"Yoksa dedim ?" beyler belki cevabıyla benim sorum arasında 5 saniyeden fazla bir süre yoktu. ama o 5 saniye bana hayatımın en uzun anı gibi geldi. demiştim ya beyler, hayatta 2 şeyi çok istiyor diye. birincisi ev almaktı, ikincisi çocuk. beni tanıyordu, "olursa olur aldırmayız, aldıramayız ben o günaha giremem, senide seviyorum" diyordum oda "aldırırsam bir daha asla çocuğum olmaz" demişti. ondan sonra her sevişmemizde korkmuştum, evlilik yoktu ufukta çocuk olduğu için evlenmeye kalkarsam da kendini kötü hissedecekti. hep olabildiğince korunmaya çalıştım. (doğal yollarla) sonra beynimde şimşekler çaktı beyler. maksimum 1 bucuk 2 ay önce evlilik muhabbetini açmıştı, bozuk atmıştı. düzeltmek için gezmeye gitmiştik hatırlarsınız. kanımın buz kestiğini, dünyamın başıma yıkıldığını, hayallerimin altında kaldığımı hissettim beyler. anlayamazsınız o duyguyu. tükendiğimi hissetim. ölmek istedim beyler. elimizde son bir şans vardı sadece bir çocuğumuz olacaktı, büyük ihtimallede onu aldırmış, hayallerimize hayatımıza bir son vermişti. bunların hepsini 5 saniye içinde düşündüm. eğer aldırmışsa gideceğimi biliyordu, yapamayız demiştim defalarca.

ağlamayı keserek "evet, aldırdım" dedi..

beyler o ana dair sadece şunu hatırlıyorum "neden" deyip bacaklarının üzerine doğru bıraktım kendimi. uyandığımda hastanedeydim. kanlar, serumlar havada uçuşuyordu. kafam biraz yerine gelir gibi oldu, başımda çok sevdiğim çocukluk arkadaşım feridun vardı.

- fero gitmem lazım
+ agacım yat daha iyi değilsin, yenge evde rahat ol
- fero tutma be
+ kardeşim...

kalkmayı denedim yemedi beyler. tükenmişim. aslında gidip ne yapacağım ? hayatınızda kaç kere baba adayı oldunuz ve kaç kere haberiniz olmadan bu elinizden alındı beyler ? kaç bebeğin günahına girdiniz ? bunlar inanılmaz acı şeyler. eğer adam iseniz karşınızdaki insanı seviyorsanız öyle canınız acıyor ki. işin taktan yanı bir daha asla baba olamayacak sevdiğiniz insanla ortak bir cana bakmayacaksınız. gözlerimden yaşlar süzüldü, fero sildi. ben ağladım, fero sildi. o gece sadece ağladım beyler. erkeklik gururuna sokayım, hayatım başıma yıkıldı. o güne kadar hiç böyle ağlamamıştım. millete göre dağ gibi adamdım, devrildim beyler. begümün ilk ağlamasında sarsılmıştım, gülüşüne aşıktım onun gözyaşları sarsmıştı beni. annemin dedikleri kökümle toprağımı ayırmıştı. yine bile tutanabilirim yapabilirim diyerek gittiğim o evimizde baba olamayacağımı, benim çocuğumu aldırdığını, hayallerinden vazgeçtiğini söylemişti. çok istiyordu beyler kendi bakabildiği, sevdiği kişiden çocuğunun olmasını çok istiyordu. neden yaptı ulan o zaman dedim, isyanımın bini bir paraydı.

1-2 gün daha hastanede yemeden içmeden, arada kaçamak tuvalette sigara içerek takıldım. biraz toplamıştım ama tamamıyla kendimde değildim henüz. fero hala yanımdaydı.

- begüm evde mi ?
+ evet kardeşim sen dinlenmene bak
- gitmem lazım fero kusura bakma
+ gönderemem
- karşımda durma fero ezer geçerim

biliyordu, geçerdim. annemi ezip geçmiştim ulan ben. konu begüm olduğunda değişiyordum ben. gidecektim, zar zor ayağa kalkıp serumu çıkardım kolumdan. köşe bucak kaça kaça hastaneden çıktım. ferodan tokatladığım 20 lira ile az ileriden bir taksiye binip eve doğru yola koyuldum. begüm evdeydi, konuşacaktık. belki hala toparlayabilirdik. yaşadığım ilçe bu sefer bambaşka geliyordu gözüme. aşkla elele gezdiğimiz sokaklar sanki acıyla haykırıyor gibiydi. bulutların, güneşin, çocukların, bigibletlerin, parkların aslında benim için hiç bir önemi kalmadığını farkettim. sadece acı veriyordu. gözlerimi kapatıp başımı koltuğa yasladım, aslında birşey görmek istemiyordum. görmek istediğim tek şey begümdü. onu görmeliydim, sarılmalıydım herşeye rağmen. bizim ilişkimizin temeli zaten birbirimize koşulsuz şartsız destek vermemiz, olanları giblememizdi. düzelirdi inanıyordum aq.

taksiciye "dayı sigara içebilir miyim" dedim. babacan adamdı, bembayaz saçları, bıyıkları vardı. "iç yeğenim" dedi. yaktım bir sigara belkide anlamıştı halimi. gözlerim hep doluydu, tenim bembeyaz, göz altlarım mor bile değildi artık siyaha bürünmüştü. yıkık dökük birşeydim. bir sigara içtik, evin önüne gelmiştim. parayı uzattım, ağzımda sigaramla zorda olsa taksiden indim. sokaktaki çocuklar bile sevinmişti beni görünce. ama hiçbirinin başını okşamak istemiyordum. gelip geçerken "at bakayım bi pas" dediğim o çocuklar bile buz gibi geliyordu bana. zor be beyler çok zor. "sonra görüşürüz gençler" dedim çocuklara aralarında birşeyler konuşa konuşa gittiler. kapıya kadar gelmeye başardım, anahtar kapının üzerindeydi. hasta heralde o yüzden kapıda bıraktı dedim. odaya girdiğimde göremedim. mutfağa baktım orda da yoktu. odaları teker teker gezdim göremedim onu beyler. çıldırmak için yeterince güçsüzdüm. oturdum o gibko sallanana sandalyeye ilk günü getirdim gözlerimin önüne düşündüm. ayaklarımı masaya uzattığımda ayağımın dibinde kayan birşey olduğunu farkettim. bir kağıttı beyler. bir not, bir veda notu.

http://www.imgim.com/14722271279191680438170.jpg

not tam olarak buydu beyler. oturduğum koltukta kala kaldım. hıçkıra hıçkıra ağlamaktan halsizleşene kadar ağladım. dolaba zor zar yürüdüm, içmeye birşey vardır diye. 2 tane bira çok azda rakı vardı. rakıyla birayı karıştırıp içmeye başladım. bir elimde not diğer elimde rakı / bira karmaşasının olduğu kadeh. tadı çok acıydı beyler denemeyin, ama o an ne kadar acı olursa olsun benim içimi daha fazla yakamazdı. kahrolmuştum. binlerce defa okudum o notu. "affet ben seni affettim" diyordu. attığım tokat için affetmişti. beni ben onu ne için affedecektim ? edilen hakaretlere dayanamayıp hayatta en çok sevdiği şeyden vazgeçirilmek zorunda olduğunu mu ? neyi affedecektim beyler ? kızamadım. kendimi cami avlusuna bırakılmış bebek gibi hissetmekten alıkoyamadım kendimi. günlerce o koltukta elimde o notla oturdum, ne bir acıkma ne bir susama ne uyku hali sadece kitlenmiştim, gözlerim sürekli doluydu. bazen boşalıyordu yaşlar. kaç gün oturduğumu yemin ederim bilmiyorum. kalktığımda dizlerim tutmadı. yüzüm çökmüştü, zayıflamıştım beyler 1 hafta içinde bambaşka biri olmuştum. telefonum geldi aklıma. arayacaktım. aradım...

"aradığınız numara kullanılmamaktadır"dedi huur telesekreter.

ümitsizliğin, acının, derdin nirvanasındaydım. hani elbet ailenizden biri ölmüştür acısını az çok bilirsiniz. o benim herşeyimdi. 1 hafta içinde nasıl kimsesiz kalınır onu öğrenmiştim. soğuk bir duşa girmeye karar verdim. su buz gibiydi ama koymadı beyler içim öyle yanıyordu ki koymadı. duştan çıkıp bornozla koltuğa serildim. üşümek iyi gelmişti. aklıma seçil geldi. seçili aradım.

- efendim ?
+ seçil, begüm nerede ?
- reklam bırak peşini
+ seçil biliyorsun onu seviyorum, aklıma türlü şeyler geliyor. ölmeyi bile düşünüyorum. en azından nerede kimle onu bileyim lütfen söyle. ben yaşamak istiyorum uzak olsam bile ona adadığım şu ömrü onsuzda olsa yaşamak istiyorum
- reklam.. dedi duraksadı sanki biriktirdiği birşeyler vardı
+ dinliyorum dedim.
- o yaşadığı hiçbirşeyi sana anlatmadı. annen defalarca hakaret etti ona. çalıştığımız yerdeki insanlar "genç avcısı, ooooh buldun genç tokmakçıyı, annesinin yüzüne nasıl bakıyorsunuz" vs vs binlerce şey söyledi ama bu onların hiçbirini sana lanse etmedi. etmek istemedi, üzüleceğini onu üzen herkesi üzeceğini biliyordu. çocuk istiyordu çok, senden olan bir can istiyordu olm. evlilik konusunu o yüzden açmıştı, kendin birşeyler yap istiyordu. çocuk olacağı için değil onunla evlenmek istediğin için yap istiyordu olay buydu. o eve kadar getiren lavuk seviyordu begümü. hali vakti yerindeydi. yaşı yaşınaydı. eleman çok kovaladı begümü, begüm yüz vermedi. en son o gün annen arayıp "binini aldır oğlumdan uzak dur" demişti. deli gibi ağladı. o gün karar vermişti aldıracaktı. aldırma diyemedim. yaşadığınız hayat hayat değildi ve yine o gün o elemanla evleneceğ..
+ dur dur düşündüğümü deme ne olur yalvarırım.
- evet reklam onunla gittiler. samsuna...
+ bana bunu yapamaz.
- o yapmadı, ona duydukları yaptırdı. sana anlatamadıkları yaptırdı, sen üzülme diye hayallerinden vazgeçişleri yaptırdı buna onu. çok çabaladı reklam. çok ağladı, mutluydu seninle evet ama olmayacaktı. olamayacaktı. olmasını çok istediniz, başaramadınız reklam kabul et.

telefonu kapattım. ne düşüneceğimi bile bilmiyordum beyler. kime neye küfredeceğimi bilmiyordum

o elemanı o gün orda kevgire çevirmediğim için kendimden utandım. gerçi begümede güveniyordum. kimin aklına gelebilirdi ki beyler ? kim bilebilirdi böyle olacağını ? olmuştu ama. başta dedim ya olmaz dediğim herşey olmuştu dıbına koydumun hayatında. o an sadece ölmek istiyordum. sevmişsinizdir beyler. şöyle bir düşünün ömrünüzü harcadığınız kadın olabildiğince geçerli bir sebepten gidiyor. evladınız doğmadan ölüyor, o kadın belli bir süre sonra başkasıyla gidiyor. siz yarak gibi kalıyorsunuz. ona sarılıp yatamayacağınız, yazdığı notu atamayacağınız, onunla geçtiğiniz yerlerden tek başına geçmek zorunda kalacağınız, dertleşemeyeceğiniz, en önemlisi birdaha sevemeyeceğiniz bir ömür sizi bekliyor. zor değil mi ? acıtıyor değil mi beyler ? aradan kaç gün geçti bilmiyorum 86 kilodan 60'lı kiloya düştüğümü aynaya baktığımda direk anladım. ne kadar zamandır bakmıyordum acaba aynaya ? güldüm kendime. vaay be dedim reklam haline bak. bir dilim ekmek yedim o gün belki 1 hafta sonra. insan açlıktan ölmüyormuş beyler bunu öğrenmiştim. sokağa attım kendimi. yürüdüğümüz yerlerden geçtim, geçerken ağladım. herkes dönüp bakıyordu. insanlara çarpa çarpa yürüyordum. özür bile dilemeden geçip gidiyordum. sakallarım olabildiğince uzamıştı. sokakta yatan kimsesizler gibiydim. öylece yürüdüm o gün. sadece yürüdüm, yürürken ağladım, insanlara çarptım yaptığım tek aktivite buydu uzun süre sonra.

artık uzatmayacağım. eve döndüm, yine uzun süre hiçbirşey yapmadım. işten zaten çıkmıştım ev sahibi sürekli kira diye geliyordu. böyle yaşayamazdım. artık maaş aramaksızın kiramı ve içkimi karşılayacak bir iş bulmam gerekiyordu. zaten yemek yemiyordum doğru düzgün. o evden çıkamazdım onunla bir yığın anımız vardı. o evde kaldım beyler. işe girdim, kimseyi sevemedim birdaha. ölen bir çocuğum giden bir sevgilim ve evini bırakın sokağından geçmediğim bir annem vardı artık. aradan belki 1 sene kadar geçmişti. ayda yılda bir seçili arayıp durum kontrolu yapardım görüşüp görüşmediklerini bilmediğimden. zarf vermezdi. en son aradığımda evlendiklerini 11 aylık evli olduklarını çocuklarının olmadığını söyledi. beni sevdiğini söylemesini istemiş seçilden. kendimce bir gibtir savurdum içimden. çocukları olmamıştı beyler. belki alakam yok ama ben üzülmüştüm. çocuk sahibi olamayacaktı. aradan şuan 2 seneden fazla geçmiş bulunuyor ve ben hala aynı ilçede, aynı mahallede, aynı sokakta, aynı apartmanda, aynı dairedeyim, aynı yatak odasında yatıyorum. herşeyi hala duruyor.. gelmeyeceğini bildiğim birini bekliyorum. sevdiklerinize sahip çıkın beyler. ne olursa olsun bırakmayın onları. ölün ama bırakmayın, ben ölemedim, yaşamadımda. her zaman giren takılan biri değilim. dinlediniz allah razı olsun hepinizi seviyorum.

Hepinize ne kadar teşekkür etsem az beyler, şuan ciddi anlamda hayatta kimsesiz kalan nadir insanlardanım. insanların 4 gözle beklediği bayramlar, yılbaşları falan benim için hiçbişey ifade etmiyor. Yıllardır aynı yerde çakılı kalmış vaziyetteyim. Ne gitmek istiyorum ne kalmak. Ufacık bir umut belirtisi bile beslemiyorum. Gram pişman değilim. iyi ki sevdim, sevin beyler. Sevmek çok güzel.

Kurgu değil beyler. Aslında gidip bulmayı, hayatlarının ortasına çöreklenmeyi çok düşündüm. Yapamadım. Begümde kendince haklıydı, bunu ona yapamazdım. Nitekim yapmadımda. Çünkü dediğim gibi sebepleri vardı beyler, mantıklıydı da. Bir kardeşim sarkı önermiş dinledim eyvallah. Bir kaç kişide çocuk nerde demis. Gözünüzle okuyun aq 3-4 yerde bahsettim.. Ben çok ağladım beyler, hayatın sillesini her kulvarda yemiş bir abiniz kardeşiniz olarak şunu söyleyebilirim. Sevdiklerinize zarar vereceksiniz aşkınızdan, sevginizden ölsenizde bazen uzak durmalısınız. Mutlular mı ? Yemin ederim bilmiyorum, aramadım, sormadım. Soramadım, korktum. Kötüyüm dese giderdim çünkü. Gitmemeliydim. Yeterince tükendik fazlasına gerek yoktu bence.

Beni ağlattınız binler. Intaks dolup taştı. Beraber içelim, dertleşelim, abimsin diyenlerle dolu. Olm siz ne temiz kalpli adamlarsiniz lan ? Önceden bu ruhun öldüğünü düşünürdüm ama hepiniz duygusal binlersiniz. Iyi dilekleriniz için teker teker tesekkur ediyorum. Bir çoğunuza geri dönüş yapamamış olabilirim yapsamda hatırlamayıp tekrar yazabilirim. idare edin..

Bir kardeşimiz abi nasıl dayandın be demiş.
Beyler aşık olmak çok başka birşey. Eğer ben o evden çıkıp başka bir eve yerleşseydim benliğimi kaybederdim. Beni ben yapan seylerden biri begümdü. Ben onunla büyüdüm, onunla adam oldum, onunla baba oldum, onunla koca oldum. Ekmek kapıp eve gitmenin gururunu onunla yaşadım. Bu evin her kösesi anılarla doluydu. Gidemedim. Gitmek istemedim. O gibko sallanan sandalye bile hala duruyor. Ona bile tahammül edebiliyorum. Yatağımız hala o kokuyor sanki. Dolapta bir kaç eşyası, kirlide çorapları, dvd'de sevdiği filmler, dolaptaki sodaları. Zamanla alışıyorsunuz. O varmış gibi yaşayamasanız bile yokluğuyla yaşamaya onu hatırlatan şeyleri sevmeyi başarıyorsunuz.

https://youtu.be/yCmSfBMSCi4

Bir kardeşimiz göndermiş ya bin kuruları ağlatmak zorunda mısınız ? Yarım kaldım, evet ekgib birşey var. Ekgib olan şeyi ister istemez her gün, her akşam görüyorum aslında. Mutfağa giriyorum kahve fincanlarını görüyorum, dönüyorum dolaba sodalarını görüyorum. Oturma odasında o gibko sandalyeyi görüyorum. Banyoda bornozunu görüyorum. Ayakkabılıkta babetlerini görüyorum. Hiç yıkayamadığım, yıkamadığım kirli sepetinde çoraplarını, tişörtünü, şortunu görüyorum. Yatak odasında kokusunu hissedebiliyorum. Elele gezdiğimiz yerlerde adımlarını hayal ediyorum. Artık tuborg değil efes içiyorum. Camel değil winston içiyorum. Kahve içmiyorum mesela. izlediğimiz filmleri tekrar tekrar izliyorum. Yatak odasına gittiğimde sol tarafımın üzerine yatıyorum dizlerimi karnıma çekiyorum hatta şizofrence gelecek ama kendi elimi tutuyorum. Sol tarafımdaki sızıntıyı dindiremiyorum. Onada gidemiyorum, gitmiyorum. Mutlu olduğunu umuyorum. Mutlu olduğumu umduğunu biliyorum. Mutsuz değilim, yalnızım sadece. Milyonlarca insan içinde yalnız. Ellerim cebimde geziyorum. Ağzımda sigaram başım yere eğik. Hikayesi bitenler rakı içer derlerdi ben şaraba devam ediyorum genellikle. Umutluyum dersem yalan olur. Değilim.. Ama vazgeçemiyorum, kanserli yerimi kesip atamıyorum beyler.