olmasa da bende sevindim.
Oradan kalktık onu eve bıraktım.
Beni eve davet etti.
Annesi ile muhabbetim olduğu için girdim ortalama 30 dakika kadar oturdum sonra eve geçtim.
Mutluydum mutluyduk beyler.
Ortalama ilişkimizin dördüncü senesine yakın bir zamandı.
Bu süre zarfında Esma babasını kaybetmişti.

Onun yanından hiç ayrılmadım.
Onu bir an olsun yalnız bırakmadım.
işte olduğum zamanlar bile, telefon ile arayıp halini hatırını sordum.
Esma çökmüştü.
Kolay olmayacaktı ayağa kalkması.
Kolay değildi beyler ismail amcayı bende tanırdım Muhabbetimiz de vardı.
Çok iyi bir insandı ama karaciğerlerinde sorun vardı.
Uzun zaman tedavi gördü.
Karaciğerindeki kılcal damarlar patlama yapıyordu ve iç kanama gibi bir şey geçiriyordu.
Ve yine bir gün kötülenmişti ve evde tek olduğu sırada yakaladı bu kanama.
Yani iç kanamadan ölmüştü diyebilirim sizin anlamanız için.
Günler Esma için kötü geçiyordu bu zor zamanında yanında olarak tekrar onu ayağa kaldırmak için uğraşıyordum.
Zamanla her şey yoluna girmeye başlamıştı.
Ortalama beşinci senemizdi her şey güzel gidiyordu.
Tekrardan evlilik hayalleri kurulmaya başladı.
Düğünümüzü şöyle yapalım.
Ben gelinliğimi böyle istiyorum.
Açık alanda olsun düğünümüz gibi şeyler konuşuyorduk
ister istemez babasından dolayı içinde burukluk vardı ama ne benim ne de onun elinden bir şey gelmezdi.
Bu süren 6 senelik aşkın sonuna da anlatacaklarımın sonuna da geliyoruz beyler.

Esma ile günler ne güzel geçiyordu o zamanlar.
Her hafta sonu yanımda iken zaman dursun isterdim.
Gözlerine baktığımda kaybolur giderdim.
Ben yavaş yavaş düğün için para biriktirmeye başlamıştım.
Oda aynı benim gibi gelinliği için düğün masrafları için para biriktirmeye başladı.
Durumları kötü değildi ama yine de kendi kazancı ile yapmak istiyordu masraflarını.
Hiç unutmam bir gün gecenin bir yarısı beni aramıştı.
Saat 3-4 arası herhalde. Korka korka açmıştım telefonu.
Esma ağlıyordu.
Ağlama sesini duyunca gözümden uyku akarken kalbime ansızın bir acı çöktü kötü bir şey oldu diye.
“Noldu Esma niye ağlıyorsun” diye sormuştum
“Beni hiç bırakma olur mu? Seni çok seviyorum” demişti.
Duygulanmıştım beyler.
Amansız bir mutluluk sarmıştı içimi hani çok mutlu olursunuz da gözleriniz dolar ya
Sevinçten gözlerim dolmuştu amk.
“Bu can bu bedenden çıkana dek seni seveceğim” demiştim.
Ona şarkı söylemiştim o zaman gecenin bir yarısı.
Şarkıyı dinleyerek uyumuştu.
Bende o sevinçle ne uyku kalmıştı ne de başka bir şey.
Sabah uyandığında sürpriz olsun diye sayfalar dolusu şiirler göndermiştim.
iş yerinde akşama kadar ayakta uyumuştum.
Günler bu şekilde gitmeye devam etti.
Daha sonra Esmada birden bire bir değişme oldu.

Artık telefonlarıma bakmaz oldu.
Ya da “şuan müsait değilim daha sonra görüşelim” derdi.
Bana karşı böyle konuşması aramıza soğukluk girmesine sebep olmuştu.
O aramadığında dayanamayıp arayab bendim.
Ya da omesaj atmadığında buluşalım mı diyen bendim.
“Pazar günü konuşmamız gerekenler var seninle aynı cafede saat 15:00 da orada ol” diye mesaj gelmişti telefonuma.
Günlerden Cuma idi.
Pazar gününü yine iple çekmedim.
Çektim amk Pazar gününü de iple çektim size de yalan söyleyecek değilim ya
özlemiştim gibtiğimin kızını hem de deli gibi özlemiştim.
Gelecek bir mesaj için ya da aradı mı diye zırt pırt telefona bakardım.
Gece onu düşünerek uyurdum
Sabah onunla uyanırdım uyandığımda da ilk aklıma gelen o olurdu.
Sevmiştim beyler belki duygularımı size aktaramıyorum
Körmüş amk o zamanlar gözlerim. Görmemişim hiçbir şeyi.
Boşa demeyin “malmışsın be kardeş” diye. Evet kabul ediyorum.
Siz deseniz de demeseniz de kabul ediyorum. O zamanlar bir mal olduğumu.
Ama bu ayrılık hiç beklenmedik bir zamanda olmuştu.
Güya o haftalarda gelinlik damatlık falan bakmaya gidecektik
Onun hakkında konuşuruz diye düşünüyordum ben.