ben yazları hiç sevmem. insanlar hep mutlu amk. arkadaşlarıyla tatildeki fotosunu atan mı dersin yaz boyu yurtdışını gezen mi herkes böyle. bense bir odanın içinde yaşıyorum. bakmayın böyle dediğime mutluyum burada. ağlıyorum gülüyorum düşünüyorum. beni ben yapan nedir diye.ben başaralı bir insandım beyler. çalışırdım çabalardım istediğimi alabilmek için. çaycılık yapmıştım yaz aylarında. sırf para kazanıp babamın eline bakmayayım diye. hiç bir şeyim yoktu fakat özgürlüğüm olacaktı. özgür olacaktım. belki çalıştığım parayla sahil boyu gezecektim akdenizi egeyi. hani insanlar karavanla gezer ya çok özenirdim onlara.ama çok koyuyordu beyler elli kuruş için millete abi çekmek. elli kuruş için yemediğim fırça kalmadı.

uzanıyorum yatağımda öldüğü hayal ediyorum. ölmüşüm yatıyorum mezarımda. kimse yok hava karanlık. kafamı dinliyorum.o etrafımdaki yamyamlar yok. offff ne kadar rahat. peki ya yoksa diğer taraf. yoksa yok be.buradaki durumdan her türlü iyidir orası. bilmiyorum hiçbir şey bilmiyorum. üniversite senesi zaten beynim gibildi. biliyorum ki üni kazanamazsam özgür olamam. çalıştım beyler. gece uyumadım çalıştım. köpekler gibi ders dinledim. sınıftakiler çalışmıyor geziyordu.ben üniyi kazandım. fena üni değildi. fakat tahmin edin ne oldu.o hiç çalışmayan tipler baba parası ile benden güzel ünilere gittiler. işte adalet bu kadar.ben yırtınırım onlar kazanır.

vücudum iflas etmiş bi durumda. sonbaharları seviyorum. dışarda yağmur yağarken ben kahvemi alıp burada takılıyorum. samimi bir ortam.ne yalan söyleyeyim seviyorum burayı. fakat bi dilim ekmek yiyemiyorum beyler. zaten sevdiğim kıza da açılamamıştım. gitmişti okuldan. tiyatroda oyuncuydu. sırf onun için film izlemeye başlamııştım. bana çok sıkıcı gelirdi film izlemek.kim bir koltukta 2 saat oturmak ister amk? bilmiyorum yoruldum.

insan kalbiyle mi düşünürdü yoksa aklıyla mı? yani insan kalbi iflas edince mi deli olurdu yoksa beyni gidince mi? ben cevabı bulmuştum beyler. lisede bi bin vardı. hani kızlarla takınlan yavşak tipler olur ya öyle bir tip. korkak o da her şeyden korkar. biraz ona anlatmıştım derdimi. kalbim sıkışıyordu. yorgundum hiç hareket etmememe rağmen. insan kalbiyle düşünür demiştim. kalbi bir insanın her şeyidir. hayır sanılanın aksine insan beyniyle düşünmez. yüreğidir bir insanı insan yapan. söyledim bunları o bine. içim doluydu dertleşecek insan arıyordum. beni deli yerine koydu beyler. güldü sadece.

herkes karılı kızlı hikayeler anlatıyordu.yok kanka bunu şöyle gibtim bununla şöyle yiyiştim. benim yoktu öyle bir hikayem. yaşamım evle sınırlıydı. hangi kız benimle çıkardı allah aşkına? benim kaderim buydu beyler kabullenmiştim. yalnız yaşayıp yalnız ölecektim.ahh odam ah.nelere şahit oldum şu hayatta.

geçtim oturdum aynanın karşısına.o zamanlar bi filme takılmıştım. fight club. ergendim işte.her şey zordu ve ben savaştığımı hissediyordum beyler. savaşan bir insanın kim dostu olmak ister ki? üniversiteye hazırlandığım sene babamla çok kavga ettim. polis filan çağırdılar. aldılar beni karakola. dedim ya dostum yoktu.ben olsam kendimle dost olmazdım. babam bile bana bunu yapmıştı. kaç kez polis çağırdığını hatırlamıyorum beyler. yanlış anlamayın babama bir kez vurmadım.o stresli yıl da bile bana bunu yaptılar. kimse düşünmedi bu adamın da duyguları var diye.

dardayım beyler kalbim sıkışıyor. insanlar sanıyor ki ben gerizekalıyım. hayır belki korkağım ama gerizekalı değilim. baskın yiyordum sürekli. sanki bi odaya koymuşlar beni duvar üstüme geliyor. insan kalbiyle düşünüyor beyler. kalbin kilitliyse sen yoksun.ben insanlara nasıl davranacağımı bilmem beyler. küçüklüğümden beri böyle bu.konuşurken kilitlenir kalırım. okulda belki arkadaşım olur diye çok darlardım insanları. onlar bana gibtir çekerdi. ortaokulda turnuva yapacaklardı. futbol turnuvası. beni takıma almamışlardı. iyyi oynardım aslında. dedim beni niye takıma almadınız.on kişi ekgib olsak seni yine almayız dediler.bu olay size küçük gelebilir beyler fakat beni yaralıyor böyle şeyler. kılıç darbesi yiyorum ölsem bari diyorum yaşıyorum. acı çekiyorum

ilkokulda bir kız vardı sınıfta beyler adı ezgi. ezgi gibi bir kızdı. böyle televizyonda görürdüm barbie bebekler vardı. aynı onun gibi çok güzeldi be.ama öyle gibiş sokuş bilmezdim ben sadece yanında olmak isterdim. kışın saçlarında hafif karla sınıfa girerdi.off ne kadar güzeldi allahım. anneme söylemiştim.o zamanlar dost sanardım ya herkesi. dalga geçmişti beyler bildiğiniz taşşak geçmişti.o gün kırılmıştı hevesim.bu dalga geçilecek bir konu muydu yani? ben önemsiz miydim? çocuktum daha beyler fakat bunları düşünüyordum.ben hala çocuklarla o şekilde konuşmam. bilirim ki onlar ilerde hatırlayacak söylediklerimin hepsini. annemin bu tavrı nasıl koyduysa bana aşık olmaktan korkmuştum beyler. ezgiye de kötü davranmaya başladım bilerek. aşk ne kötü bir şeydi be?iğrenç bir şey. hala öyleyim beyler. hala bir kızın elini tutmaktan korkarım. bilinçaltımda iğrenç bir şey olarak kaldı çünkü o.belki lisedeki kıza da o yüzden açılamadım.ben sinmiştim beyler. kışın kibrit satan kıza dönmüştüm. çaresizim köşede ateş başında oturuyorum.off

küçükken beni yazın kursa yazdırıyorlardı.bir gün yaz günü annemle terziye gitmiştik dönüyoruz yolsa o çocukklarla karşılaştım denize gidiyorlardı. üç kişilerdi ikisi akrabam birisi yıkamacı çocuk o kadar özenmiştim ki.beni davet etmemişlerdi beyler.ben onlarla takılırdım fakat beni çağırmamışlardı. şort giymiştii hepsi üstlerinde bir thirtle denize gidiyorlardı.o zamanki en büyük hayalimdi onlarla denize gitmek. arkadaşlarımın olmasını onlarla takılıp gülmek.ama ben gülemiyordum beyler. ağlıyordum gizli gizli o yaşımda. şimdi size küçükmüş gibi gelebilir fakat öyle değildi. kuran kursuna gidiyordum yazın yanlış anlamayın camii değildi. babam muhafakar bir adamdı.o yüzden yazdırdığını sanmıştım meğer beni başlarından savamak içinmiş. servisle gidiyordum kuran kursuna. korkutmuşlardı beni orada da dalga konusu olmuştum. boyun eğmezsen cehenneme gidersin diye. korkmuştum beyler.

zaten insan fobim vardı bir de allahtan korkmaya başlamıştım. bize boyun eğmeyi aşılıyorlardı. kursta çocuklar grupça takılırdı ben genelde ayrı olurdum gruptan. saç fazla uzatamazdım çocukken o da içimde ukte olarak kalmıştı benim. saçımı kestirmemi söyledi babam. gittim berbere bin berber üçe vurdu saçımı. çok çirkin olmuştum bana göre. yalvardım dedim baba gitmiyim yarın kursa diye bin üsteledi gideceksin diye. annem rahatsız olurmuş. ulan çocuğum daha ben bırak bir gün beniöm istediğim olsun olmaz mı? hayır gideceksin kursa. gittim beyler o gün de taşşak konusu oldum.ben ortamda pek ağlayan bir tip değilim beyler. insanlar beni güçsüzken görsün istemem gülerim o yüzden. hatta anneannem benimle aptal diye dalga geçer.ona göre duygularımı açığa çıkarmadığım için aptalmışım. evet doğru belki anneanne ama ben çocuktum. benimle öyle konuşma ki bu yaşıma geldiğimde biraz özgüvenim olsun be anneanne.ne istedin ki benden?

dedim ya küçükken memlekete giderdim. beni orada tutan bir şey yoktu.iki kuzenim vardı biri benimle yaşıt diğer küçük onlarla takılırdım. anneannemin yanında oturan bir çocuk vardı. mahallede çok çocuk vardı gerçi. beni çağırmışlardı. genelde çağırmazlardı fakat o akşam çağırmışlardı.ben sevinçliydim ne yalan söyleyeyim.ne dedilerse yaptım.o bin beni ter tutmayı teklif etti. beni havaya kaldıracaktı. ters çevirdi beni kafamı duvara vurdu. ağladım.o gün de benim insanlara güvenim azalmıştı. benden ne istedin be çocuk? ne yaptım ben sana?

beyler ezgiyi hatırladım yine.ne güzel kızdı o be.evlenirdim onunla kalbim kırılmasaydı. sonradan öğrendim o da güzel bir ünide okudu.ben anlamıyorum insanları beyler.bi cafeye gidip saatlerce konuşuyorlar.bir insan bu kadar ne anlatabilir beyler? nasıl bu kadar sosyalsin amk? onlar güçlüydü beyler. hayatı doğarken kavramışlardı. lisedeyken bi gofretim olurdu ya ben arkadaşlarımın yanında yiyemezdim onu. utanırdım.sanki o çocuk eve gidip üzülecekti o gofretten alamadı diye. belki bütün hayatı boyunca o içinde kalacaktı. hani demiştim ya lisede yanımda bi bin oturuyordu diye.o bin her gün getirip sandviç yedi beyler.bir gün bile sen yemiyor musun diye sormadı. salağım ben beyler. anlamadım hayatı.

dedim ulan bir daha biri canımı sıkarsa kavga edeceğim.o an geldi elim ayağım titredi beyler. hareket edemedim. vuruyorlardı bana ben korkuyordum. hala da korkarım kavgadan. belki fight cluba olan ilgim o yüzdendir. onlar da sonradan alışmıtı kavgaya. kafam karıştı beyler. düşündüm belki ben de şizofrenimdir diye.ben de şizofren olacak zeka yoktu. bunu biliyordum. yoruldum beyler. insanların çok güçlü olmasından yoruldum. dışarıda kendim gibi olamamaktan yoruldum. hakkımı bağırarak alamamaktan yoruldum.

yanıyor ömrüm. yaşııtlarım bir yerlere geliyor ya hani o bana çok dokunuyor be.boşuna mı yaşıyorum ben diye soruyorum kendime. adamlar çok iyi okullarda okuyor çok iyi yerlere geliyor. ünlü oluyor büyük kitlelere geliyor.ben çabalıyorum fakat tek başarım üni yi kazanmak. başarım yoksa yaşadığımı nasıl kanıtlayacağım ben beyler? söyleyin deyin ki löylle kanıtlarsın yaşadığını. ismimi bilen çok kişi yok beyler.ben yalnızım ve buna alıştım. evlenemem zaten soyumu bile devam ettiremem. meslek hayatı zaten hikaye. mesela ben işadamlarına çok şaşırırım.bir insan nasıl o kadar güçlü olur amk? insan dediğin doğar düşünür ve ölür.ama o kadar güçlü olamaz. çok ilginç amk.

soruyorum kendime ulan ben çok kötü bir insan mıyım diye. sonra çevremdeki insanları izliyorum hepsi gibici.en ufak bir çıkarlarında hemen adam satarlar. ilginçtir bu adamlar çok sevilir amk.ben aslında anladım beyler nasıl sevileceğimi. fakat öyle biri olamam ki ben.ben benim işte. içime kar yağıyor beyler. kalbim acıyor.

ben mecnun değildim beyler. yalan söylememeyim o kadar duygusal bir insan olduğumu da düşünmüyorum. fakat ağlamayı severim.her insan bağırır çağırır ben ağlarım gizlice. hüzünlü kış akşamları herkes köpek gibi yatarken ben üşenmem yürürüm sokakta. sanki ben varımdır sanki dünyada.o sokaklar benim kalbimi yansıtır aslında. dolaşım umursamazca o sokaklarda. normalde alkol almam ama almış gibiyimdir dolaşırken. hava karanlık sokaklar soğuk ve boş. yalnızım kendi içimde olduğum gibi. düşünürüm çocukluğumu ağlarım sokak ortasında.kim görecek ki sokak köpeklerinden başka.oh be yalnızım işte. yendim ulan hepinizi sadece ben varım bu sokaklarda. yenildiniz işte kötü adamlar filmlerdeki gibi her şey! gider otururum en güzel dostuma.o bilir ne düşündüğümü. izlerim karanlığı. sigara benim düşmanım değilmiş gibi yakarım sigaramı.o yalnızlık bana her şeyden iyi gelir. sonra gece geç olunca dönerim cehenneme.ne bileyim beyler benim de hayatım böyle işte.ben varım bir de oturduğum bank. evde yaslanıp ağladığım duvarı saymazsak. liseye giderken benimle dalga geçerlerdi serviste. oturduğum yer pek nezih bir semt değil. servisteki binler taşşak geçerdi bizim eve gelince telefonum çekmiyor diye. üzülmezdim zira onlar bana çok salak gelirdi. belki de bu yüzden sevilmem pek.

lisede öğle arasında herkes kantine çıkardı. havalı olacaklardı ya kimse yemekhaneye gitmezdi.ben utanırdım kantine çıkmaya. korkardım kalabalıktan.ya birisi üzerimden espri yaparsa.bir de beyle kolej olduğu için çok dikkat ederdim her şeye. yemek nasıl yenilir filan bunları bilmediğimi düşünürdüm.bu öğle aralarında ya arka sıraya geçip kendi kendime düşünürdüm ya da gidip tuvalete kilitlerdim kendimi. bütün okuldan nasıl kaçacaktım ki başka? kafama göre arkadaş yok beyler sıkılıyorum.

üniye hazırlandığım sene ev biraz karışıktı. annemle babamla sürekli kavga halindeydim. babam sürekli polis çağırıyordu eve. polis aklına mı girmiş ne olduysa beni tehdit etmeye başladı. işte seni nezarete attırım veya hastaneye yatırırım diye. zütürdüler beyler. babam sırf bana inat ettiği için ambulans çağırdı ve özel bir hastaneye zütürdüler beni. konuştum doktorla içimi döktüm. böyle dediğime bakmayın pek konuşamam ben ama az konuştum. annem gözünü korkutun filan demiş doktora. beni yatağa bağladılar beyler. çok korkmuştum. ellerim bağlıydı ve çıkamıyordum oradan. odamı özlemiştim beyler dışarıda yağmur yağıyordu. çok severdim dolaşmayı dolaşacaktım fakat annem engel oldu buna. zorla tutup sakinleştirici vurdular bana. ağlamıştım beyler. sırf boyun eğmediğim için deli yerine konulmuştum. gururum incinmişti. iğne vurduktan sonra saldılar beni. gittim dolaştım fakat aynı ben değildim. kalbime bir ağırlık daha çökmüştü.bir anne oğluna bunu yapar mıydı? ben kendi oğluma bunu yapar mıydım beyler? keşke yaşanmasaydı bunlar. artık ailemi tamamen silmiştim.yok artık onlar benim için. sırf inat uğruna bana neler yaşatmışlardı.

yukarıda bi arkadaş hatırlattı bi ara yazarlığa takmıştım. iskender pala yeni yeni patlamıştı o aralar. onun kitaplarını okuyordum. beyler tarihi severim ben. özellikle divan şiirini. çok anlamlı gelir bana.ben yazamazdım fakat yazmak isterdim. hikaye yazmaya başlamıştım kendi kafama göre yazıyordum. hatta yazdığım bir hikayenin başını dil ve anlatım hocama okutmuştum hamileydi ağlamıştı. çocuk düştü filan yazıyordu hikayede. ondan duygulanmıştı kevaşe. hiç de sevmezdim onu. size yazdığım bir şiiri yazayım beyler. tamamen benden çıktı bu mısralar.

Ben mi yalnızım hayatta,
Yoksa hayat yalnızlığın kendisi mi?
Yağmur mu bu kadar beni üzen,
Yoksa ben üzgün olduğum için mi ağlıyor gökyüzü?

Anladım ki ağlamazmış gökyüzü
Meczup olan hayat değil nefsimmiş
Bizim için değilmiş yalnızlık
Meğer bütün hayat birliğin resmiymiş

Sen ey her savaşı kazanacağını sanan nefsim
Asıl zafer her şeyi kaybettiğini anlamakta

Kendisi için savaşan en baştan kaybetmiştir
Zira savaştığı benliğidir
Ama bir fikir uğruna savaşan varlık yok mu
Savaşmasına bile gerek yok o zaten yenmiştir

bunu lisenin 3 teyken yazmıştım beyler.iyi ya da kötü farketmez. yazıyordum ama.