ömrüm yanıyor. geçiyor yıllar ben hayattan zevk almıyorum. gidip geliyorum işte okula. hiç unuttam bizim okulun binleri parti tarzı bir şeyler düzenledi. sınıfa takım elbise getiren vardı.ben okul kıyafetiyle gitmiştim o gün. herkes partiye gitmişti beyler.bi ben kalmıştım. okul biraz uzaktı eve gidecektim. anlattım işte herkes partiye gitti diye. babam sen niye gitmedin dedi. boğazım düğümlenmişti beyler. çünkü ben asosyaldim insanlarla anlaşamıyordum da o yüzden.

beyler bilirsiniz lise dönemlerini. insanın kafası allak bullak olur. gerçi benim hala öyle. allah var mıydı bunu düşünüyordum. ulan zaten arkadaşın yok senin neyine allah ın varlığı.bi kaç kitap okuyordum bunun üzerine düşünüyordum. mahallede filan zaten dostum yok. olanlarda seni sömürmeye çalışıyor. öyle bi senem geçti lisede hiç unutmam o sene bir bin geldi sınıfa. ikinci sene onun yanına oturacaktım.

ne olmuşsa oldu işte. hangi isteğim olmuştu ki hayatta bu da olsun. gittik işte liseye. hepsi havalı tiplerdi. zeka yok ama para var. reis reis takılmalar filan.ilk gün birinin yanına oturdum.o kadar ikiyüzlülerdi ki anlatamam. ulan daha yaşın 15 ne kadar yalan söyleyebilir insan? bu binler söylüyordu işte. hepsi öğrenmiş hayatı. beyler darwin in bi kuramı vardır güçsüz olan elenir diye işte o güçsüz bendim. sıkıldım yavşaklardan zaten onlar da beni istemiyordu.ön sıra boştu oraya geçtim. kafamda derslere bakıp bitirecektim dört yılı bu vardı.

liseyi kazandım beyler.iyi bir liseydi anadolu lisesi. puanım fen lisesine de yetiyordu fakat ben anadolu istiyordum. babamın bi arkadaşı varmış. onun çalıştığı bi kolej vardı babam beni oraya yazdırmak istiyordu. tabii para vermezdi. puanım yetiyormuş tam bursa. öyle böyle geçti koleje kayıt yaptırdık. koleje başladım fakat biliyordum orada da kötü şeyler olacağını.

bir şekilde liseyi kazandım. kötü de değildi puanım. zeki bir insandım. yaşıtlarım karı kız kovalarken ben insan nedir diye düşünüyordum. ruhu muydu insan bedeni mi? yoksa aklı mıydı insanı var eden? bunları düşünüyor siyasi kitaplar okuyordum. belki yalnızlığımdı beni böyle yapan.bir gün acaba sadece ben mi bunları düşünüyorum diye merak edip sordum bi arkadaşa insan nedir diye.sen ne diyorsun amk dedi. anladım beyler bende bir sorun vardı.

dershaneye yazılmıştım lise için.ben karşımdaki insana çok değer veririm beyler.ne bileyim çok büyük insanlarmış gibi hepsi benden değerliymiş gibi gelir bana. dershanedeki çocuklar da bana öyle geliyordu. bundandır belki hep dalga konusu bendim dershanede. salak çocuktum oradaki. size yemin ederim beyler ben salak değildim. içim ağlıyordu o çocuk halimle. ağlıyordum gizlice eve gelince.ama seviyordum yine de o çocukları.ne bileyim belki beni adam yerine koyuyorlardı o yüzdendir.

ilkokulu hatırlamıyorum. sadece şunu hatırlıyorum. eski tahtaları bilenler bilir. hani şu tebeşir kullanılan. onların altında silgi ve tebeşir koymak için bir yer vardır. tenefüste arkadaş onunla oynarken kırmıştı. hoca geldiğinde bi tane huur çocuğu benim yaptığımı söylemişti.ben yapmamıştım beyler. size yemin içerim ki ben kırmamıştım o tahtayı. bana vurmuştu hoca. kıran arkadaş susmuştu.ben o gün anladım o hababam sınıfının sadece film olduğunu. kırmışlardı benim içimdeki mutluluğu.

sınıfta o kadar mutsuz değildim ama. küçükken hababam sınıfını izlerdim.ne kadar mutluydu orada insanlar. hepsi gülüyordu beyler.ben hiç öyle gülemedim. içten gülüyor ya hani insanlar. keşke öyle mutlu olsaydım. keşke benim de oturup dertleşeceğim adam gibi adam dostlarım olsaydı.ben her şeyimi feda etmeye hazırdım beyler.her şeyimi. sırf konuşmak için.ama diyorum ya hepsi etrafımı sarmış kurt sürüsü gibiydi. belki de bana öyle geliyordu. küçükken babamdan sürpriz yumurta istemiştim. vurmuştu bana beyler. belki mutlu olacaktım o yumurtadan çıkan oyuncakla. korkuyorum beyler. korkuyordum.

ölmek de büyük bir şey canlar. intihar edenlerle dalga geçilir korkak diye. hayır hayır intihar seçebileceğin en cesur yoldur. belki bunları okuyan küçük kardeşlerimiz vardır onlar da öğrensin ki hayat kolay değil. düşünce annen de vuruyor baban da.mutlu değilim beyler korkağım üzgünüm.

ne arkadaşım vardı ne sevgilim.ben bu yaşıma geldim bir kere o filmlerdeki mutluluğu yakalayamadım beyler. belki de mutluluk sadece peşinde olduğumuz bir şeydir. belki de hiç yakalayamayız onu sadece onu ararız.ne bileyim işte belki de suç benimdi. pislik bir karakterim vardı belki de.hala öyleyim dostum yoktur. hayata bakış açımdan dolayıdır.ben en çok kış ayını severim beyler. kış bana mutluluk verir. neden diye sormayın belki kışın yalnızlığı mutlu ediyordur beni.yaz benim için fazla ışıklı. ölmek istiyorum beyler. fakat o kadar cesaretim yok.

bakalım ne olacaktı bu halim. herkesin birbirine düşman olduğunu anlamıştım.iki yıl böyle geçti.pek arkadaşım yoktur benim yalnızımdır. hani çocukken mahallede top oynarsın ya oraad bir çocuk vardır köşede oturan.o çocuk bendim beyler. kimse sevmezdi beni. akrabalarım benimle dalga geçerlerdi. çok zeki biri değildim belki. herkese güvenirdim. filmlerdeki gibiydi hayat. hani o neşeli günler vardı ya onun gibiydi işte benim aklımdaki hayat. herkes birbirine dost herkes mutlu. keşke öyle olsaydı. fakat insanlar acımasız kardeşlerim. düştün mü vuruyorlar bir kişi bile kalk ayağa demez.

o zamanlar gençtim.ne anlatayım bilmiyorum ki.kafam allak bullak. gençliğinde verdiği gazla insanlarla savaş halindeydim. beyler anlarsınız siz de.sanki bütün dünya bana düşmandı. oysa ben çok masumdum.14 yaşında babamın beni çalıştırmasıyla anladım hayatın masum olmadığını. herkes düşmandı birbirine. gülüyorlardı birbirlerin yüzlerine. gerçekler öyle değildi. dağın başında yalnız kaldığınızı düşünün beyler etrafınızda kurt sürüsü olduğunu. işte ben öyle hissediyordum. dostlar mı? onlar yoktu kardeşlerim.yok olmuşlardı hepsi.yok