Evet beyler yoktum uzun zamandır buralarda. Ama artık bir şeyler anlatmanın zamanı geldi de geçiyor. Herkes yerini alsın. Son oyunu anlatıyorum. Sigaralar düşmeyecek ellerden biliyorum. 10 dk sonra başlıyorum.

kimse yaşadığı hayatı seçemiyor ve hiç kimse kaderinin ötesine geçemiyor. ya kaderine iyi yön veriyor ya da kötü.

Benim hikayem bundan yıllar önce başladı. izmirde başlayan kötü bir hikaye. herkesin bir tak sanıp özendiği pekekenttim ben. ama özenilecek şeyler değildi bunlar. hayatımı mahveden şeylerdi. eski yazılarımda görenleriniz vardır görmeyenlerde ufak bir göz atsın.

bütün işlerimi bırakmıştım ben yeni bir hayat yeni bir serüven, yeni bir başlangıç için gitmiştim başka şehirlere. ama hayatta beni yine bir sahil kesimine antalyaya çekti. okulu bırakmak zorunda kaldım maddi zorluklar yüzünden. o da yetmezmiş gibi bipolar diye bir pgibolojik hastalığım olduğunu öğrendim. manik depresif yani. bilmeyenler vardır, bir anda mutlu mesut giden bir dönem ardına gelen şiddetli depresyon.

herşeyi bırakıp elde avuçta hiçbir şey yokken gittim antalyaya. cebimde metelik yok. ama bulunduğum ortamı değiştirmek zorundaydım. yüzüm asık sürekli. hem çaresizlik hem de yıpranmışlık. ilk otobüsten indiğim anı hatırlıyorum. eski bir sırt çantam vardı sırtımda. içinde yarım su şişesi, biraz bisküvi 1-2 tshirt ve eski bir kanyak matarası. yarısı dolu yarısı boş..

Ne kalacak bir yerim var ne de bir tanıdığım. ilk gelişim değildi bu antalyaya ama üzerinden baya zaman geçmişti. geçmişin izleri silinmişti ve artık yalnız başımaydım. o ilk günü hiç unutamıyorum. sahilde geçirmiştim. gerçi ilk günü değil ortalama 3 ayı sahilde uyuyarak geçirmiştim.

ilk gecemi tamamladıktan sonra ertesi gün bilen bilir konyaaltındaki plajlardan birinde işe girmiştim. sabahları çalışıyor, akşamları üzerime şemsiyeleri açıyor plajda uyuyordum. bir nevi ırgat gibi çalışıyordum. bütün gün güneşin altında tatile gelen insanlara şemsiye açıyordum. vücudumun güneş gören yerleri 1 hafta sonunda kapkara olmuştu. ışık görmeyen yerleriyse bembeyazdı.

çalışmak yormuyordu da bu şekilde çalışmak benim işim değildi be. bu ben değildim. tam tdıbına 3 ay çalıştım orada. aldığım tiplerle de iyi bir para biriktirdim hakkını yiyemem. günde 17 saat çalışıyordum beyler 17 saat. sabah plajda akşam aynı yerin restortanı vardı. içkili müzikli akşamda oradaydım. zaten bir eğlencemde olmadığından çift para kazanıyordum. tek harcamam cebimdeki sigaramdı. yemeklerimi çalıştığım yerden yiyordum.

evet beyler dinleyenler kendilerini belli etsin. içimdekileri sizinle paylaşmam lazım.