ne kadar boktan bi dunya

bizler ve bu dünya,
sonuna kadar taka batmış bizler.
cirpindikca batıyoruz.
ve takun kendisi bu dünya,
bizi çeken, ağlatan ve boğan bu dünya.
hemen ölmeli ve bir böceğin öğle yemeği olmalıyız.

arada kalmış gibisin panpa.

bir birahane burası, avcılar meydanın bitisinde sağ tarafta. yaşlı adamlarla dolu bir birahane. tekila içen çocuklar ve sek rakı içen bizler.en köşede oturmuş yaziyor ve insanlara bakıyorum.
bazıları mutlu oldukları için içiyor bazilari hem ağlıyor hem içiyor.
ben ise yazmak için içiyorum.
alkollüyken yazılanlar içten oluyor,
GÜndüzleri yazılanlar sert ve yumruklarını gibmis bir çocuk gibi değil,
saclarini sağa doğru tarayan bir çocuk gibi oluyor.

açılan her birada yine ayni düşünceler,
aynı dertler.
yazılanlarda aynı nerdeyse.
sizler degismiyorsunuz.
devismekten korkuyor, dışlanmak istemiyorsunuz.
peki neden ?
neden değişimi kabul etmiyorsunuz ?
Bir kadına sahip olamamaktan mi korkuyorsunuz ?
huurlar bunun için var.
hayallerinizden mi korkuyorsunuz ?
bira bunun için var.
deneyin,
yenilmek için,
daha güçlü ve kizgin bir şekilde kalkmak için deneyin.

beraber yemek yediğimiz günleri özlüyorum,
beraber şarap caldigimiz geceleri,
seviserek geçirdiğimiz günleri özlüyorum.
bana yalan söylediğin günleri,
seni seviyorum dediğin günleri özlüyorum.
aynı bankta oturduğumuz,
omzuna başını koyduğum, hiç bitmesin dediğim saniyeleri özlüyorum.
sıradan bir adam değilsin dediğin günleri özlüyorum.
bir yildir görmüyorum,
ama
hala seviyorum.

avcılar sahilinde kendi bankimdayim,
gece, saati bilmiyorum.
denizi izliyor, yosun kokusu alıyorum,
bitmiş hayatım aklıma geliyor,bir sigara alıyorum.
4 aydir evime uğramıyor,bu bankta yatıyorum.
tabansız bir dünya ve kocaman bir sahile bakarak yaziyor,
içiyor ve gülüyorum.
camel bitiyor, eski dostlar ugruyor, sigara veriyor ve uzaklasiyorlar.
bu gece bitmiyor sanki,
aralıklarla yazıyorum bunları.
soğuk usuyorum.
sarılan yada bitecek diyen kimse olmadığı için,
bitmiyor.

suku panpa

yahu nerdesin

reserved

galatanin alt sokağında buluşan bir avuç çocuk.
evinden binbir yalan sokağa çıkan 17 yaşındaki piclerdik.
elimizde sprey ve bira,
şişmiş ve kızarmış gözlerle etrafı kesip, konuşuyor,
kavga etmek için sebepler arıyorduk.
herkes kendi yalnizgina gömülmüş, susuyor.
galeyana gelen bir avuç çocuk,
sıradan bir gece,
serserilik, açlık ve çöp kokan bir ara sokak,
gecenin tam ortasında bizler,
sayfalarca, yıllarca,kalemlerce susan bizler.
öfkeli, alkollü,mutsuz ve militan ruhlu bizler.
yalnizlikla şikişen insanlar,
bir gürültü ve yumruğu paylaşan bizler,
aşık yağmurlardan polisten kaçan,
kemerinde sustali taşıyan biz çocuklar.
kahrolsun faşizm yazan,
6 tane çocuktuk.
17 yasindaydik.

charles bukowski detected

yani hiç kimse olmak, yaptığım şey tam olarak bu.herkesin içindeki yalnızlıktan bir parça alıp, birayla yutmak.bir başıma yağmurlu havalarda sahillerde yürümek. saçlarına geceyi dolayip, sosyallikten uzak kalmak.bir ev yada bir iş için değil,bir kadın ve ot için calismakti yaptığım.su alan ayakkabilarimla, taktan bir sahilde tüm dünyaya meydan okumak. kavgaya ve yenilgiye hazır bir sekilde.

gibik hayatınıza bakıp size açıyorum,
küfürler ve yalanlarla dolu, erken kalkilan yalnizlik ve melankolia kokan pis bir hayat.
üstelik bu hayat için çalışıyor ve okula gidiyorsunuz.
birgün uyanıp size gerçekleri söyleyeceğim,
bir uçurumdan duseceksiniz.

taku takuna ölme gel bizim evde temizlik yap bari.

bir çare,bir kurtuluş,her kitapta aynı heyacan ve aynı hüzün,
yazdıklarım, söylediklerim ve dusunduklerim aynı.
kaldırımlarda kaybettiğim bir çocukluk,
kavgalardan, huurlardan, aşktan ve ottan ders alınmış bir ergenlik.
şimdi 10 metrekarelik bir odada,bir dolapla muhabbet.
sahile, bara,biraya sigamayan,
sigarayla uyuyan bir çocukluktan,
küçük bir odaya yapılan göçten ibaretti hayatım.

gazetenin 3.sayfasında kaybolan, yitirilen fotoğraflar,
afislere basılan yüzler.bir gençliğin,bir biranın bitmesi gibi.
unutulan sadece annesi tarafından hatırlanan bir genç,
bir militan,bir anarşist,bir kontrgerilla.
köle yada bir cesetten fazlası,
çürüyen bir et parçası değil,
yaslanan bir ruh.
sakalları kısa, saclari uzun bir insan.
öfkeli ve yorgunuz.
bir gece, pencerenin önünde belirip,
canınızı yakacagiz,
kitaplarimizla.

sırf sana günaydın diyebilmek için uyanıyorum.

bu şehirin arka sokakları bize ait. keşlere,alkoliklere, huurlara,cepcilere ve agiblara.
uyanın artık,
bizler, sıradan ve iyi kokan iğrenç seyleriz.
şansımız varsa, alkollü bir şekilde ölürüz.
kaldırımlarda yakılan sigaralarla sevisip, orada ayagimizla öldürü yoruz aşkımızı.
duman ve gecenin en eski caddelerinde yürüyen ruhlar,
saclari uzamış ve kirli insanlar.
yarisi duman yarısı alkol insanlar,
bir sabah uyanıp farklı olduğumuzu dusunecegiz ama
yanılıyorsunuz.

bir sigara ve deniz,
uykusu çalınmış bir serseri mi yoksa,
kimsesiz insanların kralı miyim bilmiyorum.
yalnızım ve koca sahildeyim,
bir hayali, ideolojisi yada ülküsü olan bir adam değilim.
yarım yamalak yaşamı olan sıradan bir alkolik olabilirim ama.
televizyonda gördüğü pahalı ayakkabılara tapinmayan,
ekmek calan, şarap içen, bağıran,tüketen ve mutlu mu yoksa mutsuz mu olduğunu çözemeyen toplumun parazit olarak nitelendirdigi bir adam.
bira kokan ve sakallı bir ergen,
21 yaşındayım,
ellerim çatlak ve dudaklarimi ıslak,
alkollü ve yorgunum.
iğrendiğiniz hayatı yaşayan, etmediğiniz küfürleri eden,
düşünmekten bile korktuğunuz şeyleri düşünen adam.
nefret ediyorsunuz benden.

oturup biraz düşünmesini söyledim ona,
oturdu, cebinden sigara çıkartıp yaktı.
ellerini saçlarının arasına saldırdı ve masaya donuk bir şekilde baktı.
arkamızda çalan müslüm gürses şarkısı ve masalarda ki insanlar,
ne yani dedi,
içmeye devam mi etmeliyiz.
bana artık içkiyi bırakmalıyız diyeli beş dakikadan fazla olmamıştı.
elbette devam etmeliyiz dedim.
etrafına bi bak, burada bizim gibi insanlar var,
beş parasız ve asigiz,
çalışmak istemiyoruz, para istemiyoruz,
eğer içkiyi bırakırsak,bir iş bulup çalışmak isteriz dedim.
kafasını kaldırdı ve yüzüme baktı,
sakallari o kadar uzundu ki,çenesini goremiyordum.
o zaman dedi,
elini kaldirdi ve
bize iki bira diye bağırdı.
yüzüme döndü ve kahkahalarla gülmeye başladık,
aylar sonra öylesine mutluyduk.