her şey cinsellik değildir beyler

bir ara açık olan televizyonda konuşmaksızın bir şeylere bakarken, sevcan'ın oturduğu koltukta uyuyakaldığını fark ettim. ben de kalkıp iyice üstünü örttüm usulca ve odama geçip kapımı kilitledim.

yatağıma uzanırken aklımda heyecanlı hüzünlü bir hikayenin kalıntıları ile buruk bir sevinç yaşıyordum. bu kızcağız için elimden geleni yapmanın nasıl olacağını kafamda şekillendirmeye çalışıyorken, adam akıllı uyuyakalmışım.

sonra birden kapımın çaldığını duydum ve hemen açtım gelen sevcandı bana evde dildo olup olmadığını sordu bende bu soruya çok sinirlenip benim 20 inçlik damarlı yannanımı sokuverdim ağzına. önce karşı geldi ama sonradan vakum gibi somurmaya başladı minik oruspu buda böyle bir anımdır işte

sabah kalktığımda kahvaltı hazırlamıştı sevcan. hani ne kadar mutlu oldum var ya, bir bilseniz. o zamana kadar hayatımın boş ve anlamsız geçirdiğimi anladım.

sevcan oldukça kendine gelmişti. güzel neşeli bir kahvaltı yaptık ve ben işe gitmek üzere çıktım evden. gün boyu yoğun yorgun bir gün geçirdim ve akşamı zor ettim. geri eve dönerken evde bir bayanın olduğunu bilmek, yıllarca yalnız yaşayan biri için oldukça değişik bir duyguymuş bunu anladım.

kızkardeşim olmadığına bir kez daha lanet ettim. hele ki, sevebileceğim birinin olmaması daha felaket bir durumdu.

panpa neden polar battaniye ?

eeeeeeeeeeeeeeee

eeeeeeeeeeeeeeeee?

devam etsene mk

geri döndüğümde sevcan da dönmüştü eve. erkek arkadaşının bulunduğu hastanede geçirmişti gününü. çocuk yoğun bakımdan henüz çıkmamıştı. heyecanla anlattı bana gününü. ben de yoğun geçen günümü anlattım ve keyifli bir akşam yemeği yedik.

zaman ilerledikçe kendine geliyordu sevcan. morali düzeliyordu. benim de bu konuşmalarda katkım vardır elbet. sanki kıramadığı kabuğunu kırmış gibiydi. ben de kısa süreli de olsa yalnızlığımı paylaştığı için sevinçten havalara uçuyordum.

gece de oldukça sakin ve huzurlu geçti. kendisine diğer odalardan birinde yatak hazırladık. o gece erken yattık.

yine sıkı bir sağlam kahvaltı ettikten sonra işime gitmek üzere sevcan'a da veda ederek yola koyuldum. artık ne o çekiniyordu benden, ne de ben ondan. yavaşça tanımaya başlamıştık birbirimizi.

otobüsten inip işyerimin bulunduğu binaya yaklaşırken karşımda tekin olmaktan uzak oldukları apaçık üç kişi beliriverdi bir anda. anlık şaşkınlığım geçtikten sonra üzerime yürür bir edayla yolumu kapattılar.

durdum. ve,

- buyurun beyler ne istiyorsunuz?

devam etsene amk reklam arası gibi

sonra sevcan bana yakınlaşmaya başladı. hiçbir şey eskisi gibi değildi. hiç ummadığımız bir anda, akşam saatlerinde sevişmeye başladık. her şey ani bir şekilde gelişti. dudakları dudaklarımla birleşmiş, yalnızlığım o an için sonsuz bir boşluğun içinde kaybolup yerini mutluluğa bırakmıştı. sonra beni soymaya başladı. heyecandan kalbim güm güm atıyordu fakat tenine dokundukça içimde kıpırdayan bir şeyler olduğu farkediyor, onu daha da iyi benimseyip kendime doğru çekiyordum. dakikalarca öpüştük ve sonunda çırılçıplak kaldık. bir an için gözlerinin içine baktım. beni gerçekten istiyordu. tam kendimi ona verecek, onunla gerçek anlamda bütünleşecekken kapının sesini duyduk ve sesi duymamızla odanın kapısının açılması bir oldu. gelen sevcanın babasıydı ve beni sevcanın karşısında çatır çutur saatlerce gibti. hala sevcanla beraber yaşıyorum ve sevcanın babası 3 günde bir bize gelir beni hunharca giber.

ortadaki kabadayı bir edayla,

- kardeş, eşref ali bey'in çok çok selamı var. "işyerimize buyursun gelsin, kendisiyle görüşmek isteriz, misafirimiz olsun" diyor

dedi. ben de adamlara işyerimden çıkışımda ziyaretine ancak gelebileceğimi söyledim. adamın adresini ve telefonunu aldım. adamlar gittiler. ben de işyerime çıktım.

yanlışlıla @58'e devam ediyodum amk. kap eksini.

reserved bi ara bakarım

reserved

akşam çıkışta ise aynı üç adam aşağıda araçla beni bekliyorlardı. onlara bir dakika işareti yapıp sevcan'ı aradım. durumu anlattım. babasının adını ve bana gerekli şeyleri sordum. e nereden bilebilirdim ki hiç tanımadığım adamlar beni gelip işyerimden alacaklar, kimdir, necidir, neyin nesidir sormak lazım.

gerekli bilgileri aldıktan sonra, sevcan aslında gitmemi istemediğini söylese de ben zaten bu kızcağıza yardımcı olmak adına ailesi ile görüşmek istiyordum, bu sebeple babasına gidip biraz sohbet ettikten sonra geleceğimi, beni beklememesini, yemeğini yemesini tembihledim sevcan'a.

sonra da adamların kapısını açık tutarak beklediği araca bindim. yol boyunca adamlar hiç konuşmadılar. ben de konuşmadım. gevezelik yapmayı pek sevmem.

yaklaşık 45 dakikalık bir yolculuktan sonra dış cephesi camlarla kaplı, girişinde ne anlama geldiğini bilmediğim 7-8 tane bayrak direği olan, 10-12 katlı, ışıklandırılmış, güvenlik noktası olan bir binanın önünde durduk.

benimle beraber önümde yürüyen üç adam sanki yolumu açıyorlardı. insanlar bu kişileri görünce yana açılıyorlardı. binaya girdik, güvenlikçilerin olduğu kısmı geçip asansöre geldik ve oradan en üst katta olan eşref ali bey'in oymalı ahşaptan yüksekçe ve özenli yapılan çift taraflı kapısından içeri girdiğimizde hafif ılık bir hava yüzüme çarptı.

o ana kadar pek te etrafıma bakmamıştım dikkatlice. odasına girdikten sonra her ayrıntıya dikkat etmeye çalıştım.

reserved. sardı amk .

devam

eşref ali bey heyecanla ve gülümseyerek karşıladı beni. hoş sohbet, hal hatır mevzularından sonra, sevcan'ı sordu bana. ben de sevcanla hangi şartlar altında tanıştığımı, bir bir anlattım. elbette ki herşeyi de anlatmadım çünkü ortada sorunu çözülmesi gereken bir sevcan vardı.

adam beni sordu. ben de kısa cümlelerle kendimi tanıttım. bir taraftan da adamın öldüresiye dövdürmüş olduğu çocuk, hiç aklımdan çıkmıyordu ve karşımda gülen yüzlerle beni dinleyen adamın postunun altındaki kurdu farketmeye, belirlemeye çalışıyordum.

eşref ali bey, kızını anlattı bana. yani bilhassa bir baba olarak, ona olan bakış açısını. ortamlarından da az çok bahsetti. bir nevi kendine öz eleştiri yaptı. sevcan'a ve yurt dışında okuyan abisine yeterince ilgi gösteremediğini kabul etti.

boşaldım