nasıl piç oldum anlatıyorum

http://fizy.com/tr#s/1ai68v

son şarkımız ve son iki partımız.

odaya girdim bir de ne göreyim? gibikler 7-8 kişi doluşmuşlar, benim yatakta 3 kişi var, yuh aq..

küfür çekip, don atlet, bornoz filan ne varsa yanıma alıp kendimi banyoya attım, bir de poşet aldım..üzerimdekileri tıkıcam malum artık yıkanana kadar giyilmez onlar..

duşa girdim..

sıcak su..

yeniden tek başımayım..tek başına kalmayalı fazladan bir kaç saat oldu..normalde her gece olduğu gibi o gece de yatağımda kendi kendimi gibiyor olmalıydım, kendi ruhumun dıbına koymam gerekirdi..fazladan bir kaç saat..

duşun altında şampuana, jel e abanırken, bir yandan da ayılmaya çalışıyorum ama nafile..çıkınca yatacak bir yer bulup acile şartelleri indirmem lazım..bu günü sindirmem kolay olmayacak..

beyler size şunu söylemeliyim,

insanlar aldatılınca, kırılınca, yenilince, ya da ne bileyim buna benzer bir şeyler olduğunda,

her zaman ama her zaman, kendini bazen fiziksel, bazen de duygusal anlamda (bazen her iki anlamda birden) geliştirme, güçlendirme hevesine kapılıveriyor.. ama gerçek şu ki, bu olay öyle filmlerdeki gibi, arkanızda eye of the tiger çalarken rocky gibi çimento kovaları taşımak gibi olmuyor,

arkada hareketli bir müzik eşliğinde, kalbinizi kıranlardan öç almak için, bir andan ayna karşısında mükemmel insana dönüşemiyorsunuz, ortalığı gibip atarak, onu kıskandıramıyor ve sonunda da onu pişman edemiyorsunuz..

onlar sadece filmlerde oluyor, buna emin olun..öyle "ben değişiyorum abi"..ya da " ben değiştim! yaşasın yeni kral" demekle olmuyor bu iş,

bir insanın gerçekten değişebilmesi, hele ki olduğundan, yaradılışından çok daha farklı bir klasmana geçmesi, yıllarını alabilir ve tüm bunlara rağmen bu dönüşümü tam olarak gerçekleştiremeyerek, iki arada bir derede, ruhu ve bedeni demoralize huurlar gibi ta orta yerde bir yerlerde kalabilir.

benim durumunun da böyle olmasından korkuyordum..

biriniz yazmıştı o büyülü cümleyi, o yazmasa, şimdi ilk ben yazıyor olacaktım,

evet.."bin olunmaz, doğulur"du malesef.. hayatın acı gerçeklerinin bir başka örneği daha..

neyse..ben bu karmaşık kafa halinde epey bir süre kaldım suyun altında..

dışarı çıktığımda sanki yeniden gerçek dünyaya adım atmış gibi hissettim..

boş bir oda buldum.. ve herhangi bir şeyi daha fazla düşünmeyerek gördüğüm ilk yatağın üzerine kendimi bıraktım..

okula vardık ben bir yandan da inşallah bugün gelir diyorum içimden, zira dün hiç mesajlaşmamıştık.

bu arada mesajlaşmak demişken, ceren de 3-5 kere mesaj attı bayram boyunca, hepsinde kısa kesmeye çalıştım ama bir şekilde tehlike yaratacak kadar samimi olmuştu benle. ebru ise sadece bayram mesajı attı.

sınıfa girdim, duvar kenarındaki klagib yerlerimden birine oturdum, normalde çantayı filan koyar derse 1-2 dakika kala gelirdim ama bugün canım dışarı çıkmak istemedi, midem bulanır gibiydi, soluk borumdan yukarıya doğru anlam veremediğim bir basınç, bir üşüme.. ellerim buz gibi olmuştu ama yüzüm filan yanıyor.. arada ürperiyorum..lan böyle bir duygu yok aq beyler.. aşk-neredeyse elle tutulabilir, gözle görülebilir bir şekilde etkisine almıştı beni. böyle sanki aldığım nefes yetmiyor, daha fazla alasım var, boynum ensem ateş gibi, ciğerlerim gıdıklanıyor resmen.. dayanılır gibi değil.

tabi bunlara ek olarak da sebepsiz bir mutluluk, gülümseme hissi, hani sanki ayağa kalksam ayaklarım havada yüzecek o derece bir his, ha uçtum ha uçacağım.

ben böyle heyecandan geberedururken, sınıf da dolmaya başladı. bizim tayfa filan geldiler, onlardan bir süre sonra ebruyla okan geldi, hafif garipsedim bu durumu ama hoşuma da gitti, lan dedim okan şu hatunu ayartsa da başımdan alsa, hem yakışırlar birbirlerine ne güzel, ikisi de güzel tipler sonuçta.

ben bizimkine gel yanıma gibisinden işaret ediyordum ki ebru geldi çat diye oturdu bile yanıma aq..benim el havada kaldı o an..neyse dedim içimden,

"okan mı gelcekti?" dedi ebru,

"yo ya tamam önemli değil" diye geçiştirdim..

o ara ayşen de geldi, sırasına oturana kadar bunu izledim, baktığımı görünce gülümseyip el salladı, ben de göz kırptım. ebru önce ondan tarafa sonra bana tip tip bakıp "allah allah??" dercesine ağız büktü. "ne var?" dedim. "hiiç, bu kızla mı şeysin sen?"

-"seni ilgilendirmez" diye postayı koydum anında. kaşını gözünü oynattı sustu kaldı ondan sonra da..

ben kızın yanına gideyim mi gitmeyeyim mi diye düşünürken, tam gitmeye yeltenmiştim ki hoca hazretleri teşrif etti.. kaldım sıramda.

öyle gider gibi yapıp züt gibi kalınca, ebrunun ince ince güldüğünü gördüm göz ucuyla..dur dedim.. dıbına koyucam ben şimdi senin..

o ara sınıf hala uğultulu, hoca bayram mayram mevzusunu açtı.. hafif bir kargaşa var, her yerden biri atlıyor filan.

ben de hem biraz makara yapayım, keyfim yerine gelsin, hem de az önceki kıllıklarının acısını çıkarayım diye,
ebruya doğru hafifce eğilip,

"sahi ozan nerde ya bugün? yanına oturamamış?" deyip gevrek gevrek sırıttım. kız böyle 2-3 saniye yüzüme baktıktan sonra, yine ifadesiz moduna girip,
"bak bugün orda" diye cam kenarını işaret etti.

anaaa, lan hiç görmemişim, ozi bugün de gitmiş ayşen in arkasına oturmuş.. biraz izledim o tarafı, sınıfta zaten bayram muhabbetine epey kaynaşık, bu salak da bir şey söyleyip duruyor, etrafındakileri filan güldürmeye çabalıyor işte, bilirsiniz tipik durumlar bunlar işte.

bir baktık orada harbiden bir kaynaşma, muhabbet var, ayşen le filan da gülüşüyorlar, bu omzuna dokunup bir şey dedi bir ara, benimki koptu..

herhalde 5 dakika izledim onları robot gibi..ama inanın etrafımda başka ne oluyor farkında değilim, o ara beni izleyen bir başkası varsa "oha lan çocuğa inme indi galiba" filan demiş olabilir -ki yanıbaşımda bir adet izleyici mevcuttu zaten-

sonra hoca dedi, tamam çocuklar derse geçiyoruz, ebru da bana "hadi bak hoca tahtaya yazıyo" deyip dürttü hafifçe..

ben gene sinirlendim buna, sanane amk? ama bir şey demeden önüme döndüm, bu sefer de deftere kaleme bakarken dalıp gitmişim... ne oluyordu lan orda öyle? benim hatunla 2 aydır olayım var, ben bu kadar samimiyet gösteri yapmıyorum.. ozan bini sen ne ayaksın lan?

o an kafamı duvara vurarak patlatmak istemiştim,

niye gitmiyorsun lan işte, kız çağırmış..sen gitmezsen elin bini gider.. köpek gibi aşık olan sensin, o olsa olsa hoşlanıyor en fazla... salak herif, sen kime trip yapıyorsun? kimle polemiğe giriyorsun??

gittim sıraya oturdum, burnumdan soluyorum.

biraz zaman geçti, baktım sol tarafımda bir karaltı, "naaberr?" dedi, döndüm, kaşar ceren..hah bir sen ekgibsin..

"nasıldı bayraaam?"

o an "sana ne yarrrrraaam!" diye haykırabilmek için pek çok şey verebilirdim..ama öyle olmuyor tabi.

"iyi, gittik geldik işte" dedim en duygusuz ses tonumla.

"oturiyim mii?" dedi, kafa salladım "farketmez" gibisinden,

oturdu bu, "bana sözün var biliyorsun demi, ne zaman çıkıyoruz?"

benim kan beynime sıçradı, "hatırlamıyorum öyle bir söz ben?"

-"aaa ta ne zaman konuştuk? yan çizmek yok baak, hiç bi yer bilmiyorum benn, bu akşam bir turlayalım?"

-"ya ceren dün geldim ben, ölüyorum yorgunluktan, tamam bir ara gezeriz ama bu gece biraz dinlenmem lazım"

-"haa doğru yaa, sen dün geldin demiğğ, ben cumartesiden geldim de*, son güne bırakınca böyle yorgun olmiyim diye"

-"iyi yapmışın bak ben o kadar zekice düşünemedim işte" diye taşağa vurdum,

-"hadi bee, çok fenasın" diye kısa bir kahkaha atıp yalandan ittirir gibi yaptı..

sinirli sinirli gülmekle yetindim bende... elin oç u dışarda ayşenle gezerken ben de burda ortalık mallarıyla fingirdeşiyordum.. harbi bravo sana be.. valla bravo tsigalko.. altıpastan nasıl taça vurulur, birebir gösteriyorsun.. ibretliksin aq..

biraz daha lak lak ettikten sonra ceren i şaka görünümlü ama aslında gerçek bir şekilde kovdum yanımda "hadi kızım senin sıran yok mu, arkadaşlarım ayakta bekliyor bak" filan deyip. harbiden de o ara ebru gelmiş, tahtanın orda tebeşirlerle oynuyordu.

bunu gibtir edince, ebru geldi oturdu,

"çok şeker bir kız bu, ben de bayramdan önce tanışmıştım" dedi..lan sana fikrini soran oldu mu?

-"yaa evet, bal damlıyor" dedim bozuk bozuk..

-"ne var bee, sen de kimseyi beğenmiyorsun haa" deyip güldü.

-"her güne senle başlayınca diğer kızlar çirkin kalıyor" ya da buna benzer bir şey dedim. beyler bu kısmı not alın bir yere.. ibret olsun. diyen ağzıma sıçmak istiyorum çünkü.

bu sefer bu, hayretle karışık bir kahkaha koyup "hadi yaa, vay be ben neymişim" diye şımarmış taklidi yaptı. ama benim aklım hala az önce sarfettiğim salak cümlede,

o zaman epey kızmıştım kendime çünkü daha bunun gibi çok halt yedim beyler, ama şimdi düşününce anlıyorum ki, diğer kızlara karşı ağzından kaçan iltifatlar vb. sözler, aslında ayşen e demek istediğim ama bir türlü anına denk getiremediğim cümlelermiş.

ona diyemediklerimi, ya da diyeceklerimi diğer hatunların üzerinde bir nevi prova ediyormuşum.

gecenin son iki partı olsun,

http://fizy.com/tr#s/3e3b3h

az önce söylediğim gibi, vizeler geldi, o ara ayşenle filan hiç çıkamadık ama epey mesajlaşıyoruz, aq doğru düzgün görüşememek beni çıldırtıyor resmen, yanağım yanağına değmeyeli, kolu koluma girmeyeli günler geçmiş..adam gibi gözlerinin içine baka baka konuşamamışım bile kaç gündür..

bir gün iki sınavımız vardı, biri saat 1 de biri ta 5 te..

ilkine girdik, ikincisini bekleyeceğiz tabi, lan o ara benim aklımda bir şimşek çakmasın mı? dedim oğlum işte al sana görüşme fırsatı, git sınav saatine kadar ders çalışma ayağına kızla takıl??

tam aklıma gelen müthiş planımı * uygulamak adına bu yönde harekete geçmişti ki, okan geldi "abi acıktım ben, gel bir şeyler yiyelim he?" dedi.

tabi yeterince samimi olduğumuz için, kırılmayacağını bildiğimden, aga dedim ben böyle böyle, kızın yanına gideyim de biraz zaman geçirelim, kaç gündür doğru dürüst konuşamadık dedim.

o da bu sefer, "tamam ya, iki dakka da yeriz ordan da geçersin işte, daha 2-3 saat vakit var sınava" deyince, üsteleyemedim daha fazla, "iyi aq dedim..gene hangi kızı gösterecen bana doğru söyle? * "

bu bin ne zaman hatunun birini gözüne kestirse anında beni de kapar menziline girerdi, ben bir nevi canlı kalkan görevi görüyordum yani..amk terzi kendi söküğünü dikemez derler işte be kankam, bana güzel akıl veriyon, iyi motive ediyon da, kendine gelince patlıyorsun işte *

neyse gittik büyük kantine, bir şeyler söyledik, aldık, bir baktım masanın birinde bizim tayfa doluşmuş, epey kalabalık masaları birleştirmişler, yani 8-10 kişi var, tanımadığım 2-3 kişi daha var filan, "gel şunların yanına gidek, gördüler, ayıp olmasın" dedi benimki,

neyse gittik oturdum, serhatla, gruptaki diğer hatunlarla filan aynı masaya oturmayalı haftalar olmuş aq..1-2 tanesi hesap sorar gibi baktı ama giblemedim açıkcası, zira o ara gözümün önünde çok daha renkli bir manzara vardı,

ebru, yanında da ozan olacak kavat, masada yan yana oturmuşlar ( daha doğrusu muhtemelen ozan gelip bunun yanına çöreklenmiş diyelim). ebru giblemiyor havasında, ne beni ne onu (ha ha), kavatın surat 5 karış..

masada da muhabbet dönüyor ama ortam müthiş gergin yani, muhtemelen hem ben geldim diye, hem de bizden önce de bir şeyler olmuş belli.

oturduk okanla yan yana bizde, yiyoruz tavuk ekmeğimizi, o ara gene konuşmalar filan böyle, nedendir bilmem ama o dallamaları öyle gıcık olmuş görünce çok hoşuma gitti lan..valla..rahatsızlıklarından beslendim resmen, kendi kendime sırıtıcam utanmasam.

sonra bu ozan hıyarı bir şeyler dedi, bizim ebru geçiştirdi, ben tam duymadım ne oldu ama sonra birden bire, bu hıyar kollarını bağlayıp "ya işte hep böyle yapıyorsun, hiç konuşmayayım ben!" diye yüksekçe sesle trip atmasın mı?

anaa..resmen karşımızda kolları molları çaprazladı böyle, çocuk gibi somurtuyor, ebru,

"ne oldu ozan gene ya, sen neden böyle yapıyorsun? ben da anlamadım valla" gibisinden yarı giblemez yarı çocuk gönlü alırcasına cümleler filan kuruyor.

ahaha, masada panayır var resmen..kocaaa eşşek kadar adam, bebek taklidi ve çocuk somurtkanlığıyla kendini acındırmaya ilgi çekmeye çalışıyor. yemin ediyorum o an içten içe de utandım yani bir erkek olarak..adam dediğin kendini o durumlara düşürmemeli abi,insanda biraz yüz olmalı, onur olmalı..kızdan postayı yemişsin işte, hala daha zütünden ayrılmıyor, bir de bebeklik yapıyorsun yanında.

bu böyle "banane banane" tarzı hareketlere devam edince,

"aman tamam ya, ben anlayamadım seni zaten bir türlü" deyip "deli midir nedir?" dercesine güldü ebru..acayip mimiklere girdi.

o ara biz okanla masa altından birbirimizi tekmeliyoruz paso , zütümüzle gülecez, gülemiyoruz, ağzımız zaten tavuk dolu, gözlerimden yaş gelecekti nerdeyse.. o ortamın ve masadaki atmosferin reziliğini görmeniz lazımdı beyler..vallahi utandım ya..

oncelikle yorumlarinizi okumaya devam ediyorum iyi kotu herkese tesekkurler..

bugun de uzun uzun 2 3 partimiz var.

sarkimiz gelsin,
http://fizy.com/#s/3dfl1r

nerde kalmisdik?
gunesim mine aslinda gunes isinlarinin nasilda zararli oldugunu bana gosterircesine onumde parliyordu ve son vurusunu yapmisdi..

yildizlar yok olmadan once devasa boyutlara ulasir ya iste oyle onumde buyudukce buyuyor bense ayni senaryoyu bu sefer onun goturdugu kafede deplasmanda yasiyorum. gunesim patlamaya hazirdi ve biliyorum ki patladiktan sonra olusturdugu karadelige mutlulugumu umutlarimi da alicak.
duydugum sozler kafamda yankilaniyordu o an hic bisey dusunemez bi haldeydim beyler hani beklemediginiz olaylar basiniza geldiginde donup kalirsiniz hic bisey dusunemezsiniz ya. bos bos bakarsiniz iste kafamda aynen oyle bosdu ve bu boslukta yankilaniyordu duyduklarim.

ne zamandir birliktesiniz siz ?

ben ne yapmisdim ki, bu mutlulugumuz sonmusdu.

3-5 mimik miydi herseyi belirleyen. bu kadar kolay miydi yasadiklarimizi, yasiyacaklarimizi bitirmek?

sonrasinda gidip gonlunu almamis miydim?

dudaklarimiz yalan soyledi de, gozlerimiz de baglanmamis miydi birbirine?

peki ya herzaman birbirini tamamlayan, birbirine sarilan bizden once davranan ruhlarimiz?

hepsi bir anlik heves miydi?

daha once de demisdim beyler iyi gunde, mutlu anda paylasilanlar tutkal gibidir ufak bir yagmur gordumu hemen dagalir diye. mine de benim dostumdu ilk tartismamizda kafeden gitmisdi ve ayni uhuyla yapistirilan sey bi kere ayrilinca ne kadar deneseniz de tutmaz ya hatta bikac saniye tutar sonra tekrar ayrilir..

mine bulutlu gozlerle bana bakmaya devam etti. icinde bulundugum durumu anlamisti ve kendime gelmem icin bana zaman veriyodu. bir taksor edasiyla yerdeki rakibinin kalkmasini bekliyordu. bense coktan havlu atmistim bile..
sonrasinda bilincsiz bi sekilde agzimdan suan da kendime bakip anlam veremedigim sozler dokuldu:

"ne demek istiyorsun acik acik soyle"

ben daha cumlemi bitirirken avinin hamle yapmasini bekleyen bir ayi gibi * sinegin ucmasini bekleyen kurbaga gibi * konusmaya basladi;

"tamam ozaman tsigalkocugum * * madem acik olmami istiyorsun, ben herseyi basindan beri biliyodum sozde 'arkadaslarinla' yaptigin o ufak kacamaklari yurda cagirdiklarini, hepsini biliyorum.

neden yaptin bana bunu tsigalko neden? tamam zenci degilim okadar zenci gelsin beni gibsin ben de isterim ama

neden boylesin?

boyle olmak zorunda misin?"

o uzun uzadiya konusurken yasadklarimiz mutlu anlarimiz slayt gosterisi gibi gozumun onune geliyordu zencilerin beni gibisi agzima verisi 3unu bi arada alisim..

benim de gozlerim dolmusdu beyler *..

evet beyler mine herseyi biliyordu.. geceleri kacamak zenci bulusmalarimizi zenci kankalarimla oynadigimiz kucuk oyunlari..
herseyi biliyordu..

onumde cok onemli bir yol ayrimi vardi.. ya minenin kalbini alicaktim ya da zenciler beni gibicekti..

hayatimin donum noktasiydi ve aslinda hangisini secicegim coktan belliydi..

http://fizy.com/tr#s/124wmq

filmin ikinci yarısını resmen bir sis perdesi arkasından izledim, buğulanmış gözlerim, bulanmış beynim..finalle birlikte de dağıldım beyler,

ağlıyordum,

okan ikimizin adına gruba iyi akşamlar diledi, benim gözlerimden süzülen yaşları kimse görmeden oradan beni kaçırdı, sonradan diğer binler de gruba, okanın salladığı "arkadaşına bir şey olmuş" mevzusundan bahsetmiş olmalıydılar, sorun olmadı yani sonradan.

neyse biz apar topar çıktık salondan, ben sessiz sessiz ağlıyorum, çok hafif bir hıçkırığım var,

çıktık dışarı, az kenara yürüyüp o beton çiçeklikler vardır bilirsiniz, onlardan birine oturduk,

bu beni teselli etmeye çalışıyor, mendil filan veriyor..aq karı gibi hissediyorum kendimi..ama elde değil beyler..tutamıyorum ulan..akacak kan durmuyor damarda,

ben böyle hıçkırıdururken birden celallendim, sesim kısık, aynı fino köpeklerinin havlaması gibi çıkıyor,

"neden abi neden?" dedim hırlama ve ağlama karışık..ciğerden konuşuyorum resmen çünkü orası yanıyor..adeta ateş yutmuş gibiyim..

"neden? bunu hak edecek ne yaptım ben?..reva mı?..yazık değil mi abi..günah değil mi?..ne istedi benden? ne yaptım ben ona... gitmiş..şerefsize... ne yaptım ben? neyi yapamadım?..adam huur çocuğu... biz yapmadık diye mi?... biz yavşak değiliz diye mi?..hak mı bu?.."

hıçkıra hıçkıra, kegib kegib, genizden..isyan ediyorum..zehirli bir yaradan akan kanın isyanı gibi..kopkoyu... ağır ve ağrılı bir isyan..öyle atar damar kesiği gibi fışkırırcasına değil..cinnet getirircesine değil... sızıntı şeklinde isyanım..çok derin bir yaradan gelen, iç kanamanın eseri bir sızıntı..

2-3 dakika öyle sayıp söydüm ben, bu çaresiz aq..karı değiliz ki alsın göğsüne yaslasın, saçımı okşasın..

neyse o ara grupta kapıdan çıkmaya başladı, salon boşalıyor artık iyice,

bu beni biraz daha duvar kenarına çekti, insanlar halimi görmesin diye,

ben de göz yaşlarımı sildim, artık akmıyorlardı zaten, akması gerekenler akmıştı, gözlerimden değil, ruhumdan, kalbimden, parça parça edilmiş, dağlanmış ciğerlerimden..

o ara bizim gruba ozan ve ayşen in de karışmış olduğunu gördüm,

herkes gayet neşeliydi,

herhalde tebrikleri kabul ediyorlardı...

biz orada duvar kenarına sığınmış bir halde, karanlığımız içinde kaybolmuş bir halde dururken,gruptaki büyük çoğunlukta bizi ya görmeden, ya da görmek istemeden dağılıp gitmişti zaten,

sadece nilay ve bir arkadaşı yanımıza geldi,

önce durumu biraz sordular, sonra geçmiş olsun dilediler, okan idare ediyor tabi o ara konuşmayı,

benim için gecenin son karanlık karesi ise, nilayın omzunun üzerinden gördüğüm, ozan ve ayşen in birbirlerinin beline dolanmış elleri ve gecenin içinde kayboluşlarıydı..

"sizi öldürmeyen şey, güçlendirir"

günler geçiyordu..

ben ise, enkaz haline gelmiş bir ruhsal halin üzerine bir de her gün onların yan yana oturdukları sıradaki gülüşmelerini, öpüşüp koklaşmalarını izlemek zorunda kalıyordum.

bu zor zamanlarımda hem okan hem de nilay bana destek oldular,

bu arada nilayla aramız epey iyi olmuştu, derslerde beraber oturuyorduk,

bu arada tabi siz, "ulan okanla o kadar kankasınız niye beraber oturmuyorsunuz?" diyebilirsiniz ama ikimize de kızlardan sıra gelmiyordu beyler, okan hem oturaklı hem yakışıklı bir bin olduğundan herhalde her gün, yanındaki boşluk için gizli bir savaş ve yarış yaşanıyor olmalıydı.. çocuk da bana tam bir şeylerden bahsetmeye başlayacaktı ne güzel, benim olaylar başladı, takumu temizlemek zorunda kaldı..

günler geçer, yılbaşı yaklaşırken, ben okan ın kankalığı, nilay ın ilgi ve şefkatle karışık temiz arkadaşlığı sayesinde biraz biraz toparlanmaya başlamıştım.

tabi kız benim bu halimin sebebini bilmiyordu, ben ona anlatana kadar (biraz daha ilerde bir zaman) beni doğuştan acılı bir hüzün ve kasvet abidesi olarak görmüş olmalıydı.

nilay ın benden hoşlandığını düşünmedim çünkü dediğim gibi kız son derece arkadaşça hatta neredeyse abla şefkatiyle yaklaşıyordu.. melankolik ve umutsuz aşık ebrudan sonra, doğrusu nilay ın varlığı çok ama çok iyi gelmişti..

yıl başına iki hafta kala, artık herkes ufaktan plan yapmaya başlamışken, ceren beni hatırladı,

yanıma gelmeyeli uzun süre olmuştu, bu konuyu açıp dalga geçmeye çalışınca da,

"aman öyle bir dolanıyordun ki, dedim herhalde bu çocuğun anası babası öldü.. selam vermeye korktum resmen ayol" deyip kahkahayı koydu,

"belki de gerçekten öldü, ne biliyorsun?" diye ayarı verdim,

bu sefer bu, "hadi canım..yok öyle bir şeyy?" diye titrek titrek sorup surat büzünce ben de gülmeye başladım..

"allah korusun, uzun ömürler versin onlara, onlar benim canım" deyip mevzuyu sıcaklaştırdım.

kıza huur muamelesi yapmadan normal şekilde konuşmaya çalıştım, beni şaşırtacak şekilde o da mantıklı mantıklı konuşmaya başlamıştı.

o an ceren in aslında bir nevi nabza göre şerbet veren, girdiği kabın şeklini alan bir tip olduğunu anlamıştım.

siz aklı başında, centilmen erkeği oynarsanız, bu huur da hemen hanım hanımcık, aklı başında bir kız oluveriyordu,

eğer her lafında ayar vermeye çalışan, devamlı inceden bel altı espri çalışan (en tuhaf özelliklerimden biri olsa gerek) bir bin gibi davranırsanız, o da ağzını bozuyor ve tam bir paçoz travesti moduna geçiyordu.

ben de iki modu değişmeli kullanarak bunu daha da fazla kışkırmaya başlamıştım, öyle ki kız artık günlük neşe kaynağım haline dönüşmüştü bunu kızdırmak,

önce güzel güzel konuşmaya başlıyor, gayet medeni şekilde sohbetimizi ediyor, sonra aniden, en beklemediği anda seviyeyi düşürüp bunu önce tuzağa çekip, sonra tekrar ciddi erken modunda, dalgasına sanki kınıyor, ayıplıyormuş gibi yapıyordum.

"yaa ama sen başlatttınnn!", "ben demiyorum kii sen diyosunn", "yaa çook pisliqqsiiin" tarzı şakadan kızma ve omzumu yumruklama seansları artık klagib haline gelmişti.

gün boyu bütün bu pgibolojik destekler (okan-nilay- arada bir eski tayfa) ve cereni kızdırarak ayalta kalan bendeniz,

gece olup yatağıma yattığımda, tüm ışıklar sönüp kendimle baş başa kaldığımda,

her gece,

ama her gece,

tekrar tekrar kendimle hesaplaşıyor,

sorguya çekiyor,

ve kendi kendime lanet ediyordum,

her gece

hem de her gece..

sadece ben ve ben..kaçacak hiç bir yer, sığınacak hiç kimse yok,

sen kaybedensin tsigalko.. ben kaybedenim.. tercih edilmeyen..

ortam bir andan değişmişti,

yasaklı konularına mı girmiştim? söylememem gereken bir şey mi söylemiştim?

hayır.. ortam değişti ama konu değişmedi.. malum ben ayşen in usta manevralarına alışmışım, bu duygusallıktan bizi koparacak bir şey bekliyordum, ama yapmadı..

işte o an bu özel masanın büyüleyici atmosferinin kendisi göstermesi için birebirdi.. sadece o ve ben vardık..o an o kafede..o şehirde.. hatta belki de bütün dünya üzerinde.. sadece ikimiz.. bizim sözlerimiz, bizim bakışlarımız, hala tavla oynamaya çalışan utangaç ve beceriksiz ellerimiz..

tavla o saatten sonra mundar oldu beyler zaten..

göz göze gelmiş, derin mevzular hakkında neredeyse fısıltıyla..ve heceleyerek konuşuyorken.. ortalık mortal kombat ın "finis him" leri gibi kop koyu olmuştu.. başka bir şeyi ne görmek ne de duymak istiyorduk o an..

"ben..bu konularda pek iyi değilim aslında" dedi..

gene o umursamaz, uçarı gülümsemesini takınır sandım.. yapamadı..buruktu yüzü..

"üniversitede kimseyle çıkmadım henüz" işte bu sefer gülümsemeye benzer garip bir ifade oluşturabilmişti yüzünde,

ama hayır ben buna inanmazdım, bu kız ha? kimseyle çıkmayacak? hadi canım..

kızların klagib yalanlarından biri.. biraz kızmıştım içten içe, benim bunu yemeyeceğimi biliyor olması lazımdı, ama sonra,

"sadece lisede nispeten uzun bir şey yaşadım, ama çocuktuk o zamanlar ya.."

sanki şimdi 30 unde bir kadınmış gibi konuşuyordu, öyle çıkmıştı sesi de. ve bu kez beni inandırmıştı da...

beyler, eğer bir kız size "daha önce kimseyle çıkmadım" diyorsa, en az 5-6 kişiyle çıkmış demektir (kezban değilse tabi).

ama bir kız size 1 kişiyle çıktım diyorsa, 1 kişiyle çıkmıştır..

çünkü birinde, "ben bişey yapmadım ya, benim haberim yok" diyen.. yalancı bir gönül suçlusu,

öbüründe ise yaşadıklarını kabullenmiş cesur bir kadının sözleri vardır..

.
.
"neden?" dedim şaşırarak, "sen mi istemedin?" dolaylı olarak güzel olduğunu hissettirmiştim yine, ana böyle şeylere pek kafa yoran, hesapçı bir kız değildi o..

"bilmem, diyorum ya, pek beceremem yani.. oldu bazı şeyler ama olmadı da..zaten ben de istemedim. koluna takılacak biri olmadan da yaşayabilir insan * "

bu sefer tamamen silkinmiş, meydan okuyor gibiydi,

"orası öyle tabi canım" dedim.."ama insan, bir noktadan sonra, yoruluyor.. elinden tutan biri olsun istiyor. ona ana babasından, dostundan farklı gözlerle bakan, onu bir başka anlayan, bir başka seven..ona karşı kendini farklı hisseden ve farklı hissettiren biri olsun istiyor"

"doğru" dedi.."ama işte nasıl emin olacaksın ki doğru kişiyi bulduğundan?"

"ne kadar inanıyorsan, o kadar eminsindir"

artık tavla filan kalmamıştı ortadan,
ben konuşurken heyecan ve duygu yoğunluğundan dalıp elime taşların 3-5 tanesi almış oynuyordum, mine de bir yandan konuşmaya çabalarken bir yandan da az önce kırdırmamaya çalıştığı taşlarını şimdi üst üste dizmiş kule yapıyordu dalgın dalgın.

elimdeki taşlardan birini, onun yaptığı kulenin üstüne koydum..

gülümsedi.. gülümsedim..

beceriksiz ellerimizle biraz daha yüksettik kuleyi.. gözlerimiz, sanki bir diğerininkinin arkasını okumak ister gibi bakıyordu..

anlamıştım beyler,

bu kız, bana karşı zaten boş değildi..ilk geceden beri..ya ben?..muhtemelen hayatım boyunca yaptığım en doğru şeyi yapıyordum şu anda.

iki yalnız,

ama yine de artistliğinden, havasından ödün vermeyen iki yalnız insan.. yaşına başına bakmadan, "gerçek sevgi" diye nitelendirdiği ve artık yalnızca masallarda olan bir efsaneyi kovalayan iki insan..

o gece, masada adeta ellerimizi koyacak yer bulamadan, saatlerce konuştuk.. arada konuyu değiştirdim sıkmamak için..ama bütün yollar oralara çıktı,

yalnız ve eşini arayan, karamsar bir ruh, bir diğeriyle karşılaşınca böyle mi olurdu?

mine nin o neşeli ve gamsız görüntüsünün altında aslında ne kadar kırılgan ve duygusal bir kız olduğu anlamıştım o akşam..

ve o,

hiç geri adım atmadı, kaçmaya, konuyu çevirmeye, savsaklamaya çalışmadı..ben konuştum..o konuştu..

o kadar derine indik ki o gece, öyle felsefe yaptım ki ben.. öyle özlü sözler.. öyle benzetmeler.. öyle betimlemeler..

öyle güzel bakti ki o o gece, öyle güzel kaçırdı ki arada bakışlarını.. öyle güzel destekledi ki tanımlamalarımı.. öyle güzel yorumladı ki yalnızlıklarımızı..

işte öyle güzel bir gece oldu beyler.. öyle güzel..ve öyle unutulmaz..

kafenin kapısından çıktığımızda, biz kağıt üzerinde hala "iki arkadaş-birbirini yeni tanıyan iki insan"dık.. ama ruhlarımız bizden çok daha erken davranmıştı.. kaşkolumu gene boynuna sardım.. aşıklar yolunun karanlığına daldık..iki kişilikti artık yalnızlığımız..