ne kadar boktan bi dunya

masada yanan bir dal marlboro ve 2 dal winston var. küllük oldukça dolu, hava açık. boş bi çay bardağı, dibinde ise çay demi. kulaklarda ise emekli kahvesi. yine her zaman ki kimsesizlik edebiyatı ve gerçekten kimsesiz insanlar. onlar bizleriz ve ben ise o kimsesiz insanları yazan kimse. hava sıcak ve siyah tonlu gömleğin tüm düğmeleri açık. kitaplar ve bozuk paralar var etrafta. dün geceden kalan ter kokusu ve inceden gelen bonz kokusuna karışan huurluk hissiyle beraber burnumu yakıyor. şarkının sesi yükseliyor ve motor sesleriyle kavga ediyor.bu yazdıklarım belkide bir edebi eser olarak algılanmayabilir. yüzüme bakan boş panolar ve etrafta ki çerçeveler. hepsi siyasi ve boş. sigara söndü ve ben hala yazıyorum. sakallarımdan akan ince çay pantolonuma dökülüyor. aklımda ise tek soru ;

ben şuanda ne yazıyorum ?

sizde anlamıyorsunuz gerçi kimse okumuyor ve kimseye okutmayı düşünmüyorum. bunları okumak için bekliyen insanlar yok. boş koltuklarda olan dünkü insanlara bunları okuttuğumda sadece güzel yada etkileyeci şeklinde konultular.bir kaçı kitap yazmamamı ve ünlü olup onları bu taktan hayattan kurtarmamı söyleyip güldüler ve ben herşeyin farkındayım bu yazılanlarım beş para etmeyecek boş yazılar oldugunu. çay iyice soğudu, aklımda bir sigara daha yakmak var. gözüm ise son bir nefeste, şarkıya odaklanıyor ve yazamıyorum.bu kaçıncı yazım, belkide şiirdir zaten ben edebiyattan anlamam. çatıda kalan bir kaç yastık ve boş bir sandıkta bulduğum defterden sonra yazmaya karar verdim belkide.ilk yazımı hatırlamıyorum.

sahi ben, nasıl başlamıştım yazmaya ?

beni terk ettiği gün değil yada ilk sarhoş olduğum gün değil. belkide ilk deniz gördüğüm zamanda yazmaya başlamışımdır belkide ilk cigaralık sarılmaya başladığında yazmaaya başlamışımdır aslında keşke diyorum bazen, bazen burada olmasaydım yani yazmasaydım. aşka bir yerde başka bir yüz, başka bir hayat, başka bir dünya, başka biralar belki yakışıklı ble olabilirdim. başka bir isim isterdim belkide benim adım sefa bazen sefo dediler bazen asa bazende gorbaçov. sizler yani eğer varsanız sizler bana ne derseniz diyin.bu yazılan son yazım dostlar, yoldaşlar,ülküdaşlar veya arkadaşlar. beş para etmez hayatlarınızı güzelletirmeye çalışın, uyuyun,sarılın, sevişin,için, sarın,koşun, şarkı dinliyin.ben mi ?
ben, onun peşinden gidiyorum, ölüme.ölmek için gün sayıyorum bu hastalık beni öldürmeyecek, yüzümde ki yaralar daha fazla kanamaya başladı ama öldürmüyor,ben aşık bir adam olarak öleceğim, özgürlük ise hep aklımda.ben efsane olamadım ama birşeyler söyledim.
sizler yani eğer varsanız okumadınız belkide sevmediniz ama ben buradaydım hep. şimdi ise gidiyorum son satırlar ve ölümler.ben efsane olamadım ama birşeyler söyledim.

hoşçakalın...

o iğrenç geceyi hatırlıyorum dedi.

hangi gece dedim.

aşık olduğum gece.

nasıldı ? biraz anlat.

biliyorsun, aynı yerimde oturuyordum, yani birahanenin köşesinde. içeriye bir kadın girdi. kızıl ve kısa saçlı, uzun boylu, mavi gözlü ve beyaz tenliydi. üzerinde dar kot ve sıfır kol birşey vardı. karşımda ki masaya oturdu, elini kaldırdı ve bira diye birşey çıktı ağzından. hasgibtir dedim içimden,bu kadın dünyanın en asil ve ulu kadını olmalı diye düşündüm.o gün barda bulut vardı. hemen yazıldim bulutun yanına dedim "birayı ver ben gotururum" iyi çocuktur bulut, kırmadı peki abi dedi verdi birayı tam gidiyorken bir birada bana ver dedim. benim biramida doldurdu ve masaya dogru yol aldım. birayı önüne bıraktım ve ; 

oturabilir miyim ? diye sordum. gülümsedi,

tabii dedi. öyle kaşar bir gülümseme degil ama,saf ve harbi gülümsedi hatun.

sonra ne oldu diyerek lafını böldüm.

sonra işin asıl garip tarafı başladı, aslında şimdi düşünüyorum da benim hayatımı sen gibtin.

sasirdim,ben ne yaptım ki dedim.

hatırlıyor musun ? yine burada oturuyorduk,sen defterini çıkarıp birşeyler yazdın sonra sayfayı koparıp bana verdim ve okursun diyip birahaneden çıktın dedi.

hatırlamıyorum dedim.

neyse,ben senin yazdıklarını okudum ve çok begendim. manita kaldiririm diye ezberledim üstelik.

bir an sessizlik oldu ama resmen herşey sustu, bulutun sigara yakmak için caktigi kibritin sesi duydum o derece, sanki deniz yirtiliyor, rüzgar parcalaniyordu. hadi,şimdi oku su yazıları dedim ve manitanin gözlerine baktım ; 

bir çocuk çığlığı kadar çaresiz,bir turuncu kadar renkli ama dingin bir hayatın ortasında seninle bir kaos yaşamak isterdim. ölümsüz ve yalansiz bir aşkın son gecesinde son bir sigara olmalısın dedim.

şaşırdı, yüzüme baktı ve  ayağa kalktı elini bana uzatıp ;.

 hadi dedi. hadi gel.

nereye diye sordum.

ölümsüz aşkın son sigarası olmaya dedi gülerek.

o gece sevistik,bir ay boyunca hiç gormedim, adını bile bilmiyordum ama hergece onu düşünüp ağlıyor ve içiyordum. sonra bulut anlattı ben birahanede yokken gelmiş birkaç kere, beni sormamış. aynı yere oturmuş, bulut dediki ; 

abi o kadın huur, yani bildiğimiz huur.

dünyamı şaşırdım, ölmek istedim, bildiğin ölmek. nasıl,nerden anladım dedim, masada birisiyle konuşup anlaşmışlar 70 liraya tamam demiş hatun. çok aradım onu, adını bile bilmiyordum ama aradım. adını bile bilmiyorum ama seviyorum, herşeyden çok. keşke senin yazdıklarını okumasaydim, belki benimle muhattap olmazdı.

başımı öne eğdim ve 

üzüldüm dedim sadece.

evet dedi, evet bende üzüldüm.